Marina Tsardakli 
Ξεκινώντας, βάλε αυτό, για μουσική συντροφιά.
Γιορτές
Ωραίο πράγμα οι γιορτές. Αγαλλιάζει η ψυχή, στη θύμιση των παιδικών αναμνήσεων. Όμως θαρρείς και κάτω από το φως που δημιουργούν τα λαμπάκια, χορεύει η μελαγχολία της έλλειψης. Της έλλειψης αυτών που δεν έχεις. Συνήθως συναισθημάτων ή ανθρώπων.
Και το γκλίτερ, μέσα στην υπέλαμπρη όψη του, θυμίζει πως δεν είναι όλα λαμπερά στη ζωή.
Κι οι μουσικές, πόσο αδιάφορες φαντάζουν, αν η ψυχή σου δεν αναγνωρίζει τη χαρά τους.
Η χαρά μου ήσουν εσύ, μα δεν τόλμησα να σε αγγίξω!
Νύχτα
Είναι πλανεύτρα, η Νύχτα. Έχει έναν τρόπο να σε κρατάει δέσμιο και να αναγκάζει το μυαλό, να γυρνά σε μια δίνη. Μια δίνη αναμνήσεων, λαχτάρας, ονείρων.
Αυτή τη Νύχτα λοιπόν, όποια πόρτα κι αν άνοιγε το μυαλό, έβρισκε εσένα.
Κι ας μην κατάφερα ποτέ να σου πω, πως πάντα ήσουν εσύ.
Ξέρω, όλο αυτό, είναι ένας ανορθόδοξος τρόπος να ανοίξεις σε κάποιον τη ψυχή σου. Συνήθως, απευθύνεις πρώτα, έναν χαιρετισμό. Όμως, δεν ήξερα πώς να σε αποκαλέσω.
Δεν ήσουν η αγαπημένη μου. Δεν ήσουν η φίλη μου, δεν ήσουν τίποτα κι όμως θα ήθελα να είσαι τα πάντα.
Απόψε, άκουσα μια είδηση για ενδοοικογενειακή βία.
Κάποιος χτύπησε πολύ σοβαρά τη γυναίκα του.
Πληγώθηκα.
Πώς γίνεται κάποιος, να απλώνει βίαια, τα χέρια του πάνω σε έναν άνθρωπο που αγάπησε κι έκανε οικογένεια του! Κι εγώ που τόσο θα ήθελα να απλώσω επάνω σου τα χέρια μου, με τον πιο τρυφερό τρόπο, δεν τόλμησα. Να μην τολμάς τον έρωτα και να τολμάς τη βία. Κι όμως κι εγώ κι εκείνος συνυπάρχουμε στην ίδια πραγματικότητα. Κι εγώ κι εκείνος είμαστε το ίδιο δειλοί.
Πώς βρίσκεις δικαιολογία να σηκώσεις χέρι σε κάποιον που αγαπάς; Υπάρχει άραγε κάποια καλή δικαιολογία; Εγώ δε μπορώ να σκεφτώ. Ίσως γιατί έτσι με έμαθε ο πατέρας μου. Οι γυναίκες είναι πριγκίπισσες μου έλεγε πάντα. Θα τις προσέχεις! Κι εκείνη που θα βάλεις δίπλα σου, θα την έχεις για βασίλισσα.
Άκουσα λοιπόν γι’ αυτή την υπόθεση κι αναρωτιόμουν αν αισθάνεται ένοχος. Γιατί εδώ, αισθάνομαι ένοχος εγώ και το μόνο έγκλημα που έκανα ήταν που σε άφησα να με προσπεράσεις.
Πριν λίγο, ένας φίλος μου έστειλε μια φωτογραφία από το νέο του πίνακα!
Είχε τον τίτλο: Εμμονή
Χάζευα τον πίνακα και σκεφτόμουν εσένα! Τη δική μου εμμονή. Που δε σου άγγιξα ποτέ ούτε το χέρι, γιατί φοβόμουν το άγγιγμα σου κι όλα όσα θα με έφερνε αντιμέτωπο! Μα ήθελα τόσο να σε κρατήσω αγκαλιά ξέρεις. Να ξεγυμνώσω το κορμί σου και τους ενδοιασμούς σου και να ξεκλειδώσω τις αισθήσεις σου! Να μπερδέψω τα δάχτυλα σου με τα δικά μου, τη ζωή σου με τη ζωή μου. Να κρατήσω τα χέρια μας μπλεγμένα πάνω απ’ το κεφάλι σου και με το βάρος του σώματος μου, να σε εγκλωβίσω στη στιγμή. Σε μια στιγμή πάθους κι ηδονής, εκεί που θα σε κρατώ γερά στα χέρια μου, να σου ψιθυρήσω πως νιώθω. Μα να το ακούσεις τόσο δυνατά απ’ τη ψυχή μου, ώστε να μην την αμφισβητήσεις ποτέ.
