
Παιδιά και βιβλία: Μια πονεμένη ιστορία
“Ένα στα πέντε μαθητές, κινδυνεύει να αποφοιτήσει από το γυμνάσιο, λειτουργικά αναλφάβητο!”. (Πηγή άρθρου: msn.com)
Το σοκ που νιώθει κανείς, μπροστά σε αυτή την είδηση, είναι εύλογο! Ζούμε σε μια εποχή, που διαθέτει πολλά μέσα και ευκαιρίες μάθησης για τα παιδιά. Πολύ περισσότερες, απ’ ότι είχε η δική μου γενιά, πόσο μάλλον οι προηγούμενες.
Οι εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά, έχουν δώσει τη θέση τους στο διαδίκτυο και την εύκολη (αν και όχι πάντα ορθή) πληροφορία. Τώρα η κατάσταση είναι ακόμα πιο εύκολη, με τη χρήση AI (τεχνητή νοημοσύνη) μηχανών αναζήτησης.
Μένεις λοιπόν να απορείς, γιατί μένουν κάποια παιδιά λειτουργικά αναλφάβητα!
Ας σχολιάσουμε λοιπόν, ένα φαινόμενο, που οφείλει και να μας προβληματίσει και να μας ταρακουνήσει.
Φταίει η νοοτροπία της εποχής
Η νοοτροπία που θέλει τα παιδιά από πολύ μικρά στα κινητά. Υιοθετώντας, ιδέες και πρότυπα που παρατηρούν στα social media. Μέσα απ’ τα οποία, μαθαίνουν επίσης, στην ευκολία των greeklish (χωρίς ορθογραφία και τονισμό) και άρα αδιαφορούν για την ικανότητα τους στη γλώσσα.
Και επειδή έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η εποχή, πολλοί γονείς δουλεύουν πολύ, η επιρροή της οικογένειας, δεν είναι ίδια με παλαιότερα. Έχει αλλάξει βέβαια και το στυλ ανατροφής. Το οποίο, αποδεικνύεται με όσα βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, υπερβολικά χαλαρό σε κάποιες περιπτώσεις.
Έχει όμως αλλάξει και η νοοτροπία γύρω μας, είναι πιο υλιστική και επιφανειακή.
Για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα, πόσοι γονείς θα πάρουν στα παιδιά για δώρο ένα βιβλίο;
Πόσοι δε θα το επιλέξουν καν, ως δώρο Αγίου Βασιλείου.
Αντίθετα, θα πάρουν ένα ακόμα ακριβό παιχνίδι ή gadget, να μπει και αυτό στα πολλά που ήδη έχει, το εκάστοτε παιδί. Που παρεμπιπτόντως, είναι και αυτός ένας λόγος, που δεν ασχολούνται πολύ με τα παιχνίδια τους και δεν τα εκτιμούν.
Ας μην παραβλέπουμε λοιπόν, ότι το παιδί, το έναυσμα για την ανάγνωση βιβλίων και την αναζήτηση της γνώσης, πρέπει να το λαμβάνει απ’ το σπίτι. Και δη από νωρίς!
Γιατί όλα τα ερεθίσματα που παίρνει ένα παιδί από την οικογένεια, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο!
Πρέπει να αλλάξει και η φιλοσοφία στην παιδεία
Κάποια στιγμή, κάποιος αρμόδιος, θα πρέπει να εξετάσει με σοβαρότητα τα προβλήματα της παιδείας. Μιλώντας με τους εκπαιδευτικούς, που ζουν και ξέρουν τα προβλήματα και άρα και τις λύσεις. Αλλά και με τους μαθητές, που τους αφορά άμεσα.
Να μην αλλάζουν μόνο τα βιβλία κάθε τόσο. Να αλλάξει και ο τρόπος διδασκαλίας. Ώστε να απολαμβάνουν τα παιδιά το μοίρασμα της πληροφορίας, τη χαρά της γνώσης.
Και η γνώση να είναι ουσιαστική και βιωματική και όχι απλά στείρα, μόνο για να περνούν οι τάξεις.
Επίσης, θα πρέπει η παιδεία να εστιάζει και στο να καλλιεργεί αισθήματα ευθύνης, σεβασμού, καλοσύνης, ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης.
Τώρα το γεγονός, ότι η εποχή απαιτεί και την ψυχολογική ενίσχυση και στήριξη των παιδιών, είναι κάτι που δε θα ήθελα να σχολιάσω σε αυτή την ανάρτηση.
Και αν τα παραπάνω, ως προτάσεις φαντάζουν ουτοπικές, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τη ζωή που ζούμε; Αν είναι αυτή, που σαν κοινωνία μας αξίζει;
Το φαινόμενο οφείλει να μας προβληματίσει
Αν δε γίνουν ουσιαστικές αλλαγές, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε γκάλοπ και τηλεπαιχνίδια με νέους ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε τα βασικά.
Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ακαδημαϊκή τους ή όχι, πορεία. Αλλά και με την ποιότητα τους, ως άνθρωποι και ως πολίτες. Γεγονός, ιδιαζούσης σημασίας, ειδικά στους καιρούς που ζούμε. Που οι προκλήσεις για τους πολίτες, είναι πολλές και ποικίλες, σε οικονομικά, κοινωνικά κ.α., ζητήματα!
Λίγες τελευταίες σκέψεις
Με τρομάζει, η επανάπαυση και η αδιαφορία του κόσμου. Σε πολλά επίπεδα, βέβαια!
Οι καιροί που ζούμε, απαιτούν σαφώς ψυχραιμία, αλλά και ωριμότητα, οξυδέρκεια και φυσικά κριτική σκέψη. Στοιχεία, που για να τα αποκτήσουμε, πρέπει μεν, να λάβουμε σωστή παιδεία. Αλλά και να τα κυνηγήσουμε μόνοι μας. Μέσα απ’ τις πληροφορίες και τους κόσμους που μας χαρίζουν τα βιβλία. Μέσα απ’ την αναζήτηση και το βίωμα της γνώσης.
Ας αναλάβουμε λοιπόν την ευθύνη μας ως πολίτες ενός κόσμου, που αλλάζει συνεχώς! (Και όχι πάντα, προς το καλύτερο!) . Ας εστιάσουμε, όχι μόνο στη βελτίωση του εαυτού μας αλλά και της κοινωνίας μας. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!
Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!
Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Συμφωνώ μαζί σου ότι η κατηφόρα της κοινωνίας φαίνεται καλύτερα παρακολουθώντας τους νέους. Δεν διαβάζουν τα παιδιά…αν και στα σχολεία τουλάχιστον δυο μαθητές που ξέρω εγώ από διαφορετικά σχολεία αναγκάζονται να διαβάσουν πχ τα Χριστούγεννα ένα βιβλίο από λιστα που τους δίνει ο καθηγητής, ή το Πάσχα.. Βλέπεις οι δραστηριότητες των παιδιών τους παίρνουν πολύ χρόνο την ημέρα βάλε και τα μαθηματα, μηδέν χρόνος για εξωσχολικό διάβασμα.
Και ναι η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη με το διαδίκτυο αλλά δεν επιθυμούν οι νέοι να μαθαίνουν. Να το ξέρεις αυτο. Επίσης ποιος γονιός θα τολμούσε να πάρει δώρο βιβλίο όταν περιμένουν εκείνα που επιθυμούν τα παιδιά. Και το βιβλίο δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά τους.
