H κοινωνία, έχασε τον δρόμο της. Μπορείτε να βοηθήσετε;
Ένα alert από τη ζωή, για την κοινωνία μας. Αυτά που ζούμε, στη σύγχρονη (ελληνική) κοινωνία, δε χωρούν σε λόγια.
Από την παιδική και εφηβική βία, μέχρι την ανθρωποφαγία και το μίσος των ενηλίκων. Και σίγουρα μέχρι το βάθος και πλάτος, των ελλείψεων της καθημερινότητας και της ζωής μας γενικότερα.
Χωρίς διάθεση, να κουνήσουμε το δάχτυλο, αλλά με κάθε διάθεση, να δούμε την αλήθεια κατάματα. Όσο και αν πονάει. Γιατί, όσο αρνούμαστε την πραγματικότητα, εκείνη δυσχεράνει.
Σοκαρισμένη η κοινωνία με την παιδική και εφηβική βία!
Να μη χάσουμε την ανθρωπιά και τη λογική στην σύγχρονη κοινωνία!
Το σοκ της κοινωνίας είναι θετικό, γιατί δείχνει πως ακόμα παραμένουμε άνθρωποι.
Ωστόσο, μιλάμε για μια γενιά, που μεγαλώνει μέσα από τα social media και το internet. Τα ερεθίσματα τους, έχουν αντικαταστήσει αξίες που δεν πρέπει να πάψουν να υπάρχουν.
- Την ευγένεια και την καλοσύνη, έχει αντικαταστήσει η αγένεια, η βωμολοχία, και ο εγωισμός.
- Και αυτό απορρέει από τη μουσική που ακούνε, μέχρι τα post, των αγαπημένων τους “influencer” που προωθούν συγκεκριμένα πρότυπα.
- Η φροντίδα του εαυτού, έχει δώσει τη θέση της σε μια ωραιοπάθεια και μια ψεύτικη ομορφιά.
- Μικρά παιδιά, χρησιμοποιούν κρέμες ομορφιάς.
- Παιδιά στο youtube, βγαίνουν με ψεύτικα νύχια ή (και) βλεφαρίδες, να δείξουν σε άλλα παιδάκια πώς να κάνουν ένα συγκεκριμένο μακιγιάζ.
Και όλα αυτά, φυσικά, τα επιτρέπουν πολλοί γονείς, συνήθως, σε ένα πλαίσιο του “βλέπει τα άλλα παιδάκια και ζηλεύει”.
Και αυτή η “λογική”, εντείνει την ανάγκη, να μπουν στα σχολεία ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί! Ώστε μέσα από προγράμματα και ημερίδες να μπορούν να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια και καθοδήγηση στους γονείς. Γιατί, όλα δείχνουν πως περάσαμε από μια γενιά που είχε μόνο το δικό της μέτρο και υπερβολική αυστηρότητα, σε μια γενιά χωρίς μέτρο και υπερβολική χαλαρότητα. Χωρίς να βρούμε ποτέ ισορροπία.
Να ζούμε, αυτό που τα παιδιά θέλουμε να είναι!
Ωστόσο, χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω πολύ στη βιωματική εμπειρία. Τι μας κάνει λοιπόν να πιστεύουμε ότι :
- Όταν βωμολοχούμε σε κάποιον που μας προσπέρασε.
- Ή μιλάμε προσβλητικά και απαξιωτικά, για κάποιον συγγενή/φίλο/συνάδελφο μπροστά στα παιδιά, δε θα το θεωρήσουν οκ και άρα θα το κάνουν και αυτά;
Τι μας κάνει να νομίζουμε πως αν σε μια δύσκολη στιγμή, αντί να προσφέρουμε την όποια βοήθεια ή συμπαράσταση μπορούμε, βγάζουμε βίντεο, τα παιδιά σε αντίστοιχη στιγμή, δε θα κάνουν το ίδιο;
Τυχαία παραδείγματα, που αποδεικνύουν όμως, πως αυτά που ζητάμε από τα παιδιά, πρέπει να είναι η δική μας νοοτροπία. Είμαστε το παράδειγμα τους. Και όχι φυσικά, μόνο οι γονείς. Οι παππούδες, οι θείοι, οι νονοί.
