Ας ακούσουμε μουσική

Πάντα έβρισκα μια φίλη, στη Μουσική. Μια φίλη, που ξέρει ότι θέλω κάτι να συζητήσω, μα δε πιέζει. Κάθεται υπομονετικά εκεί και περιμένει να της πω εγώ ότι θέλω.

Συνήθως, το μόνο που κάνω, είναι να κλείνω τα μάτια και να χάνομαι στις σκέψεις μου, ειδικά αργά το βράδυ.

Άλλες φορές πάλι, παίρνω το τετράδιο μου και ακουμπάω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τα συμπεράσματα μου, με την ελπίδα πώς όταν το κλείσω, θα ‘ναι το μυαλό μου λίγο πιο ελεύθερο, η ψυχή μου, λίγο πιο ξεκούραστη.

Κι Εκείνη, σαν σωστή φίλη, δεν θυμώνει, δεν προσβάλλεται, μένει εκεί, να μου κρατά συντροφιά.

Σήμερα λοιπόν, σε αυτή τη βροχερή Παρασκευή, δεν ήθελα να μοιραστώ κάτι συγκεκριμένο μαζί σας, ήθελα απλά, να κάτσουμε όλοι μαζί, ο καθένας από την άνεση του δικού του σπιτιού, να ακούσουμε μουσική.

Για τα μάτια που δεν κλαίνε…

Για τις μέρες “που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη”…

Για τον αέρα που θέλουμε να φυσήξει να μας φέρει πίσω ό,τι μας χρωστά.

Για τα βράδια Σαββάτου που μας στοιχειώνουν …

Για τα άγρια σοκάκια της ψυχής…

Για τα μπερδεμένα μας όνειρα…

Γιατί είναι το αγαπημένο μου τραγούδι…

Γιατί κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε όλοι τη πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει…

Η συνέχεια εδώ!

Until Next Time…

Μαρίνα ♥

Αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, μπορείτε να τη μοιραστείτε μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης στα social media, στα οποία μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.