Χρόνια πολλά Ελλάδα

Ακούει άραγε η γενιά μου; Ακούνε οι νεότερες; Αυτή την κραυγή απόγνωσης, που ουρλιάζει η Ελλάδα;

Και αν ακούνε τι κάνουνε;

Με συλλογισμό θα τιμήσω την Εθνική μας εορτή. Γιατί είναι ημέρα μνήμης, τιμής, μα και μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε.

Πολλά θα γραφτούν σήμερα στο διαδίκτυο!

Κι άλλα τόσα, θα ειπωθούν σε συζητήσεις. Θα γίνουν φυσικά κι αυτά τα γνωστά γκάλοπ του “τι γιορτάζουμε σήμερα;” που με στεναχωρούν και με εκνευρίζουν και θα συνεχίσουμε κανονικά τη ζωή μας.

Θα εκμεταλλευτώ όμως την ημέρα, για να σου μιλήσω!

Για την Ελπίδα

Για την ελπίδα που ένιωσα να ξεπροβάλλει, όταν διάβασα πως ο μικρός Χρήστος, από τους Αρκιούς, δεν θα κάνει φέτος μόνος του παρέλαση.

Γιατί; Επειδή παιδιά από το Λύκειο Ελληνίδων Σύρου, ταξίδεψαν για να κάνουν παρέλαση μαζί του.

Συσπείρωση, ανθρωπιά, αλληλοβοήθεια, σε μια μικρή φαινομενικά κίνηση, μα στην ουσία τεράστια.

Μια πρωτοβουλία, που γίνεται από παιδιά κι αυτό της δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα.

Σήμερα λοιπόν είμαι υπερήφανη!

Είμαι υπερήφανη, γιατί σε μια χώρα που πονά και βάλλεται από χίλια δυο κακά και πόσα λάθος πρότυπα, υπάρχουν παιδιά που νοιάζονται. Υπάρχουν παιδιά που θέλουν να βοηθήσουν. Με όποιο τρόπο μπορούν, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν φαίνεται! Κι αυτό με γέμισε ελπίδα, περηφάνια και αισιοδοξία.

Αν είναι ένα δώσουμε λοιπόν σήμερα ένα μήνυμα πατριωτισμού, συσπείρωσης, ελληνισμού, ας είναι αυτό. Κι ας το ανάγει η κοινωνία σε παράδειγμα. Κανένας Έλληνας να μην είναι μόνος. Κανένας άνθρωπος να μην είναι (και να μη νιώθει) μόνος. Οι καιροί είναι δύσκολοι, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Επανάσταση

Εγώ λοιπόν σε μια εποχή που η κοροϊδία, ο αρνητισμός και η μιζέρια είναι τα αναμενόμενα, αυτή την κίνηση που κάνουν τα παιδιά της Σύρου, την βρήκα επαναστατική. Μορφή αντίστασης, σε έναν κόσμο που μέρα με τη μέρα χάνει την εαυτό του και την αγάπη του για τον συνάνθρωπο.

Κλείνοντας…

Οι Εθνικές επέτειοι, πάντα με συγκινούν. Γιατί, πέρα από τα ιστορικά γεγονότα, μου θυμίζουν πως κάποιοι άνθρωποι, που πατούσαν τα ίδια χώματα με εμένα, είχαν τόση αγάπη για τη πατρίδα. Τόση αγάπη για τον άνθρωπο. Και θυσιάστηκαν, για να δώσουν σε όλους εμάς, μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Μια ευκαιρία, σε ένα ελεύθερο μέλλον! Πόση ανδρεία, πόσο μεγαλείο ψυχής, χρειάζεται τελικά, να είσαι άνθρωπος!

Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.