Θα ήθελα να είμαι ροζ

Το ροζ είναι ένα χρώμα που πάντα αγαπούσα. Όχι, γιατί με παρασύρει το στερεότυπο!

Ίσως, γιατί ασυναίσθητα με συνδέει με την αθωότητα της παιδικής μου ηλικίας. Ίσως πάλι, γιατί στα μάτια μου φαίνεται όμορφο, με τραβάει…

Και το αποζητώ. Κι όταν το βρίσκω, φέρνει αυθόρμητα ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

Θα ήθελα λοιπόν να είμαι ροζ!

Σαν μια Θάλασσα που την ξελογιάζει το Ηλιοβασίλεμα!

Που μέσα στις αποχρώσεις του μπλε και του γαλάζιου, γλιστράει αποχρώσεις του ροζ, σαν χάδι, σαν φευγαλέο άγγιγμα. Κι αυτή όμως η μικρή κίνηση, την αλλάζει. Δεν την αλλοιώνει, απλά την κάνει κάτι άλλο. Κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό! Κάτι ονειρικό!

Κι Εκείνη αφρίζει, με τσαχπινιά, στα πλαίσια του φλερτ. Ενός ερωτικού παιχνιδιού δυο πανέμορφων κομματιών της Φύσης!

Σαν ένα στρώμα από Σύννεφα!

Να διαφοροποιηθώ από τους άλλους. Να μην μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει αιθεροβάμων. Να μην μπορεί να πει ότι πετάω στα Σύννεφα.

Να είμαι τα Σύννεφα. Να είμαι μαλακή κι ανάλαφρη, μα κι όταν “φορτώνω”, να μπορώ να ξεσπάσω και να αποφορτιστώ. Να μπορούν στο “είναι” μου, να αφεθούν όνειρα, ψυχές κι υποσχέσεις.

Να με σχηματίζει ο άνεμος και μέσα από τα σχέδια να πλάθονται οιωνοί κι ιστορίες.

Να ταξιδεύω, όσους μπορούν στο τίποτα, να βλέπουν τα πάντα!

Σαν πέταλο σε ροζ λουλούδι!

Να θυμίζω την Άνοιξη. Να με αγγίζει το άρωμα, να με τυλίγει η ομορφιά. Να με κοιτούν οι ερωτευμένοι και να σκέφτονται, οι καλλιτέχνες και να εμπνέονται, οι άνθρωποι… και να θυμούνται πως ο κόσμος δεν είναι άσχημος. Είναι πολύχρωμος, δεν είναι γκρίζος. Είναι εμείς, δεν είναι κάτι ξένο, κάτι αφηρημένο!

Σαν Ουρανός που τον μάγεψε ο Έρωτας

Και στα πέρατα Του ακούστηκε το φτερούγισμα πολλών πουλιών. Πουλιών που ταξιδεύουν κι αντικρίζουν τον κόσμο αλλιώτικα. Με άλλη αλήθεια, με άλλη βαρύτητα, με άλλη οπτική.

Χωρίς κανόνες, χωρίς “πρέπει”. Αγέρωχα! Ελεύθερα! Πάνω σε έναν καμβά που η Φύση ζωγραφίζει.

Σαν μια υπόσχεση στο Αύριο. Σαν μια συγνώμη στο Σήμερα. Σαν ένα πρωτότυπο αντίο στο Χθες!

Σαν Τέχνη αφηρημένη!

Το Μαύρο, να ‘ναι ο Κόσμος.

Στις πιο δύσκολες στιγμές Του, τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας Του. Στις στιγμές της απόγνωσης, του πόνου, του μίσους. Στην πιο αδύναμη στιγμή Του.

Κι ύστερα το ροζ, να είμαι εγώ.

Μπλεγμένη στα δίχτυα Του. Μα υπερισχύει η ελπίδα κι η αισιοδοξία μου. Υπερισχύει η αγάπη για τη ζωή.

Και να βγαίνει ένα όμορφο, αναστατωμένο αποτέλεσμα. Που λίγοι αντιλαμβάνονται. Που λίγοι μπορούν να νιώσουν.

Κι αν θυμίζει το Χάος, δεν πειράζει. Ο Κόσμος απ’ το Χάος φτιάχτηκε!

Σαν Καταιγίδα γεμάτη γοητεία!

Να καταπίνει η Θάλασσα τον θυμό μου κι από τα έγκατα της ψυχής μου, να ξεσπά κάθε γωνιά για όσα την πλήγωσαν.

Να αδειάσουν τον χώρο, διώχνοντας αυτή την ενέργεια, για όλα όσα θα έρθουν. Χωρίς το συνηθισμένο μαύρο, ούτε καν το γκρι. Με σεμνότητα, με πρωτοτυπία.

Ίσως χωρίς ομορφιά, γιατί τα ξεσπάσματα δεν είναι όμορφα. Μα με την γοητεία της απελευθέρωσης, της προσμονής της νηνεμίας.

Το ξέρω! Η ανάρτηση μου, δεν είχε ιδιαίτερο νόημα. Δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να πει. Κι όμως εμένα το μυαλό μου ταξίδεψε για λίγο, μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Ανταμώθηκε με τοπία, με αισθήσεις, με μυρωδιές και συναισθήματα.

Ανέβηκε στο αερόστατο της έμπνευσης και προσπάθησε να δει τον κόσμο, από μια άλλη οπτική. Κι ίσως αυτά που συνάντησε να μην ήταν σύννεφα που έκρυβαν τον Ήλιο, αλλά ελπίδες που θα επαληθευτούν κι έψαχναν το φως, για να βρουν τον δρόμο. Ίσως αυτά που συνάντησε, δεν ήταν πουλιά. Να ήταν αναρτήσεις που κάποια στιγμή θα έρθουν κι αυτές για μια συνάντηση στον νού.

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θέλετε να γίνετε κομμάτι της παρέας μας και να μην χάσετε όλα τα ωραία που θα έρθουν, γραφτείτε στο newsletter μας!

Επίσης, αν σας άρεσε η ανάρτηση μου, κάντε την καλή σας πράξη για σήμερα και μοιραστείτε την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να με βρείτε εδώ: facebook, instagram, twitter.