Εμείς, πότε θα θυμώσουμε;

Γεννημένη το 1990, την ταινία δεν την ήξερα. Και τώρα που γράφω την ανάρτηση μου, ακόμα δεν έχω προλάβει να την δω. Ζήτησαν οι σκέψεις μου προτεραιότητα και συγκεντρώθηκαν τόσες πολλές μαζί, στα εμπρόσθια του μυαλού μου, που με έπιασε πονοκέφαλος. Έπεσα τυχαία πάνω σε αυτό το απόσπασμα, σε μια βόλτα μου στο youtube. Μόλις τέλειωσε, συνέβησαν πολλά πράγματα μαζί!

Ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό!

Γιατί, είχα μπροστά μου, μια ακόμα απόδειξη, πως από το 1976 όπου βγήκε η ταινία, σίγουρα κάποια πράγματα άλλαξαν (το “εξελίχθηκαν” δεν ανταποκρίνεται σε όλα), αλλά όχι κι η ουσία του κόσμου. Τα βασικά του προβλήματα, παρέμειναν ίδια. Κι αν θα έπρεπε να παρομοιάσω τον Κόσμο, θα ήταν με μια κακοποιημένη γυναίκα που όμως, αρνείται να αναγνωρίσει την κατάσταση που βιώνει. Που νόμιζε, πως αν μακιγιάρει τους “μώλωπες”, δεν θα φαινόταν η κακοποίηση. Μα τα σημάδια είναι εκεί και μαρτυρούν την αλήθεια.

Ένιωσα φόβο!

Γιατί, κατάλαβα πως ο Κόσμος, δεν έχει τα όρια Του, εκεί που τα θέσαμε. Ο Κόσμος, είναι απέραντος. Τελικά, έχουμε συμβιβαστεί. Θλιβερά πολύ! Με κοινωνικά πρέπει που δεν μας εκφράζουν απόλυτα (ή και καθόλου). Με θεωρίες και πράξεις που δεν ανταποκρίνονται στα “θέλω” μας. Σαν άλλα χάμστερ, στην ρόδα της Ζωής, κυνηγώντας μια ευτυχία που δεν μας ολοκληρώνει, μα μοιάζει με των άλλων κι αυτό φτάνει. Και μετά; Που πήγε το “μετά”;

• Που πήγε η ατομικότητα;
• Η μοναδικότητα;
• Πού πήγε η έκφραση;

Όλα χαμένα στον κυκεώνα του “Συνόλου”, σε μια κοινωνία που κάνει copy paste τους ανθρώπους κι εκείνοι χαμένοι σε αλλεπάλληλους, ανεκπλήρωτους στόχους θυσιάζουν την προσωπικότητα και την συνείδηση τους, για την ύπαρξη. Κι η Ζωή, προσπερνάει. Μουντά, σιωπηλά, ανεπαίσχυντα!

Ένιωσα απόγνωση!

Γιατί έτσι όπως είδα τους ανθρώπους, πίσω από κάγκελα, μέσα από παράθυρα, μου θύμισε ζωολογικό κήπο. Δεν είναι ζούγκλες, οι κοινωνίες τελικά. Μοιάζουν πιο πολύ με ζωολογικούς κήπους. Έχουν χάσει τον αυθορμητισμό, έχουν υποτάξει τα ένστιχτα τους, έχουν χαλιναγωγήσει την ελευθερία τους.

Κι όλες αυτές οι κραυγές, η βαβυλωνία, μου θύμισαν μονομαχία στο Κολοσσαίο. Μόνο που υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν κατάλαβα ποιος μπαίνει από «την πύλη της ζώσης σαρκός» και ποιος φεύγει τη «νεκρική πύλη».

Κι ύστερα;

Το μυαλό μου, πήγε στην πανδημία. Σε όλους εμάς, κλεισμένους στα σπίτια μας, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Κι ενώ διαπρύσιος ο κόσμος, μιλά για τη Ζωή, την ομορφιά, την χάρη Της, στα social media, ο Κόσμος δεν είναι όμορφος.

Ή μάλλον είναι, μα είναι τέτοια η βιαιότητα που υφίστανται καθημερινά, που έχει χάσει την λάμψη, τη ζωντάνια του! Στεκούμενος απέναντι στον λεονταρισμό των ανθρώπων, κοιτά με θυμηδία. Γιατί ξέρει! Κι η κίβδηλη ομορφιά της ζωής που διατυμπανίζουν, έχει αποτυπωθεί στο πετσί Του!

Κι έγιναν τα social media, το μαυσωλείο της αλήθειας κι η ζωή έχει γίνει ένα παζλ του οποίου η τελική εικόνα έχει παραμορφωθεί κι εμείς… ακόμα να θυμώσουμε!

Δεν με νοιάζει να σηκωθούμε από τους καναπέδες, δεν με νοιάζει να βγούμε να φωνάξουμε, μα θέλω να θυμώσουμε!

Και σε μια στιγμή ατόφιου ρομαντισμού, σχεδόν αιθεροβαμισμού, να τολμήσω να προτείνω να αρχίσουμε να ζούμε;

Δυνατά, Αληθινά, τόσο που κανένα ίνσταγκραμ να μην χωράει τη ζωή μας!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.