Marina Tsardakli 
Ήταν μια δύσκολη νύχτα. Είχε τσακωθεί άσχημα με το αγόρι της (κι εκείνος έφυγε για να ηρεμήσει), είχε καταιγίδα – κάτι που την τρόμαζε πολύ- και βρίσκονταν σε μια ξένη χώρα! Ποιος να φαντάζονταν, που θα κατέληγε ο αρχικός ενθουσιασμός γι’ αυτό το ταξίδι;
Όμως, πως μπορεί να μείνει κάποιος ήρεμος, όταν ο άνθρωπος του, δεν επικοινωνεί μαζί του; Όταν δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψιν τις σκέψεις και τις απόψεις του; Αρκεί η αγάπη, για να αντέξει μια σχέση;
Μετά από ένα έντονο τετ-α-τετ με αυτά τα ερωτήματα, αποφάσισε να βγει από το δωμάτιο.
Άλλωστε ο πίνακας απέναντι από το κρεβάτι, την τρόμαζε λίγο!
Περπατώντας, προσπαθούσε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, εκτός από τα προβλήματα της. Δεν ήθελε να χαθεί, στον κυκεώνα των σκέψεων της, ήθελε να πάρει μια ανάσα.
Το ξενοδοχείο, δεν ήταν μεγάλο. Είχε όμως, ξύλινες πινελιές, ήταν γραφικό και η διακόσμηση του ήταν ρουστίκ, κάτι που λάτρευε.
Ήταν περίοδος Χριστουγέννων κι όλος ο χώρος ήταν στολισμένος ανάλογα.
Βρέθηκε στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Εκεί, υπήρχαν κάποια τραπέζια, όπου μπορούσες να παραγγείλεις πρωινό/βραδινό και κάποιοι καναπέδες γύρω από το τζάκι.
Ζήτησε να της φέρουν μια ζεστή σοκολάτα και έκατσε στον καναπέ. Την είχε πειράξει πολύ, που ήταν Χριστούγεννα, όλοι ήταν χαρούμενοι κι εκείνη εκεί, μόνη της και χαμένη! Ήταν μια περίεργη περίοδος, γεμάτη από δυσκολίες και προβλήματα. Κι ο σημερινός τσακωμός, δεν βοήθησε καθόλου. Ούτε και τα φωτάκια του δέντρου, που αναβόσβησαν και στο φως τους, αντικατοπτρίζονταν η μοναξιά που ένιωθε.
Σαστισμένη, τριγυρίζοντας στο μυαλό της, το βλέμμα της ξεγλίστρησε και στάθηκε στον πίνακα πάνω από το τζάκι.
Ο πίνακας, απεικόνιζε, μια γιαγιά, καθισμένη σε ένα δέντρο. Κρατούσε στην ποδιά της, ένα μικρό κορίτσι. Έμοιαζαν ανέμελες. Πόσο θα ήθελε εκείνη τη στιγμή, αυτό το συναίσθημα. Η ενδυμασία της γιαγιάς, της θύμιζε μιαν άλλη εποχή, ενώ το κοριτσάκι ήταν πιο μοντέρνα ντυμένο. Ταυτίστηκε με την αντίθεση! Μια αντίθεση ένιωθε κι εκείνη, σε σχέση με τους άλλους!
Στην εικόνα, υπήρχε μια φωλιά με μικρά πουλιά που η μαμά τους τάϊζε! Πόσο θα ήθελε εκείνο το βράδυ την μαμά της. Να χαθεί στην αγκαλιά της, να νιώσει πάλι παιδί. Όμως κι εκείνη είχε τα δικά της, δεν ήθελε να της “φορτώσει” κι άλλες ανησυχίες. Άλλωστε, ήταν μακριά!
Τι όμορφος πίνακας, σκέφτηκε! Η εικόνα έμοιαζε τόσο χαρούμενη, τόσο γαλήνια. Ένα μειδίαμα αχνοφάνηκε στα χείλη της, μα δεν πρόλαβε να πάρει θέση!
Όλα έμοιαζαν να χάνονταν στον χρόνο, ο οποίος κυλούσε αργά και γρήγορα μαζί. Ή μήπως σταμάτησε;
Ακούστηκε μια έκρηξη κάπου στο βάθος! Τα φώτα του ξενοδοχείου άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Ένιωσε δυο χέρια να την πιάνουν. Ήταν το αγόρι της! Δεν κατάλαβε πότε βρέθηκε εκεί! Ένιωθε τον φόβο του, ήταν χαμένοι στην άγνοια τους, δεν ήξεραν τι είχε συμβεί.
