Καλώς ήρθες Αύγουστε

Μετά από μια κάποια απουσία, σκέφτηκα πως η υποδοχή ενός νέου μήνα, θα ήταν μια καλή ευκαιρία, να επιστρέψω στους ρυθμούς μου.

Τον περίμενα τον Αύγουστο. Τον ήθελα πολύ. Δεν ξέρω αν ήθελα να έρθει, επειδή έχω συγκεκριμένες προσδοκίες γι’ αυτόν ή αν απλά ήθελα να φύγει ο Ιούλιος, με την ευχή, τέτοιος Ιούλιος να μην ξανάρθει. Ποτέ. Για κανέναν. Ο πόνος που έφερε, οι αγωνίες, η πίκρα που άφησε, ελπίζω ούτε το δικός μας, μα ούτε άλλο έθνος, να μη ζήσει ξανά.

Ο Ιούλιος μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις που έφερε όμως, έφερε και πολλές συνειδητοποιήσεις.

Όπως, πως τελικά όταν θέλουν οι Έλληνες, μπορούν. Μπορούν να νιώσουν αλληλεγγύη, να ενωθούν, να χρησιμοποιήσουν τα social media “για καλό”, να οργανωθούν, να προσφέρουν. Κι όταν το είδα αυτό, πόσο περήφανη ένιωσα, μέσα στη πίκρα που αφησαν τα γεγονότα.
Κατάλαβα επίσης, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα. Και πάντα θα υπάρχουν αυτοί, που θα καπιλευτούν τον πόνο κάποιου, για τηλεθέαση, για likes, για ότι έχει ανάγκη, ο καθένας, πιο πολύ. Κατάλαβα ακόμα, ότι οι κριτές των πάντων, θα είναι πάντα (!) εκεί, έτοιμοι να δώσουν το παρών και να επικρίνουν καταστάσεις. Από τι αρμόζει να γραφτεί στα social media, μέχρι το “πότε” και το τι πρέπει να νιώσουμε. Seriously?!
Η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση όμως που έφερε ο Ιούλιος, είναι πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν όλα. Πόσο εύκολο είναι να τελειώσουν. Πόσο τυχεροί είμαστε που βλέπουμε μια ακόμα μέρα να ξημερώνει. Πόσο τυχεροί πραγματικά, να έχουμε υγεία και τα αγαπημένα μας πρόσωπα δίπλα μας, καλά.
Και για να αλλάξω κλίμα, γιατί στο τέλος ο Αύγουστος θα προσβληθεί που κάνω απολογισμό Ιουλίου και δεν τον καλωσορίζω, “Καλωσόρισες Αύγουστε”. Ελπίζω να έχεις έρθει με καλοκαιρινή διάθεση. Γιατί δε ξέρω αν το παρατήρησες κι εσύ το φετινό καλοκαίρι, τα έχει τα ψυχολογικά του. Ήλιο και καύσωνες περιμέναμε, βροχές και καταιγίδες μας ήρθαν (καλά, για τους καύσωνες δεν παραπονιέμαι. Καλά έκανες και δεν τους έφερες). On that note, Άγιε μου Βασίλη, αν με διαβάζεις και δε με έχεις “μπλοκάρει”, φέτος τα Χριστούγεννα, επειδή το βλέπω να έρχεται, δε θέλω να φέρεις καλοκαίρι. Στην τελική, ας έρχοταν στην ώρα του.

Βέβαια, έξω πλημμύρες, βροντές, κεραυνοί και τα κουνούπια, κουνούπια. (Προφανώς, θα έκανα μια αναφορά. Διότι αν ανεβάσω post που δε θα αναφερθούν κάπου τα κουνούπια ή η λογοκλοπή, ψαχτείτε. Σε λάθος blog θα έχετε μπει). Δε ξέρω, κάπου κούρασε. Εντάξει, είμαι για φάγωμα, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά.
Εν τω μεταξύ, πέρα από το θέμα “καιρός”, γενικά το φετινό καλοκαίρι, δεν το λες και από τα καλύτερα. Ειδικά η Αττική, καρδιοχτυπά. Σε μια βδομάδα τη χτύπησαν φωτιές, πλημμύρες κι ένας μικροσεισμός. Τι έχει σειρά; Οι ακρίδες; Τα βατράχια; Δηλαδή κάπου έλεος. Εκεί που το τέλος του κόσμου άρχιζε από Νέα Υόρκη σε κάθε ταινία, τώρα θα αρχίζει από Αττική, ξέρω εγώ!
Τι να πω. Ελπίζω ο Αύγουστος να είναι πιο ήρεμος. Να φέρει υγεία, ανακούφιση, ευκαιρίες και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τις δυνάμεις και τα θέλω μας, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Εύχομαι να είναι για τον καθένα, έτσι όπως τον θέλει και τον ονειρεύεται.
Πριν φύγω, συγκράτησε κανείς ποιος ευχήθηκε πρώτος στις 12:01 “καλό μήνα”, ώστε αν κάτι πάει στραβά να ξέρουμε ποιον θα κυνηγάμε, ή όλα εγώ θα τα σκέφτομαι;

Καλό μήνα σε όλους!

Until Next Time…

Μαρίνα ♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.