Marina Tsardakli 
https://www.youtube.com/watch?v=wkjr4DGZdYI
Νομίζω, πως το παραπάνω τραγούδι, τόσα χρόνια μετά, αντιπροσωπεύει την επικαιρότητα!
Στην Αθήνα η μέρα ξεκίνησε με ηλιοφάνεια, αλλά το φως, ακόμα να φέξει στις σκοτεινές γωνιές της χώρας. Με λίγα λόγια “κάποιος τα φώτα παιδιά”.
Αλλά τι τα θες; Που ως πολίτες αυτής της χώρας συνεχώς μας αλλάζουν τα φώτα. Τίποτα άλλο ωστόσο δεν αλλάζει! Ή πιο σωστά, όπως λέει και το άσμα:
“Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”!
Και έρχονται και βροχές και χαλάζι και είναι Ιούνιος. Όπως καταλαβαίνετε, τίποτα δε λειτουργεί σωστά, ούτε οι εποχές!
Πού πας καλό μου 8ωρο;
Αρνήσου τα νομοσχέδια και τις δωρεάν υπερωρίες και εγώ θα πάψω να ‘μαι πια θλιμμένη για το μέλλον.
Γιατί θα έχει φανεί μια μικρή ελπίδα. Προς το παρόν, “πεθαμένες καλησπέρες“.
Γιατί η ανεργία συνεχίζει να είναι ανεβασμένη, οι προοπτικές εργασίας πιο άφαντες και από τον Άγιο Βασίλη και αυτό λέει πολλά γιατί σε 197 μέρες έχουμε Χριστούγεννα!
Ποιος να έλεγε στους ανθρώπους που πέθαναν για τη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων πως κάποτε θα λέγαμε το 8ωρο, 8ωράκι!
Και όχι τίποτα άλλο, διαβάζω όλα αυτά τα άρθρα και τις αναρτήσεις για καλύτερη ζωή και θλίβομαι αντί να εμπνέομαι! Ποια καλύτερη ζωή, που αντί να δουλεύουμε για να ζήσουμε έτσι όπως πάει θα ζήσουμε για να δουλεύουμε;
Δε μου αρέσουν οι απλήρωτες υπερωρίες!
Πείτε το βίτσιο! Αλλά στα νιάτα μου (!) ήταν πολύ μόδα η φράση “ο τζάμπας πέθανε” και μου έγινε συνήθεια της δόλιας. Κάπως έτσι διαμόρφωσα και αγενείς θα έλεγε κανείς απαιτήσεις, όπως το να θέλω να πληρωθώ αν κάτσω περαιτέρω από το ωράριο μου.
Με αυτά και με εκείνα, χωρίστηκε πάλι ο Έλληνας, σε όσους πιστεύουν ότι εργασιακά επέρχεται ανάπτυξη και σε όσους μιλούν για εργασιακό μεσαίωνα. Εγώ ανήκω σε μια τρίτη κατηγορία τους φοβισμένους. Διότι άκουσα ένα “γκντουμπ” αλλά αν δεν ήταν ο πάτος και πάει και πιο κάτω; Θα δείξει…
Φοβάμαι μόνο πως το brain drain δε θα ‘χει τέλος. Και δε θα φταίνε οι νέοι!
Ναι αλλά τουλάχιστον επανέρχεται η μουσική!
Αν δεν είχαμε άλλα προβλήματα φαντάζομαι στο Σύνταγμα ο κόσμος θα πήγαινε για τους πανηγυρισμούς, αλλά προηγούνταν η απεργία, καταλαβαίνεις!
Επανέρχεται η μουσική που λες και μπορούμε να ζήσουμε λίγο πιο χαλαρά τα καλά της εστίασης, μέχρι τον Σεπτέμβρη γιατί μετά δεν ξέρουμε πώς θα πάει η πανδημία.
Ο κοροναϊός δεν τέλειωσε, επειδή ο Έλληνας αποφάσισε πως βαρέθηκε τη μάσκα. Δίκαιη η κούραση δε λέω και κατανοητή. Απλά, όσο πεθαίνουν σαράντα άνθρωποι τη μέρα και είναι γεμάτες οι ΜΕΘ μήπως να τη φορούσαμε;
Γιατί ανήκω στους αποφασισμένους να μην ανεβάσουν check in σε νοσοκομείο. Καταλαβαίνετε!