Τα ουρλιαχτά άρχισαν να ακούγονται από παντού. Κι όμως, με τόσο θόρυβο κι ένιωθε πως είχε χαθεί σε μια ατέλειωτη σιωπή. Τον άκουγε να την καθησυχάζει, να της λέει πως την αγαπάει κι όλα θα πάνε καλά. Τον άκουγε να λέει, πως πρέπει να μάθουν τι συμβαίνει και να πάνε σε ένα ασφαλές μέρος.
Ξαφνικά, τα προβλήματα είχαν ξεχαστεί. Όλα έμοιαζαν ασήμαντα!
Ο αέρας μύριζε πανικό και φόβο! Ήταν σαν σε ένα άλλο επίπεδο να δίδονταν μια μάχη. Να πάλευε η δίψα για αίμα κι η δίψα για ζωή!
Άρχισαν να ακούγονται πυροβολισμοί, πολύ κοντά τους. Δεν πρόλαβε να καταλάβει τι συμβαίνει. Η τελευταία εικόνα της, λογικά ήταν εκείνος ο πίνακας.
Μια αντίθεση η ηρεμία του, στο χάος που την τύλιξε!
Οι δικοί τους ενημερώθηκαν από την πρεσβεία και τις ειδήσεις. Ήταν ένα διπλό τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους.
Ήταν εικοσιπέντε χρονών κι εκείνος τριάντα. Ανάμεσα στους νεκρούς, πολλά παιδιά. Άσχετα όμως της ηλικίας, όλοι ήταν παιδιά κάποιου! Το φως, έσβησε στα μάτια τους, άδικα.
Τόσο άδικα.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου, στην Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #4 της Μαίρης από την Γήινη Ματιά, ένα διαδικτυακό δρώμενο, που έχουμε αγαπήσει! Ευχαριστώ την Αχτίδα, για την λέξη και την εικόνα. Είμαι σίγουρη, ότι όταν βρήκε την εικόνα, δεν περίμενε να την αξιοποιήσω όπως επέλεξα. Ούτε κι εγώ! Αλλά όπως κι η ηρωίδα μου, έτσι κι εγώ, ένιωθα σήμερα μια αντίθεση!
Με την σειρά μου δίνω στην Ελένη την λέξη, εγκατάλειψη και την παρακάτω εικόνα:
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!
Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Tι ήταν αυτό το σοκ που δέχτηκα; Πω πω με συγκλόνισε η ιστορία σου που δυστυχώς μου θύμισε αυτά που έχουν γίνει ξανά και ξανά και δεν ξεχνιούνται και έτσι όπως είχα απορροφηθεί με το στολισμό και τα φωτάκια με έπιασε τρέμουλο! Κορίτσι μου κι άλλες φορές με έχεις κάνει να βουρκώσω δεν είναι η πρώτη φορά! Έτσι για να μη ξεχνάμε τι γίνεται γύρω μας από ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους αθώους και παιδιά! Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου Μαρίνα μου σ’ ευχαριστώ πολύ! Ενδιαφέρουσα η εικόνα για την Ελένη! Πολλά πολλά φιλιά και τις ευχές μου για μια όμορφη ειρηνική χρονιά για όλους!
Μαρίνα μου, η συμμετοχή σου είναι εξαιρετικά συγκλονιστική. Συγχαρητήρια για το έντονο, γλυκό, νοσταλγικό, συναισθηματικό και σκληρό ταυτόχρονα κείμενο. Έθιξες ζητήματα όπως μοναξιά, οικογένεια, αγάπη, μας πήρες μαζί σου στο ταξίδι του χρόνου και τελικά μας προσγείωσες σε μια πραγματικότητα που -δυστυχώς- είναι αληθινή. Καλή Χρονιά, φίλη μου. Ονειρεμένη η εικόνα για την Ελένη μας.
Μαρίνα μου χρόνια πολλά, καλά και ειρηνικά θα σου ευχηθώ και θα σε συγχαρώ γιά την ανατρεπτική ιστορία σου, που μας έβαλε σε πολλές σκέψεις…..γιά άλλα μας προετοίμαζε η εικόνα, πιό προβλέψιμα ίσως κι εσύ με αξιοζήλευτη τόλμη και φαντασία έκανες την εικόνα της γιαγιάς με την εγγονούλα στα γόνατα, πίνακα στο ξενοδοχείο με την ρουστικ επίπλωση, όπου η ηρωϊδα σου βιώνει μία συναισθηματική σύγκρουση , μοναξιά, αμφιβολία…ώσπου ένα βίαιο τρομοκρατικό χτύπημα βάζει τέλος στη ζωή πολλών ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων και των ηρώων σου….Μας ταρακούνησες γιά τα καλά….ζούμε σ΄έναν κόσμο επικίνδυνο και ανασφαλή και ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί από την μία στιγμή στην άλλη….Τα συγχαρητήριά μου !!! Θαυμάσια η εικόνα που επέλεξες γιά την Ελένη….Σε φιλώ
Όχι δεν περίμενα ούτε εγώ μια τέτοια ιστορία από αυτήν την εικόνα. Και το χάρηκα αν και στενοχωρήθηκα με την κατάληξη των ηρώων σου. Το χάρηκα όμως γιατί διάβασα ένα κείμενο υπέροχο, γροθιά στο στομάχι για την πραγματικότητα που ζούμε. Τα πάντα είχε το διήγημά σου, εσωτερική αναζήτηση, περιγραφές λεπτομερείς, συναισθήματα, τρόμο και σοκ από την ξαφνική τροπή που έδωσες στην ιστορία σου.
Μόνο ένα μεγάλο μπράβο έχω να σου πω.
Και η φωτογραφία για την Ελένη είμαι σίγουρη ότι θα την εμπνεύσει και θα διαβάσουμε άλλο ένα αριστούργημα
Καλή σου μέρα
Σε φιλώ
Ναι Μαρινάκι μου, τα Χριστούγεννα δεν είναι πάντα χαρούμενα για όλους και ακόμα και γι αυτούς που ζουν ήρεμα τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα μπορούν να ανατραπούν απ’ την μια στιγμή στην άλλη… αυτές είναι οι σκέψεις που γεννήθηκαν στο νου μου, διαβάζοντας την καλογραμμένη αλλά θλιβερή σου ιστορία, όσο για την φωτογραφία που άφησες και αυτή στο ίδιο κλίμα θα μας δώσει σίγουρα ένα άλλο υπέροχο κείμενο! 😉
ΑΦιλάκια και καλή σου δύναμη με ευχές γρήγορα να ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη σου! 🙂
Καλημέρα. Ενδιαφέρουσα ιστορία.
Την αντίθεση που ένιωθες όταν έγραφες την ιστορία, μπορώ να τη νιώσω ως αναγνώστρια. Και να δω τη δική μου σκέψη να βρίσκεται σε πάλη. Από τη μια σκέφτομαι πως τα Χριστούγεννα φαντάζουν πιο ήρεμα και πιο γαλήνια – η εικόνα αυτή είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. Από την άλλη, η ζωή συνεχίζεται – μαζί με την κρίση, τα προβλήματα, την αδικία… Υπάρχει ‘ιδανικός’ τρόπος, να διαχειριζόμαστε την αντίθεση μεταξύ του πώς παρουσιάζονται και του πώς θέλουμε να είναι τα πράγματα..;
Εύχομαι η νέα χρονιά να μας δίνει ευκαιρίες να μετατρέπουμε την αντίθεση σε δημιουργία.
Φιλικά, Τζοάννα
Mαρίνα μου, αφού σου ευχηθώ να είναι καλοστέριωτη η νέα χρονιά σου και να σου φέρει μόνο χαρές και αγάπη, θα σε συγχαρώ για την ιστορία σου. Άλλα περίμενα από σένα, αλλά εσύ έκανες την μεγάλη έκπληξη. Δίχως τη χρυσόσκονη των γιορτών, αλλά με ωμό ρεαλισμό και καθηλωτική αφήγηση, μάς έριξες στα βαθιά νερά της επικαιρότητας. Αυτά τα “ωραία” συμβαίνουν στον κόσμο μας, και καλό είναι να τα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, για να μην πέφτουμε απ’ τα σύννεφα κάθε φορά που ακούμε για τέτοια χτυπήματα.
Μου αρέσει πολύ κι η φωτογραφία που διάλεξες για την Ελένη.
Τα φιλιά μου και τις ευχές μου!
Μάλιστα!
“Μια αντίθεση η ηρεμία του, στο χάος που την τύλιξε!”
Εδώ και καιρό, έχω παρατηρήσει Μαρίνα το βήμα σου σε μια “ωρίμανση” γραφής σε ανεβασμένη σύνθετη ποιότητα. Σήμερα εδώ πιστοποιώ ένα ακόμα άλμα θα το έλεγα και όχι μόνο βήμα.
Έχοντας καιρό πιστέψει σε αυτό που κρύβει η καρδιά σου και σε όλα εκείνα που έχεις μέσα σου ως δυνατότητες έκφρασης, νιώθω σήμερα, περισσότερο “δικαιωμένος” για αυτή μου την προσμονή.
Δεν το λέω να …ευλογήσω τις προβλέψεις μου. Όχι! Το λέω για να φωνάξω τη χαρά μου, την αγαλλίασή μου απέναντι σε αυτό που βλέπω.
Μια Μαρίνα ώριμη και λογοτεχνικά, μια Μαρίνα που ανοίγει την πόρτα και των αντιθέσεων και της κοινωνικής θεματολογίας.
