Οι ταξιδιώτες του άλλου κόσμου

“Προχωράς”, μέχρι που φτάνεις! Ανοίγεις τα μάτια, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κλαις.

Σε υποδέχεται η Ζωή με ένα χαμόγελο. Για όσα θα σε δει να κάνεις και όσα θα ζήσετε μαζί!

Την ίδια αντίδραση μοιραζόμαστε, όλοι οι άνθρωποι, ερχόμενοι στον κόσμο.

Δεν ξέρω αν φταίει, ο φόβος για το άγνωστο  ή ο Κόσμος, που είναι … έτσι όπως είναι και μας τρομάζει.

Ξέρω πως σε γεννά η Αγάπη κι εσύ ταξιδεύεις στο μαύρο του αγνώστου και ακολουθείς το Φως Της. Και σαν μια ευχή που εκπληρώθηκε, υπάρχεις!

Τις περισσότερες φορές, φεύγουμε και με τον ίδιο τρόπο.

Μόνο που τα μάτια κλείνουν κι η ανάσα φεύγει.

Και σε υποδέχεται ο Θάνατος, με μια έκφραση σκυθρωπή. Γιατί δεν ξέρει ακόμα τι να υποθέσει για τη ψυχή σου ή τι γεύση θα του αφήσει η ζωή σου!

Και ταξιδεύεις με μια βάρκα στον Αχέρωντα, κάνοντας το ύστατο ταξίδι. Και δεν σε σκιάζουν πια οι άνεμοι κι οι τρικυμίες. Γιατί κι εσύ, σαν ένα αστέρι που εκπλήρωσε μια ευχή, πέφτεις και χάνεσαι στο άγνωστο.

Στο πρώτο πάτωμα, το ενδιάμεσο.

Σκιές! Κάποιες άμορφες, κάποιες σχεδόν θυμίζουν ανθρώπινες φιγούρες. Μια αμφισβήτηση στον αέρα κινείται παράλληλα στην ενέργεια των ψυχών αυτών. Τα ρούχα σου είναι ακόμα εκεί, ενθύμιο της ζωής σου και ψήγματα της συνείδησης σου, σου θυμίζουν πως υπήρξες.

Προχωράς, χωρίς να ξέρεις που πας. Με δέος, σύνεση και λίγη περιέργεια. Φανταζόσουν τόσα πολλά, νόμιζες περισσότερα κι όλα είναι τελικά, αλλιώς. Και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, να πάρεις θάρρος, δεν έχει νόημα πια!

Σε έναν βράχο στη γωνιά, λίγο πιο πέρα από εκεί που σκάνε τα λυσσασμένα κύματα, κοιτάς τον συννεφιασμένο ουρανό και αναλογίζεσαι! Άραγε λάμπει ο Ήλιος εδώ , ή δεν τολμά ούτε το φως να φτάσει στα μέρη τούτα;

Προχωράς! Χωρίς κούραση.

Με μια αντοχή που σε φοβίζει, γιατί ομολογεί αυτό που φοβάσαι: ψυχή είσαι κι εσύ.

Κι ας μην σε σεβάστηκες όταν μπορούσες. Το άκουγες το ρολόι, σε χλεύαζε με κάθε δευτερόλεπτο: “τικ-τοκ”, μα εσύ μονολογούσες “έχω χρόνο”.

Δεν έβαλες τα όρια σου, σε εκμεταλλεύτηκαν ξανά και ξανά, το ρολόι εκεί: “τικ-τοκ” κι εσύ πεισματικά “έχω χρόνο”.

Δεν έβαλες την Αγάπη στη πρώτη θέση, άφησες να σε επηρεάσουν. Το ρολόι γελούσε και φώναζε: “τικ-τοκ” κι εσύ ανόητα συνέχιζες “έχω χρόνο”.

Δεν άκουσες ποτέ τα όνειρα σου, δεν τα ταξίδεψες κι η ψυχή σου έμπασε νερά. Η Μοίρα σε μια γωνιά με μια κλεψύδρα στο χέρι έβλεπε την άμμο να δραπετεύει κι εσύ που δεν δραπέτευσες ποτέ απ’ το κλουβί σου, ήσουν ανήμπορος να ακούσεις το ψαλίδι Της.

