Όλα θα πάνε καλά (Mini Σκυτάλη #2)

Ο Φίλιππος και η Λουίζα, είναι δυο νέα παιδιά, με μεγάλα όνειρα και μια τεράστια αγάπη να τους ενώνει.

Ο έρωτας τους ήρθε ξαφνικά.

Η γνωριμία

Δεν είχαν καθόλου κοινούς γνωστούς και έμεναν σε διαφορετικά μέρη της Αθήνας. Εκείνος δούλευε στο σούπερ μάρκετ και εκείνη σε ένα κατάστημα ρούχων της περιοχής. Ένα αυτοσχέδιο πάρτι γενεθλίων ήταν η αφορμή να γνωριστούν, αφού τα κορίτσια του μαγαζιού την έστειλαν στο σούπερ μάρκετ να πάρει αναψυκτικά, σνακ και μερικά έτοιμα μεζεδάκια.  Ένα λάθος στην απόδειξη, την οδήγησε στον υπεύθυνο του καταστήματος, τον Φίλιππο. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να καταλάβουν πως εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε ο Έρωτας!

Η γνωριμία τους έγινε τον Γενάρη, πριν ξεσπάσει η πανδημία. Όταν λοιπόν η πανδημία ήρθε με όλους τους φόβους και τις συνέπειες της, άρχισαν οι δυσκολίες για το νεαρό ζευγάρι. Πώς θα βλεπόντουσαν τώρα; Αποφάσισαν λοιπόν μετά από τρεις μήνες γνωριμίας, εκ των οποίων έναν με ενάμιση έζησαν τον έρωτα τους όπως ήθελαν, να συγκατοικήσουν. Γιατί για ενάμιση μήνα περίπου, μιλούσαν στα τηλέφωνα, βλέπονταν από μακριά με αποστάσεις. Θεωρητικά ναι ήταν νωρίς, αλλά δεν έβλεπαν άλλη λύση. Ήθελαν να είναι μαζί! Παρά τις δυσκολίες, βρήκαν λοιπόν ένα σπίτι που απ’ ότι τους εξήγησε ο ενοικιαστής ήταν επιπλωμένο ήδη και δεδομένου αυτού, νοικιάζονταν σε καλή τιμή.

Τα παιδιά άδραξαν την ευκαιρία, γιατί με όλο αυτό τον χαμό της πανδημίας, δεν μπορούσαν να πάνε στα μαγαζιά να διαλέξουν έπιπλα, οπότε τους ήρθε κουτί.

Το σπίτι δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο. Είχε δυο δωμάτια, ένα σαλόνι ενιαίο με κουζίνα και ένα μπάνιο. Στο σαλόνι, ο λευκός καναπές τους σε συνδυασμό με το τζάκι, τους έκαναν να ανυπομονούν για τα Χριστούγεννα! Πάνω από το τζάκι, υπήρχε ένας πίνακας. Απεικόνιζε μια γυναίκα απίστευτα σικάτη! Αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκαν! Ούτε ο ιδιοκτήτης δε γνώριζε ποια είναι, ή ποια είναι η ιστορία της.

Οι δυσκολίες

Οι πρώτες μέρες είχαν άρωμα αντισηπτικού και αίσθηση φόβου.

Δεν μπορούσαν να απολαύσουν το νέο τους ξεκίνημα μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, φόβου, αγωνίας. Το μόνο που τους παρηγορούσε, ήταν ότι και οι δυο θα προστάτευαν τις οικογένειες τους. Ήλπιζαν να τελειώσουν όλα γρήγορα.

Οι μέρες ήταν δύσκολες. To μόνο θετικό ήταν ότι το βράδυ, μπορούσαν να βγάλουν πια τις μάσκες. Να μείνουν αγκαλιά, να μιλήσουν για τη μέρα τους. Αφού πρώτα έβαζαν τα ρούχα για πλύσιμο και απολυμαίνονταν. Όμως και μόνο που ήταν μαζί ένιωθαν ευλογημένοι. Γιατί όλο αυτό το πρωτόγνωρο στις σύγχρονες γενιές, άλλοι άνθρωποι το ζούσαν μόνοι.

Ο Φίλιππος αναγκάστηκε να δουλεύει πολύ και η Λουίζα βγήκε σε αναστολή. Η ψυχολογία της, σε άσχημη κατάσταση. Τώρα τι θα έκανε; Είχε περάσει τρία χρόνια στην ανεργία πριν βρει αυτή τη δουλειά. Πώς θα μπορούσε εκείνη να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι;

Ο Φίλιππος προσπαθούσε να την καθησυχάσει, να της εξηγήσει πώς ενδεχομένως να είναι λίγο πιο δύσκολα πια γι’ αυτούς τα πράγματα, αλλά δε θα πεινούσαν κιόλας.

Οι μήνες περνούσαν και τα μαγαζιά παρέμεναν κλειστά. Κλαμένη την πήρε η ιδιοκτήτρια να της πει πως το λουκέτο ήταν πια μονόδρομος. Και έτσι η Λουίζα βρέθηκε πάλι αγκαλιά με την ανεργία.

Όλες αυτές οι δυσκολίες και το γεγονός ότι πλην της δουλειάς και σύντομων περιπάτων, προσπαθούσαν να μη βγαίνουν έξω για ασφάλεια, τους είχε φέρει πιο κοντά. Είχαν ζήσει άλλωστε μια κατάσταση, που άλλα ζευγάρια, ζούσαν μετά από χρόνια σχέσης.

