Marina Tsardakli 
Desclaimer: Εμπνευσμένο από τα social media. Με καμιά τάση προσβολής των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν ή τις πλατφόρμες. Με διάθεση σχολιασμού της κοινωνίας στο σύνολο της, ως τροφή για σκέψη.
Μμμ τι κρύο είναι αυτό. Α τι είναι αυτά τα χιόνια. Like, like, μα καλά παντού χιόνια έπεσαν;
Μόνο εμάς μας ξέχασε (και) το χιόνι; Καλά θα βγάλω μια φωτογραφία εδώ στο κρεβάτι. Κάτσε να το στρώσω λίγο, ας βάλω και λίγη μάσκαρα. Χμ ίσως και λίγο ρουζάκι, το εκρού του νεκρού έχω. Κι ένα τσικ κραγιόν, για τη τσαχπινιά. Ωραία, ας ψιλοκλείσω τα μάτια, ας κάνω πως τεντώνομαι, τρία, δύο, ένα “Έτσι ξύπνησα κι είπα να βάλω μια φωτογραφία για καλημέρα! Χουχουλιάρικες καλημέρες” #nomakeup
Ουφ, κουράστηκα. Ας πιώ ένα καφεδάκι, να χαλαρώσω. Α! Κάτσε να το βγάλω μια φωτογραφία να το δουν τα παιδιά. Καλέ! Καλέ τι χάλια φόρεμα φόρεσε η κόρη της κουμπάρας της συμπεθέρας της τρίτης ξαδέρφης της μαμάς μου. Τς τς τς. Κάτσε να της γράψω κάτι: “Έκτακτη είσαι, κουκλίτσα. Φιλάκια πολλά”. #bekind
Χμ, να λάβω μέρος στο διαγωνισμό ή να μην λάβω; Εντάξει, δε τη ξέρω την εταιρεία, στην οποία αν κερδίσω θα πρέπει να στείλω τα στοιχεία μου, αλλά γιατί να πω όχι σε δωρεάν πράγματα. #free_things_above_everything
Κοίτα εδώ χάλια, εδώ δες! Σιγά καλέ κι εμείς αγαπήσαμε, δε κάναμε έτσι! “Φεγγάρι μου”, “ουρανέ μου”, καρδούλες και φιλιά. Ο ουρανός και το φεγγάρι συναντιούνται κάθε βράδυ. Αυτοί αμφιβάλλω. Όποτε μπω, μέσα είναι, να ανταλλάσσουν καρδούλες και φιλιά. #nowadaysrelationships
Ιιιιιιιιιιιιι τι φοράει καλέ αυτή η σελέμπριτι, κάτσε να δω πόσο κάνει να το πάρω. Τι εννοείς δε το χρειάζομαι. Για να το φόρεσε σημαίνει είναι μόδα. Χρειάζομαι να είμαι στη μόδα. #befabulous
Πω πω καλέ, πέρασε η ώρα. Κάτσε να δω τι θα μαγειρέψω.
Όχι, όχι, όχι, που να βρω χαρά μου καραβίδες τέτοια ώρα. Τα κεφτεδάκια είναι πασέ, το σουβλάκι δε γράφει ωραία στη κάμερα, χμ… θα κάνω ριζότο. Κάτσε!
-Έλα μαμά τι κάνεις; Να σου πω, λέω να φτιάξω ριζότο. Όχι δε θέλω να μου πεις συνταγή μαμά, αν θα πάρει views πες μου. #pornfood
Αχ αγάπη μου ήρθες. Τέλεια! Πάνω στην ώρα, σε αγαπάει η πεθερά σου.
Κάτσε να φάμε.
Τι κάνεις εκεί χριστιανέ μου θες να με πεθάνεις; Put the fork down slowly και δε θα πάθει κανείς κακό. Δε πρόλαβα να το ανεβάσω να το δουν οι followers.