Ό,τι μαθαίνουν Μαρίνα μου είναι επιφανειακό και το ξεχνούν γιατί δεν θέλουν να μάθουν. Αυτό πιστεύω εγώ. Θυμάμαι οταν τα παιδιά μου ήταν μικρά είχαμε τις ελεύθερες ώρες τους και καθόμασταν κρύες μέρες σαν και τώρα στον καναπέ σκεπασμένες με κουβερτούλες ή στην παραλία το καλοκαίρι και διαβάζαμε ο καθένας το βιβλίο του. Σήμερα οι ελεύθερες ώρες των παιδιών ξοδεύονται με φίλους και βόλτες μια και είναι πιο ελεύθερα τα παιδιά σήμερα να κυκλοφορήσουν από μικρά.Αλλάξανε τα πράγματα και όσο κι αν οι γονείς προσπαθούν παρόλο που εργάζονται σκληρά και πολλές ώρες, δεν καταφέρνουν κάτι μια και το σύστημα θέλει νέους να διεκδικούν δικαιώματα αλλά από υποχρεώσεις μηδεν. Διασκέδαση αλλά καλλιέργεια του νου τίποτε. Δεν ξέρω πού πάμε μάλλον πάμε ολοταχώς προς τα κάτω και δεν υπαρχει πάτος στο τέλος.
Σε φιλώ
Καλησπέρα Άννα μου!
Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο η κοινωνία μας, που μόνο αν αλλάξει η νοοτροπία θα σωθούμε. Να πέσουν οι ταχύτητες και να αλλάξουν οι προτεραιότητες.
Όσο συνεχίζουμε σε αυτή τη ρώτα, μόνο μπρος τα κάτω θα πηγαίνουμε.
Εν προκειμένω πόσο δίκιο έχεις; Οι νέες γενιές, στηρίζονται πολύ στη διασκέδαση και την καλοπέραση και καθόλου στην καλλιέργεια του νου!
Καλό απόγευμα.
Να μας ξημερώσει, μια όμορφη, ήσυχη και δημιουργική εβδομάδα 🙂
Θεματάρα ναι! Θεματάρα με τα όλα του, Μαρίνα! Σε μια παιδεία, που θα βγάζει απλώς ειδικότητες, που ουδεμία σχέση θα έχουν με προσωπικότητες. Και μάλιστα ένα ελάχιστο μέρος από το σύνολο. Οι υπόλοιποι θα αποτελέσουν την πρώτη αναλώσιμη ύλη σε ένα φτηνό εργατικό δυναμικό.
Τα πεδία ευθύνης, αγαπητή μου φίλη είναι δύο:
1) Η οικογένεια: Είναι πολύ φτηνή η δικαιολογία και το άλλοθι των πολλών ωρών εργασίας στους γονείς. (Αυτό είναι βέβαια ένα άλλο ξέχωρο τεράστιο κεφάλαιο, αλλά ας το θίξουμε σε άλλη ανάρτηση). Οι γονείς θέλουν μόνο το δικό τους βόλεμα. Δεν θέλουν να δουλέψουν με τα παιδιά τους. Παρκάρισμα θέλουν είτε στο σχολείο είτε στους δικούς τους γονείς.
Ο μεγάλος μου ανιψιός, στέλνει τα παιδιά του πακέτο στη μάνα του για να …κοιμηθεί ήσυχος. Έλεος! Έλεος λέμε. Και τα μικρά είναι φορτωμένα κινητά για να έχουν κάτι να ασχολούνται.
Αυτό δεν λέγεται γονική μέριμνα, με συγχωρείτε.
2) Η πολιτεία: Η γλώσσα ενός λαού είναι δείγμα της ύπαρξής του. Στο σχολείο, η γραμματική, το συντακτικό, η ορθογραφία, το λεξιλόγιο, έχουν υποβαθμιστεί σοβαρά εδώ και δεκαετίες. Τα παιδιά γίνονται αμόρφωτα. Μαθαίνουν έναν μικρό αριθμό λέξεων και αυτό είναι όλο.
