Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά!

Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

γυναίκα-εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή

Δεν ξέρω γιατί δεν καθόμαστε και λίγο ήσυχοι και όλο και με κάτι ασχολούμαστε! Τώρα με αφορμή το συνέδριο περί γονιμότητας, πιάσαμε την κουβέντα για τα πρότυπα της γυναίκας!

Αρχικά, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Σέβομαι κάθε άποψη, γιατί στη ζωή του καθενός, κανένας δεν έχει δικαίωμα να υποδεικνύει ή να γενικεύει.

Σαφώς, το θέμα της υπογεννητικότητας είναι ένα σοβαρό ζήτημα που θα πρέπει να επιλύσουμε γρήγορα και σωστά.

Ωστόσο, σε μια εποχή, που πρέπει να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε, το θέμα χωράει συζήτηση.

Γιατί η δημιουργία οικογένειας, απαιτεί χρόνο, φροντίδα και δεν πρέπει να γίνεται χωρίς σκέψη, επειδή “πρέπει”.

Και η καλή νοικοκυρά, δεν είναι δούλα και κυρά. Μια γυναίκα δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπι, αλλά να κάνει όσα την ευχαριστούν. Το ίδιο φυσικά και οι άνδρες. Ο άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, πρέπει να ζει τη ζωή του με τρόπο που να τον εξελίσσει και να τον ικανοποιεί!

Τα παιδιά είναι ευτυχία!

Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι για όλους. Και θεωρώ πολύ τίμιο να μη θέλει κάποιος παιδί και άρα να μην κάνει, από το να κάνει ενώ δεν τα θέλει και να τα κακοποιεί ή να τα παραμελεί.

Ανεξάρτητα, αν αυτό δεν ταιριάζει με τα δικά μου θέλω, πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τα θέλω του καθενός!

Υπάρχει όμως και άλλη μια οπτική, που δεν είναι διόλου αμελητέα, και απομακρύνεται από το θέλω και βασίζεται στο μπορώ! Και αυτή είναι ξεκάθαρα η οικονομική.

Πολλά ζευγάρια, θέλουν να κάνουν περισσότερα από ένα παιδιά (αν είναι και το ένα εφικτό), αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά.

Ως γνωστόν, τα παιδιά είναι πολυέξοδα από την κοιλιά ακόμα. Με όση απλότητα και αν διαχειριστείς τον ερχομό τους, το κόστος είναι υψηλό.

Πώς λοιπόν να κουνήσουμε το δάχτυλο στα νέα ζευγάρια ώστε να λύσουν την υπογεννητικότητα, όταν δεν τους δίνονται οικονομικά κίνητρα ή σημαντικές ελαφρύνσεις;

Εμπρός … πίσω!

Ακούγαμε αυτή την ατάκα από χαρακτήρα γνωστής ελληνικής τηλεοπτικής σειράς και γελούσαμε. Σε πολλά όμως που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, βλέπω σε αυτή τη φράση να αντικατοπτρίζεται η πραγματικότητα!

Η γυναίκα αγωνίστηκε πολύ για να βγει από την κουζίνα της, να αποκτήσει δικαιώματα και σεβασμό στην κοινωνία.

Και αν με ρωτάτε ακόμα αγωνίζεται απέναντι σε σεξιστικά και παλιομοδίτικα πρότυπα!

Σαφέστατα, η γυναίκα μπορεί να ισορροπεί εργασία και οικογένεια! Το θέμα είναι ότι δε θέλουν όλες οι γυναίκες και τα δυο. Κάποιες θέλουν ή το ένα ή το άλλο!

Θα έπρεπε να δίνεται η ευχέρεια στη γυναίκα, να αφιερώνει αν θέλει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια.

Γιατί πρακτικά τα παιδιά, χρειάζονται φροντίδα και η φροντίδα απαιτεί χρόνο.

Επειδή όμως επί του πρακτέου κάτι τέτοιο δεν υφίστανται, το αντίθετο μάλλον, τι ακριβώς συζητάμε;

Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να είναι στο σπίτι και καλά κάνουν, υπάρχουν όμως και εκείνες που θεωρούν αναγκαίο για την ευτυχία τους να έχουν επαγγελματικούς στόχους.

Πώς θα κατακρίνουμε κάποια από τις δυο κατηγορίες; Και εν τέλει ποιοι είμαστε εμείς, να κατακρίνουμε μια από τις δυο κατηγορίες;

Εσύ πότε θα γίνεις μάνα;

Αν είσαι σε σχέση η ερώτηση είναι “πότε θα παντρευτείς;” (και αν δεν είσαι, “πότε θα βρεις ένα καλό παιδί να παντρευτείς;”). Εάν παντρευτείς η ερώτηση γίνεται “πότε με το καλό θα κάνετε παιδάκι;”. Και μόλις έρθει το παιδάκι στον κόσμο, συνεχίζονται οι ερωτήσεις για το πότε με το καλό το επόμενο! Γενικά ο κόσμος πάντα έχει απορίες. Απορίες που οι απαντήσεις έμπρακτα δεν τον αφορούν. Και κάποιες φορές οι ερωτήσεις πονάνε. Μπείτε στη θέση ανθρώπων που θέλουν παιδιά αλλά δεν μπορούν να κάνουν. Πόσο πονάει η ερώτηση;

Μήπως λοιπόν να συνέλθουμε και να σταματήσουμε να φορτώνουμε τον καθένα με τα “πρέπει” της κοινωνίας;

Γιατί τις συνθήκες της ζωής του άλλου δεν τις γνωρίζουμε. Πώς κρίνουμε ή σχολιάζουμε; Πώς μπαίνουμε στη διαδικασία να λέμε “εγώ τα έχω καταφέρει σε δυσκολότερες συνθήκες ή με μεγαλύτερα προβλήματα;”.

Θυμάμαι στα μαθηματικά που λέγαμε η σύγκριση γίνεται ανάμεσα σε όμοια πράγματα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, πώς θα συγκρίνουμε λοιπόν;

Σίγουρα, βιολογικά η δυνατότητα απόκτησης παιδιού δε δίνεται ες αεί. Όμως, για εμένα είναι πολύ σημαντικό όταν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς την απόκτηση παιδιών, να έχεις μια ισορροπημένη προσωπικότητα και οικογένεια. Πώς να σηκώσεις ορόφους, σε θεμέλια που δεν είναι γερά;

Και όμως πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει  γύρω μας φράσεις του τύπου: “Δε βαριέσαι; Παντρέψου να κάνεις ένα παιδί και χώρισε”. Ή “σήμερα είναι πολύ εύκολο να παντρευτείς”. Αληθεύει. Σήμερα δεν είναι δύσκολο να παντρευτείς. Το δύσκολο είναι να μη χωρίσεις. Να έχεις μια υγιή σχέση, που θα αντέξει στο χρόνο.

Η κοινωνία που χωρά όμως σε αυτό; Θέλει να πιέσει τον ερχομό της χαράς, αλλά στο ενδεχόμενο των δυσκολιών, των καυγάδων, ενός διαζυγίου θα ‘ναι απούσα!

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Για εμένα, επειδή η κοινωνία δεν είναι μια απρόσωπη έννοια, και γι’ αυτό θα έπρεπε ο καθένας να κάτσει λίγο να μιλήσει για τον εαυτό του.

Να διδάξουμε στον εαυτό μας την αγάπη, τον σεβασμό, την κατανόηση, την καλοσύνη, τη διακριτικότητα. Και προς εμάς και προς τους άλλους.

Γιατί έτσι θα καταλάβουμε τα όρια μας. Τι μας αφορά και τι όχι. Και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος να υποδεχτεί τα μελλοντικά παιδιά.

Η απόκτηση παιδιών, πρέπει να ‘ναι απόφαση συνειδητή και ο άνθρωπος είτε άνδρας είτε γυναίκα, να αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα του ρόλου του.

Και να βρίσκει χαρά στη διαδικασία ανατροφής των παιδιών.

Σε τόσο σημαντικές αποφάσεις, “πρέπει” δε χωρούν, πόσο μάλλον κοινωνικά.