Και φυσικά, σε καμιά περίπτωση, δεν τσουβαλιάζω. Βεβαίως, υπάρχουν εξαιρέσεις και δεν είναι ούτε όλα τα παιδιά έτσι, ούτε όλοι οι γονείς τα μεγαλώνουν έτσι. Μιλάμε όμως, αν όχι για το μεγαλύτερο, δυστυχώς για ένα μεγάλο κομμάτι.
Το πρόβλημα της βίας, είναι πολύπλευρο
Με αιτίες που απορρέουν από την οικογένεια, την παιδεία, την κοινωνία γενικότερα! Το θέμα είναι πρακτικά, τι κάνουμε;
Το σοκ, είναι η πρώτη αντίδραση, δεν πρέπει όμως έμπρακτα κάτι να γίνει για όλα αυτά; Πάντα θα μένουμε στο σοκ και στις δικαιολογίες “έτσι που έχει γίνει ο κόσμος, τι να αλλάξουμε”;
Δεν είναι εύκολη η αλλαγή στην κοινωνία!
Αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν πως είναι απαραίτητη. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα συνεχίσει και η κατρακύλα. Λέμε συνεχώς, πως τα παιδιά είναι το μέλλον. Τα περιστατικά βίας, που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια, μας δείχνουν πως έχουμε αφήσει το μέλλον ανοχύρωτο. Να προστατέψουμε τα παιδιά, τις ψυχές τους! Να αλλάξουμε εμείς, ώστε να αλλάξει η γενικότερη εικόνα του κόσμου. Ξεκινώντας από τον εγωισμό. Γιατί, ο εγωισμός, μας κλείνει τα μάτια. Και έτσι η πυξίδα μας, που είναι η αγάπη, δεν μπορεί να μας δείξει τον δρόμο!
Λίγες τελευταίες σκέψεις
Υπάρχει εύλογα, μεγάλη ανησυχία, με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες. Είναι καλό, να μάθουμε να ακούμε και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Να απευθύνονται οι γονείς, σε ειδικούς, όταν νιώθουν πως το παιδί έχει ανάγκη, οποιασδήποτε μορφής βοήθειας. Δεν είναι ούτε κατακριτέο, ούτε ντροπή.
Και να διατηρούν μια καλή σχέση και επικοινωνία, με το σχολείο. Πόσες φορές, έχω διαβάσει ή ακούσει, για δασκάλους που επισήμαναν προβληματισμούς για παιδιά στους γονείς τους! Και εκείνοι όχι απλά δεν έκαναν κάτι, αλλά δεν το δέχονταν καν!
Με την ελπίδα, η βία να εξαλειφθεί από την κοινωνία, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, ας κάνουμε όλοι το καλύτερο δυνατόν.
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!
Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!
Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Θέμα τεράστιο, θέμα που καίει και συγκλονίζει. Και η επιλογή σου να το θίξεις, είναι αξιέπαινη, Μαρίνα μου. Δεν το λέω ως κολακεία αλλά ως επισήμανση.
Θα μπορούσαν τα θέματα που θίγεις να αποτελέσουν μια ημερίδα για συζήτηση, που θα κρατούσε ώρες ολάκερες.
Γιατί είναι πάρα πολλά εκείνα, που πρέπει να ειπωθούν και να θιχτούν.
Ζούμε μια κατρακύλα, ορθά λες. Ζούμε μια παρακμή σε όλα τα επίπεδα. Και φυσικά η παρακμή αυτή αντανακλά την παρακμή της άρχουσας ιδεολογίας και των συστημικών προτύπων.
Στο παρελθόν, η άρχουσα ιδεολογία, μπορούσε να αρθρώσει κάποιες στοιχειώδεις αξίες και πρότυπα κοινώς αποδεκτά.
Σήμερα και να θέλει δεν το μπορεί. Είναι τέτοια η κρίση της, τέτοια η ανάγκη της να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, που δεν θα διστάσει να καταστρέψει τα πάντα, αυτήν ακόμα και τη ζωή.
