Παιδιά στα κάγκελα

View this post on Instagram

A post shared by Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή (@marina_tsardakli)

Ήταν ένα πρωινό Δευτέρας, σαν όλα τα άλλα.

Άνθρωποι στους δρόμους να τρέχουν να προλάβουν, εργαζόμενοι στις δουλειές, παιδιά στα σχολεία.

Μέσα τους άγχη για τη δουλειά, για τα οικονομικά, την κοινωνία.

Τα προβλήματα και οι χαρές, να παίζουν εναλλαγή, όπως φυσικά κάθε μέρα.

Το απόγευμα, παγωμένο και στωικό, σαν να ‘χε η μέρα η ίδια προαίσθημα για κάτι.

Παρ΄όλα αυτά, κάποια παιδιά βγήκαν στους δρόμους.

Σε μια γειτονιά, ένας φωτογράφος παγκοσμίου φήμης, που ήταν εκεί για διακοπές, φωτογράφισε δυο παιδάκια. Του έκανε εντύπωση η απλότητα που έπαιζαν δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.

Έπιασε κουβέντα μαζί τους, ρωτώντας τα για το σπίτι.

Με την παιδική τους αθωότητα, του είπαν πως ψάχνουν για φαντάσματα. Το σπίτι του είπαν, είναι στοιχειωμένο.

Τα είδε να κοιτάνε μέσα από τα σίδερα πονηρά! Να φωνάζουν μήπως προσελκύσουν τα φαντάσματα.

Γελούσαν αληθινά, όταν δεν έπαιρναν απάντηση.

Ο φωτογράφος κίνησε για το ξενοδοχείο του, με εικόνες που του θύμισαν μια άλλην εποχή. Πιο απλή, μα και πιο αθώα, πιο όμορφη.

Τότε που οι γειτονιές είχαν επαφή, μιλούσαν και ζούσαν στιγμές. Τότε που τα παιδιά δεν έπαιζαν με κινητά σε κάθε βήμα.

Το βράδυ ήταν ένοχο

Γιατί, έφερε το κακό στην ώρα του!

Και εκεί που οι άνθρωποι είχαν ξαπλώσει, αφήνοντας πίσω τους, τα βάρη της ημέρας, η Γη ξέσπασε!

Τράνταξε το είναι της, σε απόσταση χιλιομέτρων.

Τα σπίτια κατέρρευσαν, το ίδιο φυσικά και η ζωή.

Γιατί μέσα από τη βουή, τον τρόμο, την καταστροφή, έβγαινε ο σπαραγμός της απώλειας, αλλά και της απόγνωσης.

Η βιαιότητα της δυσκολίας, που σκέπαζε τον ουρανό, μαζί με τη σκόνη απ’ τα συντρίμμια.

Και ύστερα, ενός λεπτού σιγή, στο δέος της δύναμης της Γης.

Και έπειτα κλάμα, τραγωδία, αλλά και βοήθεια.

Γιατί, ακόμα και στις στιγμές που η τραγωδία, δε χωράει παρηγοριά, μπορούμε να παραμείνουμε Άνθρωποι.

Με στάση ταπεινή, αλλά και γεμάτη συμπόνια.

Σε κάποια συντρίμμια, βρήκαν μια φωτογραφία, με δυο παιδιά που κρυφογελούσαν, μπροστά από κάτι κάγκελα.

Λίγο πιο κει, ο παγκοσμίου φήμης φωτογράφος. Αυτή ήταν η τελευταία του φωτογραφία.

Οι έρευνες δε σταματούν, για τα παιδιά αυτά.

Άραγε ο Θάνατος, τα εγκλώβισε στη φυλακή του;

Και πόσες ψυχές πήρε μαζί;

Οι εγκλωβισμένοι, διψούν για ελπίδα, ελευθερία, αέρα καθαρό.

Και οι συγγενείς, αυτοί που μένουν στα συντρίμμια, με χέρια αδειανά και ψυχές ξεσκισμένες ποθούν τη λύτρωση. Και ένα καλό νέο.

Η ζωή, θα συνεχίσει με όποιο τρόπο για όσους γλίτωσαν. Μα ο πόνος δε θα τελειώσει ποτέ. Θα στοιχειώνει για πάντα την περιοχή. Αληθινά και πονεμένα, όχι σαν τα φαντάσματα, που έψαχναν τα παιδιά της φωτογραφίας.

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη Μίνι – Σκυτάλη# 5 που οργανώνει η Μαίρη μας από το blog Γήινη Ματιά. Και την ευχαριστώ για το έναυσμα που μας έδωσε, γιατί τα δρώμενα, τα νιώθω ως μέρος της κανονικότητας μου!

Μπορεί η ιστορία μου να είναι προϊόν φαντασίας! Αλλά φυσικά, πόσες άλλες τραγικές ιστορίες δεν κρύβει η καταστροφή του σεισμού στην Τουρκία και τη Συρία.

Ακόμα μια φορά, βλέπουμε πόσο “μικροί” είμαστε. Μα και ανίσχυροι, μπροστά σε κάποιες καταστάσεις!

Με έχει συγκλονίσει το μέγεθος της καταστροφής, φυσικά με ότι αυτό περιλαμβάνει (απώλειες ζωών, περιουσιών, μνημείων, ελλείψεις τροφίμων και ειδών α’ ανάγκης, κ.α.).

Αλλά και η τρομακτική σκέψη, του πόσο εύκολο θα ήταν στη θέση αυτών των ανθρώπων να είμαστε εμείς.

Γι’ αυτό μη χάνουμε την ανθρωπιά μας ή τη συμπόνοια μας, μπροστά στην κάθε τραγωδία. Όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν, οι πανδημίες, οι φυσικές και καιρικές καταστροφές, ας μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Για τα πνευματικά δικαιώματα, μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!

Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!

Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter”