Η κόλαση που έχτισα (Απελευθέρωση)

Το χέρι του κυλούσε στο χαρτί, σαν μια ανάσα που προσπαθούσε να βρει την εξιλέωση, για μια αμαρτία που δεν είχε καν πράξει.

Σε αυτό το χαρτί, κατάφερε να χωρέσει τα συναισθήματα του, ζητώντας ποιος ξέρει τι;

Μια ευκαιρία;

Μια ελπίδα;

Ή απλά έναν αποχαιρετισμό σε ένα συναίσθημα μετέωρο;

Τύλιξε προσεχτικά το χαρτί και το τοποθέτησε σε ένα φάκελο. Σχεδόν ειρωνικό, σε ένα άσπρο χαρτί κι έναν άσπρο φάκελο, κάτι τόσο κοινό, να χωράς μια εξομολόγηση ψυχής. Κι όμως, σαν ένα τοπίο που εμφανίζεται σε λευκό καμβά, έτσι κι οι λέξεις με τη δυναμική τους, χτίζουν το τοπίο.

Κι ύστερα τα άφησε όλα στη μοίρα.

Η Μοίρα ξέρει…

Πόσο περίεργα ξεκίνησε η μέρα.

Είχε χρόνια να λάβει ένα γράμμα. Συνήθως ταχυδρομικά λάμβανε μόνο λογαριασμούς. Αναγνώρισε τον αποστολέα, μα δεν το άνοιξε. Είχε τόσες δουλειές εκείνη τη μέρα, έπρεπε πρώτα να τις τελειώσει.

Γύρισε σπίτι νωρίς. Η καταιγίδα είχε δυναμώσει. Η βροχή έπεφτε δυνατά κι έμοιαζε να κάνει πάρτι, με τους  κεραυνούς κι τις αστραπές ως φωτορυθμικά.

Κι αφού το σπίτι ήταν μονόδρομος κι η φύση είχε χτίσει την ατμόσφαιρα της βραδιάς, αποφάσισε να δει μια ταινία.

Έφτιαξε κάτι πρόχειρο να φάει κι έκατσε στο καναπέ. Άνοιξε νωχελικά τις προτεινόμενες ταινίες κι έπεσε σε μια ρομαντική κομεντί. Αφορούσε ένα γράμμα. Αυτόματα το μυαλό της πήγε στο γράμμα που είχε δεχτεί εκείνο το πρωί.

Σηκώθηκε και βάδισε προς το μέρος που το είχε αφήσει και το άνοιξε προσεχτικά.

Με περιέργεια, με αγωνία, με έναν κάποιο ενθουσιασμό. Άλλωστε είχαν χρόνια να ιδωθούν. Τι να ήθελε;

Ξεκίνησε να διαβάζει λέξη τη λέξη, γραμμή τη γραμμή και φτάνοντας προς το τέλος του γράμματος, έκατσε ασυναίσθητα στον καναπέ. Άφησε δίπλα της το χαρτί.

Δεν ήξερε πως ένιωθε. Πιθανότητα σοκαρισμένη. Μουδιασμένη.

Δεν ήξερε πως έπρεπε να το διαχειριστεί και πώς να πράξει.

Δεν λάμβανε κάθε μέρα τέτοια γράμματα!

Γύρισε το κεφάλι της προς το γραφείο της. Κοίταξε για λίγο, επίμονα το κενό μα δεν είχε τις απαντήσεις που έψαχνε. Κατευθύνθηκε λοιπόν προς το γραφείο της, πήρε τα απαραίτητα και γύρισε ξανά στον καναπέ.

Ανέβασε τα πόδια της κι έκατσε αναπαυτικά, να οργανώσει στο χαρτί τις σκέψεις της. Ξεκινώντας να γράφει, αναρωτήθηκε “τι κάνω;”.

Για εκείνη τα γράμματα είχαν έναν ρομαντισμό που δεν του άξιζε.

Πλησίασε λοιπόν τον υπολογιστή, έκατσε στην καρέκλα και βρήκε το προφίλ του στο ίντερνετ.

Άνοιξε ένα παράθυρο διαλόγου και ξεκίνησε να γράφει:

Καλησπέρα,

Έλαβα το γράμμα σου.