Η συνέχεια

Έτσι στα πρώτα τους -πανδημικά- Χριστούγεννα, ο Φίλιππος της έκανε πρόταση γάμου.

Μπορεί η μέρα τους να ήταν μοναχική, γιατί δεν ήθελαν να βάλουν τους γονείς τους σε κίνδυνο λόγω της φύσης της δουλειάς του Φίλιππου, αλλά φωτίστηκε από αυτό το όμορφο γεγονός.

Συμφώνησαν όμως να περιμένουν για το γάμο. Γιατί η Λουίζα ήθελε πρώτα να βρει μια δουλειά. Να μπορέσουν να βρουν ένα μεγαλύτερο σπίτι, να έχουν χρήματα να διαθέσουν για τον γάμο κ.τ.λ. . Και σίγουρα, για να φτιάξει και η κατάσταση.

Η ζωή όμως, έχει μια συνήθεια, να δημιουργεί τα δικά της μονοπάτια.

Και έτσι η κοιλίτσα της, που μέχρι πρότινος ήταν γεμάτη άγχος και αγωνία, πλέον φύλαγε τον καρπό του έρωτα τους.

Η πρώτη σκέψη της ήταν χαρούμενη. Ο πανικός όμως, ήρθε γρήγορα. Πώς θα τα έβγαζαν πέρα! Ο μισθός του Φίλιππου δεν ήταν δα τόσο μεγάλος. Πώς θα κάλυπταν και τα έξοδα ενός παιδιού. Και εκείνη ποιος θα την προσλάμβανε τώρα έγκυο;

Η χαρά των οικογενειών τους απέραντη. Υπόσχονταν να τους βοηθήσουν όσο μπορούσαν. Ήξερε όμως η Λουίζα πως δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά. Περνούσαν και εκείνοι δύσκολα οικονομικά.

Έκατσε στον καναπέ και περίμενε τον Φίλιππο. Απέναντι της το κάδρο με την επιβλητική γυναίκα! Με τα στιλάτα της ρούχα, την ακριβή της γούνα, τον ιδιαίτερο αέρα της. Άραγε εκείνη είχε προβλήματα; Μήπως γι’ αυτό κάπνιζε;

Από τις σκέψεις της, την έβγαλε ο ήχος του τηλεφώνου. Η γιαγιά της πήρε να της ευχηθεί για τα ευχάριστα και εκείνη μοιράστηκε μαζί της τη χαρά μα και τους προβληματισμούς της. Άλλωστε η γιαγιά Λουίζα της οποίας και το όνομα είχε πάρει ήταν σοφή!

“Άκου παιδί μου. Και εμείς περάσαμε δύσκολα. Και άλλοι πριν από εμάς. Και όσοι έρθουν μετά από εσάς δύσκολα θα περάσουν. Γιατί ο άνθρωπος είναι αχόρταγος και έκανε τον κόσμο σαν τα μούτρα του. Εσένα να μη σε νοιάζει τίποτα. Το παιδάκι σου να σε νοιάζει. Και όλη η αγάπη που έχεις να του δώσεις. Όλα θα πάνε καλά, να το δεις! Να δούμε πως θα γίνει ο γάμος με αυτόν τον ιό που μας τυραννά”.

Το τέλος που θα μάθουμε εμείς

Δυο μήνες αργότερα, τα παιδιά παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο. Δεν είχαν κοντά τους όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά τους αρκούσε που είναι μαζί. Είχαν περάσει τόσες δυσκολίες, ήξεραν πια τι είναι σημαντικό. Είχαν χρόνο να σκεφτούν τι θα έκαναν αργότερα. Οι μάσκες μπορεί να έκρυβαν τα χαμόγελα της ευτυχίας τους, μα τα χέρια τους τόσο σφιχτά ακουμπισμένα το ένα στο άλλο, έδειχναν το δέσιμο της.

Εκείνο το βράδυ, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους, συνειδητοποίησαν πόσο τυχεροί είναι. Γιατί όλοι όσοι ανήκουν στη γενιά τους, περνούν τις ίδιες δυσκολίες. Μα δεν έχουν όλοι το δικό τους έρωτα. Τη δική τους αγάπη. Τον δικό τους σεβασμό και κατανόηση.

Και κάπως έτσι, κατάλαβαν πως η γιαγιά Λουίζα, είχε δίκιο. Όλα θα πάνε καλά…

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στην Mini Σκυτάλη #2 της Μαίρης μας. Όταν μου κληρώθηκε αυτή η εικόνα δεν ήξερα καθόλου τι να γράψω. Εδώ και μήνες δεν έχω έμπνευση. Όμως ήθελα να συμμετάσχω στη Σκυτάλη, οπότε ευτυχώς ξεπήδησε αυτή η ιστορία στο μυαλό μου (η οποία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας)!

Χαίρομαι πολύ που έχουμε τα δρώμενα μας να μας κρατούν συντροφιά και μας δίνουν την ευκαιρία να ανταμώνουμε στα μονοπάτια του διαδικτύου!

Η αρχική εικόνα, ίσως δεν έχει απόλυτη σχέση με την ιστορία, αλλά μου θύμισε, πώς συνηθίσαμε τόσους μήνες να χαιρετιόμαστε από τα παράθυρα. Είτε αυτά του σπιτιού, είτε τα διαδικτυακά. Και το εντάσσω και αυτό στις δυσκολίες που ζήσαμε και ζούμε!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μη χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.