Επισήμανα τη φράση σου καθώς είδες. Πάγωσα την εικόνα που έφτιαξες. Για δες την ξανά.
Ένα χώρος όμορφος, γιορτινός, γεμάτος κόσμο και λάμψη, μέσα σε μηδέν χρόνο μετατρέπεται σε άμορφη μάζα θανάτου και καταστροφής. Το χάος.
Και πάνω από αυτό εκείνη η εικόνα στο τζάκι. Άθικτη, μετέωρη να θυμίζει την αρμονία έναντι της διάλυσης. Την ανθρωπιά έναντι της φρίκης. Σε ένα κλικ πόσα μηνύματα περνάς!
Να γιατί αγάπησα και αυτή σου τη συμμετοχή!
“Εκείνος ο πίνακας” λοιπόν μπαίνει στην καρδιά μου χωρίς επιφύλαξη αγαπημένη μου φίλη.
Όσο για την εικόνα της επιλογής σου; Ομολογώ ότι ζηλεύω την Ελένη που θα την χειριστεί. Καλή επιτυχία της εύχομαι.
Μαρίνα μου, με συγκινείς!
Μαρίνα μου κατ’ αρχάς σου εύχομαι μια καλή και δημιουργική χρονιά. Η ιστορία σου είναι συγκλονιστική, ρεαλιστική και επίκαιρη στη σημερινή εποχή. Μόλις σήμερα σκεφτόμουν ότι θέλεις να ζήσεις μια ζωή ήρεμη και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με τους εκάστοτε τρομοκράτες όποιοι και αν είναι αυτοί.
Η φωτογραφία που μου κάνεις πάσα είναι ενδιαφέρουσα ελπίζω να γράψω κάτι όμορφο.
Φιλάκια!
Καλή χρονιά και του χρόνου με υγεία Μαρίνα μου.
Όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη στην ιστορία σου.
Αλλά γιατί όχι;
Στην παράνοια που ζούμε, δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει.
Έχουν ανατραπεί τα πάντα.
Πρέπει να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τα μικρά κι ασήμαντα και να ζούμε την κάθε στιγμή.
ΜΠΡΆΒΟ για τη συμμετοχή σου, μας ξεκουνησε από τη νιρβάνα των ημερών .
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Θα ομολογήσω πως περίμενα κάτι διαφορετικό για την εικόνα που σου έδωσα. Βέβαια η ιστορία σου όπως πάντα ώριμη και τόσο ρεαλιστική. Εγώ ίσως βλέπω τη ζωή με πιο τρυφερό και αισιόδοξο τρόπο. Μου αρέσει η ” παραμυθένια” λύση, το …μισογεμάτο ποτήρι, το χαμόγελο και την καρδιά που βρίσκει πάντα λύσεις στα σκοτάδια των δρόμων της ζωής. Ίσως ..είμαι ακόμη αγκιστρωμένη στο ροζ συννεφάκι ..λάθος; ποιος ξέρει;
Καλή Χρονιά Μαρίνα μου, γεμάτη αντιθέσεις, όχι ακριβώς όπως η καθηλωτική ιστορία σου αλλά με κάτι πιο ελαφρύ, αν είναι δυνατόν.
Η ιστορία σου είχε σασπένς και μια “σουρεάλ” άποψη για το νόημα της εικόνας που έλαβες από την Αχτίδα. Μου αρέσει η ανατρεπτική σου ματιά και σε συγχαίρω για την συμμετοχή σου.
Καλή Χρονιά και καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.
Συγκλονιστικό κείμενο αγαπημένη μου συνονόματη!! Δεν έχω λόγια! Μια ιστορία που ταρακουνάει και θίγει με συνταρακτικό τρόπο ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας και όχι μόνο δεν θέλουμε να συμβαίνουν αλλά πολλές φορές δεν θέλουμε και να τα συζητάμε!!
Με τη φρέσκια ματιά της νιότης σου, έγραψες μια υπέροχη ιστορία και σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό που διάβασα!
Σε φιλώ γλυκά, να έχεις μια υπέροχη χρονιά και να έχεις πάντα διεισδυτική ματιά, σε όλα!!
Την αγάπη μου
Μαρίνα
Καλή χρονιά Μαρινάκι μου γλυκό με τη γλυκιά συμμετοχή σου. Το ξέρεις πως είμαι μίνιμαλ στα σχόλιά μου.
Πολύ ωραίο ταξίδι αντιθέσεων.. ταυτίστηκε η γραφή σου με τον κόσμο της ηρωίδας και στο τέλος … πόσο κόντρα προσπαθεί να πάει η τρομοκρατία σε αυτόν τον πίνακα !!
Σε φιλώ καλή συνέχεια 🙂