Kοινωνία, μια αντίθεση! #story time

Χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά

Κοινωνία, μια αντίθεση, σκηνή πρώτη, πλάνο πρώτο “η καθημερινότητα”, λήψη ένα.

Βάλε αυτό να παίζει!

Τι εννοείς δε θα έχουμε να φάμε;

Θεωρείς πως είναι ώρα για ανόητες προφητείες; Άκου εκεί. Δεν έχω χρόνο. Πρέπει να πάω στη δουλειά.

Που έχω παρκάρει; Α ναι, δυο τετράγωνα παρακάτω. Βενζίνη. Πρέπει να βάλω, μην ξεμείνω. Πω πω κίνηση.

Ας ανάψω τσιγάρο. Θα αργήσω στο γραφείο. Ωχ! Δεν έχω τασάκι. Ευτυχώς, υπάρχει ο δρόμος. Κάτσε να ανοίξω το παράθυρο. Πάει κι αυτό.

Επιτέλους! Έφτασα!

Που να παρκάρω τώρα; Φτου σου! Όλοι με τα αμάξια τους έρχονται; Έλεος. Γι’ αυτό καταστρέφεται το περιβάλλον.

Τι δουλειά είναι αυτή που με περιμένει; Ο Χριστός κι η Παναγία. Κι όλοι θέλουν να βοηθήσω. Καλά θα ήταν, μα δεν προλαβαίνω.

Τι είναι όλα αυτά τα χαρτιά; Γιατί δεν τα πετάτε; Ποια ανακύκλωση; Θα κουβαλήσουμε πόσες τσάντες ακριβώς μέχρι τον κάδο; Έλεος πια. Πετάχτε τα, να τελειώνουμε.

Ευτυχώς πάει κι αυτή η μέρα. Τι δουλειά κι αυτή, χαραμίζομαι εκεί μέσα.

Κουράστηκα, ας σταματήσω να πάρω κάτι να φάω. Εντάξει, το φαστ φουντ δεν είναι ιδανικό, αλλά στο ορκίζομαι δεν προλαβαίνω. Να δε βλέπεις, που τρώω γρήγορα γρήγορα; Αχ δε προλαβαίνω, κάτσε να το πετάξω. Ουπς! Έπεσε απ’ έξω από το κάδο. Δε πειράζει, θα το μαζέψουν οι άνθρωποι που καθαρίζουν το δρόμο. Κι αν δεν το κάνουν, θα πάει στον υπόνομο. Η πρώτη θα είμαι, θα ‘χει κι άλλα σκουπίδια εκεί.

Τι εννοείς η Φύση είναι το σπίτι μας;

Εμένα το σπίτι μου είναι πανάκριβο και πολυτελέστατο, γι’ αυτό δουλεύω, για να μη μου λείπει τίποτα. Εντάξει κι αν κατέστρεψαν κάποια δέντρα για να χτιστούν σπίτια τι έγινε; Κι αν έγιναν κάποιες φωτιές ξανά και ξανά, τι έγινε; Κι αν πετάμε δυο σκουπίδια στο πικνίκ τι έγινε;

Πολύ ευαίσθητη κι αυτή η φύση.

Τι εκδικείται; Λες και κάναμε και τίποτα. Απλά ζούμε. Εξελιγμένη κοινωνία είμαστε, θέλουμε και κάποιες ανέσεις. Αλλιώς ας πάμε να ζήσουμε σε σπηλιές.

Και τώρα βρέχει και πλημμυρίζουν οι πόλεις. Και συνήθως κάνει πια καταιγίδες.

Αν με ρωτάς κάπως μυγιάγγιχτη κι αυτή η φύση.

Ε προσέχουμε. Δε θα πεθάνουμε κιόλας.

Γιατί κάνει τόσο ζέστη χειμώνα καιρό;

Να δεις θα φέρει σεισμό αυτή η ζέστη, δεν είναι φυσιολογική. Κι οι κυβερνήσεις γιατί δεν κάνουν τίποτα για το περιβάλλον;

Αχ να θυμηθώ να πάρω πλαστικά καλαμάκια και ποτήρια πλαστικά μιας χρήσης για τον καφέ, να τα παίρνουμε στη βόλτα. Και μια σαλάτα έτοιμη στη πλαστική συσκευασία. Κι εκείνο το απορρυπαντικό με τη ροζ πλαστική συσκευασία.

Πω πω χαμός στο σούπερ μάρκετ. Όλοι τέτοια ώρα ήρθαν;

Κάτσε να ψωνίσω γρήγορα.

-Γεια σας τι οφείλω; Χρεώστε μου και δέκα τσάντες πλαστικές. Έχω κάποιες πολυχρησιμοποιούμενες υφασμάτινες, αλλά τις ξέχασα σπίτι, καταλαβαίνετε. Άλλωστε εγώ θα σώσω το περιβάλλον; Χαχα

Κάτσε να τα βάλω γρήγορα γρήγορα πίσω, να προλάβω να διαβάσω τα παιδιά.