Να είμαστε καλά, να ερωτευόμαστε τη ζωή, να χαιρόμαστε με τις χαρές της και τις χαρές των ανθρώπων γύρω μας.

Και όταν σταματήσουμε να κουνάμε το δάχτυλο και αντ’ αυτού το χρησιμοποιήσουμε για να δείχνουμε την αγάπη και τη χαρά που βλέπουμε να συμβαίνει στον περίγυρο μας, θα καταλάβουμε πόσο πιο ωραία είναι η ζωή!

Until Next Time…

Μαρίνα


Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μη χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.


Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή

Subscribe to get the latest posts sent to your email.

Marina Tsardakli

Είμαι η Μαρίνα,
Ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας και serial Blogger, με μια αδυναμία στο αισιόδοξο, το διαφορετικό, το πρωτότυπο!
Αυτό το blog, με το χιούμορ και την αισιοδοξία του, είναι η επανάσταση μου, σε έναν κόσμο μίζερο και ολίγον φλατ!

Subscribe
Notify of
guest

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

16 Comments
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Anna
14/06/2021 11:43 ΠΜ

Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα. Η υπογεννητικότητα όμως αφορά και το Έθνος μας. Αν θέλει η κυβέρνηση να γεννιούνται παιδιά πρέπει να ψηφίσει προστατευτικούς νόμους για τη μητέρα. Πρέπει να στηρίξει την οικογένεια.
Το θέμα είναι σοβαρό και μεγάλο
Να λάβουμε όμως υπόψη ότι αλλάξαμε νοοτροπίες, ”θέλω”, στόχους, τρόπο ζωής.
Δες τα ευκατάστατα ζευγάρια που δεν έχουν ανάγκη την πρόνοια του κράτους πόσα παιδιά κάνουν. Παλαιότερα γεννούσαν 4-5 παιδιά και φτωχοί άνθρωποι. Αρα αλλάξαμε προσανατολισμό. ‘Εχουμε στόχους και στο πόσα παιδιά θα κάνουμε. Πιστεύω ότι θέλει μεγάλη συζήτηση το θέμα και αποφάσεις αλλά και πάλι πιστεύω τα ζευγάρια θα γεννούν ως δυο παιδιά.
Δεν είμαστε σαν του Αφρικανούς ή τους Ασιάτες που γεννούν,… απλά γεννούν…
Αλλά στις αποφάσεις του ατόμου κανείς άλλος δεν χωρά. Η κοινωνία καλά θα κάνει να κοιτάει τον εαυτό της
Καλημέρα Μαρίνα μου

ainafets
14/06/2021 12:43 ΜΜ

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που θίγεις τόσο σωστά και τυχαίνει να είναι και επίκαιρο!
Το πώς γεννιούνται τα παιδιά στον πλανήτη μας, κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει, με το πόσο συνειδητά αποφασίζουμε να γίνουμε γονείς, γιατί το να είσαι γονιός είναι λειτούργημα! Και όπως αναγνωρίζουμε οι λόγοι συνήθως είναι εγωκεντρικοί ή τυχαίοι και σπάνια γιατί πιστεύουμε πως μπορούμε να μεγαλώσουμε άτομα που θα γίνουν Άνθρωποι. Η κοινωνία δεν βοηθά σίγουρα, αλλά αλίμονο αν περιμέναμε από εκεί να πάρουμε την απόφαση μας, η απόφαση πρέπει να είναι καρδιάς και όχι τυχαία!
Χαίρομαι που τον τελευταίο καιρό, η γυναίκα παίρνει τα πάνω της, καιρός ήταν!