Το νήμα κόπηκε και πια δεν είχες χρόνο.

Στο δεύτερο πάτωμα η δίκη!

Και ξαφνικά τα ρούχα φεύγουν.

Γυμνή στέκεται η ψυχή σου, μπροστά στη ζυγαριά. Η Δικαιοσύνη, στέκεται ακλόνητη, ανέκφραστη, έτοιμη να δώσει την ετυμηγορία της. Μα οι αμαρτίες κι η καλοσύνη σου δεν μετριούνται σε κιλά, μα σε στιγμές.

Κι αν οι στιγμές σου μαρτυρούν πως κατάφερες όσο έζησες να κάνεις το “α” κεφαλαίο, τότε Άνθρωπε, ανοίγει η πόρτα, προχωράς και συνεχίζεις!

Πάτωμα τρίτο: ο άλλος κόσμος.

Και δεν υπήρχαν ούτε χρησμοί, ούτε προφητείες να σε προετοιμάσουν.

Σε κάτι που μοιάζει με κόσμο αδειανό, χορεύουν τόσα Χρώματα. Σαν ένα χάος πολύχρωμο που σε περίμενε να το βάλεις σε τάξη.

Μα το ξέρεις κι εσύ: το χάος δεν οργανώνεται, μονάχα να το αγαπήσεις μπορείς!

Προχωράς, μα τι να εξερευνήσεις; Το τίποτα, είναι τόσο αδειανό. Μα ακόμα και στο χάος, μπορεί να τρυπώσει η Ελπίδα. Και σε όλο αυτό το τίποτα, να γίνει σαν ένα πινέλο, μία βούρτσα μαγική.

Κι εσύ, που θες τόσο πολύ να γυρίσεις πίσω, να δεις αυτούς που αγαπάς, να κρατηθείς από ένα χαμόγελο τους, παίρνεις την βούρτσα και τη βουτάς στο Κίτρινο. Αυτό του Ήλιου που σου έλειψε. Κι εκεί που είναι σκοτεινά, φτιάχνεις το δικό σου Φως να σου δείξει το δρόμο.

Προχωράς και περνάς και να η Αγάπη, σε φυγαδεύει για λίγο… για μια ανάμνηση ακόμα.

Κι εσύ ξεπουλιέσαι για ψίχουλα γιατί η Ψυχή σου θυμάται. Γιατί βλέπει. Κι ίσως να μη νιώθεις τίποτα πια , μα η γλύκα της ζωής, είναι ακόμα στο στόμα σου κι έτσι κι εσύ αντέχεις κόντρα σε κάθε λογική και πιθανότητα, να ονειρεύεσαι, πως ίσως δεν τέλειωσαν όλα.

Έτσι, χωρίς μπαγκάζια, χωρίς εισιτήριο, ξεγλιστράς και γίνεσαι Ταξιδιώτης του Άλλου Κόσμου. Σε μια πρωτοπορία της αιωνιότητας, χαράζεις το δικό σου μονοπάτι και βάζεις ζωή στο θάνατο.

Γιατί ναι, αιώνιος ο θάνατος, μα δε χρειάζεται να είναι και κοινότυπος!

Φιλάς τη Νύχτα και χαμογελάς. Ούτε αυτή, ούτε το Φεγγάρι θα προδώσουν το μυστικό σου. Συνοδοιπόροι άλλωστε κι αυτοί στα ταξίδια σου. Και το ρολόι εκεί, σαν να μη ξέχασε: “τικ-τοκ”. Η ώρα 12. Ώρα για αναχώρηση…

•••••♦•••••

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5!

Η Μαίρη μας, από το blog Γήινη Ματιά, για ακόμα μια φορά μας έδωσε το έναυσμα να δημιουργήσουμε. Κι ήταν εκείνη που μου έδωσε την εικόνα και την λέξη για να εμπνευστώ. Μαίρη μου σε ευχαριστώ πολύ για όλα.

Ήταν χαρά και τιμή μου, να κλείσω τη Σκυτάλη μας. Μια Σκυτάλη, που για ακόμα μια φορά μας χόρτασε με εμπνευσμένες συμμετοχές. Τι μπορώ να πω, παρά ότι περιμένω την επόμενη Σκυτάλη μας και το επόμενο δρώμενο μας!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.