Στα θετικά, ελαχιστοποιείται η χρήση πλαστικού!
Και ήταν από τα λίγα που άκουσα στην επικαιρότητα και χάρηκα!
Πολλές εταιρείες, αλλάζουν συσκευασίες και μειώνουν τη χρήση πλαστικού. Υιοθετούν ανακυκλώσιμες λύσεις υλικών και αυτό μυρίζει ελπίδα. Ωστόσο, ελπίζω να μην είναι πια αργά.
Γιατί το περιβάλλον ή κατεστραμμένο θα το αφήσουμε ή καμένο.
Δεν ξέρω αν θα αναπτύξουμε με αυτά και με εκείνα περιβαλλοντική συνείδηση. Αλλά έστω και αν αναπτύξουμε συνείδηση σκέτο, είναι ένα πρώτο βήμα.
Και ας βάλουμε πια την ανακύκλωση στη ζωή μας. Είναι αναγκαίο!
Λίγες τελευταίες σκέψεις
Η επικαιρότητα με αγχώνει. Γεμάτη βία, ανείπωτη τραγωδία και φόβο. Οι περισσότεροι τομείς της ζωής περνούν κρίση.
Και ίσως η μόνη λύση που βλέπω είναι να παραμείνουμε ή αν δεν είμαστε, να γίνουμε άνθρωποι.
Με επίγνωση, καλοσύνη και αγάπη για τον εαυτό μας, τον κόσμο και τις στιγμές μας, ας αρχίσουμε να προσπαθούμε να ζήσουμε μια ζωή που μας αξίζει.
Α! Και αν μπορούμε, ας μη χάσουμε το χιούμορ μας. Τα δύσκολα που ζούμε και θα ζήσουμε, ας τα αντιμετωπίσουμε με ψηλά το κεφάλι!
Σας υποδέχτηκα με μουσικές και σας αφήνω με έναν κάποιο προβληματισμό, λίγη εσάνς χιούμορ και τις ευχές μου για καλό Σαββατοκύριακο!
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)
Και για να μη χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!
Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ότι λες είναι η πραγματικότητα, δυστυχώς.. όμως σε παρακαλώ μην εγκαταλείπεις από τώρα το ροζ συννεφάκι γλυκιά μου, ξέρω πως είναι αυτό και πίστεψε με πονάει. Νοιώθω τον κάθε προβληματισμό σου άλλωστε κι εγώ ζω στο..σήμερα . Για όλα αυτά πονάω για σας, για τα εγγόνια μου, για τα παιδιά όλων. Όμως δεν εγκαταλείπω την ελπίδα όσο μπορώ να στέκομαι όρθια, να προσεύχομαι, να βρίσκω έστω και την ελάχιστη αχτίδα από φως.
Δυστυχώς για εμένα Γεωργία μου, ποτέ δεν αγάπησα τα ροζ συννεφάκια. Τα θεωρώ ουτοπικά. Επιλέγω την θετικότητα, κρατώντας όμως επαφή με την πραγματικότητα, κοιτώντας όσο γίνεται κατάματα.
Γιατί πάντα λένε, πως το πρόβλημα το λύνεις, μόνο αν το παραδεχτείς. Ναι αλλά αν δεν το δεις σε όλη του την έκταση πώς θα το εντοπίσεις, για να το παραδεχτείς και άρα να το λύσεις.
Μαζί σου και εγω δεν εγκαταλείπω την ελπίδα, όσο δύσκολο και αν το κάνει η πραγματικότητα.
Μακάρι να βοηθήσουμε όλοι να φτιάξουν τα πράγματα.
Να έχεις ένα υπέροχο Σ-κ 🙂
Πολλά πολλά φιλιά!
Θα μου επιτρέψεις Μαρίνα μου, στο απόλυτα δικαιολογημένο αγωνιώδες ξέσπασμά σου να φέρω στη θύμηση τα λόγια του “καπετάνιου” Χαρίλαου Φλωράκη όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση.
“Ακόμα δεν έχετε δει τίποτα” είχε πει προφητικά τότε για να προσθέσει κάπου ότι “…θα τα πάρουν όλα πίσω όσα είχαν αναγκαστεί να δώσουν στους λαούς…”
Έρχεται λοιπόν ο λογαριασμός!