Βλέπεις ότι δεν λειτουργεί τίποτα σε επίπεδο θεσμών. Μια απέραντη διαπλοκή συμφερόντων, που διαχέεται και σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα.
Ένα τέτοιο θέμα δεν γίνεται να μην είναι πολιτικό.
Αμιγώς πολιτικό είναι.
Γιατί ακόμα και η ίδια η παιδεία μέσα μας, έρχεται ή καλλιεργείται με κάποιον τρόπο.
Το ερώτημα είναι απλό.
Τι ρόλο θέλουμε να παίξουμε;
Θα μπούμε στη λάσπη και θα τη λουστούμε; Θα αδιαφορήσουμε, θα παραιτηθούμε, θα ενσωματωθούμε;
Ή θα αρθρώσουμε αντιστάσεις, υγιή πρότυπα, θα απαιτήσουμε να μπει τέλος στην κατρακύλα;
Εμείς οφείλουμε να απαντήσουμε, καλή μου φίλη.
Καλημέρα Γιάννη μου,
Πράγματι θα έπρεπε να γίνουν πολλές τέτοιες ημερίδες. Αλλά αν δε θελήσουμε, ουσιαστικά να τις ακούσουμε και να τις κατανοήσουμε, τι να ελπίζουμε πως θα κάνουν;
Για εμένα το θέμα δεν είναι καθαρά πολιτικό. Είναι κοινωνικό. Είναι βαθιά κοινωνικό. Το ότι οι κυβερνήσεις πέτυχαν να “δημιουργήσουν” έναν αδιάφορο, επιφανειακό άνθρωπο που να μην ενοχλεί και πολύ, σαφώς ισχύει. Αλλά όλη αυτή η βία, έχει να κάνει με την ανθρώπινη βάση.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, πως όλα εντέλει θα κριθούν, στο τι θα κάνουμε εντέλει. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Κάθε μέρα, φέρνει μια νέα είδηση.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Καλή Κυριακή 🙂
Εσύ και εγώ είμαστε η κοινωνία και όσο μέσα μας είμαστε βίαιοι τίποτα δεν θα αλλάξει εξωτερικά…
Τα πάντα ξεκινούν από το σπίτι μας, γιατί τα εγγόνια μου και οι παρέες τους δεν έχουν συμπτώματα βίας;
Επίγνωση της κατάστασης βίας είναι και το πρώτο βήμα…
Στέλνω δυναμικά και χαμογελαστά ΑΦιλάκια αγάπης με ευχές για ένα καλύτερο τώρα! 🙂
Μαγισσούλα μου καλημέρα,
Η κοινωνία, είμαστε εγώ, εσύ και όλοι οι άνθρωποι γύρω μας. Δυστυχώς, το ότι εμείς πετύχαμε, σε επίπεδο προσωπικό και οικογενειακό, δε σημαίνει πως τα κατάφεραν και οι άλλοι. Και με αυτούς τους άλλους, καλούμαστε να συμβιώσουμε στην ίδια πόλη, να συνεργαστούμε στην ίδια δουλειά κ.α. .
Σαφώς η επίγνωση της κατάστασης είναι το πρώτο βήμα, αλλά είναι αναγκαίο να γίνει και το επόμενο βήμα και να δούμε πως θα αλλάξουμε την κατάσταση.
Αμήν. Μακάρι να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο τώρα, για να είναι καλύτερο και το αύριο που θα έρθει.
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Καλή Κυριακή 🙂
Ένας από τους λόγους που απέχω όλο και περισσότερο από τα σόσιαλ… Πονάω βλέποντας αυτή τη παρακμή, όχι στους νέους, αλλά στους γονείς πρωτίστως, ακούγοντας ειδήσεις, με τα περιστατικά βίας να πυκνώνουν καθημερινά, παρακολουθώντας αυτή την σαπίλα παντού. Και μπορεί να έχει δίκιο εν μέρει η μαγισσούλα, αλλά δεν κοιτάζουμε μόνο τα δικά μας παιδιά, το δικό μας περίγυρο μόνο. Μιλάμε για μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας, μιλάμε για μάστιγα πλέον και δεν ξέρω, δεν το πιστεύω πια πως λίγα χελιδόνια θα φέρουν την άνοιξη. Δηλώνω απογοητευμένη, μα τι λέω, πανικοβλημένη είμαι και δεν έχω καν δικά μου παιδιά!
Αγάπη και μόνο αγάπη, Μαρινάκι μου γλυκό!
υγ: Πήγα και διάβασα για την τραπ, θέλησα να ακούσω και μερικά κομμάτια, γιατί μόνο μια γενική ιδέα είχα! Αποσβολωμένη φεύγω….
Καλημέρα Αριστούλι μου,
Δεν έχει σημασία, η ύπαρξη των παιδιών. Αυτό το πλαίσιο που διαμορφώνεται, μας αφορά όλους. Έχουμε ανίψια, βαφτιστήρια κτλ. Ακόμα όμως και να μην υπήρχαν αυτά, το τι συμβαίνει γύρω μας, μας αφορά, σε αυτό το σύνολο καλούμαστε να υπάρχουμε, να ζούμε, να εξελισσόμαστε.
Σαφώς, για όσα συμβαίνουν δεν φταιει μόνο η μουσική. Αλλά ήθελα να δείξω, πως ακόμα και οι λεπτομέρειες, συμβάλλουν σε όσα γίνονται.
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Καλή Κυριακή!
Μεγάλο το θέμα σου Μαρίνα μου. Και μας καίει όλους. Ναι είναι τρομαχτικό αυτό που συμβαίνει με τους νέους. Ειδικά με τα νέα παιδιά και τη βία που εξαπολύεται δώθε κείθε.
Οι γονείς είναι το ζητούμενο.
Να αποδεχθούν οτι υπάρχει πρόβλημα ανάμεσα στα παιδιά τους. Και είναι δύσκολο. Όσους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς να βάλει το κράτος στα σχολεία αν οι γονείς δεν αναγνωρίσουν το πρόβλημα δεν θα πηγαίνουν στις συναντήσεις Μαρίνα.
Τα παιδιά ζουν την πραγματική ζωή σαν να παίζουν βιντεοπαιχνίδια άκουσα μια ψυχολόγο να λέει στο ραδιόφωνο. Δεν νιώθουν ευθύνη για όσα κάνουν. Και αν είναι από σπίτια βίαια ή από γονείς που έχουν κατρακυλήσει στη σαπίλα τότε πώς να ξεφύγουν;
Σήμερα ζούμε την απόλυτη ελευθερία των παιδιών. Και ως πριν λίγο καιρό την ατιμωρισία για όσα έκαναν. Για να μην βιώσουν σοκ, μην πάθει ο ψυχισμός τους. Σήμερα, βιώνουμε την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται οι μαμάδες ότι πρέπει να κοιτούν τον εαυτό τους και να τον αγαπούν. Αυτό δεν είναι λάθος, λάθος είναι το είδος αγάπης που βιώνουν.
Σήμερα δεν υπάρχει σεβασμός του ανθρώπου/γονιού στον δάσκαλο, στον καθηγητή, στον αστυνόμο. Σήμερα τα πάντα είναι ”φαίνεσθαι” και βιντεάκια που ανεβαίνουν στο διαδίκτυο.
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι.
Νομιζω ότι αυτή η γενιά των νέων καταστράφηκε
Εχω τρομοκρατηθεί…δεν ξέρω τι μέλλει γεννέσθαι!
Καλημέρα Άννα μου,
Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη της ψυχολόγου και δυστυχώς, δε μπορούμε να την διαψεύσουμε.
Επίσης, πολύ σημαντικό, αυτό που επισημαίνεις με τον σεβασμό. Πράγματι, έχει χαθεί. Σε κάθε επίπεδο.
Δεν ξέρω αν η γενιά καταστράφηκε. Αλλά, δεν ενεργοποιηθούμε σίγουρα, καταστράφηκε και αυτή και οι επόμενες.
Πολλά φιλιά και ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Καλή Κυριακή!
Έχω γράψει τον Μάρτη για το θέμα αυτό, το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες με όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας. Πιστεύω ότι η “λύση” βρίσκεται στα σχολεία, τα οποία έχασαν τον παιδαγωγικό τους ρόλο και έγιναν απλώς και μόνο πομποί στείρας γνώσης. Δίκαια προβληματίζεται κάθε λογικός άνθρωπος, αλλά αυτοί που χαράσσουν τις πολιτικές στη χώρα μας, μόνο πυροσβεστικά δρουν.
Φλέγον το θέμα σου, Μαρίνα!
Την Καλησπέρα μου!
Καλημέρα Βασίλη,
Για εμένα λύση, δεν μπορεί να βρίσκεται μόνο στα σχολεία. Γιατί, τα παιδιά έχουν χάσει τον σεβασμό τους, απέναντι στον θεσμό του σχολείου. Είδαμε και την είδηση μαθητή, που χτύπησε διευθυντή. Η λύση θα πρέπει να ξεκινήσει από την οικογένεια και να πλαισιωθεί από το σχολείο και την ευρύτερη κοινωνία.
Και μάλιστα, χθες!
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Καλή Κυριακή 🙂
Μαρινάκι μου είναι μεγάλο το θέμα δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ακριβώς έτσι όπως την περιγράφεις με την βία των ανηλίκων να έχει γίνει ανεξέλεκτη. Εχω την εντύπωση πως η αρχή γίνεται μέσα από το σπίτι και η συμπεριφορά της οικογένειας μεταξύ τους. τα παιδιά ακολουθούν τα παραδείγματα των γονιών και τις αξίες που τους μαθαίνουν. Αν τους μάθεις την αγάπη θα μάθουν να αγαπάνε. Δεν νομίζω ότι τα παιδιά γίνονται βίαια αν δεν μάθουν την βία μέσα από στο σπίτι τους. Μετά έρχεται το σχολείο και η κοινωνία που ζούμε στην εξάπλωσή της έχουν συμβάλει ένα μέρος της τα σόσιαλ μίντια και η ταχύτητα της επικοινωνίας μεταξύ των παιδιών.
Μακάρι να παρθούν οι καταλληλες αποφάσεις και να γίνει κάτι να σταματήσει αυτό το φαινόμενο της παραβατικότητας και οι των νέων μικρή μου.
Καλησπέρα Μαρίνα μου.
Αυτό το θέμα μας απασχολεί και μας καίει όλους όσους έχουμε παιδιά κι εγγόνια.
Ζήσαμε πολύ διαφορετικά και είναι ανήκουστο αυτό που συμβαίνει.
Καθημερινά βιώνουμε την ασυδοσία των νέων.
Προσπαθούμε να μάθουμε κάποιους βασικούς κανόνες στα κοριτσάκια μας, αλλά έξω από το σπίτι δεν ξέρεις τί μπορεί να συναντήσουν, ακόμα και στο σχολείο.
Πρέπει οι γονείς να είναι πολύ κοντά τους και να μην εφησυχάζουν ποτέ.
Μπράβο για το θέμα που ανέπτυξες.
Πολλά φιλιά.
Eύλογες όλες οι ανησυχίες σου, Μαρίνα μου. Και σωστά όσα έχεις επισημάνει στην ανάρτησή σου. Θεωρητικά μιλώντας, η κατρακύλα θα τερματιστεί κάποια στιγμή και θα κάνει και θόρυβο. Όσο υποβαθμίζεται το κοινωνικό κράτος κι όσο φτωχοποιούνται τα νοικοκυριά, επόμενο είναι να έχουμε έκρηξη του θυμού και της βίας, Αν δεν αλληλοσπαραχτούμε στο τέλος, ίσως να προλάβουμε εγκαίρως να πάρουμε θέση και να αντισταθούμε στο μοντέλο που μας επιβάλλεται. Η “ατομική ευθύνη” που μας πλασάρουν για κάθε παθογένεια, δεν είναι παρά η ανικανότητα της πολιτείας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ολιστικά & σε κάθε κύτταρο της κοινωνικής ζωής.
Ενώνω τη φωνή μου με τη δική σου και εύχομαι να μην πιάσουμε πάτο.