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Δε περίμενα ποτέ να διαβάσω κάτι παρόμοιο, πόσο μάλλον από εσένα. Ποτέ δε μου είχες δείξει κάτι.

Δε θέλω να αναλύσω, ούτε να σταθώ στα αισθήματα σου. Τα σέβομαι και σε ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μου.

Όμως ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι θες από εμένα;

Δεν έχω κάτι να συγχωρήσω, μα όπως λες η ζωή δεν είναι ταινία του Χόλυγουντ.

Δεν σε νοιάζει η ζωή μου, τι κάνω, πως περνάω. Σε νοιάζει αν ανήκω σε κάποιον άλλον. Δεν είναι οι σχέσεις που μας δεσμεύουν ξέρεις. Είναι τα αισθήματα.

Τα αισθήματα δε περιορίζονται μόνο σε σχέσεις. Αφορούν κάθε τι που κάνει τη καρδιά μας να χτυπά δυνατά.

Λυπάμαι που δε μπορώ να σου δώσω τις απαντήσεις που θες, μα δε νομίζω ότι θα έπρεπε κιόλας.

Ξέρεις γιατί;

Όταν τα αισθήματα είναι τόσο δυνατά όσο μου περιγράφεις, σε πνίγουν. Δε τα βαστάς! Γίνονται αγρίμια κι ορμούν στη στιγμή και τη κάνουν δική τους. Κι η καρδιά δεν αντιστέκεται, λυγίζει στην ένταση αυτή.

Δε γίνεται λοιπόν να έρχεσαι μετά από τόσο καιρό και να ζητάς απαντήσεις.

Τι δηλαδή; Λίγες μέρες πριν αλλάξει η χρονιά, εσύ θες να κλείσεις εκκρεμότητες;

Συγνώμη. Μα δεν πάει έτσι.

Εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς όμορφα.

Έκλεισε το παράθυρο διαλόγου και τον υπολογιστή, δεν ήθελε να δει αν διαβάστηκε το μήνυμα ή όχι. Δεν ήθελε να ακούσει δικαιολογίες. Δεν ήθελε να ακούσει τις σκέψεις του, όσο εγωιστικό κι αν ήταν αυτό.

Πήγε στον καναπέ κι έβαλε την ταινία να παίζει.

Οι εικόνες η μια μετά την άλλη απλώνονταν μπροστά της, μα τις κοιτούσε μηχανικά. Δεν ήταν ικανές να ξελογιάσουν το μυαλό της, να το κάνουν να ξεχαστεί.

Η καταιγίδα συνέχισε να λυσσομανά, με πρωτόγνωρη ένταση για τη πόλη.

Σκέπασε τα πόδια της μια κουβερτούλα κι έπεισε τον εαυτό της να αφιερωθεί στην ταινία. Η γοητεία του Μορφέα όμως νίκησε κι αφέθηκε σε όνειρα γλυκά.

Πέρασε αρκετή ώρα, η τηλεόραση έπαιζε μόνη της.

Ξαφνικά ένας θόρυβος την τράβηξε από τον ύπνο!

Ντιν ντον.

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Δε ξέρω αν θυμάστε την ιστορία που είχα γράψει στα πλαίσια της Φωτο-συγγραφικής Σκυτάλης #6. Αυτή είναι η συνέχεια της.

Τώρα γιατί οι Παρασκευές κι ο εγκλεισμός με εμπνέουν να γράφω ιστορίες, δε ξέρω. Αλλά οκ, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.

Το να χειριστείς μια εξομολόγηση σε μια ιστορία, δεν είναι εύκολο. Για εμένα ήταν στοίχημα, γιατί προσπάθησα να βγάλω τον εαυτό μου από τη μέση και να το σκεφτώ πιο γενικά κι αντικειμενικά.

Η κατάσταση δεν μου είναι οικεία, κι άρα δεν έχω κάτι να με εμπνεύσει. Οπότε οι πρωταγωνιστές μου και στα δυο κεφάλαια όρισαν τη πλοκή.

Εσείς τι θα κάνατε αν λαμβάνατε μια τέτοια εξομολόγηση σε ένα γράμμα, όπως η πρωταγωνίστρια μετά από τόσο καιρό;

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.