Η έλλειψη ανθρωπιάς, σκοτώνει!

Όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, με προβληματίζουν πολύ!

Η διαχείριση μου όμως, απέναντι στις καταστάσεις έχει πια αλλάξει. Το ένστιχτο μου πάντα, όταν έβλεπα γύρω μου να συμβαίνει κάτι που δε μου αρέσει, ήταν να το σχολιάσω. Όμως, πάντα ήξερα ότι αυτό, δε βοηθάει ουσιαστικά κάπου.

Άντε και κακολόγησα μια κατάσταση, θα αλλάξει;

Επιλέγω λοιπόν να σκέφτομαι διαφορετικά, εντοπίζοντας τον αρνητικό χαρακτήρα της κατάστασης, εστιάζοντας όμως σε μια λύση.

Να σου δώσω ένα παράδειγμα;

Πολλά ειπώθηκαν για εκείνους που πήγαν στο Ντουμπάι για πρωτοχρονιά. Η πρώτη αντίδραση, είναι δεδομένου του περιορισμού της κατάστασης, να σε ενοχλήσει. Λογικό κι ανθρώπινο. Τι μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση; Με τη πρώτη ματιά τίποτα.

Βλέποντας όμως πίσω από τη πρώτη εικόνα, μπορείς να κατανοήσεις τα όρια και την ουσία. Μπορείς, να μη γίνεις έτσι. Μπορείς αν έχεις παιδιά, να τους διδάξεις την έννοια της ευθύνης. Το σεβασμό στον συνάνθρωπο.

Ξέρεις, ζούμε σε μια άνετη κοινωνία!

Αν σκεφτείς πόσα πράγματα, θεωρούμε δεδομένα που παλιά δεν ήταν, ναι σαφώς η κοινωνία μας είναι άνετη. Δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι, για ποιο λόγο λοιπόν υπάρχει τόση δυστυχία τριγύρω; Για ποιο λόγο υπάρχουν τόσα σκυθρωπά πρόσωπα, τόση μιζέρια;

Γιατί, μη στέκεσαι στα social media κι όσα βλέπεις εκεί. Η κοινωνία δεν είναι τόσο ευτυχισμένη, άσχετα αν επιμένει κι επιλέγει, να βγάζει το ρεαλισμό από τη μέση και να σου δείχνει μόνο την ευτυχισμένη πλευρά της.

Δεν είμαι ειδική, να σου δώσω έγκυρες απαντήσεις. Θα χαρώ όμως να το σκεφτούμε μαζί και να σου εκφράσω τον τρόπο σκέψης μου.

Έτσι όπως το βλέπω εγώ, η κοινωνία μας πάσχει από έλλειψη!

Όπως το ακούς! Έλλειψη!

Έλλειψη επικοινωνίας με τον εαυτό μας!

Θεωρείς ότι αν η κοινωνία μας, είχε επικοινωνία με τον αυτό της, θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα; Όχι! Γιατί θα είχε ωριμότητα, να καταλάβει που ήταν και που πάει, θα είχε ήθος (κι όχι ψευτοηθική). Θα είχε τον σεβασμό προς τον εαυτό της, ώστε να μην επαναλάβει λάθη που την έβλαψαν. Θα είχε κουράγιο και διάθεση, να αφουγκραστεί τα θέλω της. Θα είχε αλήθεια.

Αντ’ αυτού κρύβεται πίσω από πολυάσχολες καθημερινότητες, προσπαθώντας να γεμίσει τα κενά με στερεότυπα και απολαμβάνοντας τον θόρυβο. Έναν θόρυβο όμως, πιο κενό κι απ’ τη σιωπή.

Η κοινωνία έχει κι άλλες ελλείψεις. Όπως:

Έλλειψη σεβασμού!

Γιατί η κοινωνία μας αν το σκεφτείς, είναι κάπως κακομαθημένη. Τα θεωρεί όλα δικαίωμα της κι αγνοεί κάθε υποχρέωση της. Και γι’ αυτό δεν πάει μακριά. Θέλει, μα δεν κάνει τίποτα για να κατακτήσει τα θέλω της. Περιμένει να το κάνει κάποιος άλλος γι’ αυτήν. Κι αν αυτός ο άλλος δεν έρθει ποτέ;

Όλο αυτό μου θυμίζει, εκείνους τους ανθρώπους που περιμένουν τον Έρωτα, να τους κάνει ευτυχισμένους. Κι αν ο Έρωτας δεν έρθει ποτέ;

Το παν στη ζωή, είναι να την ερωτεύεσαι στις πιο απλές στιγμές της. Να την εκτιμάς γι’ αυτή την απλότητα, να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Γιατί, στις πιο απλές στιγμές της, η ζωή σου χαρίζει τα πάντα, εσύ τα παραβλέπεις, αναζητώντας δήθεν ευτυχίες!

Τη μέρα λοιπόν που η κοινωνία, θα μάθει να σέβεται τον εαυτό της και κάθε τι γύρω της, θα διαπιστώσεις πως πραγματικά θα εξελίσσεται. Και τίποτα δε θα μπορεί να το κρύψει.

Οι ελλείψεις είναι ακόμα πολλές, μα δε θα στις αναλύσω όλες, τουλάχιστον, όχι σήμερα. Θα σταθώ όμως, σε μια ακόμα!

Έλλειψη ανθρωπιάς!

Ξέρεις, έχουμε μπερδέψει την ανθρωπιά, με την ελεημοσύνη. Ανθρωπιά δεν είναι μόνο να δίνεις κάτι για να βοηθήσεις. Στα πλαίσια της ανθρωπιάς είναι η “καλημέρα” που πια δε λέμε και πολύ! Γιατί τιμά την κοινωνικότητα της ανθρώπινης φύσης κι όμως στον πολυάσχολο χαρακτήρα της καθημερινότητας, τη παραβλέπουμε!

Ανθρωπιά είναι να ρωτήσεις τον συνάνθρωπο τι έχει. Ακόμα κι αν δεν μπορείς έμπρακτα να βοηθήσεις. Γιατί το ότι θα νοιαστείς, το ότι θα ξεφορτώσει τη ψυχή του, δεν είναι λίγο.

Το βλέπουμε όμως καθημερινά, η ανθρωπιά είναι πια κάπως ντεμοντέ.

Κι όμως, είναι από τα πράγματα που μπορούν να σώσουν την κοινωνία.

Άπλωσε το χέρι να με κρατήσεις προτού χαθώ στο χάος του κόσμου.
Κλαδί να κάνεις την αγάπη, να σκαρφαλώσω να σωθώ.
Η έλλειψη ανθρωπιάς, σκοτώνει!

Αυτοί οι τρεις στίχοι, αυτές οι 25 λέξεις ήταν η συμμετοχή μου, στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου, από το blog Το Κείμενο! Ακριβώς επειδή για εμένα, η ανθρωπιά, είναι τόσο σημαντική.
Μαρία μου, πολύ σε ευχαριστούμε που όπως λες κι εσύ κόντρα σε νωθρούς καιρούς μας βοηθάς να δημιουργούμε!
Και φυσικά όσους μου χάρισαν τις ψήφους ή τα σχόλια τους!

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Πριν βάλω την κοινωνία απέναντι μου, να την αξιολογήσω, βάζω πρώτα μπροστά τον εαυτό μου. Να ανακαλύψω τις δικές του ελλείψεις, να αναζητήσω τις δικές του ευθύνες, να διερευνήσω πως μπορώ να τον κάνω καλύτερο.

Αν ένα πράγμα, πιστεύω ακράδαντα, είναι ότι μόνο αν αγκαλιάσουμε ξανά σωστές αξίες κι ενέργειες, θα δούμε την κοινωνία να ανθίζει.

Με καλοσύνη, με σεβασμό, με υπομονή, αισιοδοξία, αγάπη, ψυχραιμία, ανθρωπιά.

Διαφορετικά, θα συνεχίζουμε να βλέπουμε τη παρακμή να ευδοκιμεί και κάθε τι όμορφο να αποτελεί παραφωνία.

Ευελπιστώ μετά απ’ όσα δύσκολα μας έχουν συμβεί, να βρούμε τη θέληση και τη δύναμη να ακολουθήσουμε τη πορεία, που θα αλλάξει τα πράγματα!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.