Το παιδί με το ποδήλατο

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Έχω αργήσει.

Χαρακτηριστικά πολύ. Αλλά αν τρέξω από το σταθμό του μετρό στη στάση, θα προλάβω. Όλα θα πάνε καλά, αυτό λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου, για να ηρεμήσω την αγωνία μου. Βρέχει, φυσικά θα έβρεχε.

Όταν όλα μπορούν να πάνε στραβά, θα πάνε δε λένε;

Και το λεωφορείο έχει αργήσει, πολύ. Δεν θα προλάβω. Ένα παιδάκι γύρω στα 12 περνά με το ποδήλατο του, από μπροστά μου. Η πρώτη μου σκέψη, είναι πως έχει απερίσκεπτους γονείς. Αφήνεις στο δρόμο ένα παιδί με ποδήλατο; Λίγο πιο πίσω η μητέρα του φωνάζει να ανέβει ξανά στο πεζοδρόμιο. Την αγνοεί γελώντας και περνώντας από μπροστά μου, ρίχνει λασπόνερα πάνω μου.

Πως θα πάω τώρα έτσι στη συνέντευξη; Γιατί σε εμένα όλα Θεέ μου; Δεν προλαβαίνω να μιλήσω και ακούω τη μητέρα να συνεχίζει να του φωνάζει και ξαφνικά….

Ουρλιαχτά, τι έχει συμβεί;

Γιατί ουρλιάζουν; Καπνός, πολύς καπνός δε μπορώ να ανασάνω. Γιατί έχει σπασμένα γυαλιά και αίματα; Παντού υπάρχουν αίματα. Ο κόσμος τρέχει, επικρατεί πανικός! Δε με βαστούν τα πόδια μου, πρέπει να βρω να κρατηθώ από κάπου, ζαλίζομαι!

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Τι συμβαίνει; Δεν θέλω να πεθάνω! Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει, κάποιος με έχει ξαπλώσει στο πάτωμα, δίπλα μου κόσμος πολύς.

Κλάματα και πόνος, στον αέρα. Φοβάμαι! “Θέλω τη μαμά μου” φωνάζει κάποιος. Είναι το παιδάκι με το ποδήλατο. Αίμα, πόσο αίμα. Θέλω να του απλώσω το χέρι, μα το σώμα μου δεν συνεργάζεται. Νιώθω την ανάσα μου να δυσκολεύει. Κάποιοι λένε πως η κοπέλα έχει αίματα και πρέπει να σταματήσουν την αιμορραγία. Για εμένα λένε; Θέλω τους δικούς μου, φοβάμαι. Τα μάτια μου κλείνουν όσο κι αν αντιστέκομαι.

Κάπου στο βάθος ακούω εκρήξεις, Χριστέ μου, γίνεται πόλεμος; Σκοτάδι. Δεν ακούω πια τις φωνές. Γιατί τόση σιωπή; Που βρίσκομαι;


Μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ, μια αποστειρωμένη μυρωδιά με κατακλύζει. “Σώθηκε από Θαύμα”. Ποιος σώθηκε; Που είμαι; Γιατί δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου;


Το φως με τυφλώνει, και δυσκολεύομαι να ανοίξω τα βλέφαρα μου.

Δεν είναι το δωμάτιο μου αυτό, οι τοίχοι είναι λευκοί. Νοσοκομείο, είμαι σε νοσοκομείο. Στην γωνία καθισμένοι οι δικοί μου με μια τηλεόραση ανοιχτή. Πριν προλάβω να μιλήσω, μια φωνή με διακόπτει:

“Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε το πρόγραμμα μας για να σας ενημερώσουμε για τις εξελίξεις σχετικά με την τρομοκρατική ενέργεια που σημειώθηκε νωρίτερα στο κέντρο…”. Πονάει το κεφάλι μου. Δεν καταλαβαίνω τι λέει; Ποια τρομοκρατική ενέργεια; Γιατί κλαίει η μαμά μου;

“Τραγικός απολογισμός 10 νεκροί και 300 τραυματίες μέχρι στιγμής, ανάμεσα τους κι ένα παιδί”. Χριστέ μου τι έχει συμβεί; Τις σκέψεις μου σταματά βίαια το τελευταίο πλάνο του ρεπορτάζ.

Στην άσφαλτο υπάρχουν αίματα, γυαλιά και ένα στραπατσαρισμένο ποδήλατο. Που το ξέρω; Είναι τόσο γνώριμο. Το παιδί με το ποδήλατο Χριστέ μου! Όχι το παιδί!


ποδήλατο

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Secret Spring Circles, της Αλεξάνδρας μας. Είμαι σίγουρη ότι όταν η Σμαραγδένια μας, έδωσε αυτή τη λέξη, δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό της. Και η αλήθεια είναι ότι όταν την διάβασα ούτε κι εγώ σκεφτόμουν να δώσω μια τέτοια τροπή.

Αλλά η τρομοκρατία πλέον είναι μια πραγματικότητα. Μια θλιβερή πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε θρηνήσει τόσα θύματα. Σε φυσικές καταστροφές, σε δυστυχήματα, σε πόλεμο. Τόσοι αθώοι, να χάνονται χωρίς λόγο. Ανεπίτρεπτο, φρικιαστικό! Μα ξέρετε τι είναι ακόμα χειρότερο κι από το να χάνονται άμαχοι στο πόλεμο; Να χάνονται άμαχοι σε περίοδο ειρήνης.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αλεξάνδρα, που μέσα από το πολύ χαλαρό της δρώμενο, μας παρακίνησε να δημιουργήσουμε!

Χρόνια πολλά σε όλους για την ημέρα!

 

 

Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το

Until Next Time…

Μαρίνα


Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.

Marina Tsardakli

Είμαι η Μαρίνα,
Ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας και serial Blogger, με μια αδυναμία στο αισιόδοξο, το διαφορετικό, το πρωτότυπο!
Αυτό το blog, με το χιούμορ και την αισιοδοξία του, είναι η επανάσταση μου, σε έναν κόσμο μίζερο και ολίγον φλατ!

Subscribe
Notify of
guest

10 Comments
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Memaria
05/06/2017 10:45 ΠΜ

Και δυστυχώς οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζονται…είναι τόσο τρομακτικό και τόσο άδικο!
Πονάει η συμμετοχή σου και είναι ανατριχιαστικά επίκαιρη!
Φιλιά πολλά Μαρίνα μου!

Άιναφετς
05/06/2017 11:21 ΠΜ

Και όμως η ζωή συνεχίζεται και ας βρίσκεται σε κρίση όλος ο πλανήτης, έτσι δεν είναι Μαρινάκι μου;
Και αν σταματήσουμε να κάνουμε πετάλι θα πέσουμε, έτσι δεν είναι; Γιατί είναι νόμος της φύσης… 😛
Και αν ζούμε φοβισμένοι, θα παίξουμε το παιχνίδι της τρομοκρατίας, γι αυτό, ψηλά το κεφάλι και προσεχτική ποδηλατάδα σε όλους μας! 😉
Κατανοητό, γιατί και πώς εμπνεύστηκες αυτή την ιστορία και σίγουρα η Σμαραγδένια δίνοντας τη λέξη “ποδήλατο” σ’ ένα ανοιξιάτικο (αναγέννηση!) παιχνίδι, δεν σκεφτόταν τη τρομοκρατία… που δυστυχώς είναι τόσο κοντά μας…
Μπράβο για το κείμενο και την συμμετοχή!
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά! 🙂

Giannis Pit
06/06/2017 2:57 ΜΜ

Εξαιρετικό Μαρίνα….! εξαιρετικό ειλικρινά. Ανθρώπινο με πολύ δυνατά αισθήματα και πολύ επίκαιρο. Μπράβο κορίτσι μου.

mia petra
06/06/2017 7:45 ΜΜ

Φοβάμαι πως έχουν κάτι κοινό οι άμαχοι στον πόλεμο με τους άμαχους σε περίοδο ειρήνης… Κι αυτό λέγεται εκδίκηση… Όντως με τον πιο αποτρόπαιο και άδικο τρόπο, ωστόσο, πόλεμος και ειρήνη είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όταν ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, από τους -ανά την υφήλιο- παρανοϊκούς που εξουσιάζουν το σύμπαν… 🙁

aristea k
06/06/2017 9:09 ΜΜ

Σπίτσλες Μαρινάκι μου!
Πάγωσα αλλά σε θαύμασα ταυτόχρονα!
Γουέλ νταν μάι ντίαρ!
Κίσιζ!

roula1smaragdenia
roula1smaragdenia
08/06/2017 11:40 ΜΜ

Πω..πω.. ποσο ανατριχιασα και έφερα μπροστα όλη την τραγικη εικονα Μαρίνα μου οπως τις βλέπουμε στις ειδήσεις .. ξανα και ξανα..και λυπόμαστε τοσο πολύ για αυτα που γίνονται γύρω μας και δυστυχώς δεν μπορούμε να κανουμε τιποτα να σταματήσουμε το κακό..!! η ιστορια σου περα για περα αληθινή θα μπορούσε να είναι..!!! είναι και γροθιά στο μαχέρι…!!
Ειναι αληθεια.. οτι δεν είχα κάτι τέτοιο στο νού μου όταν εδινα την λέξη ποδήλατο .. ομως έχεις δίκιο .. υπάρχει και αυτή η όψη της ζωής … μόνο που εμείς την γνωρίζουμε μονο μέσα απο τις ειδησεις ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ..!!
να περνας ομορφα ότι και κανεις μικρη μου φιλακιααα!! 🙂

Ρένα Χριστοδούλου
12/09/2017 11:51 ΜΜ

Πωπω! Τι τραγική ιστορία!
Τώρα την διάβασα Μαρίνα μου.
Έχουν εισβάλλει στη ζωή μας αυτά τα τρομακτικά γεγονότα, οπότε πώς να μην σκεφτείς να γράψεις γι αυτό!
Εύχομαι ποτέ ξανά.
Καλή συνέχεια

[instagram-feed]
10
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x