Σιωπή

Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη δεύτερη συμμετοχή μου, από το 18 Παίζοντας με τις Λέξεις. Αν δεν διαβάσατε τη πρώτη, μπορείτε να τη βρείτε εδώ!

Η έμπευση

Ήθελα πολύ, να συμμετέχω σε κάποιο δρώμενο, με μια διαφορετική γραφή. Η ευκαιρία μου δόθηκε στο Παίζοντας με τις Λέξεις, αν και φαινομενικά οι λέξεις, δεν ευνοούν το στυλ που ήθελα να ακολουθήσω. Τα κατάφερα όμως, να δημιουργήσω την ιστορία μου και χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, σας χαρίζω τη συμμετοχή μου!

Η συμμετοχή μου

Δώδεκα η ώρα. Η ώρα που βγαίνουν οι μύθοι σεργιάνι και οι θρύλοι βρίσκουν αναγνώριση.

Ένα στοίχημα τους οδήγησε αυτή τη νύχτα, στο περιβόητο σπίτι του τρόμου!

Το οίκημα, έδειχνε εγκαταλελειμμένο. Αγριόχορτα και παραμέληση, απάρτιζαν τον κήπο. Η κεντρική πόρτα, μισάνοιχτη, βαριά, σαν την διάθεση τους απόψε.

Πολλά ακούγονταν γι’ αυτή την κατοικία. Μα κανείς δεν ήξερε την αλήθεια. Έψαξαν σε διάφορες πηγές, ρώτησαν πολύ κόσμο, μα όλοι ένα τους έλεγαν: το σπίτι κρύβει μυστικά, που δε θέλει να μαρτυρήσει. Μην πάτε εκεί!

Δεν άκουσαν! Πήγαν.

Το σπίτι μέσα, έστεκε ρημαγμένο, λίγο από τον χρόνο και λίγο από τους ανθρώπους που με τα χρόνια το λεηλάτησαν. Στο τραπεζάκι του σαλονιού, όλα έδειχναν όπως τα άφησαν οι άνθρωποι που κατοικούσαν στο σπίτι. Το τηλεκοντρόλ, δίπλα σε ένα φλιτζάνι μισοτελειωμένου καφέ, κάτι αποτσίγαρα στο σταχτοδοχείο και αναπάντητα ερωτηματικά στον αέρα.

Τι τους είχε τρομάξει κι έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους, όλο τους το βιός;

Ξαφνικά, στο επάνω πάτωμα ακούστηκαν βήματα, κοντοστάθηκαν, κοίταξαν ο ένας τον άλλον, φώναξαν αν είναι κανείς στο σπίτι. Σιωπή.
Αμέσως μετά πήγαν, στην κρεβατοκάμαρα. Στο φως του φακού, το λευκό σεντόνι του κρεβατιού, είχε γίνει σχεδόν γκρι από τη σκόνη. Στο κομοδίνο, μια στοίβα με περιοδικά, μαρτυρούσε τη τελευταία φορά, που αυτό το σπίτι είχε δει ζωή: Ιούνιος του ’83.
Είναι λίγο περίεργο να βαδίζεις σε ένα σπίτι που κρύβει τη ζωή κάποιου, ενώ δεν είναι εκεί για να τη ζει.

Μια πόρτα έκλεισε, από την άλλη μεριά του σπιτιού. Τρόμαξαν τόσο πολύ. Ρώτησαν αν είναι κανείς στο σπίτι. Φώναξαν δυνατά. Σκέφτηκαν, πως θα ήταν ο αέρας.

Σιωπή.

Πήγαν στο επόμενο δωμάτιο, την κουζίνα. Στα ντουλάπια, κονσέρβες και συσκευασίες που είχαν λήξει. Λίγο πιο κει, βρώμικα πιάτα, γεμάτα από τη φθορά του χρόνου. Μια κατσαρόλα, πάνω στο σβηστό μάτι, να μαρτυρά, πως η κουζίνα, είχε δει καλύτερες μέρες. Σήκωσαν το καπάκι, να δουν τι έχει μέσα, όταν ξαφνικά, άνοιξαν όλα τα ντουλάπια της κουζίνας και έκλεισαν με βία.

Η ατμόσφαιρα, έγινε βαριά. Στην ησυχία της νύχτας, μπορούσες να ακούσεις καθαρά τον ήχο από τα ντουλάπια που έκλειναν και τα ουρλιαχτά του φόβου τους.

Άρχισαν να τρέχουν χωρίς δισταγμό. Παρά τον τρόμο που τους είχε κυριεύσει, άκουγαν στο δωμάτιο του σαλονιού, ψίθυρους, βήματα και χτύπους. Δεν σταμάτησαν. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, παρά η σωτηρία τους.

Δεν σταμάτησαν να τρέχουν, για αρκετά μέτρα από το σπίτι. Εκείνη η νύχτα θα τους μείνει αξέχαστη. Όπως και το σπίτι, που δεν μαρτύρησε κανένα μυστικό του, μα ίσως να είπε πολλά!

Ευχαριστώ όλους όσους σταθήκατε στη συμμετοχή μου!

Until Next Time…

Μαρίνα ♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.