Οπότε, τι ψάχνουμε να βρούμε;
Όλα είναι θέμα πολιτικής επιλογής, Μαρίνα. Τι κοινωνία και πολιτεία θέλουμε. Και όσο η κοινωνία, από τα κάτω, δεν πιέζει την πολιτική ηγεσία, δεν απαιτεί, δεν διεκδικεί, τότε μην έχεις να περιμένεις το παραμικρό.
Η εικόνα είναι ζοφερή.
Καλό Σαββατοκύριακο, καλή μου φίλη.
Να συμπληρώσω σε δευτερολογία, Μαρίνα μου ότι υπάρχει τελευταία ένα φως έξω. Το βιβλίο γνωρίζει όλο και μεγαλύτερη προώθηση και στις νεαρές ηλικίες. Όλο και περισσότερα νέα παιδιά διαβάζουν. Βέβαια μειοψηφικό είναι το φαινόμενο αλλά υπάρχει και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Καλησπέρα Γιάννη μου,
Είναι όντως ένα τεράστιο ζήτημα.
Με πολλές προεκτάσεις. Που αποδεικνύονται από παραδείγματα της καθημερινότητας και του περίγυρου μας.
Όπως λες Γιάννη μου ορθά, όσο δε διεκδικούμε, αυτό που αξίζουμε, σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής μας, δε θα αλλάξει κάτι.
Όντως η εικόνα είναι ζοφερή, αλλά φοβάμαι θα γίνει και χειρότερη.
Καλό απόγευμα.
Να μας ξημερώσει, μια όμορφη, ήσυχη και δημιουργική εβδομάδα 🙂
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα γράφεις παραπάνω. Το μοντέλο που μεγαλώνουν τα παιδιά μας σήμερα, είναι εντελώς λαθεμένο. Κατά την άποψή μου, την έχω γράψει στο παρελθόν, οι γονείς σήμερα είναι ανίσχυροι έναντι των παιδιών τους ή αδυνατούν να καταλάβουν τις ευθύνες τους. Από την άλλη και από το σχολείο του έχει αφαιρεθεί κάθε μορφή εξουσίας, απλώς διεκπεραιώνουν μια δουλειά. Έτσι το θέλει η πολιτεία. Δεν μπορεί το μότο να είναι: “Οι γονείς είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την ανατροφή των παιδιών τους”. Οι μαθητές είναι πολίτες, τους οποίους η σημερινή κοινωνία τους μεγαλώνει ως ανθρώπους με μόνο δικαιώματα. Το είπες! Δεν προχωράει έτσι μια κοινωνία. Μεγάλο θέμα, δυστυχώς όχι μόνο δεν εξαντλείται αλλά και δεν πρόκειται να λυθεί μέχρι της κατάρρευσης της κοινωνίας μας.
Την Καλημέρα μου, Μαρίνα!
Καλησπέρα Βασίλη,
Σίγουρα δεν εξαντλείτε το θέμα και δεν πρόκειται να επιλυθεί, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Να αλλάξουν (να χαμηλώσουν) οι ρυθμοί ζωής και οι προτεραιότητες. Αλλιώς, συνεχίζουμε σε μια καταστροφική πορεία.
Καλό απόγευμα.
Να μας ξημερώσει, μια όμορφη, ήσυχη και δημιουργική εβδομάδα 🙂
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου, δεν βρίσκεται στο αν ή όχι διαβάζουν τα παιδιά βιβλία ή δεν είναι εξαρτημένα από τα κινητά τους, βρίσκεται στο σπίτι και όταν λέω σπίτι εννοώ τους γονείς που οφείλουν αφού τα έφεραν στο κόσμο συνήθως τυχαία, να τα διαπαιδαγωγήσουν και αυτό γίνεται μόνο με αγάπη, με πραγματική Αγάπη!
Εξαιρετικό θέμα Μαρίνα μου, που εξέτασες ορθά γιατί το μέλλον όλης της ανθρωπότητας αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια της νέας γενιάς!