ΑΦιλάκια τρυφερά Μαρινάκι μου και καλή συνειδητή βδομάδα να έχουμε!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ

Το θέμα είναι τεράστιο και καλώς το ανέβασες Μαρίνα. Μιας και είσαι νέα γυναίκα, οι απόψεις σου μας είναι πολύ χρήσιμες και σημαντικές να δούμε και να αφουγκραστούμε τη σκέψη σου.
Η μητρότητα, δεν είναι …ατομική ευθύνη. Ζούμε σε οργανωμένη κοινωνία. Έτσι δεν λέμε; Θαυμάσια. Οφείλει λοιπόν η πολιτεία, ως εκπρόσωπος που διαχειρίζεται τα δρώμενα της κοινωνίας να φροντίσει την μητρότητα. Πως;
Όχι σίγουρα στο να καπελώσει τη γυναίκα με αντιλήψεις τύπου:
“Η γυναίκα έχει προορισμό το σπίτι και να κάνει παιδιά” Αυτό είναι άποψη “ταλιμπανισμού” και την προάγει η ιεραρχία της εκκλησίας δυστυχώς.
Η πολιτεία οφείλει να στηρίξει την εργαζόμενη γυναίκα-μητέρα και την άγαμη μητέρα της μονογονικής οικογένειας! Με ένα μεγάλο πακέτο μέτρων κοινωνικών, εργασιακών, οικονομικών. Αν δεν υπάρξουν αυτά, για ποια κοινωνία να μιλάμε.
Για να ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται σε άλλες χώρες. Σκανδιναβία, Γερμανία, Αυστραλία. Για να δούμε τι γινόταν στην Σοβιετική ένωση; Να δούμε πόσο ενεργά στηρίζονται και το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση και το δικαίωμα της μητρότητας.
Μαρίνα μου, χαίρομαι για τις απόψεις σου. Και πολύ καλά ανέδειξες το ζήτημα.
Καλή βδομάδα κορίτσι μου.

ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
15/06/2021 12:15 ΠΜ

Πολύ χαίρομαι που ένα κορίτσι στην ηλικία σου Μαρινακι μου έχει τέτοιες σωστές απόψεις… και βέβαια είναι απόφαση της κάθε γυναίκας τι θα κάνει με το θέμα παιδί και την ζωή της…
Τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη να μπορέσεις να τα μεγαλώσεις εκτός από σωστά, να υπάρχουν και οι πόροι που σήμερα είναι δύσκολο αν δεν υπάρχει η βοήθεια των γονιών γενικώς…γιατί από το κράτος μην περιμένουν και πολλά…
Μια πολύ ωραία ανάρτηση σχετικά με το θέμα μικρή μου μπράβο σου
Να περνας όμορφα ότι και να κάνεις και προπαντός να ερωτεύεσαι την ζωή είναι ωραία!! φιλιαααα

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
15/06/2021 7:19 ΠΜ

Συμφωνώ απόλυτα, Μαρίνα, με αυτά που γράφεις. Επιπλέον όμως θα βάλω μια ακόμα διάσταση. Την επιβίωση μας ως έθνος ή κράτος αν προτιμάς. Ο πληθυσμός μιας χώρας έχει σχέση με την οικονομική ευημερία του τόπου, την ασφάλεια της, γενικά την πρόοδο της. Ας αναλογιστούμε πόσοι νέοι μας έφυγαν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Ας αναλογιστούμε τα φορολογικά αντικίνητρα για την οικογένεια που θεσπίστηκαν στα χρόνια της κρίσης. Ας αναλογιστούμε την ανυπαρξία επαρκών πολιτικών στήριξης για τις νέες οικογένειες και τέλος ας αναλογιστούμε τους μισθούς μας σε σχέση με το κόστος ζωής. Όλα αυτά έχουν σχέση με την υπογεννητικότητα αλλά γι΄ αυτά δεν συζητά κανένας σοβαρά.
Χαίρομαι για τους προβληματισμούς σου (και δικούς μας συγχρόνως).
Την Καλημέρα μου!

mia petra
15/06/2021 12:25 ΜΜ

Όπως αναφέρεις προς το τέλος, όλα έχουν να κάνουν με την κοινωνία που ζούμε.. Κι εκείνο που διαπιστώνω με πικρία, είναι πως, αντί να βελτιώνεται η συμπεριφορά τής κοινωνίας, μέσα από τις καινούργιες γενιές, παραμένει στα ίδια -χαμηλά- επίπεδα. Ασχολούνται πάρα πολλοί άνθρωποι με τις ζωές τών άλλων ανθρώπων, κι αυτό θα είναι πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα. Το πότε και εάν κάποιος θα αποκτήσει οικογένεια, τί δουλειά κάνει, τί φοράει, ποιο σεξουαλικό προσανατολισμό επιλέγει, πόσα λεφτά έχει, πόσα κιλά πρέπει να χάσει -και πόσα θέματα ακόμα-, κάπου έλεος! Αν φρόντιζε ο καθένας μας να βελτιώσει το εγώ του, θα ζούσαμε σε μια καλύτερη κοινωνία, όπου η αλληλεγγύη κι ο σεβασμός ωχριούν σε μεγάλο βαθμό.. Ωραίο θέμα κουκλοβαφτιστηρόνιμου! 😉

Υ.Γ Εκείνο που με ευχαριστεί μεταξύ άλλων στα ταξίδια, είναι πως, πέρα από το ότι είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων, πολλές κοινωνίες σέβονται τους ανθρώπους όπως είναι, και δεν ρίχνουν ούτε μιά -επικριτική- ματιά σε κανέναν άνθρωπο γύρω τους.

Γεωργία Μανασή
15/06/2021 3:34 ΜΜ

Προσωπικά έγινα νωρίς μάνα, στα 23 μου είχα και την 2η κόρη, στα 46 μου γιαγιά, δεν μετάνοιωσα γι’αυτό ακόμη και όταν κατάλαβα πως το να είμαι μάνα και συγχρόνως να κάνω καριέρα στο επάγγελμα που λάτρεψα και πολέμησα γι’αυτό..ήταν αδύνατο . Έτσι έκανα επαγγελματική εμπορική καριέρα και όχι το όνειρο της Τέχνης που ήθελα. Πιστεύω πως η γυναίκα πρέπει να γίνεται μάνα όταν αισθάνεται ότι μπορεί να ανταποκριθεί πλήρως, η μητέρα μου γιατρός, φοιτήτρια , με μεγάλωσε η γιαγιά, προτίμησε την καριέρα μα όταν μεγάλη την χρειάστηκα ήταν δίπλα μου. Η γυναίκα πρέπει να αναγνωρίζεται σαν το πιο δυναμικό, εργατικό και πολυεπαγγελματικό άτομο. Έχει δικαίωμα και εξουσία στον εαυτό και την ελευθερία αποφάσεων. Θα φανώ ίσως κακή γνώμη αν πω πως δέχομαι την έκτρωση σαν δικαίωμα στο σώμα της όταν δεν αισθάνεται έτοιμη. Δεν υπάρχει ωραιώτερη περίοδος όταν μεγαλώνεις ένα παιδί με πλήρη συναίσθηση. Στα ..27 μου αφαίρεσα μήτρα λόγω προβλημάτων. Τα παιδιά μου ήταν με πλήρη επιθυμία και συναίσθηση της απόφασης μου. Απλά είμαι αντίθετη με εγκυμοσύνες σε ηλικείες πάνω από..50 ετών. Εγωιστικό να θέλεις σε τέτοια ηλικία να γεννήσεις παιδί και να μην αγκαλιάσεις ένα από τα παιδιά έστω και μεγαλύτερα που διψούνε για οικογένεια. Ομολογώ πως δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε.. νοικοκυρά, δεν αγαπούσα τις δουλειές , πάντα υπήρχε μία κυρία..Στέλλα για μένα , όμως δεν σημαίνει πως έπρεπε να είναι υποχρέωση μου γιατί είμαι γυναίκα.

Μαρία Κανελλάκη
17/06/2021 3:55 ΜΜ

Σε συγχαίρω για τις αξίες σου και σου εύχομαι “καλή τύχη” με όποιον ρόλο κι αν αποφασίσεις στη ζωή σου. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πώς είναι να μεγαλώνεις παιδιά σε μονογονεϊκή οικογένεια, ούσα σκληρά εργαζόμενη, αυτά τα συνέδρια και η υποκρισία που τα συνοδεύει, μου προκαλούν εμετό.
Φιλιά Μαρινάκι μου.

[instagram-feed]
16
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x

Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading