Ο Κόσμος, είναι σαν τον καφέ

Η έμπευση

Στην αναγγελία του 18ου Παίζοντας με τις λέξεις, δεν ήξερα πώς θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις. Η έμπνευση ήρθε από το πουθενά και μου χάρισε δύο εμπνεύσεις τελικά. Σήμερα, θα μοιραστώ μαζί σας την πρώτη!

Η συμμετοχή

Δεν κατάλαβα αν με ρωτάτε πώς συνδύασα τις λέξεις. Μου βγήκε φυσικά. Άρχισα να γράφω για τον κόσμο και τη συμπεριφορά του, γιατί είναι γενικά κάτι που με προβληματίζει και με βάζει σε σκέψεις. Για εμένα ο κόσμος, πέρα από αντικείμενο προβληματισμού, είναι σίγουρα και αγαπημένο θέμα συζήτησης. Από τον τρόπο που κάποιος αντιμετωπίζει τον κόσμο και την “λογική” του, βγάζω αρκετά συμπεράσματα!

Το παιχνίδι

Θα ήθελα να συγχαρώ τη νικήτρια μας και να πω ένα ευχαριστώ σε όλους όσους μας συντρόφευσαν με τις εμπνεύσεις τους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει επίσης στη Μαρία, που για ακόμα μια φορά φιλοξένησε τις συμμετοχές μας. Και τέλος, σε όλους όσους στάθηκαν στη συμμετοχή μου.

Ο Κόσμος, είναι σαν τον καφέ

Ο Κόσμος, είναι σαν τον καφέ. Κρύος ή ζεστός, ανάλογα με τις εποχές. Πικρός ή γλυκός, ανάλογα τη ζάχαρη*.
*Όπου ζάχαρη, βάλε τις πράξεις των ανθρώπων.

Μεταξύ μας βέβαια, η αναλογία δεν είναι απόλυτη.

Εγώ για παράδειγμα, σιχαίνομαι τον καφέ. Αυτό δε σημαίνει πως σιχαίνομαι και τον Κόσμο. Τουλάχιστον όχι όλες τις ώρες!
Κάποιες φορές, χαίρομαι που είμαι μέρος του, άλλες ντρέπομαι, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Τις περισσότερες φορές πάντως, δυσανασχετώ.
Είναι που ζούμε, σε έναν κόσμο, που άλλα θέλει, άλλα κάνει, κι άλλα εννοεί.
Για παράδειγμα, αποζητά Ελευθερία, μα μόνος του, ανέχεται, συμβιβάζεται. Στην ουσία βλέπεις, διστάζει να διεκδικήσει την ελευθερία του. Γιατί πραγματικά ελεύθερος, ο Κόσμος δεν ήταν ποτέ και το άγνωστο τον φοβίζει.
Αποζητά Αγάπη, Εκτίμηση, Σεβασμό κι όμως, όταν τα δίνει, τα θεωρεί καλή πράξη.

Καταλαβαίνεις;

Το αυτονόητο, έγινε επιλογή! Στην διακριτική ευχέρεια του καθενός, αν θέλει να τα δώσει.
Ζητάει ειλικρίνεια, στις σχέσεις, στις στιγμές, μα κρύβεται πίσω από μάσκες. Λίγο για να μην πληγωθεί η καρδιά και λίγο για να μην πληγωθεί ο εγωισμός. Κυρίως ο εγωισμός, αν με ρωτάς.

Και δεν κοιτάζει την δουλειά του.

Λες κι έχει δικαίωμα να κρίνει. Και κρίνει από το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του, μέχρι πώς απλώνει το σεντόνι, η απέναντι νοικοκυρά! Ότι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, το θεωρεί πηγή έμπνευσης για κρίση και επίκριση, αλλά ουαί κι αλίμονο, αν κρίνει κάποιος εκείνον. Θα φύγουν τα τσιτάτα και τα αποφθέγματα, με δυο τρία “γαλλικά” που ‘ναι και της μοδός και δείχνουν τσαμπουκά, να έρθουν να ισιώσουν οι επικριτές (αυτοί οι άλλοι!).

Δεν υπάρχει σωτηρία σου λέω. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, το πάω και στοίχημα! Κι αν παρ’ ελπίδα αλλάξει, ποιος εγγυάται πως θα ‘ναι προς το καλύτερο, με τα μυαλά που κουβαλάει η ανθρωπότητα!

Until Next Time…

Μαρίνα ♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.