Πόσες τραγωδίες θα αντέξει η ψυχή μας;

Δεν ένιωθα πολύ καλά την Τρίτη και αυτό είχε επιρροή και στην ψυχολογία μου!

Έτσι είπα, για να αλλάξω τη διάθεση μου, να στολίσω πασχαλινά το blog.

Αλλάζει ο μήνας είπα, όλα θα πάνε καλύτερα.

Και ξημέρωσε η πρωτομηνιά, με τραγωδία.

Γιατί, ο Μάρτιος μας έκανε το πιο τραγικό ποδαρικό!

Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια από τις μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες

Που δεν ήταν δυνατό, να χωρέσει σε λόγια! Αρχικά επικράτησε μέσα μου το σοκ. Ύστερα, δεν ήξερα για ποιον να πρωτοκάνω μια προσευχή:

• Για τα θύματα αυτής της τραγωδίας;
• Τις οικογένειες τους, που μένουν ξαφνικά με την ανάμνηση των οικείων τους και έναν αβάσταχτο πόνο;
• Τις οικογένειες των αγνοουμένων;
• Ή όσους επέζησαν αυτή τη φρίκη και θα τους στοιχειώνουν πάντα οι αναμνήσεις;

Τι λόγια παρηγοριάς μπορείς να πεις στον οποιοδήποτε; Έπιασε ταραχή όλους εμάς που δεν είχαμε κανέναν μέσα στο τρένο. Που βλέπαμε στα μέσα τις εικόνες.

Ανθρώπινα και μόνο!

Πόσο μάλλον τους συγγενείς, τους φίλους που δεν έχουν νέα για τους δικούς τους ανθρώπους. Ή που έχουν μάθει πια την τραγική είδηση του θανάτου τους!

Έφυγαν τόσοι νέοι άνθρωποι. Που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Τόσο βίαια! Τόσο μάταια!

Με τσάκισε η σκέψη πως κάποιοι δε θα πάρουν καν τη σωρό του ανθρώπου τους, γιατί ο άνθρωπος τους, εξαϋλώθηκε.

Απάντηση στην κάθε τραγωδία, η ανθρωπιά!

Πολλά νέα παιδιά, βοήθησαν επιβάτες να σωθούν. Τι ελπίδα το ήθος και φυσικά η ζεστασιά της ψυχής τους, για το μέλλον!

Επίσης, ήταν συγκινητική, η απήχηση στην πρωτοβουλία της αιμοδοσίας, για τις ανάγκες των τραυματισμένων.

Μικρά κομμάτια, φαινομενικά δευτερεύοντα μπροστά στο μέγεθος αυτής της φρίκης!

Αλλά, ήταν για εμένα λίγο φως μέσα στο σκοτάδι.

Είναι βίαιος και σκοτεινός ο κόσμος μας. Μα αξίες όπως η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, δίνουν φυσικά ελπίδα.

Και έχουμε ανάγκη όλοι από ελπίδα. Για να αντέξουμε!

Ας μην αφήνουμε τη ζωή να προσπερνά

Μας αποδεικνύει ξανά και ξανά η ζωή, πόσο μικρή είναι. Τίποτα δεν είμαστε.

Κάθε στιγμή λοιπόν είναι πολύτιμη.

Ας μην αφήνουμε καμιά αγκαλιά ανεκμετάλλευτη, κανένα σ’ αγαπώ βουβό και κανένα φιλί μετέωρο.

Και οι άνθρωποι αυτοί, προβλήματα είχαν, αγωνίες. Και σε μια στιγμή έσβησαν όλα.

“Θα σε πάρω όταν φτάσω” είπαν στους δικούς τους και δεν πήραν ποτέ.

Αυτές οι τραγωδίες, μας υπενθυμίζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Αλλά και να μην αναλωνόμαστε με ασημαντότητες.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, φεύγουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας, με τη μία ή την άλλη αφορμή και τι μένει; Μια κακία!

Γι’ αυτό, ας αγκαλιάσουμε τον Κόσμο, με αγάπη. Να φωτίζει το σκοτάδι του κόσμου, να βλέπουμε!

Λίγες τελευταίες σκέψεις

• Από κάποιους δημοσιογράφους, μου έλλειψε η ενσυναίσθηση.
• Από τους πολιτικούς η ευθιξία.
• Από όλους τους υπεύθυνους η ανάληψη ευθυνών

Και όσο μεγάλωνε ο αριθμός των νεκρών, μια πίκρα μέσα μου.

Γιατί, οι άνθρωποι δε γυρίζουν πίσω. Το ταξίδι τους ήταν χωρίς επιστροφή.

Και ένα τεράστιο “γιατί” με ένα θλιβερό “γαμώτο” θα μας υπενθυμίζουν για πάντα, πως στη χώρα του “Πάμε και όπου βγει” κατά τύχη ζούμε.

Το “καντηλάκι” μας καίει από θαύμα!

Μια προσευχή λοιπόν, για όσους έφυγαν. Και μια για όσους πονούν.

Ακόμα μία, για όσους δε γνωρίζουν και αγωνιούν.

Μία για όσους δε θα ξεχάσουν, γιατί το βίωσαν.

Και τέλος, μία για μας. Γιατί, δεν ξέρω πόσες τραγωδίες σε αυτή τη χώρα θα αντέξει η ψυχή μας!!!!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Για τα πνευματικά δικαιώματα της ανάρτησης, μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!

Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!

Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter