Ο λαβύρινθος της Μοίρας (Μια ιδέα-μια έμπνευση)

Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά

 

Καλώς ορίσατε!

Βάλτε αυτό  για μουσική συντροφιά και πάμε, να συνεχίσουμε την ιστορία μας από την Κόκκινη Πόρτα.

Το μήνυμα ήταν σαφές.

Η κλεψύδρα είχε ήδη γυρίσει και ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα. Σε λίγο, θα πατούσε το πόδι του στο νησί και ήξερε πως δεν μπορεί να αφεθεί στην ομορφιά του. Αγνάντεψε λοιπόν, για λίγο το λιμάνι και την ομορφιά του δειλινού, χαμένος στις σκέψεις του! Μετά την αποβίβαση, άρχισε τις απαραίτητες ετοιμασίες. Έπρεπε να κινηθεί αθόρυβα. Χωρίς να κινήσει υποψίες.

Όλα έπρεπε να πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Για το καλό όλων τους.

Ξημερώματα 2ης Σεπτεμβρίου

Το κλάμα ενός μωρού, ξέσκιζε την ησυχία της νύχτας. Σε ένα απόμερο στενό, έγινε η ανταλλαγή. Ένα σακ βουαγιάζ με χρήματα, με ένα μωρό.

-“Εκείνοι;” ρώτησε βιαστικά.

-“Λογικά νεκροί. Ήταν σφοδρή η σύγκρουση. Το μωρό, φυσικά το είδε γιατρός στο πλοίο. Όλα καλά. Μόνο μώλωπες.”

-“Ωραία λοιπόν”, μονολόγησε και κίνησε να αποχωρήσει.

Με ένα μωρό, που έκλαιγε. Από πείνα, από φόβο… ή από διαίσθηση. Για όσα θα συνέβαιναν.

Λίγες ώρες πριν: Στο χαντάκι

Πέφτουμε! Θα πεθάνουμε! Πονάω! Το παιδί μου! Σώσε Θεέ μου την Κασσάνδρα μου!

Η τελευταία μου σκέψη, ήταν αυτή: το παιδί μου.

Πριν με τραβήξει το σκοτάδι, άκουσα κάποιον να λέει: “Πάρτε τη, πάρτε το μωρό”….

Λίγη ώρα αργότερα!

Η Λυδία και ο Μάρκος, βρήκαν το αμάξι στο χαντάκι και κάλεσαν βοήθεια. Φυσικά, μετέφεραν τον Αλέξανδρο και τη Βιολέτα,  στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Τρελάθηκαν βέβαια, όταν δε βρήκαν το παιδί. Οι κραυγές της Λυδίας, ράγισαν καρδιές.

Πού είναι το μωρό; Πού είναι η Κασσάνδρα της;

Στο δωμάτιο του νοσοκομείου: παιχνίδια της μοίρας!

Η Αριάδνη, δίπλα στον αδελφό της και τη γυναίκα του, που είναι πια η καλύτερη της φίλη. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς πολλούς ανθρώπους πλην της οικογένειας. Το έχει μάθει σκληρά αυτό το μάθημα.

Και να τώρα! Και ο αδερφός της και η Βιολέτα, με τραύματα σωματικά! Οι γιατροί είπαν πως ήταν θαύμα, ότι επέζησαν, πόσο μάλλον με αυτά τα τραύματα! Μα είναι τα ψυχικά φυσικά, που την ανησυχούσαν περισσότερο. Ειδικά για τη Βιολέτα, με ένα παιδί χαμένο και ένα παιδί στην κοιλιά να κινδυνεύει. Δεν ήξερε κανείς για την εγκυμοσύνη, το έμαθαν στο νοσοκομείο. Και ένα τόσο ευχάριστο νέο, τώρα αποτελεί έναν ατέλειωτο φόβο, γιατί κινδυνεύει το μωρό. Και βέβαια, αλάτι στην πληγή. Πού είναι η ανιψιά της; Πού είναι η μικρή Κασσάνδρα;

Τρεις μέρες αργότερα!

Δε μου ανήκει ο εαυτός μου. Οι μέρες μου περνούν, ψάχνοντας το παιδί μου. Προς το παρόν, το παιδί στην κοιλιά μου είναι ζωντανό. Αλλά δε νιώθω τίποτα, ούτε ανακούφιση, ούτε φόβο. Θέλω την κόρη μου, τίποτα άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ.

Δεν ξέρω πώς βαστάει ο Αλέξανδρος. Προφανώς, το κάνει για εμένα. Και οι γονείς του, η αδερφή του!

Τι θα έκανα Θεέ μου, χωρίς αυτούς τους ανθρώπους;!

Ακόμα τρεις μέρες, μετά!

 

Η Λυδία έπαθε σοκ διαβάζοντας το παλιό της όνομα! Ποιος αναζητά φαντάσματα του παρελθόντος;Όπως και να έχει, θα πήγαινε εκεί. Γι’ αυτήν το μόνο που είχε σημασία, ήταν να βρει την εγγονή της. Όπως επίσης και να μην καταλάβαιναν τίποτα τα παιδιά της.

Έτσι λοιπόν, κίνησε με τον Μάρκο, για το παλιό σπίτι του Δημήτρη. Που πια, είχαν γκρεμίσει και είχαν χτίσει στη θέση του, μια εκκλησία.

Ο καιρός, ήταν αρκετά φορτωμένος. Και ταίριαζε με την ψυχοσύνθεση της. Ο αέρας, ξαφνικός και μανιασμένος, κουνούσε ό,τι έβρισκε στο πέρασμα του!

Στο αυτοκίνητο, επικρατούσε σιωπή. Χαμένοι και οι δυο στις σκέψεις, τους φόβους, την αγωνία τους. Η Νύχτα κύκλωνε με τα σκοτάδια Της, την ερημιά του της βραδινής ησυχίας.

Έφτασαν στην εκκλησία. Η Λυδία, βγήκε από το αυτοκίνητο και για μερικά δευτερόλεπτα, έμεινε ακίνητη, μουδιασμένη. Προχώρησαν με τον Μάρκο, με τα χέρια τους σφιχτά κρατημένα, μαζί προς την εκκλησία.

Ο δυνατός άνεμος, έσπρωξε τη μισάνοιχτη πόρτα και μπήκαν μέσα.

Η εκκλησία ήταν σκοτεινή!

Δεν είχε ούτε φώτα ανοιχτά, ούτε καντήλια.

Μια ματιά, στο πρόσωπο της Παναγιάς, με μια μικρή προσευχή, να βάλει το χέρι της.

Και ύστερα βήματα. Από το Ιερό.

Και ένα κλάμα παιδικό. Που τόσο της είχε λείψει.

Ξεπρόβαλε από την Ωραία  Πύλη, ένας άντρας και ύστερα μια γυναίκα, με τη μικρή Κασσάνδρα. Άνθρωποι ανίεροι, σε χώρο αγιασμένο, με ένα μωρό στα χέρια τους θυσία.

Η Λυδία, αμέσως κίνησε να τρέξει στην εγγονή της, μα η βροντερή φωνή του, τη σταμάτησε.

-Κασσάνδρα, συναντιόμαστε ξανά. Και έχω κάτι που σου ανήκει.

-Το όνομα μου είναι Λυδία πια! Ποιος είσαι;

-Δεν έχει σημασία ποιος είμαι. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι έσωσα την εγγονή σου, από χέρια στα οποία δεν έπρεπε να πέσει. Την κρατούσαν, σε ένα νησί,προκειμένου να τη δώσουν και να μην την ξαναδείτε ποτέ!

-Ποιοι την κρατούσαν; Και τι θες από εμένα, για να μου δώσεις το παιδί;

-Μη ρωτάς πολλά! Θέλω μόνο, να μην ξεχάσεις.  Και όταν έρθει η ώρα, θέλω να  αρνηθείς τον Λαβύρινθο της Μοίρας.

-Δεν καταλαβαίνω! Τι είναι ο Λαβύρινθος της Μοίρας;

-Στο ξαναλέω, μη ρωτάς πολλά, απλά όταν έρθει η ώρα να πεις όχι. Δώσε της το μωρό! Είπε στη γυναίκα που είχε μαζί του.

Η μικρή Κασσάνδρα, ξανά στα χέρια της γιαγιάς της.

Κλάματα πάγωναν τη στιγμή.

Ανακούφισης, αγωνίας και χαράς.

Τη στιγμή εκείνη, συνέβησαν δυο πράγματα. Ο άντρας με τη γυναίκα έφυγαν όπως ήρθαν. Από το ιερό. Χωρίς να ακουστεί αυτοκίνητο ή κάτι άλλο, να αναχωρεί.

