Marina Tsardakli Σήμερα, είναι η Παγκόσμια ημέρα της αξιοπρεπούς εργασίας. Και για κάποιο λόγο, εμένα στο μυαλό μου, ήρθε η Barbie. Ένας σταθερός χαρακτήρας των παιδικών μου χρόνων, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί και πρότυπο!
Να σταματάς όταν το φανάρι είναι “κόκκινο”, μα stop στα όνειρα σου, μη βάλεις ποτέ!
Και θα με ρωτήσεις, μια κούκλα (Barbie), γιατί να αποτελεί πρότυπο;
Γιατί τα έχει όλα! Ομορφιά, περιουσιακά στοιχεία, εμπειρίες (σκέψου μόνο πόσα επαγγέλματα έχει κάνει!) και last but not least πολλά ρούχα, παπούτσια κι αξεσουάρ!
Η Barbie είναι μια κούκλα, η οποία έγινε γνωστή πολύ πριν υπήρξε το internet, όπως το ξέρουμε τουλάχιστον. Σαφέστατα, είχε καταπληκτικό marketing, γι’ αυτό και η φήμη της, ακόμα προηγείται της γοητείας της.
Για τα χρόνια της, είχε τρομερές εμπειρίες ζωής και πολλά χρήματα!
Σε μια δουλειά, βέβαια δε στέριωσε! Έχει κάνει διάφορα επαγγέλματα, σε όλα επιτυχημένη. Σκέψου, αν η κούκλα αυτή ήταν άτομο (σαφώς όλα αυτά τα επαγγέλματα δεν θα τα είχε κάνει, αλλά) πόσες εμπειρίες θα είχε αποκτήσει!
Θα μου πεις! Καλά όλα αυτά, αλλά πώς θυμήθηκες τη Barbie;
Γιατί, θυμήθηκα πώς τις μέρες που έπαιζα με την παιδική μου κούκλα, όλα φάνταζαν ρόδινα. Έκανα όνειρα, πως όλα αυτά, η γενιά μου θα τα κατακτούσε! Ονειρευόμουν μια Ελλάδα “του μέλλοντος”. Μα δεν ξέρω τι έγινε κι αυτό το μέλλον, δεν ήρθε ποτέ!
Κι εκεί που όλοι, περιμέναμε πώς και πώς, να μεγαλώσουμε, για να κάνουμε ταξίδια, να σπουδάσουμε για να βρούμε ακριβοπληρωμένες δουλειές και να φτιάξουμε όμορφα σπίτια, προσγειωθήκαμε απότομα.
Γιατί τα πτυχία δεν μας βρήκαν αμέσως δουλειά!
Κι οι εργασιακές μας απογοητεύσεις, ήταν αρκετές. Μιας και δεν είχαμε μια εμπειρία, που όλοι ζητούσαν, μα δεν ξέρω πώς και πότε, θα έπρεπε να είχαμε αποκτήσει. Κι έτσι, σαν απόρροια της κρίσης, αντί για τα όνειρα μας, μας υποδέχονταν η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας κι η εκμετάλλευση!
Κι εντάξει, όταν έγιναν όλα αυτά, είχαμε όλα τα κορίτσια, παρέλθει την ηλικία που παίζαμε με Barbie, αλλά και πάλι, το παιχνίδι μαζί της, μας είχε παραπλανήσει!
Γιατί (σε ένα “γιατί” καταλήγουν όλα τελικά!):
- Το σπίτι της Barbie δεν είχε ΕΝΦΙΑ, το δικό μας έχει…
- Το αμάξι της Βarbie δεν περνούσε ΚΤΕΟ, το δικό μας πρέπει. Και θέλει ασφάλειες, βενζίνες και τόσα άλλα. (Κι ύστερα λένε εμένα απαιτητική.)
- Επίσης, η Barbie, κατάφερνε κι είχε τεράστια γκαρνταρόμπα με μισθό δασκάλας, νοσοκόμας ή κομμώτριας! (Για μας, μην σχολιάσω!)
- Έκανε πολυτελέστατο γάμο με τον Κεν σε κάστρο κι ο μέσος Έλληνας νέος, διστάζει στο ενδεχόμενο να ξεκινήσει οικογένεια, λόγω οικονομικής δυσχέρειας!
Και κάθομαι και σκέφτομαι κι απευθύνομαι σε όλους, μα κυρίως στους νέους:
Γιατί, καθόμαστε; Γιατί τον κόσμο που ονειρευτήκαμε μικροί, σταματήσαμε (ή πιο σωστά, δεν ξεκινήσαμε ποτέ…) να τον διεκδικούμε; Και δεν μιλάω για μεγαλεία! Για ουτοπίες!
Γιατί, δεν διεκδικούμε μισθούς αντίστοιχους των σπουδών μας, εργασιακή δικαιοσύνη και σεβασμό στα εργασιακά μας δικαιώματα! Αυτό θέλω να μου πείτε! Καθόμαστε κι ελπίζουμε στο καλύτερο, μα με ελπίδες, ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Χρειάζεται έργο.
Και πρέπει κάποια στιγμή, να αποδείξουμε έμπρακτα, πως έχουμε τα φόντα: τις γνώσεις, την όρεξη, τα κότσια, να κάνουμε το “αύριο” δικό μας.
Γιατί ο Έλληνας επιστήμονας, πρέπει να έρχεται αντιμέτωπος με την προοπτική, όχι με την εργασιακή εκμετάλλευση! Να αποτελεί ψηφίο, σε ποσοστά επιτυχίας, όχι ανεργίας.
Το ξέρω, παρόμοιες σκέψεις, έχω μοιραστώ και στο παρελθόν και δεν έχει ουσία να επαναλαμβάνομαι. Μα δεν είναι που νιώθω αδικημένη (σαν γενιά), είναι που βλέπω τις ίδιες σκέψεις, να κάνουν πολλοί και κάτι ουσιαστικό, να μην κάνει κανείς. Αυτό, με πνίγει. Η απραξία! Γιατί με φοβίζει! Φοβάμαι, πως αν συνεχίσουμε έτσι σιωπηλά, τα πράγματα απλά θα χειροτερεύουν.
Αχ φίλη Barbie, που να ξέραμε!
Με την ελπίδα, πως κάποια στιγμή αυτά τα κείμενα μου, θα βγουν “εκτός εποχής” και θα αντιπροσωπεύουν το παρελθόν,
Καλή εβδομάδα!
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!
Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν είμαι καθόλου “Μπαρμπική” αλλά είμαι “Μαρινικιά” γιατί καταλαβαίνω τα κορίτσια που μεγάλωσαν με αυτή την κούκλα μια και έχει εξαιρετικό μάρκετινγκ, αν εξαιρέσουμε το Αμερικάνικο κιτς γούστο! 😛
Ευτυχώς με τα δυο μου αγοράκια δεν χρειάστηκε να τους αγοράσω τον Dondon γιατί η “Μπαρμπική” κόρη του συζύγου, φρόντισε να τον αποκτήσει για να βάλει στο παιχνίδι και τον μεγάλο μου γιο, (από άλλο γάμο), έτσι είχαμε στο σπίτι παντρολογήματα! 😛
Εξαιρετικός ο συσχετισμός της Barbie με τα κοινωνικά μας θέματα και είμαι σίγουρη πως θα βρει και πολλούς /ες αποδέκτες! 😉
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά και καλή μας βδομάδα! 🙂
Μαγισσούλα μου, σε ευχαριστώ και για τη γλυκύτητα σου και για τις σκέψεις σου.
Σε φιλώ πολύ γλυκά 🙂
Μαρίνα μου σκιαγραφείς την εποχή μας, είναι άψογο το κείμενο σου, δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
Μία γυναίκα που πλήρωσε πολλές Μπάρμπι, την γκαρνταρόμπα τους, τα σπίτια τους, τα άλογα με τις άμαξες τους κλπ κλπ
Ποτέ δεν το είχα συνδιάσει έτσι στο μυαλό μου!
Αυτή, είναι η μαγεία του blogging Στέλλα μου. Πολλές φορές, αντικατοπτρίζονται οι σκέψεις μας, στα κείμενα των φίλων blogger.
Δυστυχώς ναι, οι γονείς ανά τα χρόνια, έχετε πληρώσει πολλά για τα παιδικά μας “θέλω”.
Σου στέλνω μεγάλο φιλί!