Ας ανοίξω και λίγο ραδιόφωνο.

“Σφοδρή κακοκαιρία έρχεται τις επόμενες ημέρες, με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες και χιόνια ακόμα και στα πεδινά.”

Κοίτα να δεις. Σήμερα ζέστη, από μεθαύριο χιόνια. Τρελάθηκε ο καιρός.

Ναι ναι αγάπη μου γύρισα, κάτσε να βάλει η μαμά τα ψώνια στη θέση τους, να πάει να πετάξει τα σκουπίδια και θα δει αν έχετε διαβάσει. Το ξέρω μωρό μου πως πρέπει να κάνουμε ανακύκλωση, έχεις δίκιο, αλλά εμείς δεν έχουμε κάδο έξω από το σπίτι. Οι κάδοι ανακύκλωσης είναι στην άλλη γωνία. Δε πειράζει όμως, κάνουν άλλοι ανακύκλωση κι είναι το ίδιο.

Ωραία τελειώσατε το διάβασμα. Ελάτε να φάτε.

Αχ δε φάγατε πολύ. Ο πατέρας σας φταίει, που σας έδωσε σοκολάτες και πατατάκια πριν το φαγητό. Μισό λεπτό να τα πετάξει η μαμά κι έρχεται να σας κάνει μπάνιο.

Ναι μωρό μου, το ξέρω πως υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, αλλά δεν είναι ότι μπορώ να τα βάλω σε ταπεράκι να τα στείλω. Χαχα

Τι θόρυβος είναι αυτός, κραυγές από το διπλανό σπίτι, κάποιον χτυπάνε. Πω πω να πάρω την αστυνομία; Δυναμώνουν τα ουρλιαχτά. Άσε πού να μπλέξω τώρα. Άλλωστε θα άκουσαν κι άλλοι το χαμό, θα πάρουν εκείνοι.

Τέλος πάντων, ας γεμίσω τη μπανιέρα νερό. Μόνο αν πλατσουρίζουν κάθονται ήσυχα τα παιδιά. Ελάτε για μπάνιο…

Ναι παιδί μου το ξέρω πως το νερό είναι πολύτιμο και πρέπει να το προσέχουμε. Έχει δίκιο η δασκάλα που σας το είπε. Δε θα σε αφήσω όμως άπλυτη για το νερό ε;

Γρήγορα βάλε πιτζάμες, να πας για ύπνο, να ξεκουραστεί και λίγο η μανούλα. Κάτσε να ανοίξω τηλεόραση κι έρχομαι να σε σκεπάσω.

“Σοκ έχει προκαλέσει στη τοπική κοινότητα, η υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο της μητέρας και των δύο μικρών παιδιών.”

Πωπω ρε παιδί μου, τι συμβαίνει γύρω μας. Τι οικογένειες είναι αυτές; Τι κοινωνία! Φταίνε όμως κι οι γύρω τους, δεν είχαν υποπτευτεί κάτι οι συγγενείς; Δεν είχαν ακούσει τίποτα οι γείτονες;

Τι να πεις…

Αγάπη μου έτοιμη. Πάρε το κινητό, να ακούσεις ένα βίντεο με παραμύθι. Το ξέρω καρδιά μου ότι θες να σου διαβάσω ιστορία από το αγαπημένο σου βιβλίο, μα η μαμά είναι κουρασμένη. Θα έρθω σε λίγο να πάρω το κινητό. Κλείσε τα μάτια σου.

Επιτέλους, ησυχία.

Α ευτυχώς έχει εκείνο το ριάλιτι. Δε μου αρέσει το χαζοκούτι, αλλά τι να κάνω τώρα. Α κάτσε, να πάω να πάρω το κινητό, να το σχολιάζω με τους άλλους. Όχι ότι το βλέπω γιατί μου αρέσει. Αυτοί παίρνουν τόσα λεφτά, αλί σε μας. Αλλά να … να περάσει η ώρα.

Φτου σου. Τι καταιγίδα είναι αυτή; Μα είχαν πει πως δε θα βρέξει…

Κοίτα τώρα. Στη πρώτη καταιγίδα έσβησαν τα φώτα τι να πω… ας κοιμηθώ.

“Ας κοιμηθούμε απόψε κι όνειρα γλυκά. Κι αύριο ας μην σηκωθούμε απλά, ας ξυπνήσουμε…”.

—–♡—–

Η παραπάνω, παράδοξα γραμμένη ιστορία, είναι φανταστική και εις γνώση μου τραβηγμένη σε αρκετά σημεία.

Περιγράφει συνοπτικές σκηνές, της ζωής μιας σύγχρονης γυναίκας.

