Πιστεύεις στα φαντάσματα;

Άσε με να ξεκινήσω αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, με μια ερώτηση:

Πιστεύεις στα φαντάσματα;

Σε αυτές τις άυλες “υπάρξεις” , που εύκολα μπορούν να περάσουν μέσα από τοίχους ή να σβήνουν τα φώτα ή να ‘ναι δίπλα σου και εσύ να μην τις βλέπεις.

Άσε με να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα. Με όλο το θάρρος φυσικά!

Πόσος πόνος, μπορεί να κρύβεται πίσω από μια πόρτα;

Πόσο πόνο μπορεί να κουβαλά ο διπλανός μας και εμείς να το προσπερνάμε;

Όταν η πανδημία μας ανάγκασε να κλείσουμε τις πόρτες, ανακαλύψαμε πολλά!

Αντοχές δοκιμάστηκαν, η ψυχολογία των ανθρώπων δοκιμάστηκε, μα πάνω απ’ όλα δοκιμάστηκαν οι σχέσεις.

Φιλίες αποδείχτηκαν απλές γνωριμίες, γιατί χωρίς την προσωπική επαφή και τις εξόδους, έχασαν την αίγλη τους.

Ερωτικές σχέσεις διαλύθηκαν, γιατί η απόσταση ήταν αρκετή για να τους αποδείξει το μέλλον τους.

Και η οικογένεια επιχείρησε να ανακαλύψει πώς να συνυπάρξει, γιατί για πολλές οικογένειες, ήταν η πρώτη φορά που θα περνούσαν τόσες ώρες μαζί.

Όσες σχέσεις και φιλίες και οικογένειες άντεξαν, ήταν αυτές που είχαν τις πιο γερές βάσεις.

Υπήρχε διάχυτος φόβος στον αέρα και αν δεν είχες γερές άμυνες, μπορούσε να σε καταβάλλει.

Και δυστυχώς, πίσω από τις κλειστές πόρτες υπήρξε και πολλή βία. Πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Όχι, ότι η πανδημία γέννησε τη βία. Θα ήταν αφελές να το πιστέψουμε. Είχε γεννηθεί προ πολλού από ανθρώπινα μυαλά και χέρια.

Απλά της έδωσε χώρο. Γιατί εγκλώβισε τα σημάδια σε τέσσερις τοίχους και έτσι δεν αποκαλύπτονταν εύκολα.

Κράτησε σιωπηλές τις φωνές, πίσω από το μαντήλι της απελπισίας.

Και έτσι κάποιοι άνθρωποι την περίοδο της πανδημίας θα τη θυμούνται ως την πιο σκοτεινή τους.

Όχι, για τους ανθρώπους που χάθηκαν από κοροναϊό. Όχι, για τον φόβο του ιού. Αλλά γιατί ο δικός τους πόνος, δεν τελείωνε.

Όταν η πανδημία, επέτρεψε στις πόρτες να ανοίξουν, ξεγυμνώθηκαν τα τέρατα

Μα δυστυχώς, ήταν αργά για κάποια θύματα όταν έπεσε η μάσκα.

Και πόσα ακόμα τέρατα κρύβονται πίσω από ανθρωπόμορφες μάσκες και δεν έχουν ακόμα αποκαλυφθεί;

Πόσα θύματα χρειάζονται βοήθεια και ίσως δε θα το μάθουμε μέχρι να ‘ναι αργά;

Αυτός ο κόσμος, μας έχει μάθει να προχωράμε με βήμα γοργό.

Και υπάρχει μια (καταραμένη) αντίληψη, αν δούμε κάτι, να μην ανακατευτούμε, γιατί πού να μπλέξουμε.

Να σε ρωτήσω κάτι όμως κόσμε;

Αν εσύ πονάς, θες να σταματήσω για λίγο το βήμα μου για να δω τι συμβαίνει;

Θες να σε βοηθήσω;

 Ξέρεις; Δεν μπορούμε να σώσουμε όλο τον κόσμο.

Όσο και αν το θέλουμε!

Και αυτό είναι μια πικρή παραδοχή.

Δεν ξέρω όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε. Το να συνεχίζουμε έτσι, δεν είναι λύση.

Πρέπει να σπάσουμε τα στερεότυπα, να ενθαρρύνουμε την αναζήτηση βοήθειας και να τη δίνουμε και εμείς στον βαθμό που μπορούμε.

Μπορούμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία του κόσμου, αλλάζοντας τη δική μας και ίσως λειτουργήσει ως ντόμινο.

Να βοηθήσουμε τον διπλανό μας και ίσως αυτό εμπνεύσει κάποιον, στην άλλη μεριά του κόσμου και βοηθήσει τον δικό του διπλανό.

Το χρωστάμε στις γυναίκες που έφυγαν ως θύματα βίας.

Το χρωστάμε στις γυναίκες που έπεσαν θύματα βίας και ας κατάφεραν να βρουν βοήθεια. Γιατί η ψυχή τους θα ‘χει πάντα σημάδια ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις έγινε πιο δυνατή από αυτά.

Το χρωστάμε στις γυναίκες που δεν τολμούν να ζητήσουν βοήθεια, γιατί το θεωρούν μάταιο.

Και μην ξεχνάμε τα παιδιά.

Γιατί στον πολιτισμένο μας κόσμο είναι παρανοϊκό, πόσα παιδιά κακοποιούνται ή βιάζονται, καθημερινά. Είναι απάνθρωπο, είναι εξωφρενικό και κάτι που θα έπρεπε να έχουμε σταματήσει σαν ανθρωπότητα από χθες.

Θα μπορούσα να είμαι το κορίτσι αυτής της φωτογραφίας

Που στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα, προσπαθώντας να διαχειριστεί τη λύπη, την απογοήτευση, τον θυμό της. Που κοιτάζει με απορία και ένταση τον κόσμο!

Έναν κόσμο, που όλο πάει χωρίς να ξέρει τι ψάχνει να βρει.

Σε έναν κόσμο, που αντί να γίνεται καλύτερος με τόσες δυσκολίες, γίνεται πιο απάνθρωπος.

Θα μπορούσα βέβαια, να είμαι απλά η συνείδηση σου.

Που με αφορμή μια εικόνα, και συντροφιά μια μελωδία, αποφάσισα να ψιθυρίσω δυο αλήθειες.

Μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις τι είμαι. Μα άσε με, να σου κάνω μια ερώτηση:

Πιστεύεις στα φαντάσματα;

………♡………

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στην πανέμορφη Μίνι Σκυτάλη# 3 που οργανώνει η Μαίρη μας από το blog Γήινη Ματιά! Τις υπόλοιπες συμμετοχές μπορείτε να τις δείτε εδώ!

Όταν αντίκρισα τη φωτογραφία, ένιωσα πως η κοπέλα με το τζιν είναι ένα φάντασμα. Κανείς δεν την κοιτάει. Μοιάζει με ύπαρξη, που κανείς δε βλέπει και γι’ αυτό την προσπερνά. Με τη στάση και το βλέμμα της, ήταν σαν να προσπαθούσε κάτι να μου πει.

Οραματίστηκα στο πρόσωπο της, όλα τα θύματα κακοποίησης που μάθαμε τα τελευταία χρόνια! Που τα μάθαμε, όταν ήταν πια αργά.

Και ενώ πιστεύω ότι οι αθώες ψυχές πάντα βρίσκουν το φως, ο πόνος των θυμάτων “πρέπει” να μένει πίσω. Όχι, μόνο για να πηγαίνουν ανάλαφροι στο φως, αλλά και για να μας υπενθυμίζει πως πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, πιο ανθρώπινοι. Πως πρέπει να μην υπάρξουν άλλα θύματα! Γιατί, τα θύματα δεν πρέπει να κατηγορούνται, απ’ όσους εκ του ασφαλούς κρίνουν και δεν πρέπει επ’ουδενί να ξεχνιούνται!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μη χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.