ΑΦιλάκια στέλνω με επίγνωση της δυσκολίας του θέματος, πάντα με αγάπη μέσα από τη καρδιά μου! 🙂
Καλησπέρα μαγισσούλα μου. Το πρόβλημα, δεν έχει μια αιτία, έχει πολλές. Μεταξύ των οποίων είναι και η έλλειψη αγάπης και ουσιαστικής φροντίσας. Αλλά σίγουρα παίζει ρόλο και η ανάπτυξη των παιδιών και των ερεθισμάτων τους μέσα από το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.
Καλό απόγευμα.
Να μας ξημερώσει, μια όμορφη, ήσυχη και δημιουργική εβδομάδα 🙂
Πόσο σημαντικά τα θέματα που θίγεις κάθε μα κάθε φορά.
Όλα είναι αλληλένδετα. Οι ρυθμοί-συνθήκες ζωής πλέον αναγκάζουν τη πλειοψηφία των γονιών να καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις. Γνωρίζω ελάχιστες οικογένειες που καλλιεργούν στα μικρά παιδιά αξίες και κουλτούρα. Και ξέρεις είναι μεγάλο κατόρθωμα όταν εκεί έξω, στο σχολείο, στην κοινωνία έρχονται αντιμέτωπα με άλλες καταστάσεις.
Πάντως και στη δική μου γενιά (1985) θυμάμαι ότι σε όλη την τάξη του δημοτικού ήμασταν μόνο δύο κορίτσια που διαβάζαμε λογοτεχνικά βιβλία με πάθος. Μας κορόιδευαν για την ακρίβεια. Είναι όλα τόσο λάθος σήμερα που δεν ξέρεις τι να πρωτοπιάσεις και τι να πρωτοαλλάξει. Θέλει αντοχές και από τους γονείς και από τους εκπαιδευτικούς και από τις δικές μας τις ειδικότητες στην συμβουλευτική.
Μπράβο Μαρίνα μου για το επίπεδό σου και για όσα μοιράζεσαι. Keep going!!
Καλησπέρα Κατερινάκι,
Πράγματι, ζούμε σε μια κοινωνία, με τόσες παθογένειες που δε ξέρεις από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις.
Η ελπίδα μου είναι να ξυπνήσουμε σύντομα από τον λήθαργο. Γιατί, αν δεν αλλάξουμε λογική και προτεραιότητες, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, απλά θα χειροτερεύουν τα πράγματα.
Καλό απόγευμα.
Να μας ξημερώσει, μια όμορφη, ήσυχη και δημιουργική εβδομάδα 🙂
Πολύ ενδιαφέρον το θέμα Μαρίνα μου! Την ευθύνη της αγάπης για το διάβασμα(εξωσχολικό βιβλίο) φέρουν κατά κύριο λόγο οι γονείς και αργότερα το σχολείο. Τα παιδιά έχουν πρότυπα τους γονείς. Η συναισθηματική καλλιέργεια και η ωρίμαση του χαρακτήρα ξεκινά απ’ το σπίτι. Αν οι ίδιοι δεν διαβάζουν (για πολλαπλούς λόγους) δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των παιδιών, δεν ακούν τη σκέψη τους, το διάβασμα γίνεται αγγαρεία. Η εύκολη λύση είναι το παιχνίδι (ηλεκτρονικό) που δεν προσφέρει πληροφορίες, ή ακόμη χειρότερα αν το κάνει, γίνεται με λανθασμένο τρόπο. Σε πολλές περιπτώσεις άχρηστες πληροφορίες περνούν στην ψυχή του παιδιού και το τραυματίζουν ή το εθίζουν στη βία. Σημαντικό θεωρώ την επιλογή βιβλίου και τη συζήτηση με τα παιδιά μετά την ανάγνωση.
Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα!
Έχεις απόλυτο δίκιο Μαρίνα μου και ευχή μου είναι, τα γινει έναυσμα τουτο το post.