Είναι γρήγορη και σε πολλά σημεία πεζή, γιατί αν δεν προσέχουμε έτσι είναι κι η ζωή. Χαμένη σε ένα μόνιμο άγχος, μια ανάγκη να προλάβουμε, χωρίς μια ανάσα.

Δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν, ούτε σημαίνει πως αναφερόμενες συμπεριφορές είναι δικές σου ή δικές μου. Μα είναι γύρω μας.

Ζούμε όμως σε έναν κόσμο καθ’ όλα υποκριτή. Κατάντησε η ζωή, μια παράδοξη αντίθεση. Ξέρουμε το σωστό, αλλά συνεχίζουμε το λάθος, γιατί “έλα μωρέ”, “αυτό κάνουν όλοι”.

Σκεφτόμαστε την κοινωνία ως μια άψυχη έννοια, ενώ στην ουσία είναι έμψυχη. Με τη δική μου, τη δική σου, τη δική μας ψυχή.

Κάθε χαρά μας την χαροποιεί, κακέ βιαιότητα τη πονά!

Έχουμε με την κοινωνία μια τοξική σχέση. Γεμάτη ένταση κι αδιαφορία, μα μια ανάγκη φυσιολογικότητας, μια ανάγκη να ανήκουμε κάπου.

Το μέλλον το σκεφτόμαστε κάπως αυθαίρετα και δεν έχουμε καμιά επίγνωση του παρόντος. Είμαστε χαμένοι σε λανθασμένα πρότυπα κι εθισμένοι σε καταστροφικές για μας και τον κόσμο, τάσεις κι ανάγκες, που δεν δόθηκαν τυχαία στη ζωή μας.

Κι είναι ανορθόδοξο, πως έχουμε καταντήσει θεατές, ενώ ο ρόλος γράφτηκε για εμάς.

Έχουμε χάσει το δρόμο μας, το gps δίνει λάθος οδηγίες κι η πυξίδα είναι άχρηστη, γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι λέει.

Η παραμονή μου στο σπίτι, με βοηθά στο να κλείσω τα μάτια και να δω την κοινωνία, τον κόσμο, σφαιρικά.

Αντικειμενικά, το έχω κάνει κατά καιρούς κατανοητό, δε μου αρέσει αυτό που βλέπω, ούτε στο κόσμο, ούτε μεμονωμένα στη κοινωνία. Και θεωρώ πως ο Πελαργός έκανε μέγα λάθος που με άφησε σε αυτή την εποχή. Ποιος ξέρει τι σκεφτότανε.

Οι συνήθειες μας απέναντι στο περιβάλλον, κοστίζουν. Η συμπεριφορά μας απέναντι στα παιδιά, διαμορφώνει. Η συμπόνια μας, απέναντι στον συνάνθρωπο, η πιο σωστά η έλλειψη αυτής, χαρακτηρίζει την κοινωνία.

Θα ήθελα τόσο, κάποιος να μου υποδείξει σε ποια στιγμή της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, έγινε το λάθος και χάθηκε η ουσία.

Γιατί πάντα προσπαθώ με καλοσύνη, να καταλάβω τον κόσμο.

Δε ξέρω αν ο Θεός θα μου χαρίσει παιδιά και σε τι φόντο θα με βοηθήσει η Ζωή να τα αναθρέψω. Δε ξέρω τι σχεδιάζουν για εμένα ή τον κόσμο οι Μοίρες. Μα θα με ενδιέφερε να ξέρω τι κόσμο θα αφήσω πίσω μου κληρονομιά.

Στο τέλος της ημέρας, θα ήθελα να είμαι λιγότερο ευαίσθητη. Κι οι γονείς μου, να με είχαν κάνει λιγότερη ευσυνείδητη. Ίσως ο κόσμος και με μικρό και με κεφαλαίο “Κ” να με συμπαθούσε περισσότερο.

Κι ίσως το ίδιο να έκανα κι εγώ.

Ξέρω, η αλλαγή (ειδικά στη κοινωνία) δεν έρχεται, επειδή κάποιος έγραψε μια ιστορία.

Θέλει δουλειά, θέλει πρωτοβουλίες και θέληση. Κι “ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη”. Μα δεν πειράζει, γιατί εμείς δεν είμαστε κούκοι κι η Άνοιξη θα έρθει στην ώρα της. Ένας μόνο άνθρωπος να αλλάξει νοοτροπία σήμερα, άλλαξε αυτόματα την τελική εικόνα του παζλ. Κι αυτό δεν είναι μικρό.

Είναι σπουδαίο.

ΥΓ: Αν φτάσατε, μέχρι εδώ, ευχαριστώ από καρδιάς για το χρόνο σας!

ΥΓ2: Άραγε να προβληματίζω κι εγώ τον κόσμο, όσο αυτός εμένα;

 

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

---

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.