Που πήγαν οι χαρούμενοι άνθρωποι;

Γενικά, η ερώτηση στον τίτλο, είμαι μια ερώτηση που συχνά με απασχολεί. Και με απασχολεί, γιατί προχωρώντας στην πόλη, τριγυρίζοντας στους δρόμους, βλέπω συχνά:

• ένταση,
• νεύρα,
• πρόσωπα σκυθρωπά,
• ανθρώπους αγχωμένους ή βιαστικούς.

Κάποιους λίγους που θα δω να χαμογελούν, θα σταματήσω έστω και για ένα δευτερόλεπτο να τους κοιτάξω παραπάνω, όχι για να τους χαζέψω, αλλά για να σιγουρευτώ πως τους είδα να χαμογελούν.

Ζούμε σε περίεργους, δύσκολους και επικίνδυνους καιρούς.

Από άκρη σε άκρη του κόσμου, κάτι κακό συμβαίνει. Κι είναι καλό, όπου μπορούμε να βοηθήσουμε να το κάνουμε, όμως πρέπει να αποδεχόμαστε ότι όσα μπορούμε να κάνουμε, κάπου σταματούν.
Όπως κάπου, πρέπει να σταματούν όσα μας απασχολούν.

Πρέπει μέσα στη μέρα, να αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας να ξεδώσει, αλλιώς θα “σκάσει”. Πρέπει να βρούμε όσα μας κάνουν χαρούμενους και να τα βάλουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο πρόγραμμα μας.

Γιατί οι άνθρωποι δε χαμογελούν;

Γιατί έχουν προβλήματα, υποχρεώσεις που δεν ξέρουν πως θα αντεπεξέλθουν, έντονους ρυθμούς στη καθημερινότητα τους και χίλια δύο πράγματα που δε μπορεί να συλλάβει ο νους μου.
Ίσως επίσης, χαμογελούν λιγότερο ή καθόλου, γιατί δεν τους αρέσει η ζωή τους. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν σε αδιέξοδο, σε μια ρουτίνα που δεν αγαπούν, είτε επειδή δέχτηκαν πιέσεις από τον οικογενειακό τους κύκλο ή γιατί ερωτεύτηκαν την ευτυχία κάποιου άλλου και νόμιζαν πως έτσι θα έμοιαζε κι η δική τους ευτυχία.

Γιατί οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν;

Θεωρητικά, ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας.

Κι όμως οι άνθρωποι νιώθω πως δεν επικοινωνούν, όχι ουσιαστικά. Αν μπεις σε κάποιο ΜΜΜ, θα δεις ανθρώπους καρφωμένους στα κινητά τους, να χαμογελούν στις οθόνες.
Λίγοι, ελάχιστοι και συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας, είναι εκείνοι που θα εντοπίσεις να προσπαθούν να κοιτάξουν τον άλλον στα μάτια. Το ίδιο συμβαίνει σε καφέ, εστιατόρια και λοιπούς δημόσιους χώρους ή χώρους διασκέδασης.

Είναι λίγο τρομακτικό, που σιγά σιγά η επικοινωνία, το φλερτ, όλα μεταφέρονται στα μονοπάτια του διαδικτύου. Κι εντάξει καταλαβαίνω, πως ο κόσμος εξελίσσεται, αλλά δεν είμαι σίγουρη, αν μού αρέσει πολύ ο δρόμος που ακολουθεί. Θα προτιμούσα να χαμογελώ σε ανθρώπους, όχι σε οθόνες.

Γιατί οι άνθρωποι δεν κυνηγούν την ευτυχία τους;

Το κάνουν, εγώ αυτό πιστεύω. Απλά δεν είναι η δική τους ευτυχία, αυτή που ακολουθούν. Είναι μια δοκιμασμένη ευτυχία κάποιου, που τους άρεσε και είπαν να την δοκιμάσουν.