Τώρα, οι θιασώτες των μέτρων, κυβέρνηση + σύνδεσμος βιομηχάνων, άλλοι δεν υπάρχουν, οφείλουν να μας απαντήσουν στο εξής απλό
Την ώρα που η τεχνολογία έχει φτάσει σε ύψη μυθιστορηματικά στην παραγωγή πως εξηγείται να θέλουν ο άνθρωπος να δουλεύει ακόμα περισσότερο και ακόμα πιο απλήρωτος; Πως;
Πως γίνεται μια σειρά μεγάλες χώρες να μειώνουν τις ώρες εργασίας και εδώ να τις αυξάνουν; Θα μου πεις, τις έχουν αυξήσει “ντε φάκτο” εδώ και χρόνια, απλά τώρα βάζουν και το σταυρό πάνω από τον τάφο.
Κατά τα άλλα, καλά κάνεις και θες και εσύ και όλοι, να δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο και να πληρωνόμαστε όσο γίνεται και καλύτερα. Από πότε προέκυψε ότι ο άνθρωπος ζει για να …δουλεύει;
Έχουμε να δούμε πολλά καλή μου. Θα δώσουμε τις μάχες μας όπου δει με ψηλά το κεφάλι. Στέλνω τα φιλιά μου .
Σαφέστατα ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Όμως είναι αυτό που λες. Αυτά συνέβαιναν. Άτυπα όμως. Τώρα θα συμβαίνουν με κάθε νομιμότητα.
Έχουμε να δούμε πολλά, ελπίζω όμως η νέα γενιά να κατανοήσει πως δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά κάτι που απειλεί το μέλλον μας. Γιατί με έχει κάπως αγχώσει που όλο αυτό στη γενιά μου, περνάει στα ψιλά γράμματα!
Καλό ξημέρωμα Γιάννη.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο σου!
Αλαλούμ, αλαλούμ πάντα αλαλούμ ήταν ο πλανήτης μας, μόνο που τώρα έσκασε το σπυρί και δεν μπορούμε πια να κάνουμε πως δεν βλέπουμε! Πάντα οι κυβερνήσεις με τις πλάτες των παγκόσμιων τραπεζών κυβερνούσαν και οι φτωχοί γινόντουσαν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι! Αυτό όμως που άλλαξε και αλλάζει κάθε στιγμή είναι το, “Όλα στο Φως” και αυτό μόνο αν ξέρει κανείς να πληροφορείται! Όλο και λιγότεροι εμπιστεύονται τα ΜΜΕ και τους κάθε είδους ειδικούς και του χρόνου τέτοια εποχή, θα έχουν βγει πια και όλα στο φως γιατί η παγκοσμοποίηση θα είναι γεγονός!
Ζόρικο το μάθημα για όσους δεν στραφούν στη πνευματικότητα…
Μήπως όμως έχει έρθει και ο καιρός της δράσης και δράση είναι να πληροφορούμε τους γύρω μας για τα κακώς κείμενα με σοβαρές μελέτες και στοιχεία; 😉
ΑΦιλάκια Μαρινάκι με ευχές για επίγνωση και σωστή δράση! <3
Ζόρικο όντως το μάθημα, για όσους δεν στραφούν στην πνευματικότητα και θα συμπληρώσω και στην απλότητα και την καλοσύνη.
Σίγουρα έχει έρθει ο καιρός της δράσης, προς το παρόν όμως δεν βλέπω διάθεση για ουσιαστική αντίδραση. Αυτό, κάπως με προβληματίζει.
Αλλά κρατώ την σκέψη πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται και ο καθένας μας ξεχωριστά θα επηρεάσει με την εξέλιξη και τη νοοτροπία του το αποτέλεσμα.
Ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο σου μαγισσούλα μου!
Καλό ξημέρωμα 🙂
Ω πόσο σε κατανοώ και εγώ έχω ανησυχήσει πολύ με όλα αυτά που συμβαίνουν όχι μόνον εδώ αλλά παγκοσμίως.
Δυστυχώς Μαρίνα μου γεννηθήκαμε για να δουλεύουμε. Αυτό έχει διδάξει η ιστορία και αυτό θα συνεχιστεί. Παθαίνουν ένα κάτι οι επιχειρηματίες αν δουν υπάλληλό τους να γυρνάει νωρίς σπίτι του. Τι να πω Μαρίνα μου; Εδώ και χρόνια διάβαζα για πολυεθνικές που ζητούσαν μέσα στο βιογραφικό και βεβαίωση στειρότητας για να μην μείνουν έγγυος οι υπάλληλοί τους. Θυμάμαι το πρώτο αφεντικό της κόρης μου απέλυσε τη νομικό του σύμβουλο και είπε στην κόρη μου ευφθαρσώς ότι αποφάσισε να κάνει και δεύτερο παιδί…με ρώτησε; Απολύεται. Ακόμη αυτά δεν ήλθαν και πολύ φοβάμαι…….
Αλλά ναι…πρέπει εσείς οι νέοι να μην ”μασάτε” και να μη σκύβετε το κεφάλι. Γι αυτό και οι ατομικές συμβάσεις για να σας χωρίζουν τους εργαζομενους. Παλέψτε, μόνον αυτό και για εργασιακά και για αξίες και για ανθρωπιά. Κι εμείς από κοντά.
Φιλιά πολλά και καλό Σ/Κο
Φοβάμαι πολύ για τα όσα έρθουν και δυστυχώς με τη σιωπή μας τα επιτρέπουμε.
Δεν μπορεί ο εργασιακός τομέας να επεμβαίνει σε αποφάσεις ζωής όπως η απόκτηση παιδιών ή ο αριθμός τους. Είναι τραγικό.
Δυστυχώς, στη γενιά μου, το όλο ζήτημα, δεν έχει περάσει τόσο ηχηρά όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε. Χτίζουν το μέλλον μας και μετά θα φροντίσουμε πάλι να αγχωθούμε για τις ευθυνες, αλλά το κακό θα έχει γίνει.
Τι να πω!
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις και το χρόνο σου!
Καλό ξημέρωμα Αννούλα μου!
Σίγουρα, η κοινωνία όπως διαμορφώνεται για τις επόμενες γενιές θα είναι διαφορετική απ΄ ότι εμείς γνωρίσαμε. Για μας όλα αυτά που αλλάζουν καθημερινά, μοιάζουν σαν ένα δυστοπικό μυθιστόρημα. Από την άλλη βλέπω την νέα γενιά να έχει αποδεχθεί αυτή την κατάσταση. Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν τα όρια τους. Κι αν ποτέ θα έχουν τη δύναμη να πουν όχι σε κάτι.
Την Καλημέρα μου, Μαρίνα!
Οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μου Βασίλη. Και δη έχω ένα άγχος γιατί ανήκω στη νέα γενιά.
Δε ξέρω. Φοβάμαι γιατί υπάρχει όντως μια παθητική αντιμετώπιση όχι μόνο στα εργασιακά αλλά σε όλα τα καυτά ζητήματα του τόπου.
Μακάρι να βρούμε τη δύναμη και τη διάθεση να διεκδικήσουμε συνθήκες που μας αξίζουν.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο σου.
Καλό ξημέρωμα Βασίλη!
Άστα να πάνε.. 🙁 Η επικαιρότητα καζάνι που βράζει.. Έχουμε τόσα μέτωπα ανοιχτά, που δεν προλαβαίνουμε ούτε να τα σχολιάσουμε, μας ξεπερνούν συνεχώς τα γεγονότα. Να σου πω την αλήθεια μου, θα προτιμούσα να μας μένανε οι πλαστικές σακούλες και να μην είχε καεί η μισή Δυτική Αττική πριν από μερικές ημέρες.. Διότι τί να την κάνω την μη πλαστική σακούλα, όταν δεν έχω οξυγόνο να αναπνεύσω; Καλύτερα ας μου δώσουν μια χάρτινη, να μπορώ να παίρνω ανάσες κατά τών κρίσεων πανικού (λόγω έλλειψης –και– οξυγόνου).. Αντέ να δούμε, πόσο ακόμα θα αντέξουμε τις τόσες κακουχίες, κουκλοβαφτιστηρόνιμου.. 😉 Πολλά φιλιά καληνύχτας!