Θυμήθηκα τα λόγια σου εκείνο το απόγευμα:
Τον Έρωτα δεν τον χρωματίζουν οι άνθρωποι, Εκείνος χρωματίζει τη ζωή τους.
Ζω στο σκοτάδι. Σε ένα ατέλειωτο μαύρο. Το άσπρο μου ήθελα πάντα να είσαι εσύ. Μα φοβήθηκα. Ακόμα φοβάμαι, αν με ρωτάς.
Σήμερα κατάλαβα, πως δεν έχω ζήσει όπως θα ήθελα. Πικρή αίσθηση αυτή!
Και μου λείπεις. Αυτό ήθελα βασικά να σου πω. Μου λείπουν όσα δε ζήσαμε. Όσα θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει.
Κάνω παρέα απόψε με ένα “αν”, αντί μαζί σου!
Δε θυμάμαι τη φωνή σου, το άρωμα σου και μου λείπει κι αυτό.
Στην αρχή, είχα την ψευδαίσθηση πως δεν πειράζει. Όταν νιώσω έτοιμος, θα έρθω να σε βρω. Μα τα χρόνια περνούν κι η ζωή δεν είναι παραγωγή στο Χόλυγουντ. Θα με συγχωρήσεις;
Βγάζουν νόημα αυτά που λέω;
Ίσως κι όχι. Λίγο το ουίσκι, λίγο το τσιγάρο. Όχι, ότι θέλω να σου ζωγραφίσω την εικόνα, του ανθρώπου που έχει χαθεί στις σκέψεις του, μα αυτός απόψε, είμαι εγώ. Βουτηγμένος στην απόγνωση, χαμένος σε μια αναίτια λαχτάρα. Είμαστε κλεισμένοι, έρχονται γιορτές και το μόνο που μου λείπει είσαι εσύ.
Τόσες λέξεις. Άραγε, νιώθεις τι σου λέω; Το ξέρω, είπα πολλά! Μα δε σπας το φράγμα της σιωπής, για να πεις τα απαραίτητα.
Και φοβάμαι ξέρεις! Γιατί, ίσως αυτή τη στιγμή όλα αυτά, τα διαβάζεις στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Ίσως το κορμί σου, να’ναι δικό του λάφυρο κι η καρδιά σου, δικός του θησαυρός.
Ίσως και να ‘ναι πια αργά για μας.
Ένα μένει να σε ρωτήσω: θα μου απαντήσεις σ’ όλα αυτά; Ή θα μείνεις απλά μια εμμονή; Μια εμμονή, που η Νύχτα θα χρησιμοποιεί για να με βασανίζει στην κόλαση που έχτισα;
❄❄❄❄❄❄❄
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Φωτο – Συγγραφική Σκυτάλη #6 που διοργανώνει η Mary Petrax, από το blog Γήινη Ματιά.
Την εικόνα που την έδωσε ο Giannis Pit. από το blog Ηδύποτον, μαζί με τη λέξη εμμονή.
Ομολογώ πως δεν έχω γράψει ποτέ, από τη πλευρά ενός άντρα. Ούτε έχω νιώσει ποτέ αυτή την απόγνωση. Ούτε κι εμμονή. Γενικά δεν έχω ταυτιστεί με αυτή την ψυχοσύνθεση. Η εμμονή είναι δύσκολη σαν έκφραση, στην περιγραφή, στα αισθήματα. Έχει μια δική της ένταση! Οπότε δε ξέρω αν το απέδωσα όπως θα έπρεπε.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι καλό να μοιραζόμαστε τα αισθήματα μας. Να μην αφήσουμε τον φόβο να μας κατακλύζει και να μας κρατά πίσω! Αν η πανδημία, μας υπενθυμίζει κάτι μέσα σ’ όλα, είναι πόσο μικρή είναι η ζωή. Ας τη χαιρόμαστε. Σεβόμενοι τον εαυτό μας και τα θέλω του και στεκούμενοι με ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους! Χωρίς “αν”.
Άλλωστε στα αισθήματα δεν υπάρχει ντροπή!