Εντάξει καλέ, πεινάς δε πεθαίνεις κιόλας. Μισό λεπτό. Μια φωτογραφία θα βγάλω. Να το, τέλειωσα! #foodphotography
Α τι ωραία που τρως. Κάτσε κάτσε, θα κάτσω στα πόδια σου κι εσύ κάνε πως τρως. Με λίγο χάρη αγάπη μου, βγήκαμε από τις σπηλιές, έχουμε εκπολιτιστεί. Ναι, έτσι. Όχι γύρνα λίγο από εκεί, λίγο αριστερά τώρα, εκεί τέλειος. Smile! #enjoying life
Καλά μωρέ, τι φωνάζεις. Φάε να δω τι θα καταλάβεις! Πάω μέσα να στρώσω το κρεβάτι.
Τι παρέα να σου κάνω; Δυο χρονών είσαι; Φάε εκεί κι άσε μας.
Ωραίο το έστρωσα το κρεβάτι.
Όχι που νομίζουν αυτές πως κάτι κάνουν. Θα το ανεβάσω σε στόρυ, κάτσε να βάλω μουσική να φανεί πιο γκλάμουρους!
Α! θα βγάλω και μια φωτογραφία. Κάτσε να θυμηθώ πως το είχε ανεβάσει εκείνη η influencer α ναι… Έτσι να φαίνεται ο ώμος γυμνός. Εδώ το βιβλίο.
“Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” να μην με περνάνε και καμιά ότι να ‘ναι. Τώρα τι λέει δε ξέρω, λες να ‘ναι βλακεία;
Δε βαριέσαι, αν με ρωτήσουν τη γνώμη μου για το βιβλίο θα πω την αλήθεια. Είναι ρεαλιστικό. Κοντά 400 σελίδες δεν είναι λίγες. Το λες κι αβάσταχτο! #relaxing #reading #bookworm (κλαίνε οι booklovers ανά τον κόσμο με κάτι τέτοια)
Αγάπη, έλα λίγο στο κρεβάτι, να σου πω.
Όχι όχι, μη γδύνεσαι καλέ. Σάτυρε! Κάνει και κρύο. Θα πουντιάσεις. Έλα λίγο στο κρεβάτι και φίλα με. Όχι, δε σε δουλεύω. Δεν έχω όρεξη για πολλά τώρα, έχω πονοκέφαλο. Ένα φιλί θέλω.
Τι είναι αυτό καλέ; Είναι αυτό παθιασμένο φιλί; Θα φιλούσε έτσι ο Κρίστιαν Γκρέι την Αναστάζια Στιλ; Φίλα με σαν να το εννοείς, δε παίζουμε στο μικρό σπίτι στο Λιβάδι!
Λίγο πιο προς τα εμένα αν θες, μη βγαίνεις εκτός κάμερας, θα το εκτιμούσα.
Αυτό, μάλιστα. Αυτό είναι φιλί, για να το δείξω στους φίλους μου! #relationshipgoals.
Μμμ παίρνει η κολλητούλα μου τηλέφωνο, περίμενε!
Ναι ναι κι εμένα μου λείπεις. Σου έδειξα τη νέα φόρμα που πήρα για μέσα στο σπίτι; Α παρεμπιπτόντως, πάρε με λίγο με βίντεο κλήση, να ανεβάσουμε το στιγμιότυπο.
Κάνε πως με βοηθάς, με το αν μου πηγαίνει η φόρμα.
Έτσι, δείχνε πως έχεις ξετρελαθεί και χαμογέλα #myfriendisbetterthanyours
Σε κλείνω, πάω λίγο να περπατήσω.
Άχου τι όμορφο γατάκι είσαι εσύ; Να σου πω, μπορείς να κάνεις cool σαν αυτά τα γατάκια που ανεβάζουν οι άλλοι; Θα σου φέρω κονσέρβα promise.
Καλέ γατί που πας; Τι νιάου; Ούτε ένα στόρι δε βγάλαμε.
Ας είναι… θα γυρίσω σπίτι.
Ας κάνω ένα μπάνιο να φύγουν τα μικρόβια.
Ιδέα! Θα βγάλω φωτό στη ντουζιέρα. Αν βγω γυμνή, η πλατφόρμα θα με μπανάρει, η αγάπη θα με χωρίσει, η μαμά θα λιποθυμήσει. Η κουρτίνα!
Θα τη πάρω αγκαλιά. #besexy
Αυτό ήταν και σήμερα. Ας πάμε για ύπνο. #goodnight #sweetdreams.
Σκοπός της ανάρτησης
Σαφέστατα σκοπός της φανταστικής και σε πολλά σημεία υπερβολικής ιστορίας μου, δεν ήταν να κοροϊδέψω τα hashtags ή τους ανθρώπους που όντως είναι πολύ ενεργοί στα social media. Είναι δικαίωμα του καθενός, να ζει, να λειτουργεί και να κάνει ελεύθερα τις επιλογές του, με όποιο τρόπο νομίζει.
Ούτε να σχολιάσω αρνητικά τα social media. Τα social media είναι σημαντικά εργαλεία και το βλέπουμε ότι πια παίζουν σημαντικό ρόλο και στις επιχειρήσεις. Άλλωστε, τα social media είναι απλώς εργαλεία. Το θέμα είναι, οι άνθρωποι, πώς τα χειρίζονται;
Σκοπός μου λοιπόν ήταν, να καυτηριάσω ένα συμπέρασμα που έβγαλα τελευταία: αντί να χαρούμε που ζούμε σε μια άνετη κοινωνία, να εκμεταλλευτούμε τις παροχές που έχουμε και να χωρέσουμε την οθόνη στη ζωή, κάναμε το αντίθετο. Χωρέσαμε τη ζωή στην οθόνη.
Και ξέρω, πως σατιρίζοντας ή σχολιάζοντας η κατάσταση δε θα αλλάξει, ούτε θα βελτιωθεί. Ενδεχομένως και να μη χρειάζεται. Ενδεχομένως να το βλέπω εγώ λάθος. Το δέχομαι!
Το μόνο που θέλω, είναι να σκεφτούμε.
Νοιάζει πραγματικά κάποιον τι έφαγα για πρωινό; Νοιάζει πραγματικά κάποιον, ένα φιλί με το αγόρι μου;
Σαφέστατα θα μου απαντήσεις, με αυτή τη λογική, δε μας νοιάζει το blog σου, οι απόψεις σου κτλ. Και δίκιο θα ‘χεις.
Δε θέλω να σου πω να μην είσαι ενεργός στα social media. Δεν έχω αυτό το δικαίωμα, όμως δεν έχω ούτε τη πρόθεση. Δεν στοχοποιώ τα social media, ούτε με ενοχλεί η χρήση τους. Άλλωστε, ακόμα και μέσα από αυτό το blog, αποτελώ κομμάτι τους. Θα ήταν υποκριτικό. Απλά αυτό που σκέφτομαι, είναι μήπως πάψαμε να καταλαβαίνουμε, ότι τα social media είναι προέκταση της ζωής, κι όχι η ίδια η ζωή;
Το θέμα δεν είναι να έχεις γαμάτη ζωή, για να τη δείχνεις στο instagram. Το θέμα είναι να περνάς τόσο καλά, που να ξεχνάς να συνδεθείς στο internet!!!!!!
— Marina Tsardakli (@marinatsardakli) July 22, 2018
Ξέρεις τι; Με προβληματίζει όλο αυτό.
Με ταπεινότητα μοιράζομαι μαζί σου τις σκέψεις μου κι ελπίζω να μη τις παρεξηγήσεις.
Θυμάμαι, είχαμε βρεθεί σε ένα πανέμορφο καφέ με φίλους πριν αρκετό καιρό και μας έκανε εντύπωση πως ένα ζευγάρι σε απέναντι τραπέζι δεν αντάλλαξε ούτε κουβέντα. Σε μια στιγμή φιλήθηκαν, απλά για να βγάλουν φωτογραφία και επέστρεψαν στα κινητά τους. Όλη η παρέα, όσο γελοίο κι αν σου ακούγεται, φοβήθηκε με το θέαμα. Γιατί μια σκέψη μας κατέκλυζε: εκεί οδεύουμε;
Είχε τύχει να βρεθώ το καλοκαίρι για φαγητό με τους γονείς μου και μια οικογένεια στο απέναντι τραπέζι, με δυο αρκετά μικρά παιδιά, μου έκανε εντύπωση. Και τα δυο παιδιά απασχολήθηκαν αποκλειστικά με τα κινητά των γονιών. Κι αντί να γκρινιάζουν που δεν κατεβαίνουν να παίξουν, να τρέξουν, γκρίνιαζαν κάθε φορά που χάνονταν το σήμα.
Καταλαβαίνω πως η ζωή, προχωρά. Καταλαβαίνω πως οι αξίες αλλάζουν. Δε νομίζω όμως πως η ουσία της ζωής αλλάζει. Κι αυτή θα είναι πάντα να ερωτευόμαστε τη ζωή και να την απολαμβάνουμε.
Με όσους κι όποιους επιλέγουμε.
Εντός κι εκτός οθόνης.
Κυρίως, εκτός!
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)
Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!
Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.
Οι απόψεις μα ταιριάζουν, νομίζω πως το έχω ξαναγράψει φίλη μου. Κάποτε τα συμπεθέρια μου από το πρώτο γάμο της μίας κόρης μου (γνωστό φημισμένος τραγουδιστής) μας ρώτησε η..συμπεθέρα αν όταν πάμε ταξίδι με το αυτοκίνητο..αν μιλάμε μεταξύ μας και τι θέμε..τι βρίσκουμε να πούμε! Της απάντησα πως..δεν βάζουμε μέσα γλώσσα, πως έχουμε χίλια να πούμε. Τότε μου απάντησε με λύπη πως κάνουν την διαδρομή Αθήνα Θεσ/νίκη χωρίς λέξη! Όμως όλοι στο instagrame και στο fb ανεβάζουν μόνο τις εικόνες πάντα επεξεργασμένες και παραμυθένιες. Αυτό το καιρό με την καραντίνα απέχω από το εργαστήρι μου και για λόγους δυσκολίας μου πια με τα χέρια και περισσότερο για να κάνω παρέα, συντροφιά στον άνδρα μου που δεν μπορεί πια να γεμίσει το χρόνο του με όσα αγαπούσε να ασχολείται. Όπως λες με τον τίτλο σου οι μικρές στιγμές της ξαθημερινότητας μας κάνουν να..βρίσκουμε τον έρωτα στη ζωή!
Αχτίδα μου έτσι είναι. Δε γίνεται να ζούμε στα social media. Είναι προέκταση της ζωής, όχι η ζωή.
Καλά κάνεις και περνάς χρόνο με τον αντρούλη σου. Αυτός ο χρόνος είναι ανεκτίμητος.
Σε φιλώ γλυκά.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Καθημερινές απλές ιστορίες τρέλας και δικτυακής παράνοιας. Αυτό που λέμε …virtual life or reality.
Είναι αυτό που αναφέρεις Μαρίνα, χωρέσαμε ή προσπαθούμε να χωρέσουμε τη ζωή μας ολάκερη σε μια οθόνη. Όχι για να υπάρξουμε αλλά για να την εκπορνεύσουμε με αντίτιμο likes, views και τέτοια διάφορα. Με λίγα λόγια να αποκτήσουμε “κοινό”, “ακόλουθους” και τέτοια. Το αν περνάμε εμείς καλά αυτόνομα δεν έχει σημασία. Περνάμε καλά ανάλογα με τον αριθμό των likes.