Σου εύχομαι μια όμορφη μέρα
Όσο χαίρομαι, κουκλοβαφτιστηρόνιμου, που χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι με τα θέματά σου, άλλο τόσο λυπάμαι γιατί όχι, δεν είναι κλισέ, όλα ξεκινούν -για κάθε παιδί- από το μηδέν, και το “σημείο μηδέν” τής εκκίνησης, είναι ξεκάθαρα η οικογένεια.. Αν η κάθε οικογένεια πετάξει από το παράθυρο το ρημαδοκινητό -που επιλέγει να δώσει στο παιδί του μαζί με την πιπίλα!- και του δώσει ένα βιβλίο/παιχνίδι για αρχή, κι ένα κανονικό βιβλίο στην συνέχεια, τότε μόνο θα υπάρξει φως στο τούνελ. Ως τότε δυστυχώς, μόνο λειτουργικά αναλφάβητα παιδιά θα “παράγουμε”, μη σου πω και οργανικά..
Τα φιλιά μου!
Δυστυχώς έχεις πολύ δίκιο Μαρινάκι μου που θίγεις αυτό το θέμα. Πολύ είναι οι παράγοντες Μαρινάκι μου για όλη αυτή την αδιαφορία από τα παιδιά για το εξωσχολικό διάβασμα. Οι πρώτοι που θα δώσουν το παράδειγμα και την αξία του διαβάσματος στο παιδί, είναι οι γονείς με το παράδειγμα τους. Ότι κάνουν καταγράφεται στο μικρό τους μυαλό. Φταίνε πολλά, που τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται πια να διαβάζουν τα έχουν πει οι φίλοι παραπάνω. Συμφωνώ και επ αξάνω. Δυστυχώς αυτή η γενιά είναι που θα πληρώσει την αναλφηβατοσύνη. δεν ξέρω γαι τις επόμενες.
Μπορεί να είναι η πλειοψηφία αυτών των παιδιών, αλλά υπάρχουν και εκείνα που αγαπούν να διαβάζουν, ας είναι η μειοψηφία, κόντρα στην εποχή της τεχνολογίας.
Είναι λίγα; ναι θα πω , αλλά ισως αυτά να είναι η ελπίδα πως πάντα θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις απέναντι στον κανόνα. Δεν θέλω να τα βλέπω όλα μαύρα Μαρινάκι μου. την αγάπη μου φιλιααα!
Μαρινάκι μου, 3 χρόνια τώρα δουλεύω σε Δημοτικό Σχολείο και ξέρω εκ των έσω τι συμβαίνει με τα παιδιά, δάσκαλοι, γονείς, και τελικά γιατί πάμε από το κακό στο χειρότερο και έχουμε πάρει την κάτω βόλτα. Αν καθίσω και πω αλήθειες και ποια είναι η πραγματικότητα κλασικά ξέρουμε ποιος θα βγει “ο κακός”. Απλά θα πω πως όλα ξεκινούν από το σπίτι, τα βασικά σημαντικά, τις αξίες που πρέπει να μάθει στο παιδί ο γονιός πριν έρθει η ώρα και το στείλει στο σχολείο να μάθει γράμματα… κι όχι να πάει στο σχολείο να του μάθουν πρώτη φορά “το ευχαριστώ”, την “ευγένεια”, τον “σεβασμό” και τέλος πάντων να σέβεται τον ξένο χώρο και να αγαπήσει τα βιβλία κλπ κλπ. Όταν κάτσει ο γονιός ή όποιος απορεί γιατί έχουν γίνει έτσι τα παιδιά και ο κόσμος μια ολόκληρη μέρα εντός και εκτός τάξης και παρακολουθήσει το παιδί και τους υπόλοιπους και δεν κάνει τα στραβά μάτια στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, τότε θα έχει και την απάντηση και το τι λάθος έχει γίνει και έχει κάνει ο καθένας. Απλά τροφή για σκέψη!
Την Καληνύχτα μου!