Και τον χώρο, γέμισαν ψίθυροι. Επίμονοι, απειλητικοί ψίθυροι.

Τα παράθυρα, άρχισαν να σκοτεινιάζουν και άλλο, σαν να τα κυκλώνουν παρουσίες. Και ο αέρας πλημμύριζε με κάτι τρομακτικό. Άνομο!

Η Λυδία κρατούσε σφιχτά την εγγονή της και ο Μάρκος, της είχε κρύψει και τις δυο στην αγκαλιά του!

Τις οδήγησε προς την πόρτα. Εκείνη έκλεισε με δύναμη.

Η Λυδία ούρλιαξε, το μωρό έκλαιγε, ο αέρας δυνάμωνε, και οι ψίθυροι γίνονταν πιο ισχυροί.

“Παναγιά μου, πού είσαι; Βοήθησε μας!”, φώναξε η Λυδία. Και με μιας, όλα σταμάτησαν.

Έτρεξαν στο αυτοκίνητο, με το πολύτιμο φορτίο τους στα χέρια, και κίνησαν για τα παιδιά τους.

Η αντάμωση

Δεν υπάρχουν λέξεις, για τα συναισθήματα μου! Από χθες, κυριαρχούν η ανακούφιση, η χαρά, που έχω στα χέρια μου τη μικρή μου. Ευγνωμοσύνη για τα πεθερικά μου, μα και αγωνία, για το τι άλλο θα συμβεί, μετά από αυτά που μας είπαν. Θα ησυχάσουμε άραγε ποτέ;

-Αγάπη μου, τελειώνεις; Περιμένουν οι γονείς μου, θα μας σκοτώσει η μαμά μου, που την κρατάμε μακριά από την εγγονή της!

Σε κάποια αποθήκη στη μέση του πουθενά!

Ελπίζω να είστε έτοιμοι και όλα να πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας!

-Και αν δε δεχθεί;

-Σκοτώστε τους! Δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε!

Στο σπίτι της Λυδίας και του Μάρκου!

Η χαρά, διάχυτη στον αέρα! Η Λυδία και ο Μάρκος, είχαν στο σπίτι τα παιδιά και τα εγγόνια τους και ήταν όλοι ασφαλείς. Οι προπόσεις και τα αστεία, έδιναν και έπαιρναν. Βέβαια, η Λυδία είχε ένα κακό προαίσθημα.

Ξαφνικά, τα φώτα έσβησαν. Όλοι πάγωσαν. Λες κάτι μεταφυσικό, είχε ακολουθήσει τη Λυδία και τον Μάρκο, από την εκκλησία;! Τα είχαν ζήσει ξανά!

Βέβαια, θα έπρεπε να ξέρουν πια. Ήταν πιο επικίνδυνοι οι ορατοί τους εχθροί, από κάθε φάντασμα ή σκιά!

Τα τζάμια έσπασαν, άλλα δεν άκουσε κανείς κάτι να μπαίνει στο σπίτι!

Και μια φωνή, έσπασε την ησυχία του πανικού και του φόβου της στιγμής!

-Κασσάνδρα! Αν θες να γλιτώσεις την οικογένεια σου, θα πρέπει να μου δώσεις μια απάντηση: Αποδέχεσαι τον Λαβύρινθο της Μοίρας;

Τα φώτα άναψαν. Σπασμένα γυαλιά παντού. Άντρες με μαύρα ρούχα και κουκούλες να σημαδεύουν τα μέλη της οικογένειας της.

Η μόνη απάντηση που έδωσε εκείνη τη στιγμή, με δάκρυα στα μάτια, κυριευμένη από απόγνωση, ήταν μια κραυγή, βγαλμένη απ’ την ψυχή της!

-ΑΑΑΑΑΑΑαααααααααααααα!!!

Και ύστερα σκοτάδι…

……………♥︎……………

Η παραπάνω ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Φυσικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!

Αυτή, λοιπόν ήταν η συμμετοχή μου στο νέο συγγραφικό δρώμενο : “Μια ιδέα-μια έμπνευση #3” που οργανώνει ο Γιάννης στο blog του “Ηδύποτον”. Γιάννη μου, να είσαι καλά, στους καιρούς που ζούμε, πολύτιμο το δημιουργικό σου κάλεσμα!

Μπορείτε να δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

---

Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!

Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!

Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter