Marina Tsardakli 
Ήταν Παρασκευή βράδυ.
Ήταν Παρασκευή βράδυ.Το ραντεβού ήταν στις δώδεκα παρά είκοσι, έξω από το περιβόητο σπίτι. Όλοι είχαν ακούσει τους μύθους και τους θρύλους, που συνόδευαν την ιστορία αυτού του σπιτιού.
Σιγά σιγά, είχε αρχίσει η παρέα να μαζεύεται, παρά τη δυνατή βροχή. Η περιοχή σκοτεινή, στοιχειωμένη από την εγκατάλειψη, το μόνο φως προέρχονταν από τους κεραυνούς, τις αστραπές και τους φακούς που κρατούσαν στα χέρια τους.
Στο σκηνικό, πρόσθετε έναν μυστηριακό, αν όχι τρομακτικό χαρακτήρα, το μικρό, παλιό, νεκροταφείο της περιοχής. Βρίσκονταν πίσω αριστερά από το σπίτι και παρότι τα καντηλάκια από τους τάφους ήταν σβηστά, σχεδόν διαισθανόσουν πως ήταν εκεί.
Ο μύθος έλεγε, πως στις δώδεκα ακριβώς, ακούγεται να χτυπά το χαλασμένο (!) ρολόι του σπιτιού και αυτόματα, χωρίς εξήγηση, να ανοίγει η κεντρική πόρτα, σαν να σε καλωσορίζει σε μια μεταφυσική περιπέτεια.
Σε λίγο θα ήξεραν αν ο μύθος είχε κάποια βάση αλήθειας.
Τα λεπτά περνούσαν, η καταιγίδα δυνάμωνε και η παρέα αμήχανη, περίμενε να δει τι εξέλιξη θα έπαιρνε το βράδυ της. Μάλιστα, είχαν οργανωθεί: είχαν κουβαλήσει μαζί τους, κάμερες κι ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν με το κινητό τυχόν θορύβους. Ήταν έτοιμοι, να έρθουν αντιμέτωποι με το ανεξήγητο.
Δώδεκα παρά τρία, η αγωνία τους, στο πικ της, η ανάσα κομμένη, άραγε θα άνοιγε η πόρτα;
Δώδεκα παρά δύο, μήπως δεν ήταν καλή ιδέα το αποψινό;
Δώδεκα παρά ένα, κι αν η πόρτα ανοίξει;
Δώδεκα ακριβώς. Η καταιγίδα δυνάμωσε κι άλλο, κάπου μέσα από το σπίτι, ακούστηκε ένα ρολόι, οι φακοί έσβησαν, η πόρτα άνοιξε.
Δώδεκα και ένα: Μια κραυγή σημάδεψε τη νύχτα!
Μια φιγούρα σκιαγραφήθηκε κι έμοιαζε να τους κοιτά κατάματα.
Σιωπή. Μούδιασμα. Απορία.
Τι είναι αυτό; Πριν η σκέψη προλάβει να κάτσει σε κάποια θέση του μυαλού, ο ήχος της πόρτας που έκλεισε με μανία, τους ξύπνησε από την παγωμάρα τους.
Δώδεκα και δυο. Φόβος, δέος. Ανάγκη για φυγή.
Δώδεκα και τρία, ο δρόμος της επιστροφής είχε για συνοδοιπόρο τη σιωπή. Τι να σχολιάσεις; Τι να πεις; Όταν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που είδες;
Δώδεκα και τέσσερα. Ήξεραν πως ο θρύλος ήταν αληθινός!
👻
Σήμερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, γιορτάζουν το Halloween. Και μπορεί στην Ελλάδα να μη το γιορτάζουμε, αλλά εμένα μου αρέσει ο μυστηριακός του χαρακτήρας, οπότε είπα να το τιμήσω με μια spooky ιστορία μου. Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ, ιστορία με τρομακτικό περιεχόμενο, οπότε περιμένω τα σχόλια σας με αγωνία.
Εσάς σας εξιτάρει το μεταφυσικό;
Until Next Time…
Μαρίνα ♥
Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Καλημέρα Μαρινάκι μου!
Δεν γιορτασα ποτέ το Halloween οπως ουτε καν τις απόκριες. Τα βαριέμαι (προσωπικά κολληματα χααχαχα) αλλα το Halloween παντα με εξίταρε και να σου πω θα ήθελα να κανω ετσι κατι περιεργο για την πλακα μου καμια φορα. Μου αρεσει πολυ το μεταφυσικό και πιστευω γενικα σε αυτο το κατι παραπερα και το ανεξήγηγο χωρίς φυσικα τις υπερβολές.
Απο εκει και περα δεν καταλαβαινω τη φρίκη των νεων γονιών που φρικαρουν που τα παιδια τους θελουν να το γιορτασουν. Και τι εγινε;;; Εκεινοι έκαναν και τηρησαν τις δικες τους παραδόσεις ; τα παιδια δεν εχουν τετοιο δικαιωμα. Εξαλλου μην ξεχνάμε οτι και το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο ο Άη Βασίλης κλπ ειναι ξενοφερτα κι όμως τα τιμούμε στο φουλ!!!!
Ας ηρεμησουμε λιγακι θεωρω!!!
Σε φιλω ! ωραια η ιστοριούλα σου!
Μαράκι μου νομίζω ότι οι γονείς έχουν σοβαρότερα ζητήματα να ανασυχούν σχετικά, όσον αφορά τα παιδιά τους. Το Halloween δεν το γιορτάζουμε στην Ελλάδα, οπότε καταλαβαίνω να υπάρχει μια απορία σχετικά με εορτασμούς, αλλά μέχρι εκεί.
Το ανεξήγητο και το μυστηριακό και εμένα με τραβάει πάρα πολύ.
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Σου στέλνω πολλά φιλιά!
Θα σχολιάσω μόνο την ιστορία γιατί προσωπικά αυτά τα ξενόφερτα έθιμα, βλέπε, μαύρη Παρασκευή, Άγιος Βαλεντίνος και τόσα άλλα που έχουν μπει στη ζωή μας, τα βρίσκω εντελώς περιττά (για μένα φυσικά)! 😛
Το λοιπόν Μαρινάκι μου: Η ιστορία σου είναι πραγματικά καλογραμμένη και όντος τρομαχτικούλα, το δε τέλος εξαιρετικό, άρα, να είναι καλά το Χαλοποστολένε που σε ενέπνευσε! 😉
ΑΦιλάκια ηλιόλουστα και χαμογελαστά! 🙂
Μα κι εγώ την ιστορία μου ήθελα να σχολιάσετε μαγισσούλα μου, το Halloween έχει τόσους να το σχολιάσουν, από εμένα βρήκε να κλέψει τα φώτα; χαχα
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Δεν έχω ξαναδοκιμάσει, να γράψω τρομακτική ιστορία, οπότε ήθελα να δω πως θα σας φανεί.
Καλή σου μέρα μαγισσούλα μου ανταποδίδω τα ηλιόλουστα, χαμογελαστά φιλιά! 🙂
Μαρίνα μου !
να μια ακόμα πτυχή του συγγραφικού σου ταλέντου που δεν μας την είχες παρουσιάσει ! Το μεταφυσικό στη γραφή σου. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία σου. Πέτυχες στο απόλυτο το κλίμα και την ατμόσφαιρα. Η χρονομέτρηση προσθέτει ιδιαίτερη αγωνία και προσμονή. Ειλικρινά μπράβο κορίτσι μου και θέλω να το συνεχίσεις.
Τώρα όσον αφορά το μεταφυσικό, αυτό καθ΄εαυτό, είναι ένα θέμα που δεν έχω εμβαθύνει. Το θεωρώ σαν ένα δωμάτιο μέσα σε ένα κλειστό σπίτι, το οποίο δωμάτιο δεν έχω διαβεί ή εξερευνήσει. Μονάχα 1-2 φευγαλέες ματιές έχω ρίξει από το …παράθυρο.
Σε κάθε περίπτωση νιώθω ένα δέος.
Μαρίνα, επιμένω. Το είδος όπως το έδωσες, μου άρεσε πολύ. Συνέχισέ το δοκιμαστικά.
Την καλησπέρα μου.
Γιάννη μου, πολύ σ’ ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια να ‘σαι πάντα καλά.
Σε ευχαριστώ για την ενθάρρυνση και τη θετικότητα σου.
Καλό μήνα, με πολλά πολλά χαμόγελα 🙂
Ω..τί θυμήθηκα τώρα! Μια πολύ μα πολύ τρομακτική ταινία, εντελώς μεταφυσική που είχε τίτλο Η ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ. Ήταν η ιστορία ενός πιτσιρίκου που έβλεπε στα καλά καθούμενα πεθαμένους- με φρικτό τρόπο -ανθρώπους. Κατέληξε στον ψυχίατρο το παιδί βεβαίως. Δεν σας λέω άλλα για να μην σας χαλάσω το σασπένς αν τύχει και την δείτε.
Εμένα δεν μου αρέσει οτιδήποτε έχει ή υπονοεί θάνατο. Απλώς το ανέχομαι 🙂 Συνήθως το βλέπω μισό. Βάζω χέρι στα μάτια και κλέβω στις επίμαχες σκηνές τόσο όσο να καταλάβω μαζί με τα ουρλιαχτά που ακούγονται -τί τρέχει. Μέχρις εκεί!
H η μικρή σου ιστορία με έσκιαξε λιγουλάκι και ναι θα συμφωνήσω με τον Γιάννη πως η χρονομέτρηση ήταν ένα ατού της.
Καλή τρομάρα Μαρίνα μου 🙂
Η έκτη αίσθηση Μαρία μου με τον Μπρους Γουίλις ε; Μπρρρρρρρρ
Ναι Άννα μου, αυτή! Την έχεις δει έτσι;
Την έχω δει την ταινία, εξαιρετική! Τώρα το ότι σε έσκιαξε η ιστορία μου, το παίρνω ως κομπλιμάν αχαχα
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και τις σκέψεις σου.
Καλό μήνα να έχουμε, με πολλά χαμόγελα 🙂
Η ιστορία σου μου άρεσε Μαρίνα μου πολύ και θα ήθελα να γράφεις παρόμοιες, ανεξάρτητα αν τιμάς κάποια γιορτή κλπ ,. Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω, δεν το ξέρω το Halloween και δεν έχω ασχοληθεί αλλά γιατί να μην σε διαβάζουμε έτσι επειδή είχες έμπνευση; Ναι μου αρέσει το μεταφυσικό, αγριεύομαι λίγο αλλά έχει το ενδιαφέρον του. Πολύ καλή ιστορία και όμορφα μας την παρουσιάζεις
Είσαι πολυτάλαντη το ξέρεις ε;
Φιλιά πολλά και καλό σου μήνα για αύριο
Αννούλα μου, χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Μακάρι να έχω έμπνευση, να μοιράζομαι συχνότερα τέτοιου είδους!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τη θετικότητα σου.
Καλό μήνα να έχουμε, με πολλά χαμόγελα! 🙂
Με έβαλες στο κλίμα…σχεδόν τρόμαξα όταν άνοιξε η πόρτα!
Εξαιρετική η ιστορία σου!
Το μεταφυσικό δεν με εξιτάρει, με τρομάζει και άντε τώρα να εξηγήσω την αγάπη μου για ανάλογες ιστορίες….διχασμένη προσωπικότητα λες να είμαι;
Φιλιά πολλά!
Αλήθεια; Πόσο χαίρομαι. Όχι που σε τρόμαξα, που σου άρεσε εννοώ!
Δεν ξέρω εμένα μου αρέσει το μεταφυσικό, δεν είχα γράψει ποτέ. Αλλά τώρα που πήρα φόρα… χαχαχα
Καλό μήνα να έχουμε Μαρία μου.
Με χαμόγελα 🙂
Κλαπ! Κλαπ! Κλαπ! (Τα ακούς τα χειροκροτήματά μου, έτσι???!)
Μπράβο, βρε Μαρινάκι μου!
Νομίζω πως το ‘χεις! Εγώ που δηλώνω φαν του είδους, σου λέω πως με κέρδισες!
Και συνέχισε, ε????
ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά και καλό -καθόλου creepy/spooky- βραδάκι!
Μωρέ Συριανάκι, με συγκινείς! Να ‘σαι καλά. Πολύ σε ευχαριστώ για την ενθάρρυνση και τα καλά σου λόγια.
Καλό μήνα να έχουμε. Με χαμόγελα 🙂
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού !!! Βραδιά τρόμου χοχοχοχο Καλώς ήρθατε χεχεχε μπου!!!
λοιπόν μου αρέσουν τα θρίλερ όμως δεν τα φοβάμαι θυμάμαι μικρή λέγαμε τέτοιες ιστορίες, δεν έλεγα αλλά μου άρεσε να ακούω (περίεργο για μένα γιατί συνήθως η πολυλογία μου είναι ο τρόμος της παρέας χεχεχε μπου) άμα αφηγήσε έτσι όπως γράφεις νούμερο ένα ακροάτρια σου !!!!
εκείνο που φοβάμαι κάθε τέτοια βραδιά είναι μην έρθουν πολλά παιδάκια και μου έχουν τελειώσει τα σακουλάκια που φτιάχνω και τους προσφέρω μόνο σκέτες καραμέλες … Φέτος τα κατάφερα τα έδωσα σχεδόν όλα !!!! Ομως περίσσεψαν άγριος τρόμος αυτός (ότι περισσεύει δικό μου)
φοβάμαι τη ζυγαριά την επόμενη μέρα … μιλάμε για τρόμο όχι αστεία!!!!
Είμαι πολύ παραστατική όταν αφηγούμαι, θα σου αρέσω χαχαχα
Χαίρομαι που πέρασες καλά το Halloween σου και κέρασες όλα τα παιδάκια που σου ήρθαν. Και του χρόνου με υγεία εύχομαι 🙂
Καλό μήνα 🙂