Marina Tsardakli 
Τι έγινε τελικά μετά την κραυγή;
Η Λυδία άρχισε να ανοίγει τα μάτια της, στον οικείο αυτόν χώρο. Φυσικά, όλα ήταν αλλιώς! Δεν ήταν, μόνο η αντάρα στον χώρο. Υπήρχε μια παγωμάρα, μια αίσθηση αλλόκοτη. Απόκοσμη!
Το πρώτο που συνειδητοποίησε, είναι πως η οικογένεια της δεν ήταν στο δωμάτιο. Μόνο 3 άντρες και ο αρχηγός τους! Άρχισε να ανακαλεί σε κλάσματα δευτερολέπτου τι είχε γίνει. Έπρεπε, να δώσει μια απάντηση. Στο μυαλό της ήρθαν με ταχύτητα φωτός δυο σκέψεις:
- Η πρώτη ήταν, η προειδοποίηση από τον άντρα στην εκκλησία που της παρέδωσε την εγγονή της. “Όταν έρθει η ώρα, να αρνηθείς τον Λαβύρινθο της Μοίρας”.
- Και η δεύτερη, το ηχητικό εκείνης της κασέτας. Όσες φορές και αν το άκουσε και εκείνη και ο Μάρκος, δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα. Η φωνή της γυναίκας ήταν οικεία. Αλλά, δεν έδινε λεπτομέρειες. Μόνο ένα μήνυμα:
ΗΧΗΤΙΚΟ
Τώρα κατάλαβε, βέβαια: ήταν η γυναίκα που κρατούσε την εγγονή της στην εκκλησία. Ήθελε να της θυμίσει τι δεν έπρεπε να ξεχάσει ποτέ.
Ξαφνικά μια φωνή διέκοψε τον ορυμαγδό του μυαλού της:
– “Η απόφασή σου Κασσάνδρα, καθορίζει πολλά περισσότερα από μια ζωή. Ο Λαβύρινθος σε καλεί”.
Η Λυδία δεν μπορούσε να δει πολλά. Ούτε τα χαρακτηριστικά, αλλά ούτε και τη μορφή, του άντρα που μίλησε! Μόνο τα αδειανά του μάτια!
Την απάντηση της όμως, διέκοψε μια λάμψη.
Ξαφνικά, καπνός γέμισε το δωμάτιο.
Στην αρχή με ακανόνιστο ρυθμό, ύστερα όμως ο καπνός πήρε μορφή. Γυναίκες, διαφόρων ηλικιών, εμφανίστηκαν μπροστά τους, και ακούγονταν μια ψαλμωδία μυστηριακή.
Η ένταση κορυφώνονταν στο δωμάτιο.
Κανείς δεν πίστευε βέβαια, τι συνέβαινε μπροστά τους. Οι άντρες του Λαβύρινθου, έκαναν πίσω, σχεδόν ακούμπαγαν τους τοίχους, τρομαγμένοι. Άπλωναν τα χέρια τους, λες και οι τοίχοι, θα τους γλίτωναν. Σαν αντίδραση, στα μιασμένα τους χέρια, οι τοίχοι, άρχιζαν να βγάζουν μια ουσία. Έμοιαζε σαν λιωμένο κερί, αλλά δε διέκρινε σωστά στο σκοτάδι. “Αίμα, αίμα” άρχιζαν να φωνάζουν οι άντρες με τους μαύρους μανδύες.
Οι μορφές στέκονταν ακίνητες μέσα στον καπνό!
Με τα μάτια τους κενά, αλλά, το βλέμμα στραμμένο στη Λυδία.
Άρχισαν να μιλάνε όλες μαζί, με φωνή που μοιάζει να έρχεται από κάπου πολύ μακριά!
Στου Λαβυρίνθου τα στενά, μην σεργιανήσεις,
τέτοια μοίρα, είθε να μην αξιωθείς, να αντικρύσεις.
Στους τοίχους του, αίμα γυναικών αθώων, χωρίς οίκτο,
έχεις Αριάδνη, μα έχεις και τον μήτο.
Σπάσε τον κύκλο. Πες το “όχι”.
Αν δεχτείς, δεν θα είσαι η τελευταία, μα αν αρνηθείς, θα είσαι η πρώτη.
Σοκαρισμένη η Λυδία, στο άκουσμα της τελευταίας λέξεις, ψιθύρισε ένα “Όχι!” Σαν να δοκίμαζε τη λέξη.
Και ύστερα, κοίταξε τους άνδρες του Λαβύρινθου κατάματα και το φώναξε…
“ΟΧΙ“
Σαν λάβαρο απελευθέρωσης, από μια κατάρα που στοίχειωνε την οικογένεια της.
Χωρίς να ξέρει από ποια γενιά, ξεκίνησε ο Λαβύρινθος της Μοίρας, μα ορίζοντας πού θα τελειώσει!
Φώναξε “όχι” λοιπόν! Από τα βάθη της ψυχής της, για εκείνη, την κόρη της, την εγγονή της, αλλά και κάθε πρόγονο της.
Και όλα χάθηκαν! Οι άνδρες, το σκοτάδι, οι απειλές! Λες και δεν έγιναν ποτέ.
Ή μήπως έγιναν;
Η οικογένεια της έτρεξε στο δωμάτιο. Ο Μάρκος τη σήκωσε από το πάτωμα, αλλά απ’ την αδρεναλίνη δεν ένιωθε τα χέρια του στο κορμί της.
Και δεν ήξερε τι να νιώσει: ανακούφιση, ασφάλεια; Τέλειωσαν άραγε όλα; Μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού της, της έλεγε να περιμένει. Να μην καθησυχαστεί.
5 χρόνια μετά…
Η ζωή συνεχίστηκε!
Μετά από εκείνο το “όχι”, δεν τους ενόχλησε ποτέ ξανά κανείς. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και τα γεγονότα ακόμα και αν τους δίδαξαν πολλά, ήθελαν να τα ξεχάσουν. Οπότε συνέχισαν, με την καθημερινότητα τους, αλλά και τις υποχρεώσεις τους. Τις οικογενειακές τους μαζώξεις και φυσικά, τη μικρή Κασσάνδρα – την αδυναμία της γιαγιάς της- πάντα στο επίκεντρο!
Σε μια τέτοια μάζωξη, θα αποχαιρετήσουμε την οικογένεια της Λυδίας. Στα πέμπτα γενέθλια της μικρής Κασσάνδρας. Όπου όλοι είναι εδώ, με δώρα, αγάπη και βέβαια διάθεση να περάσουν καλά, μακριά από τα βάσανα του παρελθόντος.
Η μικρή Κασσάνδρα, καθισμένη στην αγαπημένη της γωνιά ζωγραφίζει ήσυχη και ευτυχισμένη.
-“Τι ζωγραφίζεις μικρή που πεταλούδα, μπορώ να δω;”, ρώτησε η Λυδία χαμογελώντας στην εγγονή της.
-Φυσικά, γιαγιά, ορίστε.
Η Λυδία σοκαρισμένη, αντικρίζει έναν λαβύρινθο, με ένα παράξενο σύμβολο σε κάθε του μεριά. Αλλά και μορφές, πολλές μορφές.
-“Μάρκο, παιδιά ελάτε τώρα”, φώναξε ταραγμένη.
Όλοι έφτασαν τρέχοντας, γιατί αναγνώρισαν μια ανάγκη στη φωνή της. Μόλις είδαν τη ζωγραφιά του παιδιού. Όλοι σάστισαν.
-“Αγάπη μου, πώς σου ήρθε στο μυαλό, αυτή η ζωγραφιά, με αυτό το σύμβολο”, ρώτησε η Βιολέτα, καθώς γονάτισε μπροστά της.
-“Μα μου το είπε, εκείνη η κυρία, μαμά. Μου έδειξε τον λαβύρινθο και αυτό το σύμβολο. Ήταν όμορφα εκεί, αν και λίγο σκοτεινά! Είχε πλάκα!”. Απάντησε η μικρή, τελειοποιώντας λεπτομέρειες της ζωγραφιάς της.
-“Και που την είδες αυτή την κυρία”, ρώτησε η Αριάδνη, μην πιστεύοντας αυτά που ακούει.
-“Μα στον καθρέφτη θεία, στο δωμάτιο μου. Έρχεται συχνά και μου μιλάει. Μια μέρα θα με πας εσύ στον Λαβύρινθο, μου είπε. Βέβαια, θα ανοίξω εγώ, γιατί είμαι το κλειδί”. Απάντησε η μικρή Κασσάνδρα, γεμάτη αθωότητα!
Σιωπή κυρίευσε τον χώρο. Κοιτάχτηκαν ο ένας με τον άλλον, σχεδόν ταυτόχρονα! Ο φόβος τους είχε κυκλώσει.
Μια αστραπή φώτισε τον ουρανό.
Ένας κεραυνός, έσπασε την ησυχία.
Έρχεται καταιγίδα…
Λίγη ώρα αργότερα
Είχε έρθει η ώρα, η Κασσάνδρα να σβήσει τα κεριά της.
Στο “φου” της μικρής, χάθηκε η φωτιά. Ένας θόρυβος συντάραξε τα γέλια και τα τραγούδια τους. Ήταν από το δωμάτιο της μικρής. Όλοι έτρεξαν φυσικά. Είδαν τον καθρέφτη, στο πάτωμα, σπασμένο.
Και με τρόμο αντίκριζαν κάτι αδιανόητο! Τα γυαλιά σχημάτιζαν το σύμβολο του Λαβύρινθου.
Μια αστραπή φώτισε τον ουρανό.
Ένας κεραυνός, έσπασε την ησυχία.
Η καταιγίδα είχε φτάσει…
Τέλος!
Ή μήπως βέβαια, όλα τώρα ξεκινούν;
Η παραπάνω ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας.
Φυσικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!
Αυτή, λοιπόν ήταν η συμμετοχή μου στο νέο συγγραφικό δρώμενο : “Μια ιδέα-μια έμπνευση #4” που οργανώνει ο Γιάννης στο blog του “Ηδύποτον”. Γιάννη μου, να είσαι καλά, στους καιρούς που ζούμε, πολύτιμο το δημιουργικό σου κάλεσμα!
Μπορείτε να δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ!
Τα υπόλοιπα μέρη της ιστορίας μου είναι εδώ:
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!
Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!
Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Α, πολύ μου άρεσε ο τρόπος που συνεχίζεις την ιστορία σου, είσαι δαιμονία!…
Για να είμαι ειλικρινής, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα όταν διάβασα τα ζητούμενα του Γιάννη ήταν “πώς θα καταφέρει τώρα η Μαρίνα να κολλήσει αυτά που ζητάει ο Γιάννης, έτσι ώστε να γράψει τη συνέχεια της ιστορίας της;”. Αλλά εσύ τα κατάφερες και πάλι, όπως και τις προηγούμενες φορές, να εντάξεις τα ζητούμενα του Γιάννη στη δική σου ιστορία και όχι το αντίστροφο, και αυτό είναι κάτι για το οποίο σου αξίζουν πολλά “μπράβο”!
Είσαι φοβερή! Και, εννοείται, στο μυαλό μου υπάρχει ήδη η σκέψη ότι θα υπάρξει συνέχεια…
Φιλάκια πολλά
Σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια Πίπη.
Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει συνέχεια. Γιατί θα κουράσει.
Υπάρχουν άλλωστε και άλλες ιδέες να εξερευνήσουμε.
Καλό ξημέρωμα. πολλά φιλιά.
Μια ήσυχη και όμορφη εβδομάδα να ξημερώσει.
Ξέρω ότι μερικές φορές με λέτε “υπερβολικό” στις αντιδράσεις μου. Ίσως και υπερφίαλο. Αλλά, ειλικρινά, εγώ δεν κάνω πίσω. Ειδικά όταν διαβάζω τέτοια διηγήματα, τέτοιου επιπέδου δουλειά, τέτοιες εμπνεύσεις.
Μαρίνα μου, συγχώρεσέ με, κορίτσι μου για την ένταση. Είναι πολύ δυνατό αυτό που ένιωσα διαβάζοντας και την 4η συνέχεια της συγκλονιστικής ιστορίας σου.
Ίσως φταίει το τραγούδι συνοδείας, ίσως αυτό το ηχητικό, (αλήθεια τι κάνεις κοπέλα μου!).
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πώς να μαζέψω τα συναισθήματά μου. Ας προσπαθήσω:
1) Σε παρακαλώ, αυτά τα σπονδυλωτά επιμέρους διηγήματα, ΚΑΠΟΥ πρέπει να ανοίξεις μια σελίδα στο μπλογκ σου να τα ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, να τους δώσεις ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς. Γράφεται ένα υπέροχο μυθιστόρημα/νουβέλα. Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνω εγώ στο μπλογκ του δρώμενου αλλά χρειάζομαι τίτλο.
2) Με τρελαίνει η δουλειά που ρίχνεις στην προετοιμασία. Εικόνες, γραφικά, ηχητικά, μουσική επιμέλεια. Μια ολάκερη παραγωγή.
Σε αυτή καθ’ εαυτή την πλοκή και εδώ έχουμε την ένταση, μετά τα γεγονότα στην εκκλησία, έχουμε την κορύφωση, την κάθαρση αλλά και αυτό το κάτι καινούργιο, που έρχεται να μάς βρει μέσα από τον καθρέφτη.
Τι άλλο μάς περιμένει, αλήθεια.
Θέλω να σε ευχαριστήσω μέσα απ’ την καρδιά μου, Μαρίνα για αυτό σου το έργο και συνέπεια.
Υπερφιαλο δεν σε λέει κανείς, δεν εισαι επ ουδενί. Ίσως λίγο υπερβολικός καμάρι μου αλλά συνέχισε….μας αρέσει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είμαι πανάθεμά με αλλά είναι τέτοια τα συναισθήματα που νιώθω, Άννα μου, που δεν μπορώ να τα κρατάω σιωπηρά. Και αυτό το έχω σε όλη μου τη ζωή. Εκδηλώνω τη χαρά μου, τον ενθουσιασμό μου.
Σε ευχαριστώ, κορίτσι μου, να είσαι καλά.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τον ενθουσιασμό σου Γιάννη.
Για προσωπικούς μου λόγους, δε θα συνεχίσει η ιστορία στα πλαίσια του δρώμενου.
Δόθηκε άλλωστε ένα τέλος, ακόμα και αν έχει προεκτάσεις συνέχειας.
Κάποια στιγμή, θα μπουν σε δική τους θέση αυτά τα τέσσερα διηγήματα, αλλά αυτή τη στιγμή έχω πολλά τρεξίματα και δεν έχω χρόνο να το φτιάξω. Σιγά σιγά θα γίνουν όλα.
Σε ευχαριστώ και εγώ για την ευκαιρία που μας δίνεις. Στους καιρούς που ζούμε είναι πολύτιμη.
Καλό ξημέρωμα!!!
Μια ήσυχη εβδομάδα να μας ξημερώσει.
Τώρα να πω ότι δεν στενοχωρήθηκα, θα είναι ψέμματα. Δεν θέλω όμως να μπω στα μονοπάτια των επιλογών σου, τις οποίες σέβομαι απόλυτα. Ακόμα και έτσι όμως τίποτα δεν χάνει την αξία του στο δημιούργημα αυτό. Ναι, έχουμε σεβασμό στο χρόνο και στις υποχρεώσεις σου, καλή μου φίλη. Πάντως το 4ο μέρος αφήνει …παράθυρα, λέω εγώ τώρα….χαχαχα.
Σε φιλώ, κοπέλα μου, καλή σου βδομάδα.
Κορίτσι μου γλυκό, χαίρομαι πολύ που η ιστορία συνεχίζεται ή μόλις τώρα αρχίζει. Και μην τολμήσεις Γιάννη να λήξεις το δρώμενο αν δεν τελειώσει η Μαρίνα το διήγημά της, οκ;
Φροντίζω για μας για την απόλαυση να διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες.
Μπράβο σου
Φιλάκια πολλά
Φυσικά και δεν θα το κάνω, Άννα μου! Εγώ το είπα, εδώ γεννιέται μια μεγάλη νουβέλα με υπέροχη πλοκή. Μάλιστα ζήτησα από τη Μαρίνα να το εμφανίζει ενοποιημένο και σε κάποια σελίδα της χωριστά.
Με κάνετε περήφανο όλοι σας αλήθεια.
Σε ευχαριστώ Άννα μου για τα καλά σου λόγια. Η ιστορία για προσωπικούς μου λόγους, θα τελειώσει εδώ.
Θα έχουμε κεντρικές ιδέες να εξερευνήσουμε και άλλες ιδέες.
Σε φιλώ γλυκά.
καλό ξημέρωμα. Μια όμορφη εβδομάδα να ανατείλει!
Μαρίνα μου η ιδέα σου κάθε θέμα που μας δίνει ο Γιάννης να το δένεις σε μια ενιαία ιστορία είναι μοναδική, πολύ πρωτότυπη και πραγματικά υπέροχα δοσμένη! Μπράβο σου!
Σε ευχαριστώ Χριστίνα μου. Να ‘σαι καλά. Καλό απόγευμα.
Ολόκληρη η ιστορία είναι ιδιαίτερη και συναρπαστική Μαρίνα μου! Η ικανότητα και η γραφή σου δεν σταματά να μας εκπλήσσει ! Μπράβο Μαρίνα!! Υπέροχο!!! Να είσαι καλά! Καλή εβδομάδα!
Να είσαι καλά Αννίκα μου, σε ευχαριστώ. Καλή συνέχεια στη μέρα σου!
Ωραία γραφή, ωραία δομή, ωραία ιστορία!
Ολα υπέροχα, Μαρίνα μου.
Και ευρηματικές φωτογραφίες!
Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!
Να ‘σαι καλά Κική μου!
Πολλά φιλιά!
Καλημέρα Μαρίνα μου!
Μόλις διάβασα αυτό το κεφάλαιο της δικής σου συμμετοχής στο δρώμενο του φίλου Γιάννη.
Περιτό να σου πω ότι θα τρέξω να διαβάσω και τα προηγούμενα , γιατί όπως διάβασα στα σχόλια, συνδέονται.
Τώρα που είμαι στο χωριό με τις μικρές, οι ελεύθερες ώρες είναι πολύ λίγες, αλλά θα το προσπαθήσω.
Πες μου μόνο ποια είναι η πρώτη ιστορία;
Μπράβο για την συμμετοχή σου, μπράβο και στον Γιάννη για τις ωραίες του ιδέες.
Πολλά φιλιά.
Καλημέρα Ρένα μου,
τα είχα γράψει στο τέλος της ανάρτησης.
Τα υπόλοιπα μέρη της ιστορίας μου είναι εδώ:
Σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια.
Να περνάς όμορφα με τις μικρές.
Πολλά φιλιά.
Ενα μεγάλο μπράβο Μαρινακι μου στο πως ενσωμάτωσες την συνέχεια τις ιστορίας σου στο δρώμενο του Γιάννη και το έκανες με μεγάλη μαεστρία κορίτσι μου.
Είναι αλήθεια ότι το τέλος της ιστορίας σου αφήνει μια υπόνια συνέχειας, αλλά αυτό είναι στην δική σου επιλογή. Τα συγχαρητήρια μου . Να είσαι καλά μικρή μου, να κάνεις ότι αγαπάς . Καλό καλοκαίρι να έχεις φιλιααα!
Να ‘σαι καλά Σμαραγδένια μου.
Σε ευχαριστώ.
Πολλά φιλιά.
Μαρίνα μου είσαι φοβερή κατάφερες και αυτή τη φορά να συνεχίσεις την ιστορία από κει που την άφησες στο προηγούμενο δρώμενο του Γιάννη. Αυτή η συνέχεια μου άρεσε πάρα πολύ.
Είχε όλα τα στοιχεία έντασης, πλοκής, μυστηρίου, στοιχεία που συνέθεσαν το λαβύρινθο της ιστορίας σου και την αποθέωσαν.
Μπράβο!