Αυτή είναι η νοσηρή πλευρά των social media. Δική μας ευθύνη φυσικά αλλά έχουν βάλλει πολλαπλά το χεράκι τους και αυτά και όχι τόσο αθώα όσο θέλουν να διακηρύττουν. Καθώς συνδέουν κάθε πτυχή της ζωής μας με τη δική τους δραστηριότητα.
Τέλος πάντων. Ας είμαστε κριτικοί απέναντί τους για να τα έχουμε καλά με τη ζωή.
Στέλνω τις ευχές και την καλησπέρα μου Μαρίνα μου. Καλή σου βδομάδα.
Έχεις δίκιο Γιάννη. Είναι δική μας ευθύνη πως θα το διαχειριστούμε όλο αυτό και φυσικά με τι βλέψεις.
Γιατί τα social media είναι πια στη ζωή μας.
Το θέμα είναι τι δύναμη τους δίνουμε και πόση σημασία.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Σε φιλώ!
Καλησπέρα!
Είχα ρίξει μια γρήγορη ματιά το πρωί (αποφεύγω λόγω χρόνου τις μεγάλες αναρτήσεις) και επιστρέφω τώρα γιατί μου φάνηκε το θέμα ενδιαφέρον, “ενδιαφέρον” τονίζω και καθόλου διασκεδαστικό…
Οι Γάλλοι β’ πατριώτες μου, για παρόμοια κείμενα λένε: “rire jaune” που σημαίνει πικρό-κίτρινο γέλιο σαν να δαγκώνεις πχ λεμόνι!
Είναι εξαιρετικά θλιβερό να γνωρίζει κανείς πως πάνω από το 50% της ανθρωπότητας ζει όπως τόσο εύστοχα το περιγράφεις Μαρινάκι μου και εδώ έρχεται να προστεθεί και η προ πολλών ετών δική μου επιλογή να μην έχω fb και όλα του τα ξαδελφάκια του.
Έχει επιστημονικά αποδειχτεί τον ολέθριο ρόλο που παίζουν όλα “αυτά” στην ψυχολογία μας, αλλά ελεύθερα άτομα είμαστε και υπεύθυνα για τις επιλογές μας, άρα και για τις επιπτώσεις!
Πρέπει να τονιστεί η καθαρά ποιοτική διαφορά του blog από fb κλπ και αυτό φαίνεται καθαρά από τα άρθρα που όλη μας η μπλογκογειτονιά αναρτά κατά καιρούς + τα δρώμενα!
ΑΦιλάκια πάντα γλυκά, υπομονετικά, χαμογελαστά και με κατανόηση!
Μαγισσούλα μου,
τα social media είναι μέρος της ζωής μας πια, είναι όμως άξιο απορίας το πόσο δύναμη τους δίνουμε και το πόσο τελικά μας αρέσει η υπερέκθεση.
Το blogging αν κι ανήκει στα social media ξεχωρίζει, όχι μόνο για την ποιότητα του, αλλά και τους στόχους του.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου μαγισσούλα μου.
Σε φιλώ!
Πολύ εύστοχο κείμενο. Και ναι η ζωή μας έχει αλλάξει. Αυτό με τα κινητά που όπου βρεθείς και σταθείς κρατούν όλοι ένα στο χέρι και μιλούν ή παίζουν ή αναρτούν φωτογραφίες, με ξεπερνά. Η αληθεια είναι ότι το κινητό το αντιπαθώ και δεν έχω. Επίσης το fb δεν με έχει κατακτήσει και απορώ.
Αλλά Μαρίνα μου σκέφτομαι και τον αντίποδα. Αν αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν τπτ να πουν, αντί να μιζεριάζουν, αντί να τσακώνονται αν , λέω αν τα social media προσφέρουν σ’αυτούς τους ανθρώπους μια παρηγοριά, μια παρέα που δεν έχουν στη ζωή τους ή γιατί δεν προσπαθούν να τη φτιάξουν ή γιατί δεν φτιάχνεται; Λέω αν τους έχει γλυτώσει από την κατάθλιψη; Τα παιδιά βέβαια που παίζουν με τα κινητά παντού για να αφήνουν ήσυχους τους γονείς και να μην γκρινιάζουν είναι ένα άλλο μέγιστο θέμα.
Όχι δεν παρεξηγείσαι γιατί είναι ένα θέμα που το ζούμε όλοι, το συναντάμε παντού. Κάθε σύνδεση με τα media λέω εγώ, κλέβει στιγμές από τη ζωή μας. Αλλά Μαρίνα μου ενήλικες είμαστε. Λες να μην το κατανοούν;
Τα φιλιά μου
Αννούλα μου εννοείται, πως δεν καταδικάζω την χρήση των social media, ούτε καν την έντονη. Όπως λες ενήλικες είμαστε, ο καθένας ξέρει τι κάνει.
Την υπερέκθεση δεν κατανοώ.
Τη προβολή πολύ προσωπικών στιγμών για να βλέπει ο κόσμος την “ευτυχία μας” δεν κατανοώ.
Διαφορετικά συμφωνώ. Για πολλούς ανθρώπους, ειδικά τους μοναχικούς είναι μια διέξοδος τα social media. Αν και πιστεύω εκείνοι εστιάζουν πιο πολύ στην επικοινωνία, γιατί αυτη την ανάγκη θέλουν να καλύψουν.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου Αννούλα μου!
Σε φιλώ!
Μαρίνα μου, καυστικό και επίκαιρο κείμενο.
Σε μια εποχή που τρέχει και όλοι τρέχουμε να την προλάβουμε καταιδρωμένοι, η επαφή έχει χαθεί, το μυαλό σκοντάφτει σε αντικρουόμενα μυνήματα μη μπορώντας να τα επεξεργαστεί.
Μαθαίνουμε την μασημένη τροφή, χάνοντας την ουσία: του φλερτ, του έρωτα, της ενημέρωσης, της μάθησης. Τα social, μέσα που εξελίχθηκαν σε κάτι παραπάνω από μέσα επικοινωνίας, έχουν φτάσει να ορίζουν τις ζωές μας, να κατευθύνουν συνειδήσεις και να εξωθούν αβοήθητους ή φανατικούς σε ακραίες πράξεις, να βιάζουν το μυαλό και τα μάτια, να έχει βήμα ο κάθε πικραμένος.
Και πάλι καλά που ορισμένοι από μας σκεφτόμαστε και φιλτράρουμε όπως χρειάζεται τις διάφορες σειρήνες των social media.
Φιλιά πολλά, keep bloging, έχει διαφορά.
Θα σταθώ Γιώργο σε αυτό που επισημαίνεις: “Μαθαίνουμε την μασημένη τροφή, χάνοντας την ουσία”.
Δυστυχώς αυτή, είναι μια μεγάλη αλήθεια της εποχής μας.
Δε ξέρω που θα οδηγηθούμε αν συνεχίσουμε έτσι. Φοβάμαι πως πολλά όμορφα, όπως το φλερτ, σιγά σιγά θα χαθούν.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Όμορφη συνέχεια στο Σάββατο σου εύχομαι!
Ασφαλώς το θέμα το έθιξες έχει μια πολύπλευρη αντιμετώπιση αλλά και κριτική. Το σίγουρο είναι ότι οι ζωές μας έχουν αλλάξει, τα social αποτελούν πια μέρος της, εμένα μου αρέσει να λέω ότι έχει υποκαταστήσει το καφενείο, όπου ο καθένας κατά το παρελθόν έβγαζε τα εσώψυχα του. Ανακοίνωνε τις λύπες και χαρές του, έκρινε τους πάντες και παθιαζόταν με αυτά που τον συγκινούσαν, ενίοτε πλακωνόταν κιόλας. Βέβαια, τις εικόνες ανθρώπων, νέων ανθρώπων, που δεν μπορούν να αφήσουν τα μάτια τους από την οθόνη του κινητού, την βλέπω κι εγώ, με προβληματίζει και αναρωτιέμαι πια θα είναι η κοινωνία του μέλλοντος.
Την Καλημέρα μου Μαρίνα και χάρηκα για την πρωινή κουβέντα!
Αυτό ακριβώς με προβληματίζει κι εμένα Βασίλη. Το extreme του ζητήματος.
Για πολλούς ανθρώπους έχει χαθεί το μέτρο και σαφώς προβληματίζει αναφορικά με τη πορεία της κοινωνίας.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο σου! Καλό ξημέρωμα 🙂
Η ανάρτηση επίσης θα μπορούσε να είχε τίτλο “η αβάσταχτη ελαφρότητα τού είναι”, που απορώ με την άλλη, όχι που πήρε αυτό το βιβλίο για να φωτογραφηθεί, αλλά που το διέθετε.. Και όχι, δεν βρήκα τίποτα υπερβολικό στην ανάρτηση, όσα στιγμιότυπα γράφεις εδώ ως παραδείγματα, τα έχω δει “λανσαρισμένα” από διάφορους, άρα η ζωή τους στην οθόνη υπάρχει. Η αληθινή -τους- ζωή, αναζητείται, κουκλοβαφτιστηρόνιμου! Καλημερούδια και φιλιά!
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι την online και την offline ζωή τις έχουν εξισώσει.
Από τα τρομακτικά της εποχής…
Να ‘σαι καλά νονούλι μου ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Καλό ξημέρωμα
Καλημέρα Μαρίνα
Τι ωραία που γράφεις. Μας χαρίζεις όμορφες στιγμές γέλιου. Πολύ σημαντικό, να μπορούμε να βλέπουμε το αστείο σε ένα θέμα που γεννά προβληματισμό: ποια η σχέση της ζωής με τα social media.
Μάλιστα, “ο ουρανός και το φεγγάρι συναντιούνται κάθε βράδυ Αυτοί αμφιβάλλω”. Αυτά έχει ο έρωτας στο διαδίκτυο. Πώς να συναντηθούν τα ερωτευμενάκια όταν περνούν τα βράδια μπροστά σε μια κάμερα, ο καθένας στον χώρο του. “Put the fork down slowly” κοίτα που ούτε στο σπίτι μας δεν είμαστε ασφαλείς. Μας καταδιώκει μια κάμερα, ένα κινητό, ό,τι υπάρχει που μου διαφεύγει. Και τα φιλιά πάθους και αγάπης, αρκεί να είναι εντός κάμερας, αλλιώς ποιος ο λόγος.
Από εμάς εξαρτάται, όντως, πώς χρησιμοποιούμε τα social media. Πόσο εύκολο είναι άραγε να αποφεύγουμε παγίδες όταν η επιθυμία να είμαστε μέσα στα πράγματα, σαν τους άλλους, είναι μεγάλη; Να προσθέσω ένα ερώτημα στο όμορφα γραμμένο κείμενό σου.
Καλησπέρα Τζοάννα μου,
Σαφώς από εμάς εξαρτάται η χρήση των social media. Για εμένα, είναι αρκετά εύκολο να αποφύγεις παγίδες, όταν λειτουργείς με επίγνωση κι έχεις καλή επικοινωνία με τον εαυτό σου. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι εξίσου εύκολο να παρασυρθείς. Το concept “να ανήκω” έχει πολύ να κάνει με τη ψυχοσύνθεση και τους στόχους του ατόμου!
Ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο σου.
Καλό ξημέρωμα
Ωραία ιστορία την ευχαριστήθηκα
Να ‘σαι καλά.
Καλό ξημέρωμα ❤