Μια πραγματικότητα καταστροφική #2021

Τις τελευταίες ημέρες, παραμένω σε μια συγκεκριμένη διάθεση: σταθερά προβληματισμένη.

Δε με προβληματίζει μονάχα το τι συμβαίνει, αλλά και πώς όλοι εμείς το αντιμετωπίζουμε. Και δυστυχώς συμβαίνουν πολλά.

Και ανεξαρτήτου τι είναι σοβαρότερο ή τι έχει προτεραιότητα, όλα μαζί διαμορφώνουν την πραγματικότητα που ζούμε.

Το 2021 δεν πάει καλά σε συνέχεια του 2020. Και στο κομμάτι της πανδημίας και στο κομμάτι των φυσικών καταστροφών. Γενικότερα, δεν πάει καλά!

Η πανδημία μας αποδεικνύει κυριολεκτικά και μεταφορικά τις ελλείψεις μας

Και αυτό γιατί η πανδημία δε μας συστήθηκε χθες, κλείσαμε δυστυχώς έναν χρόνο. Η πανδημία απαιτεί μελετημένες και ουσιαστικές κινήσεις, τόσο στα μέτρα, όσο και στη γενικότερη αντιμετώπιση της. Η πραγματικότητα όμως, δείχνει όσα συμβαίνουν, όχι όσα θα έπρεπε να συμβαίνουν.

Παράλληλα, καταλαβαίνω πως ο κόσμος έχει ταλαιπωρηθεί πολύ με τους εγκλεισμούς. Δεν καταλαβαίνω όμως την έλλειψη σεβασμού στον συνάνθρωπο που αποδεικνύεται μέσα από καθημερινές κοινωνικές συμπεριφορές.  Η πανδημία δεν είναι προσωπική υπόθεση. Κάθε επιλογή μας έχει αντίκτυπο στο υπόλοιπο σύνολο.

Και τολμώ να πω ότι έφτασα στο σημείο, να νιώθω ηλίθια, μετά από έναν χρόνο εγκλεισμού και προσοχής, με τους χειρισμούς των αρμοδίων και τη στάση κάποιων εκ των συμπολιτών μου.

Δε θέλω να φανταστώ βέβαια τι συναισθήματα δημιουργεί όλο αυτό στους γιατρούς και το προσωπικό σε μονάδες υγείας, που δίνουν έναν τεράστιο αγώνα απέναντι στον ιό. Ή στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που το περισσότερο διάστημα του τελευταίου έτους είναι κλειστές οι επιχειρήσεις τους και δεν έχουν να βγάλουν τα προς το ζην.

Σε μια κοινωνία λοιπόν που πρέπει να αντιμετωπίσει, έναν ιό και τις επιπτώσεις του, το φτωχό μου μυαλό δεν κατανοεί, πού χωράει ο εγωισμός.

Στον αέρα μυρίζει η σήψη της κοινωνίας

Οι βιασμοί παιδιών, η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική παρενόχληση, έχουν το κακό να μην περιορίζονται σε έναν χώρο. Και η πραγματικότητα μας, μοιάζει βίαιη, άγρια! Αποδεικνύοντας τη σήψη της κοινωνίας. Που είναι βαθιά. Ακόμα, επιδερμικά την πλησιάζουμε. Αλλά γίνεται μια αρχή.

Και ακόμα σε αυτό το σοβαρό και εξοργιστικό ζήτημα, υπάρχουν άνθρωποι να εξετάζουν μήπως φταίει το θύμα. Κάπου εδώ μου γεννιούνται δυο ερωτήσεις:

1. Πώς ένα παιδί μπορεί να προκαλέσει το βιασμό του; Το μέλος μιας οικογένειας τη χρήση βίας εναντίον του; Μια γυναίκα ή και άντρας τη σεξουαλική παρενόχληση;
2. Αν ήταν το δικό σου παιδί ή συγγενικό πρόσωπο αυτό που θα του συνέβαινε κάτι από τα παραπάνω, θα έλεγες τα ίδια;

Και αν οι άνθρωποι που τα λένε αυτά, είναι γονείς, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως πρέπει να προβληματιστούμε περισσότερο.

Και σε όλα αυτά που συμβαίνουν είμαστε και στο έλεος της Φύσης!

Μία με τα χιόνια, τώρα με τον σεισμό, η Φύση, μας αποδεικνύει και άλλες αδυναμίες μας. Ζούμε μια πραγματικότητα καταστροφική.

Οι άνθρωποι στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας περνάνε πολύ δύσκολες ώρες. Τους έχουν βρει ισχυροί σεισμοί, από διαφορετικά ρήγματα. Έχουν να αντιμετωπίσουν το κρύο, τον φόβο, το νερό που λόγω των σεισμών λάσπωσε και στα σούπερ μάρκετ έχουν εξαφανιστεί τα εμφιαλωμένα. Και φυσικά πολλοί έχουν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή της οικείας ή του εργασιακού τους χώρου.

Και διάβασα κάποια σχόλια που με προβλημάτισαν γιατί ουσιαστικά έλεγαν κάτι στα πλαίσια του “έλα μωρέ, σεισμογενής χώρα είμαστε”. Κάτι που δεν είναι λάθος, αλλά και λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει. Γιατί τη στιγμή που ο άλλος αντιμετωπίζει πολλές δύσκολες καταστάσεις μαζί, δεν έχει ανάγκη τη γνώμη σου. Αλλά την κατανόηση σου. Τη συμπαράσταση σου.

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να απολαμβάνει τις μέρες του. Δε θέλω να είμαι αχάριστη απέναντι στη ζωή. Να μην απολαύσω δηλαδή στιγμές ενώ μπορώ, ενόσω άλλοι άνθρωποι πρακτικά δεν μπορούν. Γιατί, θα ένιωθα σαν να της γυρνώ την πλάτη!

Όμως με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, η διάθεση είναι μετριασμένη.

Χθες ήταν Τσικνοπέμπτη. Οι περισσότεροι άνθρωποι, την πέρασαν λιτά, χωρίς την εορταστική διάθεση περασμένων ετών. Δε συμφωνώ με όσους στα social media, με δήθεν politically correct διάθεση, προσπαθούν να “ποινικοποιήσουν” τη χαρά. Αλλά θεωρώ λογικό, με τόσα προβλήματα και τον εγκλεισμό σταθερή αξία, να μην υπάρχει διάθεση.

Οι παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις και προβληματισμοί, με τους οποίους μπορεί να διαφωνείτε. Απόλυτα σεβαστό! Ωστόσο, εγώ τους καταγράφω, γιατί το blog λειτουργεί για εμένα και κάπως σαν ημερολόγιο.

Να είστε καλά, ασφαλείς και μην ξεχνάτε να ερωτεύεστε τη ζωή!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μη χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.