Η ευτυχία, τουλάχιστον έτσι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, έρχεται μέσα από στιγμές που σου ταιριάζουν, μέσα από ανθρώπους που νιώθεις και σε νιώθουν, μέσα από όνειρα που πάλεψες να πραγματοποιήσεις και μέσα από αυθόρμητες στιγμές, που δεν περίμενες και δεν υπολόγιζες, μα αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και πάνω απ’ όλα τη καρδιά σου ανοιχτή, μπορούν να σου προσφέρουν ευτυχία.

Επίσης, η ευτυχία, δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί, όσο νομίζουμε. Δεν είναι κι εύκολο, ναι, το ξέρω!
Λίγο να προσπαθήσουμε όμως, να μάθουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε τα θέλω του, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες του, θα κατανοήσουμε καλύτερα, τι μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους και τι όχι. Και δεν είναι καθόλου εγωιστικό, να ακούσουμε τι ζητά ο εαυτός μας και να προσπαθήσουμε να του το δώσουμε, μα ακόμα κι αν ήταν, όπως έχει πει κι ο Αρκάς:

Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας!

Μπορείς να είσαι όλη την ώρα χαρούμενος;

Προφανώς και όχι! Γιατί είσαι άνθρωπος κι όσο όμορφη κι αν είναι η ζωή σου, υπάρχουν πάντα οι εξωγενείς παράγοντες που μπορούν να την επηρεάσουν και κατ’ επέκταση την διάθεση και τη ψυχολογία σου. Ειδικά, αν έχει να κάνει με κάτι σοβαρό, όπως η υγεία.
Κανείς δεν ισχυρίζεται, πως πρέπει να χαμογελάς όλη την ώρα. Κανείς δε μπορεί να σου πει, πως δεν έχεις δικαίωμα, να θυμώσεις, να γκρινιάξεις, να αντιδράσεις. Όλα, είναι μέρος του να είσαι άνθρωπος. Όμως, είναι ωραίο, να μην αφήνεσαι στη μιζέρια του κόσμου. Είναι ωραίο, να βρίσκεις αφορμές να χαρείς, να χαμογελάσεις, να ξεχάσεις για λίγο τις ευθύνες, τις έγνοιες και να αφήσεις την ψυχή σου, για λίγο να ξαποστάσει.

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Την ευτυχία, τη χαρά, καθένας αλλιώς τη νιώθει και την εννοεί. Αυτό που για εμένα είναι ευτυχία, για εσένα ίσως καθημερινότητα κι αυτό που για εσένα είναι ευτυχία, χαρά, για εμένα, ίσως είναι όνειρο τρελό.
Τι σε κάνει όμως χαρούμενο; Κάτι απλό, κάτι μεγάλο, ένας άνθρωπος, μια ιδέα; Ότι κι αν είναι διεκδίκησε το. Προσπάθησε το.
Προσπάθησε να βρίσκεις αφορμές, να χαμογελάς, να επικοινωνείς με τον εαυτό σου, αλλά και τον κόσμο γύρω σου. Προσπάθησε να κυνηγήσεις την ευτυχία σου, όσο κι αν για τους άλλους φαίνεται τρελό ή μακρινό. Κι αν δεν είσαι όλη την ώρα χαρούμενος, μην απολογηθείς, μην αφήσεις κανέναν να σε κρίνει, άνθρωπος είσαι.

Όμως, μην είσαι όλη την ώρα μουρτζούφλης!

Το ξέρω, είναι μόδα πια. Είναι η τάση των καιρών, μα πήγαινε κόντρα σε αυτή τη τάση, βρες τη χαρά και γίνε ο καλύτερος της φίλος. Κι άσε την να σε επηρεάσει!
Και που ξέρεις, ίσως καταλήξεις να είσαι, από εκείνους τους ανθρώπους, που μέσα στη καθημερινότητα τους, θα βρεθούν κάπου, θα χαμογελάσουν αυθόρμητα και θα σταματήσω για λίγο να δω.
Και θα πάρω λίγη ελπίδα εκείνη την στιγμή, πως ο κόσμος έχει μέλλον. Γιατί, για εμένα, όσο οι άνθρωποι, θυμούνται να χαμογελούν και να αγαπούν, έχει μέλλον ο κόσμος.

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.