Για τον παππού μου

Εις μνήμην του παππού Γιώργου!

Σας σήμερα πριν από 23 χρόνια έφυγε από την ζωή ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα έντονες μνήμες, αν και ήταν ο μόνος παππούς που κατάφερα να γνωρίσω, γιατί όταν έφυγε από την ζωή, εγώ ήμουν μόνο τεσσάρων ετών.

Μα αν κι ήμουν μικρή, έχω ακούσει πολλά για εκείνον!

Παρότι ήμουν τόσο μικρή, η μητέρα μου Σταματίνα, που είχε απίστευτη αδυναμία στον πατέρα της, δεν με άφησε ποτέ να τον ξεχάσω. Με μεγάλωσε μαθαίνοντας μου τα μανιάτικα έθιμα, διδάσκοντας μου να τα εκτιμώ και μαθαίνοντας να θαυμάζω τον παππού μου, που ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Έμαθα όμως να τον θαυμάζω και μέσα από τα λόγια που άκουγα και από άλλους ανθρώπους που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Όλοι μιλούσαν για έναν αγωνιστή, έναν βιοπαλαιστή, με πολλή αγάπη για όλη του την οικογένεια: την γυναίκα, τα παιδιά και τα αδέρφια του.

Έναν φιλότιμο άνθρωπο και έναν άνθρωπο με φιλότιμο. Που είχε λόγο και τιμή.

Ένας από τους σημαντικότερους μοιρολοϊστές της Μάνης!

Ο παππούς μου προέρχονταν από μια μεγάλη οικογένεια, ήταν το ένα από δέκα παιδιά. Παρά την φτώχεια της εποχής, έδωσε τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά του.

Βίωσε πολλά, κατοχή, δικτατορία, την απώλεια αγαπημένων του προσώπων, των αδελφών του, μα τίποτα δεν τον στοίχειωσε όσο ο χαμός του εννιάχρονου γιου του Βαγγέλη. Και ύστερα η απώλεια της συζύγους του, Σταυρούλας Μπαρμπαγιάννη.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του γνώρισμα ανάμεσα στα τόσα, είναι ότι αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους μοιρολοϊστές της Μάνης.

Ο πόνος και το μοιρολόι!

Οι Μανιάτες, πάντα είχαν γενναία ψυχή, την λύπη όμως, σαν να το έκανε ο Θεός και την ένιωθαν περισσότερο. Δεν φοβήθηκαν ποτέ τον πόνο, παρά τον έκαναν τραγούδι και με βροντερή φωνή έμαθαν να αποχαιρετούν τον νεκρό πριν από το ύστατο ταξίδι. Ο παππούς μου Γεώργιος Ν. Κούζιλος, το έκανε αυτό με μαεστρία.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λένε, ότι όταν έμπαινε για να μοιρολογηθεί, όλοι σιωπούσαν για να ακούσουν τα μοιρολόγια του. Ήταν ο πόνος που είχε λάβει από την ζωή; Ήταν ένα χάρισμα από το Θεό; Πάντως ο παππούς μου το μοιρολόι το έκανε με τέχνη. Στα λόγια του αποτύπωνε όλο τον πόνο της ψυχής και με βραχνή φωνή έλεγε το ύστατο γεια.

Παρότι έχει φύγει από την ζωή, άξιος συνεχιστής της κληρονομιάς του είναι ο γιος του και θείος μου, Νικόλαος Γ. Κούζιλος.

Μοιρολογά με μαεστρία αντάξια του πατέρα του, στον χαμό αγαπημένο του προσώπων και κρατά ζωντανά, τα μανιάτικα έθιμα, ένα κομμάτι της ελληνικής κληρονομιάς.

Είμαι περήφανη που προέρχομαι από μια οικογένεια που με τον δικό της τρόπο έχει συμβάλει στην πολιτιστική κληρονομιά της Μάνης αν και λυπάμαι που με το πέρασμα του καιρού τα έθιμα μας εκμοντερνίζονται και σβήνουν.

Ευχαριστώ από καρδιάς, που διαβάσατε το αφιέρωμα στον παππού μου. Να είμαστε όλοι καλά, να θυμόμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει πια από τη ζωή!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.