Καταλαβαίνω όμως, πως όταν κάποιος επιλέγει να κρατάει τα αισθήματα του κρυφά, πρέπει να φτάσει στην απόγνωση, για να “σπάσει” και να τα ομολογήσει. Κι ενδεχομένως να μην είναι αργά. Ποτέ δε θα το μάθουμε, αν δεν εξομολογηθούμε όσα νιώθουμε.
Ήταν ιδιαίτερα αισθαντική η εικόνα του Γιάννη (σ’ ευχαριστώ πολύ Γιάννη) και μόλις βρήκα χρόνο να την κοιτάξω, σε ένα εικοσάλεπτο είχα γράψει την ανάρτηση, ακούγοντας το τραγούδι που βρίσκεται στην αρχή!
Πολύ χάρηκα την όλη διαδικασία. Είναι ιδιαίτερα δημιουργική κι απελευθερωτική και αναγκαία με όσα ζούμε. Είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία!
❄❄❄❄❄❄❄
Η εικόνα που διάλεξα για τη Μαρία Γ. είναι η παρακάτω κι η λέξη είναι θαλπωρή!
Ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Να είστε καλά, ασφαλείς και μη ξεχνάτε, να ερωτεύεστε τη ζωή!
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)
Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!
Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μαρίνα μου εισαι σπίρτο μονάχο!! Τόσο γρήγορα, σαν αστραπή πήρες την εικόνα σου και τη λέξη σου και διαβάζουμε τη δική σου οπτική της εμμονής. Ναι δύσκολη λέξη και από την πλευρά του άντρα δύσκολο να αποδοθεί αλλά κατά τη γνώμη μου πολύ όμορφα παρουσίασες τις σκέψεις που σου γέννησε η εικόνα. Και ναι αυτό το ”αν” σαν βρόχος γύρω από το λαιμό είναι. Και σε πνίγει και δεν σ’αφήνει να ζήσεις. Όπως δεν μπορεί αν ευχαριστηθεί τη ζωή του κάποιος που έχει εμμονές.
Μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιάζεις τις σκέψεις σου στη συμμετοχή σου
Μπράβο σου…και η αναφορά στη βία εναντίον των γυναικών θαυμάσια παρουσιάζεται και οι προβληματισμοί αυτοί που πρέπει
Η εικονα που παραδίδεις και η λέξη με ”ζέσταναν” και περιμένω τη Μαρία να μας καταπλήξει και εκείνη.
Φιλάκια πολλά Μαρίνα μου
Αννούλα μου, να ‘σαι καλά. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
Είναι πράγματι δύσκολο, να γράψεις από τη πλευρά ενός άντρα. Ήταν μεγάλο μου άγχος, το αν θα καταφέρω να το αποδώσω. Η έμπνευση όμως, μου βγήκε αβίαστα, κι είπα να την εμπιστευτώ.
Χαίρομαι λοιπόν που σου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα.
Η εικόνα για τη Μαρία μας εμένα μου κέρδισε τη καρδιά κι είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα κάνει κι η συμμετοχή της!
Σε φιλώ γλυκά. Καλή Κυριακή!
Μαρίνα μου δεν έχω λόγια..
Υποκλίνομαι!
Καλημέρα Κατερίνα μου!
Να είσαι καλά! Με τιμούν τα λόγια σου!
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή! Σε φιλώ!
Έβαλα το δίσκο στο πικαπ… Γέμισα το κρυστάλλινο ποτήρι με αμερικάνικο ουίσκι μέχρι να σκεπάσει τα παγάκια. Άναψα την πίπα με άρωμα καπνό κεράσι, χαμήλωσα τα φώτα και άρχισα να φυλλομετρώ τη γραφή σου.
Βρέθηκα μπροστά σε έναν μονόλογο. Σε έναν αντρικό σπαρακτικό μονόλογο. Άφησα τα λόγια σου να με παρασύρουν, σε εικόνες παλιές, σε δισταγμούς μεγάλους, σε πισωγυρίσματα. Ένιωσα να συναντώ πολλές αλήθειες από τον νεανικό εαυτό μου. Με έφερες δίπλα σε πρόσωπα, στιγμές. Συνάντησα ακόμα και τα λόγια του πατέρα μου για τη γυναίκα. Και τη μύηση που μου έκανε για τον παντοτινό σεβασμό της, υμνητής της γαρ.
Όταν διάλεξα τη φωτογραφία αυτή Μαρίνα, το έκανα εν πλήρη συνειδήσει. Ήξερα τι θα βγάλω από μέσα σου. Μην με ρωτήσεις γιατί. Ένστικτο. Έχοντας μελετήσει προηγούμενα γραπτά σου έμαθα λίγο να σε “διαβάζω”. Μην το πάρεις εγωιστικό. Δικαιώθηκα λοιπόν! Παραπάνω από αυτό που περίμενα.
Τόμησες! “Άλλαξες” φύλο! Έπιασες τη σκέψη ενός άντρα. Το πάθος και το συναίσθημά του. Πέρασες το μήνυμά σου για τη βία κατά της γυναίκας, (μπράβο σου), ανέδειξες το τραγικό δράμα μιας ανεκπλήρωτης εμμονής που μένει να στοιχειώνει αυτόν που τη βιώνει.
Τι να πρωτοσημειώσω τώρα λογοτεχνικά-εκφραστικά:
” Που δε σου άγγιξα ποτέ ούτε το χέρι, γιατί φοβόμουν το άγγιγμα σου κι όλα όσα θα με έφερνε αντιμέτωπο!”
“Τον Έρωτα δεν τον χρωματίζουν οι άνθρωποι, Εκείνος χρωματίζει τη ζωή τους.”
“Κάνω παρέα απόψε με ένα “αν”, αντί μαζί σου!”
“Μια εμμονή, που η Νύχτα θα χρησιμοποιεί για να με βασανίζει στην κόλαση που έχτισα;”
Μικρά εκφραστικά διαμάντια που διάλεξα να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε τόσα.
Μαρίνα, με συγκίνησες καλή μου. Για μια ακόμα φορά. Κάνε κάτι για τη γραφή σου παρακαλώ, το φωνάζω καιρό. Τόλμα! Μην χάνεσαι.
Τίμησες με το παραπάνω και εσύ την “Φωτοσυγγραφική μας σκυτάλη” που θαρρώ ότι ο 6ος κύκλος της ζωγραφίζει στην κυριολεξία.
Η εικόνα αλλά και η λέξη για τη Μαρία είναι απόλυτα κατάλληλη για την αγαπημένη ρομαντική μας φίλη.
Υποκλίνομαι στις επιλογές σου Μαρίνα.
Γιάννη μου συγχαρητήρια και σε εσένα για την επιλογή σου!! Παίζει καταλυτικό ρόλο η σκυτάλη σε αυτό το δρώμενο κάτι που έχουμε διαπιστώσει σε πολλές συμμετοχές.
Πραγματικά θέλουμε περισσότερα κείμενα σου σαν και αυτό.. Έχω ενθουσιαστεί τρομερά όμως..!
Κατερίνα μου τι να πω για τα λόγια σου καλή μου φίλη,
Σε ευχαριστώ πολύ για την ιδιαίτερη τιμή με την οποία ντύνεις την συμμετοχή μου. Και ευθύνη παράλληλα για μένα. Δώρο πραγματικό να συνεχίζω. Είναι εξαιρετικό αυτό που ζούμε στην “σκυτάλη” από όλους.
Την καλησπέρα μου.
Καλημέρα Γιάννη,
Χαίρομαι που διάβασες με τέτοια ατμόσφαιρα τη συμμετοχή μου. Είμαι σίγουρη, ότι της έδωσες μια άλλη αίσθηση.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Και φυσικά για την εικόνα και τη λέξη σου, που στάθηκαν αφορμή να εμπνευστώ τη συμμετοχή μου!
Τόλμησα να αλλάξω να δω την αντρική πλευρά και να την καταγράψω, γιατί νομίζω πως η Σκυτάλη, είναι μια καλή ευκαιρία να δοκιμάζει κανείς τα όρια του και να τα προσπερνά.
Ο έκτος κύκλος, όντως είναι εκπληκτικός. Βέβαια, χωρίς να σημαίνει πως δεν αγάπησα κάθε κύκλο, είχα ξεχωρίσει και τον τρίτο κύκλο της Σκυτάλης.
Η Μαίρη, είχε θαυμάσια ιδέα με τη Σκυτάλη, και μας δώσει το έναυσμα για πολλές εμπνεύσεις.
Θεωρώ κι εγώ πως η Μαρία Γ. Θα μας χαρίσει κάτι ιδιαίτερα όμορφο με την εικόνα.
Σε ευχαριστώ και πάλι για τα λόγια σου. Με συγκινούν!
Να ‘σαι καλά. Καλή Κυριακή να έχεις
Είχα αφήσει το διήγημα του Γιάννη στη μέση και μπήκα στο e-mail μου για να βρεθώ στο “σπιτικό” του. Κι έπεσα “πάνω” σου.