Στην δική μου εποχή ήταν αρκετά δύσκολο να αποκτήσεις μια κούκλα Μπάρμπι, Αν αυτό το καταφέρναμε, τότε το όνειρό μας ήταν στις γιορτές να μας κάνουν δώρα κάποιο από τα αξεσουάρ της. Υπήρχαν φορές λοιπόν που προσπαθούσαμε να της φτιάξουμε εμείς ρούχα, ορισμένες δε φορές ήταν από χαρτοπετσέτες.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο να βρεις εργασία. Μύθος. Είναι ο πρώτος μύθος που πρέπει να απομυθοποιήσουμε όλοι όσοι αναζητούμε εργασία ως νέοι … Βγαίνουμε από το παραμύθι … και αρχίζουμε να μαθαίνουμε πως θα ξεχωρίσουμε το παραμύθι από την παραμύθα …
Ναι για τα νέα παιδιά σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί όλα γίνονται upload και download με απίστευτες ταχύτητες… και η αλήθεια είναι πως στη ζωή χρειάζεται μεγαλύτερη υπομονή, χρόνο, και προσπάθεια
Όμως σας έχω εμπιστοσύνη. Θα τον βρείτε το δρόμο σας
Καλή δύναμη 🙂
Μακάρι, η εμπιστοσύνη σου στη γενιά μας, να βρει τρόπο να επαληθευτεί Μάνια μου.
Να ‘σαι καλά.
Καλό ξημέρωμα να έχουμε 🙂
Καλημερα Μαρινα μου, όταν ειμασταν παιδια όλα ήταν καλα. Απ τη στιγμη που μεγαλωσαμε και ψαχναμε για δουλεια, αρχισαν οι απογοητευσεις. Αλλα συμφωνεις και αλλα σου δινουν στον ιδιωτικο τομεα γι αυτο και ολοι θελουν μια θεση στο δημοσιο και πολυ καλα κανουν.Μακαρι να βρω τροπο να τρυπωσω και εγω!
Δυστυχώς, σε όλους τους τομείς πια είναι δύσκολα τα εργασιακά. Να είμαστε καλά τουλάχιστον, να προσπαθούμε.
Σε φιλώ πολύ γλυκά Αριάδνη μου.
Καλό ξημέρωμα 🙂
Το ίδιο “γιατί” βασανίζει κι εμένα αγαπημένη μου συνονόματη! Γιατί οι νέοι δεν κάνουν κάτι! Γιατί απλά ελπίζουν ή περιμένουν… τι περιμένουν? Ποιος θα σου δώσει αυτό που δικαιούσαι αν δεν το διεκδικήσεις?… Πρέπει να σου πω πως εγώ δεν έπαιξα με Barbie, έπαιξε όμως η κόρη μου. Εγώ δεν διεκδίκησα όσο έπρεπε να δικαιώματά μου, κυνήγησα όμως όσο μπορούσα τα όνειρά μου. Μήπως η νεότερη γενιά έπαψε να ονειρεύεται?… Μήπως ο αγώνας για επιβίωση καταπίεσε και σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνισε τα όνειρα των νέων και τους έκανε να λένε “ευχαριστώ” στα ψίχουλα που τους πετάνε?… Νομίζω πως είναι και ευθύνη των γονιών (και δική μου φυσικά) που δεν σας παροτρύναμε να αγωνιστείτε. Που φοβόμασταν παραπάνω από όσο έπρεπε μην “πάθετε” κάτι και δική σας που μας ακούσατε…
Όμως όσο υπάρχουν νέοι όπως εσύ, υπάρχει ελπίδα! Μη σταματήσεις να σκέφτεσαι, να ονειρεύεσαι και να χαμογελάς! Το χαμόγελο, κάνει τους “εχθρούς” να ανησυχούν!
Πολλά φιλιά με την αγάπη μου
Μαρίνα
Είναι ευθύνη όλων. Γονιών, παιδιών, κοινωνίας.
Μακάρι, να πάμε παρακάτω, ουσιαστικά και με κριτική σκέψη.
Σε ευχαριστώ Μαρίνα μου για τις σκέψεις σου!
Καλό ξημέρωμα, αγαπημένη συνονόματη! 🙂
Κι ύστερα ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς, άσε ας μη το συζητήσουμε καλύτερα.
Μαρίνα μου, η Barbie πέτυχε τους στόχους της και καθιερώθηκε ως μοντέλο μιας ροζ πραγματικότητας που κάθε κορίτσι ονειρεύεται. Αν είχε βγει μια ρεαλιστική φιγούρα κούκλας, ένα κορίτσι που αγωνίζεται να επιβιώσει εργασιακά και κοινωνικά, σίγουρα δεν θα είχε αυτό το όνομα και σίγουρα δεν θα πούλαγε. Μακάρι η νέα γενιά καταναλωτών, να έχει καλύτερα πρότυπα και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Ισότητα και δικαιοσύνη. Μακάρι οι “Μπάρμπι” των τρίτων χωρών, να αποκτήσουν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Μακάρι η νέα φουρνιά των παιδιών, να παίζει με πιο γήινα παιχνίδια και να έχει ως πρότυπα, γυναίκες που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά και τις αξίες τους.
Τα φιλιά μου!
Έχεις απόλυτο δίκιο Μαρία μου, σίγουρα μια ρεαλιστική κούκλα, δεν θα “πούλαγε” το ίδιο.
Μακάρι η νέα γενιά, να είναι καλύτερη κι ως καταναλωτές κι ως πολίτες (με ότι αυτό περιλαμβάνει!).
Γιατί, ο κόσμος το χρειάζεται!
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου.
Καλό ξημέρωμα 🙂
“Γιατί, καθόμαστε; Γιατί τον κόσμο που ονειρευτήκαμε μικροί, σταματήσαμε (ή πιο σωστά, δεν ξεκινήσαμε ποτέ…) να τον διεκδικούμε; Και δεν μιλάω για μεγαλεία! Για ουτοπίες!
Γιατί, δεν διεκδικούμε μισθούς αντίστοιχους των σπουδών μας, εργασιακή δικαιοσύνη και σεβασμό στα εργασιακά μας δικαιώματα! Αυτό θέλω να μου πείτε! Καθόμαστε κι ελπίζουμε στο καλύτερο, μα με ελπίδες, ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ….”
Είδες τι έκανα έτσι Μαρίνα; Επέλεξα ίσως το κορυφαίο κομμάτι απ το θέμα σου σήμερα για να το μεγεθύνω! Να το κάνω μια πελώρια σημαία και να την υψώσω πάνω απ την κοιμωμένη και ευνουχισμένη μέση κοινωνία της απραξίας και ενσωμάτωσης. Αυτής που αλέθει κάθε “παπαριά” της πετάξουν στα μούτρα οι μηντιάδες και οι εξουσιαστές της. Και την αναμασά κανονικά και με χωνευτικό από πάνω.
Τίποτα δεν χαρίζεται στις ζωές μας σε ένα κόσμο ληστρικό, σε έναν κόσμο της ιδιοκτησίας και του πλούτου. Όλα κατακτιούνται, σταράκι το σταράκι, βήμα το βήμα. Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν το αντίθετο ώρα τους καλή και καλά …σαράντα.
Μαρίνα, δεν συναντάς ολούθε γύρω σου σήμερα νέους με τη δική σου π.χ. σημερινή σκέψη! Γενικά τα νέα παιδιά δεν είναι “ψαχουλιάρικα”, δεν είναι καχύποπτα σε αυτά που τους λένε. Και δεν αντιδρούν στην ευθεία προσβολή που τους κάνουν οι “εργοδότες-αφεντικά” σαν τους καλούν στη δούλεψή τους, περισσότερο μάλλον ως είλωτες παρά ως μισθωτούς εργαζόμενους.
Πάντα να έχεις δύναμη να κοιτάς και να αγωνίζεσαι μπροστά κορίτσι μου.
Για την Μπάρμπι δεν συζητάω. Εκλεκτόν εξάρτημα προϊόν αυτής ακριβώς της κουλτούρας που είπαμε. Ακόμα και ως σιλουέτα γαλούχησε συγκεκριμένα στάνταρντ στην κοινωνία.
Γιάννη μου, πόσο με συγκινούν τα λόγια σου, σε ευχαριστώ!
Να ‘σαι καλά, να δίνεις δύναμη και χαμόγελα απλόχερα, με τις σκέψεις σου!
Καλό ξημέρωμα να έχουμε 🙂
Μαρίνα μου τα είπες όλα!
Τέτοιες σκέψεις κάνω τα τελευταία χρόνια και δυσκολεύομαι τόσο να τις αποτυπώσω πλέον. Οπότε καμάρωνα το άρθρο σου, γιατί τελικά όλα τα θάβουμε στο πέρασμα του χρόνου ή τα κουκουλώνουμε πίσω από την επιφάνεια.
Συμφωνώ με το σχόλιο της Μαρίας Κανελλάκη και του Γιάννη.
Πολλές φορές έχει συμβεί, ένας blogger να αντικατοπτρίζει τις σκέψεις άλλου ! Δυστυχώς βέβαια, στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφού δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε “πόσα δεν κατάφεραν και δε θα καταφέρουν οι γενιές μας”, αλλά ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μας. Αλλά ο κόσμος μας αναγκάζει, να μην ανοίγουμε τα φτερά μας, όσο θα θέλαμε!
Καλή σου μέρα Κατερίνα μου 🙂
Εγώ πάλι γιατί λυπάμαι τη Μπαρμπι; Της επέβαλαν φανταχτερή ζωή χωρίς να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει. Να μην τρώει τίποτε για να έχει κορμί μοντέλου. Της επέβαλαν και ποιον θα έχει σύντροφο ….Καημενούλα είναι για δες το.
Κοίτα Μαρίνα μου πολύ ώριμες και σωστές οι σκέψεις σου. Στο θέμα όμως της αμοιβής και της απασχόλησης των πτυχιούχων πιστεύω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα. Πολλοί υπάρχουν με πτυχία σήμερα, πώς να βρεθούν ισάριθμες θέσεις εργασίας; Λογικό δεν είναι; Κι όταν υπάρχουν πολλοί για την ίδια θέση η αμοιβή πέφτει. Πόσο δε μάλλον όταν η κρίση ορίζει τον κατώτερο χαμηλό μισθό που είδε ποτέ εργαζόμενος σε ανεπτυγμένες χώρες.
Θελω να πω ότι η εύρεση εργασίας ποτέ δεν ήταν εύκολη. Και νομίζω ότι ποτέ δεν θα είναι. Αλλά οι νέοι σήμερα μπορείτε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας αξίζει. Και το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου
Σε φιλώ
Μακάρι η ευχή σου να βγει αληθινή, για όλα τα παιδιά που παλεύουν εκεί έξω! Μακάρι, γιατί όλοι έχουν ανάγκη την ελπίδα.
Καλημέρα με χαμόγελο 🙂
Και εν κατακλείδι έτσι γίνεται πάντα με τα παραμύθια. Περνάμε καλά όταν είμαστε μικροί,
μαθαίνουμε να έχουμε προσδοκίες δυσανάλογες της πραγματικότητας και αν δεν έχεις γονιούς σωστούς, που γνωρίζουν πως πρέπει να σε έχουν σε επαφή με τη real life, τρως τα χαστούκια σου, προσγειώνεσαι και προσπαθείς να χτίσεις κάτι στα μέτρα σου. Πέρα από τις gossip σελίδες παλιά των περιοδικών, τώρα του διαδικτύου, που σου δείχνουν το σπίτι του τάδε και του δείνα, τα ταξίδια των (ψευτο)σελέμπριτις, τις καρταρόμπες των ξανθών μοντέλων κλπ κλπ.
Για αυτό τακίμιασα με τη φιλοσοφία των αρχαίων μας αλλά και την ανατολική σκέψη: ευτυχής είναι όποιος κοιτάζει τον ουρανό, τα λουλούδια, τα ζώα, ζει με λίγα κι έχει γαλήνη στη ψυχή!
Επιστρέφω στον δικό μου παράδεισο ….πολλά φιλιά!
Αριστάκι, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Καλά κάνεις και ταιριάζεις με την αρχαία κι ανατολική φιλοσοφία. Η γαλήνη στην ψυχή είναι ανεκτίμητη.
Ανταποδίδω τα φιλιά και στέλνω ευχές για καλημέρα 🙂
[…] Χωρίς το άγχος, της επιβίωσης. […]