Άκου μάνα! (21ο Συμπόσιο Ποίησης)

Ένα ακόμα συμπόσιο Ποίησης έφτασε στο τέλος του!

Kατά τη γνώμη μου ήταν από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο. Το επίπεδο όλων έχει ανέβει πολύ και στα μάτια μου αυτό, είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Συμποσίου. Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχουμε τόσο όμορφα δρώμενα να μας παρακινούν να δημιουργήσουμε και σε αυτά δε θα μπορούσε να μην ανήκει το Συμπόσιο.

Μεταξύ μας, περιμένω με αγωνία το επόμενο Συμπόσιο, γιατί θέλω να δω αν θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτό που πέρασε. Κάτι μου λέει πως θα το κάνει και αυτό, μου δημιουργεί έναν έξτρα ενθουσιασμό.

Βαθμολογικά το ποίημα μου δεν πήγε καλά, πήγε όμως καλύτερα από άλλες φορές.

Μα αν έχω μάθει πια κάτι από τα δρώμενα μας, είναι ότι αυτό δεν σημαίνει πάντα πως δεν ήταν μια ωραία συμμετοχή, απλά κάποιες άλλες άρεσαν περισσότερο. Δεν είναι κι αυτό ένα σπουδαίο μάθημα των δρώμενων;

Να μην αναγνωρίζεις δηλαδή, τη μη επιτυχία, ως ήττα, μα ως μια επιτυχία από μόνη της. Γιατί, κάποιοι σε διάβασαν και στάθηκαν σε αυτό που έγραψες κι αυτό όχι μόνο είναι αρκετό, είναι τα πάντα.

Σας ευχαριστώ λοιπόν όλους όσους σταθήκατε στο ποίημα μου και του χαρίσατε και κάποιους βαθμούς!

Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, σας χαρίζω τη συμμετοχή μου:

Άκου μάνα,
σαν θα κρατήσεις το σπλάχνο σου
αγκαλιά πρώτη φορά, φίλα το.
Και κάνε ότι μπορείς να το φυλάξεις
από το σκοτάδι τούτου του ντουνιά.

Σκέπαζε το καλά, όσο μπορείς πιο σφιχτά,
με αγάπη,
να μη κρυώνει.

Φυσάει ψευτιά και μίσος ο αέρας.
Να το νανουρίζεις με διδάγματα
και να το ξυπνάς με αγκαλιές.
Να καταλάβει στοργή.
Κι όταν του μάθεις να περπατά και να μιλάει
κάν’ το σωστά.

Να μη πατάει επί πτωμάτων και
να μιλάει με ευγένεια παντού.

Να του δώσεις όρια,
μα να του μάθεις πως τα όνειρα
και τα συναισθήματα
όρια δεν θα έχουν ποτέ κι αν έχουν,
τα ξεπερνούν.

Άκου μάνα,
σαν φέρεις στο κόσμο το παιδί σου,
να ξέρεις πως το μόνο σου μέλημα,
δεν είναι να το κρατήσεις ζωντανό,
μα να το κάνεις άνθρωπο.
Δίδαξε του το σωστό και το λάθος
να κρίνει το καλό και το κακό.
Τις πράξεις, μα όχι τους ανθρώπους.

Άκου μάνα,
να μάθεις το παιδί σου να αγαπά.
Τον εαυτό του και τους γύρω του.
Γιατί αν το παιδί σου, αγαπά,
θα γίνει ευτυχισμένο.

Άκου μάνα,
να δώσεις στο παιδί σου τα φτερά,
να πετάξει πάνω απ’ τον κόσμο, να τον γνωρίσει.
Δώσε του δύναμη, να βαδίσει τη ζωή
και την ευχή σου.

Κι είθε το παιδί σου να τα μάθει όλα αυτά,

να γίνει άνθρωπος σωστός,
άνθρωπος άξιος.
Να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Και τότε θα έχεις κάνει κάτι σωστό για το κόσμο.
Για έναν κόσμο, που ίσως δε το αξίζει,
μα το χρειάζεται!

Ακούς μάνα;
Ελπίζω, να ακούς!

•••••♦•••••

Αριστάκι μου, σε ευχαριστούμε πολύ, που αν και πια δεν είναι τόσο ενεργή στο blogging, μας ανοίγεις διάπλατα την πόρτα του διαδικτυακού σου σπιτιού και φιλοξενείς τις εμπνεύσεις μας! Κι εσείς αγαπημένοι μου αναγνώστες, αν θέλετε να διαβάσετε όλες τις υπέροχες συμμετοχές του Συμποσίου, μπορείτε να πάτε εδώ!

Until Next Time…

Μαρίνα ♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.