Δεν θέλω να διαβάσω τώρα τίποτε άλλο.
Αφήνω για αύριο τη συνέχεια της ιστορίας του Γιάννη.
Υπέροχο! Σ’ ευχαριστούμε!
Καλημέρα Ανέσπερη!
Να ‘σαι καλά. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Καλή Κυριακή να έχεις! Σε φιλώ
Ό,τι και να πω είναι λίγο, Μαρίνα μου. Παρακολουθούσα τη σκέψη σου όταν κατάλαβα ότι τελικά την ιστορία την διηγείτο άντρας. Πολύ δυνατό κείμενο, φίλη μου. Καλογραμμένο, με ροή, ύφος απλό που δεν κουράζει τον αναγνώστη, ενώ παράλληλα του κεντρίζει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Μπράβο, κοπέλα μου. Η εικόνα με το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι υπέροχη για τη Μαρία μας. Φιλάκια.
Καλημέρα Μία μου,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Είπα, να ξεφύγω λίγο, και να δω μια άλλη οπτική. Χαίρομαι που σας άρεσε.
Σε φιλώ γλυκά.
Καλή Κυριακή
Με συνεπήρε!!!
Όμως θέλω να σε ρωτήσω. Για ποιό λόγο ένας άνθρωπος να κρατάει κρυφά τα συναισθήματα του; Ισχύει ποτέ αυτό ή στην πραγματικότητα είτε είναι κενός συναισθημάτων είτε δεν ξέρει τί θέλει;
Όλοι οι άνθρωποι είχαμε ή έχουμε μια εμμονή, όμως η ζωή δεν είναι εκεί όπου το συναίσθημα ρέει και ελεύθερο και άφθονο χωρίς ενδοιασμούς;
σε καληνυχτώ όμορφο ταλέντο μου
σε φιλώ
Καλημέρα Στέλλα μου,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τη κουβέντα που ανοίγεις.
Για εμένα, όλα καταλήγουν στη σχέση μας με τον εαυτό μας. Αν δε ξέρεις τι πραγματικά θες, δε ξέρεις ποιος μπορεί να στο δώσει και χάνεσαι στις επιλογές. Όταν η ζωή, σταθεί ευγενική απέναντι σου και στο δώσει μπροστά σου έτοιμο, δε ξέρεις τι να κάνεις, πώς να το νιώσεις, πώς να το σεβαστείς. Και το “άγνωστο” φοβίζει anyway, πόσο μάλλον ένα τέτοιο άνθρωπο. Κι άρα από φόβο, κρύβει τα αισθήματα του και μένει να λογαριάζει τα “αν”. Τουλάχιστον εγώ, έτσι το αντιλαμβάνομαι!
Η ζωή, σίγουρα είναι εκεί που ρέει το συναίσθημα. Άλλωστε η παλέτα της είναι πλούσια συναισθημάτων. Το αποδεικνύει στο πλήθος των στιγμών της.
Σε καλημερίζω και στέλνω ευχές για μια όμορφη Κυριακή
Μαρίνα μου το περίμενα να αποδώσεις αυτό που σου γέννησε η εικόνα με τόση ευαισθησία μια και είναι χαρακτηριστικό σου. Δεν περίμενα να εκφραστείς με την αρσενική πλευρά σου που λένε. Όπως πάντα γράφεις υπέροχα και ο αναγνώστης παρασύρεται και χάνεται από τον τρόπο έκφρασης σου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συμμετοχή σου όπως πάντα. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής αυτά τα περί εμμονών δεν τα αντιλαμβάνομαι με ευαισθησία. Για μένα που είμαι αναλυτικός τύπος τα πράγματα είναι πιο τσεκουράτα. Πώς να το πω; Είμαι άτομο που πιστεύω πως τα πάντα πρέπει να ξεκαθαρίζονται σε μια σχέση. Και να φας ήττα τι έγινε; Όλα στο σχέδιο είναι. Τέλος πάντων η ανθρώπινη φύση περιπλέκει πάντα τα πράγματα αντί να τα κάνει απλά.
Η εικόνα για την Μαρία πλατιά θα την έλεγα. Μπορεί να γράψει ότι θέλει! Φιλιά πολλά!
Μαίρη μου αρχικά σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, αλλά πάνω απ’ όλα που εμπνεύστηκες τη Σκυτάλη και μας δίνετε το έναυσμα να δημιουργήσουμε.
Αυτά περί εμμονών κι “αν” ούτε εγώ τα καταλαβαίνω. Για εμένα τα πράγματα είναι απλά. Εμείς οι άνθρωποι με φόβους κι εγωισμούς τα κάνουμε δύσκολα.
Σε φιλώ γλυκά και στέλνω ευχές για μια όμορφη Κυριακή!
Καλημέρα Μαρινάκι μου έχεις γίνει η πρώτη φροντίς μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ και το απολαμβάνω! Σε δύο μέρες αρχίζει και ο Δεκέμβρης και είμαι σε έναν ευχάριστο αναβρασμό. Ο εγωισμός το άγχος και οι φοβίες είναι τα προβλήματα της ανθρώπινης φύσης και τα αποτελέσματα ενός τρόπου ζωής που μας όρισαν και εμείς τον ασπαστήκαμε. Οι άνθρωποι πρέπει να μιλάμε τελικά μεταξύ μας! Αυτό είναι το βέβαιο! Να έχεις μια όμορφη Κυριακή όπως και το όμορφο μυαλουδάκι και η ακόμα πιο όμορφη καρδούλα σου! Φιλάκια!
Έτσι είναι Μαίρη μου! Πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο που μου αφιερώνεις και τη δοτικότητα σου!
Καλό ξημέρωμα και καλή βδομάδα να μας ξημερώσει!
Πρώτα πρώτα Μαρίνα να σε συγχαρώ για την μουσική υπόκρουση. Ένα δυνατό Μπλουζ, που “μεγεθύνει” όλα όσα έγραψες. Για την μοναξιά, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, την εμμονή, τα ερωτήματα που συνεχώς κάνουμε στον εαυτό μας και για αυτά που αφήνουμε να φύγουν. Για την ενδοοικογενειακή βία που όταν υπάρχει, καλό είναι αν τελειώνει κάθε σχέση, για τις μελαγχολικές Χριστουγεννιάτικες εορτές.
Ωραία γραφή και σαν άντρας, ναι, μπόρεσες να μπεις στο πετσί του!
Την καλημέρα μου!
Πολύ ευχαριστώ!
Και συμφωνώ απόλυτα! Όταν υπάρχει βία, καλό είναι να τελειώνει η σχέση! Πόσες φορές έχουμε όμως δει, να συνεχίζεται με δραματικές επιπτώσεις!
Ευχαριστώ για όλα!
Καλό ξημέρωμα και καλή βδομάδα να μας ξημερώσει!
Μαρίνα μου καλημέρα!
Θα τα πάρω με τη σειρά για να μην ξεχάσω κάτι απ’ όσα έχω στο νου μου να σου γράψω.
Πρώτα απ’ όλα να σε συγχαρώ για την μουσική επιλογή σου. Το τραγούδι που διάλεξες για να συνοδεύσει το κείμενό σου είναι αντάξιο του ψυχικού βάσανου που περνάει ο ήρωάς σου. Αργό, βασανιστικό και παθιασμένο.
Και έρχομαι στο θέμα σου. Γράφεις: “Να μην τολμάς τον έρωτα και να τολμάς τη βία. Κι όμως κι εγώ κι εκείνος συνυπάρχουμε στην ίδια πραγματικότητα. Κι εγώ κι εκείνος είμαστε το ίδιο δειλοί.” Με αναστάτωσε η αλήθεια που εκφράζει. Σκέφτομαι πως ακόμα και η έλλειψη του θάρρους στον έρωτα μπορεί να εκδηλωθεί με βία. Το απωθημένο, και η εμμονή είναι πολύ άγρια πράγματα. Δύσκολα τα διαχειρίζεται κανείς.
Το κείμενό σου μου άρεσε πάρα πολύ. Ανέπτυξες το θέμα σου με την άνεση ενός ανθρώπου που έχει βιώσει το συναίσθημα της έλλειψης και της εμμονής. Μου το μετέδωσες έντονα και μ’ έκανες να το νιώσω όπως ο ήρωάς σου.
Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου Μαρίνα μου και σ’ ευχαριστώ πολύ για την (αγαπημένη) εικόνα που μου αφήνεις. Να έχεις όλη τη θαλπωρή που μπορούν να προσφέρουν τα φετεινά Χριστούγεννα, σε πείσμα των καιρών.
Πολλά φιλιά 🙂
Καλησπέρα Μαρία!
