Κάτω από το κρεβάτι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Δεν πιστεύω στα στοιχειωμένα σπίτια. Δηλαδή ένα πνεύμα έχει τη δυνατότητα να πάει όπου θέλει και επιλέγει να μείνει σπίτι;

Γιατί αν ρωτήσει τους ανθρώπους, έχουν κουραστεί με τον εγκλεισμό.

Εγώ πάντως δεν πιστεύω στα στοιχειωμένα σπίτια.

Η γειτόνισσα από την άλλη, λογικά πιστεύει, γιατί ήρθε να με καλωσορίσει με γλυκό και ιστορίες.

Και εντάξει το γλυκό ήταν τέλειο δεν μπορώ να πω, αλλά οι ιστορίες δε χρειάζονταν.

Πόσο ειρωνικό θα ήταν, να έρθω στην Αμερική να δουλέψω και το σπίτι να είναι στοιχειωμένο;

Βέβαια, επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής, δύο εβδομάδες που είμαι εδώ, ακούγονται κάποιοι θόρυβοι.

Αλλά τι νόμιζες ότι μπορούσα να στηρίξω οικονομικά; Τίποτα νεόδμητο; Καμιά βίλα; Όχι, βέβαια!

Αλλά είμαι ενθουσιασμένη στο νέο μου ξεκίνημα. Όχι, ότι είναι εύκολο, να εγκαταλείπεις την πατρίδα σου.

Κάθε πατρίδα με τα στραβά και τα ανάποδα της, δεν παύει να είναι η άγκυρα σου. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις σιγουριά.

Επίσης, δεν είναι εύκολο, να εγκαταλείπεις οικογένεια, φίλους, έστω και συγγενείς σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, για να μπορέσεις όχι να κυνηγήσεις ένα όνειρο, αλλά να ζήσεις.

Να ζήσεις έχοντας μια αξιόλογη δουλειά, έχοντας περιθώρια και προοπτικές εξέλιξης, χωρίς να χρειαστεί να είσαι θύμα του εργασιακού μεσαίωνα ή της εργασιακής εκμετάλλευσης.

Βέβαια, μη νομίζεις πως είναι εύκολο και το να είσαι γυναίκα στο σήμερα αγαπημένο ημερολόγιο. Η ιστορία μας αποδεικνύει πως ποτέ δεν ήταν.

Από την άλλη εγώ το χθες δεν το βίωσα, το διδάχτηκα ή το έψαξα. Όμως το σήμερα που ζω δεν είναι ευνοϊκό, για τη γυναίκα. Βουλιάζει στον βάλτο των ψευδαισθήσεων και του δήθεν ανθρώπινου σεβασμού.

Η κοινωνία βλέπεις αναγνωρίζει μία αξία: το προσωπικό (της) συμφέρον.

Και στηρίζει έναν κανόνα, αυτόν της ζούγκλας: ο ισχυρός, τρώει τον αδύναμο.

Κατά τα άλλα σε καθημερινή βάση, προσποιείται πως έχει και άλλες αξίες (τις οποίες μπορεί να έχει, αλλά δεν υπερισχύουν πάντα), ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να αποκτήσει ή να εδραιώσει και άλλες.

Αλλά αυτά δεν μπορείς να τα συζητήσεις ανοιχτά. Όλοι θα θιχτούν, και θα αρχίσουν τα “εγώ”; Ναι, εμείς!

Παρεκτράπηκα όμως, και εγώ ήθελα άλλα να σου πω!

Το σπίτι είναι παλιό, αλλά έχει στιβαρό σκελετό και χαρακτήρα.

Απ’ ότι φαίνεται βέβαια, έχει και η ιστορία.

Η γειτόνισσα είπε, αρκετά χρόνια πριν, η κοπέλα που έμενε εδώ είχε μια σχέση. Η οποία όμως τελείωσε.

Ο σύντροφος της ωστόσο, έπαθε εμμονή μαζί της. Οπότε αφού την παρακολούθησε, άρχισε να της στέλνει αγριευτικά δώρα και ακόμα πιο αγριευτικά μηνύματα.

Παρότι έκανε τις απαραίτητες κινήσεις νομικά, τελικά μπήκε ένα βράδυ με καταιγίδα στο σπίτι της και τη σκότωσε, αφού τη βασάνισε για αρκετές ώρες.

Δεν τον έπιασαν ποτέ. Ήξεραν ότι είναι αυτός, επειδή το ομολόγησε σε ένα σημείωμα που άφησε δίπλα στο σώμα της άτυχης κοπέλας, μαζί με οδηγίες για την ταφή της.

Από τότε λέει, όσες οικογένειες προσπάθησαν να μείνουν εδώ, έφυγαν τρέχοντας μέσα σε λίγες εβδομάδες, από γεγονότα που βίωσαν στο σπίτι.

Μου έδειξε μια φωτογραφία της.

Ήταν πολύ όμορφη. Ψηλή και αδύνατη, είχε έναν αέρα. Στη φωτογραφία στέκεται δίπλα στο λατρεμένο της (απ’ ότι είπε η γειτόνισσα) αυτοκίνητο.

Πόσο λυπηρό, έφυγε τόσο άδικα.

Όπως και να ‘χει, εγώ δεν πιστεύω στα στοιχειωμένα σπίτια, ούτε φοβάμαι τα φαντάσματα. Αν με ρωτάς, ο Κόσμος είναι στοιχειωμένος.

Με τα φαντάσματα του παρελθόντος και του μέλλοντος. Με τα πνεύματα των “αν” και λοιπόν αμφιβολιών. Με τους δαίμονες της υποκρισίας, της έλλειψης σεβασμού, της βίας, της ζήλιας, του δήθεν.

Το σπίτι πάλι, είναι απλά παλιό. Δεν έχω προλάβει να φωνάξω έναν υδραυλικό και έναν ηλεκτρολόγο να αρχίσουν τις εργασίες. Ήθελα πρώτα να ξεπακετάρω και να ετοιμάσω το γραφείο, εφόσον η εταιρεία μου επιτρέπει να δουλεύω από το σπίτι.

Θα πρέπει να σε αφήσω, απόψε έχει μια μανιώδη καταιγίδα και η γειτόνισσα με προειδοποίησε πως το ηλεκτρικό χάνεται εύκολα.

Θέλω να βρω κεριά, να τα έχω δίπλα μου, για παν ενδεχόμενο. Μάλλον, περίμενε. Θα πάω να το κάνω τώρα και σε αποχαιρετώ σε λίγο.

…………………………………………………………………………………………………………………………….

Μέσα στην ησυχία της νύχτας και τη μανία της καταιγίδας, ένα ουρλιαχτό ακούστηκε από το δωμάτιο της. Τόσο δυνατό που συγκλόνιζε. Τα αναμμένα κεριά έσβησαν.

Το σκοτάδι γέμισε πανικό.

Ευτυχώς, ήταν εφιάλτης!

……………………………………………………………………………………………………………………………

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

αποκοιμήθηκα και δε σε αποχαιρέτησα ποτέ. Τι το ήθελα βέβαια, είδα έναν τρομερό εφιάλτη. Στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο μου ακούγονταν ένας ήχος απόκοσμος, κάτι μεταξύ βημάτων και γρυλλίσματος. Τα κεριά μου έσβησαν. Και η πόρτα άρχιζε να ανοίγει αργά και βασανιστικά.

Τη στιγμή που είδα μια φιγούρα να τολμάει να εισέλθει, ούρλιαξα.

Ευτυχώς, το ηλεκτρικό είχε επανέλθει, όταν ξύπνησα και κατάφερα να πιάσω την ανάσα μου.

Το περίεργο είναι, όμως πως όταν συνήλθα, η πόρτα μου ήταν μισάνοιχτη, ενώ θυμάμαι πως την είχα κλείσει. Και τα κεριά ήταν σβησμένα. Μα τα κεριά μου λειτουργούν με μπαταρίες δεν είναι περίεργο αυτό; Και στο διάδρομο, υπήρχαν κάποιες υγρές πατημασιές.

Τίποτα. Τίποτα.

Για όλα φταίει η γειτόνισσα. Δε θα της ξαναμιλήσω για στοιχειωμένα σπίτια και μεταφυσικά ζητήματα.

Σε αφήνω τώρα. Σε ευχαριστώ που πάντα με ακούς και κρατάς τα μυστικά μου!

…………………………………………………………………………………………………………………………….

Μετά από όλα αυτά, είχε σαν κανόνα, να μη συζητάει για στοιχειωμένα σπίτια και τις νύχτες με καταιγίδα, να κοιτάζει πριν κοιμηθεί τον διάδρομο. Αφελές. Υπάρχει πάντα η ντουλάπα, με τις πόρτες που ανοίγουν μόνες τους, για ατμόσφαιρα. Υπάρχει το μπάνιο. Με την πόρτα να σέρνεται αργά και να προσφέρει ματιές στο απόκοσμο. Ή αν θέλουμε να είμαστε κλασσικοί, το κρεβάτι. Ή μάλλον… κάτω από το κρεβάτι!

•••••♥•••••

Αυτή η φανταστική ιστορία, με εσάνς από στοιχειωμένα σπίτια, ήταν η δική μου συμμετοχή της mini Σκυτάλης #1 της Μαίρης μας από τη Γήινη Ματιά. Ομολογώ πως αυτές τις μέρες η έμπνευση με αποφεύγει κάπως. Αλλά οκ. Θα επανέλθει θέλω να πιστεύω!

Μαίρη μου ευχαριστούμε που τα δρώμενα σου μας κρατούν συντροφιά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες εγκλεισμού (και παγετού).

Εύχομαι να είστε καλά, ασφαλείς και να ερωτεύεστε τη ζωή!

ΥΓ: Προσοχή με τον καιρό. Προσωπικά, χάρηκα πολύ που είδα χιόνι. Έκανα σαν μωρό παιδί! (Ανέβασα μέχρι και βιντεάκι σε instagram story)! Είχα αρκετά χρόνια να δω χιόνι σε μας. Δεν αισθάνομαι άσχημα που χαίρομαι (γιατί τείνουμε να “ποινικοποιήσουμε” τη χαρά στα social media (ευτυχώς τα blog διαφέρουν) αυτές τις μέρες). Όμως η σκέψη μου είναι στους ανθρώπους που βρίσκονται σε περιοχές που έχουν ήδη δημιουργηθεί προβλήματα λόγω του χιονιά. Και έχουν εκτός από προβλήματα και blackout για αρκετές ώρες.
Και εύχομαι όλοι οι άστεγοι να έχουν βρει καταφύγιο και όποιος έχει αδεσποτάκια στη γειτονιά του, να φροντίσει και γι’ αυτά.

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.