Marina Tsardakli 
Μας κάλεσε η Αλεξάνδρα, μέσα από το τελευταίο της δρώμενο να μιλήσουμε για αγωνιστές του χτες και του σήμερα. Στην αρχή, ήθελα να ακολουθήσω την πρώτη μου σκέψη και να μιλήσω για κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο που πέρασε πολλά. Και θα του άξιζε.
Μα φαίνεται πως τα δρώμενα της Αλεξάνδρας με εμπνέουν να μην σκέφτομαι συμβατικά. Εγώ λοιπόν την δική μου συμμετοχή, θέλω να την αφιερώσω σε κάποιον που δεν έχει συγκεκριμένο πρόσωπο ή όνομα, μα αγωνίζεται πολύ την σήμερον ημέρα. Θέλω να αφιερώσω την συμμετοχή μου στον Έλληνα νέο.
Στον νέο που αντίκρισε μια Ελλάδα, με ένα άρρωστο σύστημα υγείας, ένα απαίδευτο σύστημα παιδείας και ένα ανασφαλές σύστημα προστασίας. Στον νέο που προκειμένου να εκπληρώσει τα όνειρα του, πιο εύκολα από ελπίδες, του έδωσαν ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή στο δίλημμα “δουλειά-ανεργία” και είτε αντίκριζε αερολιμένες ή το σκορ “0-1”.
Και ένιωσα την ανάγκη να αναφερθώ στον Έλληνα νέο, γιατί στα αλήθεια τον θεωρώ αγωνιστή. Μεγαλώνει σε μια Ελλάδα που ο σεβασμός εκτιμάται, μα είναι ανύπαρκτος, που η αδιαφορία είναι σημάδι των καιρών και ο αέρας μυρίζει φόβο, όταν δεν μυρίζει στάχτη.
Φόβο για το αύριο που ξημερώνει κάθε μέρα και πιο αβέβαιο, για την τρομοκρατία που είναι κυκλώνας πιο ισχυρός και από αυτούς της φύσης και τέλος, για την ίδια την φύση που η αγανάκτηση της, ίσως να την οδηγήσει στην πιο καταστροφική εκδίκηση.
Όλη του τη ζωή, ακούει ένα “διάβασε, για να κάνεις πράγματα” και όταν πια ολοκληρώνει τις σπουδές του, έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που δεν είναι αντάξια ούτε των προσδοκιών, ούτε και των κόπων του!
Και ίσως να μην έχει αγωνιστικές περγαμηνές ο Έλληνας νέος. Ίσως να μην κύκλωσε ασφυκτικά τους δρόμους βροντοφωνάζοντας τις ιδέες του, ίσως να επαναπαύτηκε λίγο στην βολικότητα της κατάστασης και δεν θα έπρεπε να μιλήσω σε αυτό το δρώμενο γι’ αυτόν. Μα οι αγωνιστές, είναι πρώτα πολλά άνθρωποι. Και οι άνθρωποι κάνουν λάθη.
Και είναι για εμένα αγωνιστής ο Έλληνας νέος, γιατί αντέχει μια κατάσταση που δεν αντέχεται και τολμά να ονειρεύεται. Κι ίσως αυτό το όνειρο, κάποια στιγμή, με λίγη προσπάθεια και τύχη, να γίνει η δική του πραγματικότητα.
Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. Για απορίες, ερωτήσεις ή εποικοδομητικές παρατηρήσεις, μπορείς να επικοινωνείς μαζί μου εδώ. Κατά τα άλλα, μπορείς να με βρείς στην σελίδα μου στο facebook ή στο instagram, που κάπου κάπου αξιώνομαι να ανεβάσω κάτι (#χλιδή #not).
Αυτά τα λίγα από εμένα . Σου στέλνω ένα φιλί και σου εύχομαι να έχεις μια υπέροχη συνέχεια στην ημέρα σου και γενικά ότι και αν κάνεις:
Να σκέφτεσαι. Να γελάς. Να ομορφοπερνάς!
Until Next Time…
Μαρίνα ♥
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μαρίνα μου, καλή εβδομάδα!
Πόσο κοντά μου νοιώθω τον Έλληνα νέο που έχει μοχθήσει κι έχει θέσει στόχους, μόνο που η επίτευξή τους δεν εξαρτάται από εκείνον. Που κάθε βήμα του σαμποτάρεται από τις άνισες “ευκαιρίες”, εκείνες που απευθύνονται σε μιαν άλλη κατηγορία, μιαν άλλη τάξη.
Και πόσο αισθάνομαι ότι απέχω από τους γονείς (της γενιάς μου ή και νεότερους) που, εξαιτίας τους, κάποια άλλα παιδιά, γαλουχήθηκαν με τα φθηνά, τα εύκολα, τα εφήμερα. Αυτούς τους γονείς, αυτούς τους ανθρώπους είναι που βλέπω να κουνούν το δάχτυλο, κι ας ευθύνονται οι δικές τους πρότερες επιλογές ζωής για την “μετά μιλένιουμ” Ελλάδα.
Πρωτότυπη και πολύ καίρια η συμμετοχή σου στο δρώμενο, διπλανούλα μου!
Φιλάκια πολλά! ❤
Όπως τα λες Αναστασία μου, αναξιοκρατία, ατυχία, σίγουρα ο σύγχρονος νέος έρχεται αντιμέτωπος με μια δύσκολη κατάσταση.
Και παίζει ρόλο τόσο οι οικογένεια, όσο και πόσοι άλλοι παράγοντες. Το σίγουρο είναι, ότι ο Έλληνας νέος ήρθε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση για την οποία κανείς δεν τον προετοίμασε και προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Γι’ αυτό κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να αφιερώσω σε αυτή την ομάδα ανθρώπων την συμμετοχή μου.
Να έχεις μια πανέμορφη εβδομάδα Νατάσα μου! Σε φιλώ γλυκά! 🙂
“Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα” με αυτή τη ρήση μεγαλώνει και η γενιά σου Μαρινάκι μου! 😉
Αυτή τη ρήση άκουγα και η ίδια από παιδί και την άκουγαν και οι παππούδες μου, αλλά σαφέστατα έχω την αίσθηση πως ταιριάζει πιο πολύ στην εποχή μας…
Παντού ακούς, “ελπίδα”, “όνειρα” και σφίγγεται η καρδιά σου γιατί ξέρεις πολύ καλά πως δεν γεμίζει το στομάχι του, με όνειρα και ελπίδες.
Οι νέες γενιές αναγκαστικά θα μάθουν πως όσα λιγότερα κατέχουν τόσο λιγότερο θα κατέχονται, θα μάθουν με πόνο πως “τα αγαθά κόποις κτώνται”.
Αυτή η γενιά έχει ακόμα τη τύχη να βοηθιέται από γονείς και παππούδες, τί θα απογίνουν όμως οι στρατιές ανέργων όταν οι γονείς τους φύγουν;
Πολλές σκέψεις γέννησε η συμμετοχή σου Μαρινάκι μου και ελπίζω να σε διαβάσουν πολλοί και κάθε ηλικίας! 😉
ΑΦιλάκια δυναμικά και καλή βδομάδα σε όλους!
Δυστυχώς μαγισσούλα μου ισχύει αυτή η ρήση. Σίγουρα δεν γεμίζει το στομάχι με όνειρα και ελπίδες, αλλά αν χάσουμε και αυτά, χαθήκαμε. Δεν υπονοώ να γίνουμε αιθεροβάμονες, αλλά να κρατάμε μια αισιοδοξία!
Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, αλλά σίγουρα αν απλά – παθητικά, περιμένουμε να έρθει και δεν μοχθήσουμε ώστε να είναι πιο φωτεινό, δεν θα φέρει και πολλά. Που να τα βρει άλλωστε;
Μια όμορφη εβδομάδα σου εύχομαι μαγισσούλα μου, σε φιλώ γλυκά! 🙂
Αλεξάνδρα μου, με εμπνέεις να είμαι αλλιώτικη χαχα
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, όλη αυτή η κατάσταση χρειάζεται έμπρακτη ενθάρρυνση, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με κίνητρα, γιατί όπως σωστά αναφέρεις δεν έχουν ένα συγκεκριμένο εχθρό να αντιμετωπίσουν οι νέοι, αλλά πολλές και διαφορετικές κακοτοπιές.
Όσο για το μέγεθος του σχολίου, μην αγχώνεσαι καθόλου, αυτό είναι το blogging άλλωστε, η ανταλλαγή σκέψεων και απόψεων. Όσο επιτυγχάνεται αυτό, είμαστε σε καλό δρόμο!
Σε ευχαριστούμε και πάλι μας “ξεσήκωσες” να σκεφτούμε και να δημιουργήσουμε.
Σε καλοβδομαδίζω και σε γλυκοφιλώ! 🙂
Και εγώ θα σταθώ στην ξεχωριστή αυτή αναφορά Μαρίνα.
Στον νέο της εποχής, στην κατάρρευση των ονείρων του. Κάθε γενιά έχει τη δύναμη, μέσα στο καμίνι της ζωής, να δώσει τους δικούς της αγώνες. Σε πείσμα εκείνων που την οδηγούν στο απολιτίκ και στην παραίτηση ίσως και στην αποθέωση του προσωπικού δρόμου.
Έχω εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά. Έχουν τη φλόγα τους και στις δύσκολες ώρες θα την βγάλουν σαν έρθει η κρίσιμη ώρα.
Σε φιλώ και εύχομαι καλή βδομάδα.
Κι εγώ έχω εμπιστοσύνη, σε όλους τους νέους και στη γενιά μου και στις μικρότερες ηλικίες. Θέλω να πιστεύω – πως θα έρθει η στιγμή που ο Έλληνας νέος θα αποζημιωθεί και για τους κόπους και για τις δυσκολίες και για τα όσα έχει ακούσει.
Να είσαι καλά Γιάννη. Σε φιλώ και σε καλημερίζω! 🙂
Μ’αρέσει πολύ που σκέφτηκες ως αγωνιστή τον Έλληνα νέο. Γιατί έτσι είναι! Βάλλεται απο παντού, κατηγορείται, χωρίς ποτέ οι μεγαλύτεροι να σκεφτούν πως και οι ίδιοι πέρασαν από αυτή την ηλικία! Άλλοι σε πιο εύκολα άλλοι σε πιό δύσκολα χρόνια. Και αυτό ειναι προς συζήτηση. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, είναι μεγάλη υποθεση να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να ονειρεύεσαι..
Μάρεσε επίσης ο τρόπος που το ανέπτυξες. Τόσο ουσιαστικός. Φιλιά Μαρίνα!
Έχεις απόλυτο δίκιο Μάκη, στην εποχή μας το να ονειρεύεσαι μπορεί και να θεωρείται επανάσταση και ο Έλληνας νέος μπορεί και το κάνει παρά τα όσα βιώνει.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σε φιλώ και σε καλημερίζω! 🙂
Νομίζω ότι έκανες πολύ καλά Μαρινάκι μου και μίλησες για εσάς τους νέους. Που δεν προλάβατε να ζήσετε μέρες ευημερίας και ξεγνοιασιάς. Πραγματικά λυπάμαι για τη νέα γενιά γιατί σηκώνει μεγάλο βάρος και τα ακούει κι από πάνω!
Υπέροχη σκέψη και κείμενο!
Μπράβο σου!
♥
Δυστυχώς είναι αυτό που λες Αριστάκι, ο Έλληνας νέος και περνάει πολλά και ακούει πολλά.
Μακάρι να έρθει η μέρα που θα αποζημιωθεί για όλα.
Σε καλημερίζω και σε γλυκοφιλώ <3
Πόσο δίκιο έχεις Μαρίνα!
Κι όσο για τους αγώνες, με κάλυψε και με το παραπάνω ο κ. Giannis Pit.
Εύγε για το κείμενο!
Αποστέλλω ασπασμούς!
Σε ευχαριστώ πολύ Αρτίστα μου, να είσαι πάντα καλά και να έχεις μια υπέροχη ημέρα.
Σε φιλώ γλυκά!
Ε, εντάξει! Μετά από αυτό, τί να σχολιάσω εγώ?
Εξαιρετική η σκέψη σου να στραφείς προς το εκεί, Μαρινάκι! Εξαιρετική!
Μακάρι να μην είχες λόγο να κινηθείς στο συγκεκριμένο “πλαίσιο”, αλλά δυστυχώς, έτσι είναι… Και το εσύ το έκανες και το έκανες και πολύ καλά μάλιστα!
Μπράβο, βρε αγάπη!
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
Συνδιδυμάκι μου Συριανό, σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια.
Μακάρι όντως να μην χρειάζονταν να γράψω για τον Έλληνα νέο, αλλά έχει ακούσει τόσα πολλά, και έχει περάσει τόσα πολλά, που το θεώρησα αναγκαίο.
Σε γλυκοφιλώ και σε καλημερίζω <3
Ωραίο το κείμενό σου, Μαρίνα μου. Αχ αυτός ο Έλληνας νέος! Τι τραβάει και δεν το μαρτυράει! Κι όμως συνεχίζει να κάνει όνειρα! Πραγματικός αγωνιστής!!!
Μία μου σε ευχαριστώ πολύ. Όντως ο Έλληνας νέος περνάει πολλά και εύχομαι πραγματικά, να έρθει η στιγμή που τα όσα έχει βιώσει θα τον αποζημιώσουν.
Μια όμορφη ημέρα σου εύχομαι να έχεις. Σε φιλώ!
Μαρινάκι μου, μου άρεσε πολύ η προσέγγισή σου! Ναι ο Έλληνας νέος, αντέχει τη ζοφερή κατάσταση που ζούμε και τολμά να ονειρεύεται!! Κι αν δεν βγήκε όσο θα θέλαμε στους δρόμους δεν φταίει αυτός, αλλά εμείς που δεν του δώσαμε την έμπνευση και τη δυναμική που χρειαζόταν. Οι νέοι πάνε τον κόσμο μπροστά κι εγώ (όπως κι ο Γιάννης μας) πιστεύω σ’ αυτούς. Θα βρουν το δρόμο και την περπατησιά!
Φιλιά κοριτσάκι μου, ωραίο το αφιέρωμά σου!
Η συνονόματη… 😉
Αγαπημένη μου συνονόματη, χαίρομαι που σου άρεσε και ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Μακάρι οι νέοι, να καταφέρουν αν όχι να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν έστω ωραιότερο.
Σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις, ένα γλυκό απόγευμα 🙂