Η εμμονή και το αποθημένω είναι όντως άγρια πράγματα! Δύσκολα και στη ζωή και στη γραφή!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια κι εύχομαι να σε εμπνεύσει όμορφα η εικόνα κι η λέξη!
Μακάρι όλοι μας, αυτές τις γιορτές, να έχουμε θαλπωρή, στις ζωές και τις καρδιές μας.
Σε φιλώ!
Καλό ξημέρωμα και καλή βδομάδα να μας ξημερώσει!
Μαρίνα η ιστορία σου έχει έντανα συναισθήματα και ερωτισμό.
Ένας ανεκλήρωτος έρωτας.
Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια .!
Πολύ σ’ ευχαριστώ!
Μια όμορφη εβδομάδα ας μας ξημερώσει!
Σε φιλώ ❄
Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου Μαρίνα μου.
Δύσκολες καταστάσεις κι αναφέρθηκες με πολύ ευαισθησία.
Ήμουν σίγουρη ότι θα γράψεις κάτι πολύ καλό, αλλά δεν περίμενα να γράψεις σαν άνδρας.
Η φωτογραφία και η λέξη που διάλεξες για τη συνέχεια μας προετοιμάζει για ακόμα μία υπέροχη ιστορία.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά.
Τολμηρή και καινοτόμα και σ’ αυτή τη συγγραφή σου, Μαρίνα μου. Τόλμησες και μπήκες στα αντρικά παπούτσια και έδωσες την εκδοχή ενός άντρα που βιώνει την ερωτική ματαίωση. Εύχομαι να μην ταυτιστείς ποτέ μ’ αυτή την παθολογική κατάσταση που κρατάει εγκλωβισμένο έναν άνθρωπο και στην ουσία παραδίδεται στην αυτοκαταστροφή. Η μαρτυρία πάντως του ήρωα, συνοδευόμενος απ’ τη μουσική υπόκρουση που επέλεξες, σκηνοθετεί έναν αληθοφανή μονόλογο ενός ανθρώπου που παλεύει με τα συναισθήματα και τη μοναξιά του. Πόσο επίκαιρη και πόσο γνώριμη αυτή η λυγμική κραυγή!
Συγχαρητήρια πολλά Μαρίνα μου!
Καλή συνέχεια στη σκυτάλη μας με μια συμβολική λέξη που όλοι αναζητάμε αυτές τις μέρες.
Τα φιλιά μου!
Να ‘σαι καλά Μαρία μου!
Ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Όσο για τη λέξη που έδωσα στη Μαρία, νιώθω κι εγώ αυτές τις μέρες μεταξύ άλλων, ζητάμε και θαλπωρή κι εύχομαι να τη βρούμε! Είναι αναγκαίο συστατικό των Χριστουγέννων κι αφού δε θα έχουμε άλλα κι άλλα, ας έχουμε αυτό.
Καλή βδομάδα να μας ξημερώσει!
Σε φιλώ ❄
Μαρίνα μου ο ήρωάς σου μέσα από τον συγκλονιστικό μονόλογό του έθεσε στη σωστή διάσταση τα “αν”, τις αναβολές και τους ανεκπλήρωτους έρωτες που καταντούν εμμονές και γίνονται βραχνάς αν δεν εξωτερικευτούν.
Πολύ ωραίος και ο προβληματισμός που θέτεις για την ενδοοικογενειακή βία. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που λέει πως σε αγαπά και θέλει να κάνει οικογένεια μαζί σου να σηκώνει με βία το χέρι πάνω σου. Τραγικότατο και εγκληματικό.
Καλή εβδομάδα!
Εγώ θα πω απλά: Είμαι ερωτευμένη με τον λόγο και την φαντασία σου, με τις εικόνες σου γεμάτες συναίσθημα και έρωτα, λατρεύω τα γραφόμενα σου πάντα γιατί με…”αγγίζουν”. Εσύ κι ο Γιάννης είστε τα…αεροπλανοφόρα μας. Εγώ μάλλον το φουσκωτό βαρκάκι για…διαφυγή(χα χα)!
Να ‘σαι καλά Ελένη μου! Σ’ ευχαριστώ!!!
Καλή βδομάδα να μας ξημερώσει!
Σε φιλώ!❄
Εγώ θα πω απλά: Είμαι ερωτευμένη με τον λόγο και την φαντασία σου, με τις εικόνες σου γεμάτες συναίσθημα και έρωτα, λατρεύω τα γραφόμενα σου πάντα γιατί με…”αγγίζουν”. Εσύ κι ο Γιάννης είστε τα…αεροπλανοφόρα μας. Εγώ μάλλον το φουσκωτό βαρκάκι για…διαφυγή(χα χα)!
Να’σαι καλά Αχτίδα μου. Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!!!!!
Με τιμάς.
Πολλά φιλιά σου στέλνω!!!!
Πόσο δύσκολο Μαρινάκι μου, να μπεις στην ψυχοσύνθεση του άνδρα που αιώνες τώρα έχει καταδυναστεύσει την γυναίκα και σε μερικές χώρες με την ανοχή της κοινωνίας συνεχίζει να το κάνει!
Έγραψες μια πολύ δυνατή ιστορία βάζοντας και την ενοχή στην πλοκή που είναι ένα από τα συναισθήματα που βασανίζουν πολλά άτομα και θέλει πολύ δύναμη και δουλειά για να ξεπεραστεί!
Για μένα ένα είναι σίγουρο, είμαστε οι καλλιτέχνες της ζωής μας γι αυτό και έχουμε τεράστια ευθύνη αν οι σχέσεις μας, χωλαίνουν!
Η φωτό που αφήνεις στην Μαρία Γ. και ο τίτλος “θαλπωρή” είμαι σίγουρη πως θα ζεστάνουν τις καρδιές μας!
ΑΦιλάκια ζεστά και με πολλά πολλά “Μπράβο”! 🙂
Πολύ καλό,με συνάρπασε.!!!!
Μπράβο νέα μου φίλη.!!!!!
Καλησπέρα Μαρίνα
Ιδιαίτερος και όμορφος ο τρόπος που πάντρεψες τις ημέρες και τα συναισθήματα της περιόδου που διανύουμε. Τα Χριστούγεννα με την Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Τη χαρά της προσμονής με τη θλίψη της αγωνίας. Την ανδρική οπτική με τη γυναικεία φωνή.
Πράγματι, δειλός ο άνδρας που σηκώνει το χέρι του να χτυπήσει μια γυναίκα, δειλός και ο άνδρας που γεννά προσδοκίες σε μια γυναίκα χωρίς να ανταποκρίνεται σ’αυτές.
Ιδανική η επιλογή που έκανε ο Γιάννης για σένα, ιδανική η φωτογραφία που επέλεξες για την Μαρία.
Μαρινάκι μου με δυσκολία διαβασα την συμμετοχή σου, γιατί η σελίδα σου τρέχει πανω κατω γρήγορα και δεν ξερω γιατί, προσπαθώ να δω από που είναι το πρόβλημα.
Εντυπωσιάστηκα που έγραψες και μπήκες στο θέμα της εμμονής από την μεριά ενός άντρα
Και απέδωσες θαυμάσια τα συναισθήματα του και τα ερωτηματικά του στις σχέσεις του με την εμμονή τους για αυτήν την γυναίκα …όμως ανέδειξες και την ευαίσθητη πλευρά του από τις αξίες που του δίδαξε ο πατέρας του … πολύ ωραία η συμμετοχή σου Μαρινάκι μου όπως και η εικόνα και η λέξη που παραδίνεις στην Μαρία .Γ σίγουρα θα μας εντυπωσιάσει.
Καλή συνέχεια σε ότι κανεις μικρή μου . φιλιααα…❤
Μαρίνα μου πέρα από την συγκλονιστική γραφή σου , εντυπωσιάστηκα από την προσέγγιση του θέματος……Η φωτό και η λέξη που επέλεξε ο Γιάννης, σε ενέπνευσαν να γράψεις μία ιστορία γεμάτη συναισθήματα με αντρική ματιά !!! Τι τόλμημα και πόσο επιτυχήμενο !!! Οι εμμονές, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, τα αρνητικά βιώματα , εγκλωβίζουν σε μία κόλαση ….Η ενδοοικογενειακή βία επίσης που συμπεριέλαβες στην ιστορία σου, μεγάλο θέμα, τρομακτικό και αποτρόπαιο….υπαρκτό όμως δυστυχώς ! Πολλές οι σκέψεις και α συναισθήματα που με κατέκλυσαν….υπάρχουν και κάποια θέματα εμμονών στον φιλικό περίγυρο που με έχουν απασχολήσει πρόσφατα, οπότε μπήκα και πάλι σε διαδικασία επαναπροσέγγισης…. Η εικόνα και η λέξη που παραδίδεις στην Μαρία Γ. πολλά υποσχόμενη και εύχομαι να μας γεμίσει θαλπωρή που τόσο έχουμε ανάγκη,,,, Σε φιλώ