H κοινωνία, έχασε τον δρόμο της. Μπορείτε να βοηθήσετε;

H κοινωνία, έχασε τον δρόμο της. Μπορείτε να βοηθήσετε;

Ένα alert από τη ζωή, για την κοινωνία μας. Αυτά που ζούμε, στη σύγχρονη (ελληνική) κοινωνία, δε χωρούν σε λόγια.

Από την παιδική και εφηβική βία, μέχρι την ανθρωποφαγία και το μίσος των ενηλίκων. Και σίγουρα μέχρι το βάθος και πλάτος, των ελλείψεων της καθημερινότητας και της ζωής μας γενικότερα.

Χωρίς διάθεση, να κουνήσουμε το δάχτυλο, αλλά με κάθε διάθεση, να δούμε την αλήθεια κατάματα. Όσο και αν πονάει. Γιατί, όσο αρνούμαστε την πραγματικότητα, εκείνη δυσχεράνει.

Σοκαρισμένη η κοινωνία με την παιδική και εφηβική βία!

Να μη χάσουμε την ανθρωπιά και τη λογική στην σύγχρονη κοινωνία!

Το σοκ της κοινωνίας είναι θετικό,  γιατί δείχνει πως ακόμα παραμένουμε άνθρωποι.

Ωστόσο, μιλάμε για μια γενιά, που μεγαλώνει μέσα από τα social media και το internet. Τα ερεθίσματα τους, έχουν αντικαταστήσει αξίες που δεν πρέπει να πάψουν να υπάρχουν.

• Την ευγένεια και την καλοσύνη, έχει αντικαταστήσει η αγένεια, η βωμολοχία, και ο εγωισμός.
  • Και αυτό απορρέει από τη μουσική που ακούνε, μέχρι τα post, των αγαπημένων τους “influencer” που προωθούν συγκεκριμένα πρότυπα.
• Η φροντίδα του εαυτού, έχει δώσει τη θέση της σε μια ωραιοπάθεια και μια ψεύτικη ομορφιά.
  • Μικρά παιδιά, χρησιμοποιούν κρέμες ομορφιάς.
  • Παιδιά στο youtube, βγαίνουν με ψεύτικα νύχια ή (και) βλεφαρίδες, να δείξουν σε άλλα παιδάκια πώς να κάνουν ένα συγκεκριμένο μακιγιάζ.

Και όλα αυτά, φυσικά, τα επιτρέπουν πολλοί  γονείς, συνήθως, σε ένα πλαίσιο του “βλέπει τα άλλα παιδάκια και ζηλεύει”.

Και αυτή η “λογική”, εντείνει την ανάγκη, να μπουν στα σχολεία ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί! Ώστε μέσα από προγράμματα και ημερίδες να μπορούν να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια και καθοδήγηση στους γονείς. Γιατί, όλα δείχνουν πως περάσαμε από μια γενιά που είχε μόνο το δικό της μέτρο και υπερβολική αυστηρότητα, σε μια γενιά χωρίς μέτρο και υπερβολική χαλαρότητα. Χωρίς να βρούμε ποτέ ισορροπία.

Να ζούμε, αυτό που τα παιδιά θέλουμε να είναι!

Ωστόσο, χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω πολύ στη βιωματική εμπειρία. Τι μας κάνει λοιπόν να πιστεύουμε ότι :

• Όταν βωμολοχούμε σε κάποιον που μας προσπέρασε.
• Ή μιλάμε προσβλητικά και απαξιωτικά, για κάποιον συγγενή/φίλο/συνάδελφο μπροστά στα παιδιά, δε θα το θεωρήσουν οκ και άρα θα το κάνουν και αυτά;

Τι μας κάνει να νομίζουμε πως αν σε μια δύσκολη στιγμή, αντί να προσφέρουμε την όποια βοήθεια ή συμπαράσταση μπορούμε, βγάζουμε βίντεο, τα παιδιά σε αντίστοιχη στιγμή, δε θα κάνουν το ίδιο;

Τυχαία παραδείγματα, που αποδεικνύουν όμως, πως αυτά που ζητάμε από τα παιδιά, πρέπει να είναι η δική μας νοοτροπία. Είμαστε το παράδειγμα τους. Και όχι φυσικά, μόνο οι γονείς. Οι παππούδες, οι θείοι, οι νονοί.

Και φυσικά, σε καμιά περίπτωση, δεν τσουβαλιάζω. Βεβαίως, υπάρχουν εξαιρέσεις και δεν είναι ούτε όλα τα παιδιά έτσι, ούτε όλοι οι γονείς τα μεγαλώνουν έτσι. Μιλάμε όμως, αν όχι για το μεγαλύτερο, δυστυχώς για ένα μεγάλο κομμάτι.

Το πρόβλημα της βίας, είναι πολύπλευρο

Με αιτίες που απορρέουν από την οικογένεια, την παιδεία, την κοινωνία γενικότερα! Το θέμα είναι πρακτικά, τι κάνουμε;

Το σοκ, είναι η πρώτη αντίδραση, δεν πρέπει όμως έμπρακτα κάτι να γίνει για όλα αυτά; Πάντα θα μένουμε στο σοκ και στις δικαιολογίες “έτσι που έχει γίνει ο κόσμος, τι να αλλάξουμε”;

Δεν είναι εύκολη η αλλαγή στην κοινωνία!

Αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν πως είναι απαραίτητη. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα συνεχίσει και η κατρακύλα. Λέμε συνεχώς, πως τα παιδιά είναι το μέλλον. Τα περιστατικά βίας, που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια, μας δείχνουν πως έχουμε αφήσει το μέλλον ανοχύρωτο. Να προστατέψουμε τα παιδιά, τις ψυχές τους! Να αλλάξουμε εμείς, ώστε να αλλάξει η γενικότερη εικόνα του κόσμου. Ξεκινώντας από τον εγωισμό. Γιατί, ο εγωισμός, μας κλείνει τα μάτια. Και έτσι η πυξίδα μας, που είναι η αγάπη, δεν μπορεί να μας δείξει τον δρόμο!

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Υπάρχει εύλογα, μεγάλη ανησυχία, με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες. Είναι καλό, να μάθουμε να ακούμε και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.

Να απευθύνονται οι γονείς, σε ειδικούς, όταν νιώθουν πως το παιδί έχει ανάγκη, οποιασδήποτε μορφής βοήθειας. Δεν είναι ούτε κατακριτέο, ούτε ντροπή.

Και να διατηρούν μια καλή σχέση και επικοινωνία, με το σχολείο. Πόσες φορές, έχω διαβάσει ή ακούσει, για δασκάλους που επισήμαναν προβληματισμούς για παιδιά στους γονείς τους! Και εκείνοι όχι απλά δεν έκαναν κάτι, αλλά δεν το δέχονταν καν!

Με την ελπίδα, η βία να εξαλειφθεί από την κοινωνία, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, ας κάνουμε όλοι το καλύτερο δυνατόν.

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!

Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!

Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter