Marina Tsardakli 
Το καλοκαίρι – η αγαπημένη παιδική εποχή.
Παιχνίδια πολλά, χωρίς διάβασμα, περισσότερος χρόνος με τους γονείς και φυσικά παγωτά και μπάνια! Τα συστατικά, για μια εποχή που κάθε παιδί αγαπά και δε θέλει να τελειώσει.
Τα παιδιά σήμερα, μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που αλλάζει πιο γρήγορα από ποτέ.
Οθόνες, ερεθίσματα, πληροφορία αδιάκοπη (αν και όχι πάντα αληθινή). Και εκείνα, σαν μικρές βαρκούλες, παλεύουν με τα κύματα της ζωής, ψάχνοντας μια σταθερή πυξίδα.
Η πυξίδα αυτή, οφείλουν να είναι οι γονείς. Με ευθύνη, αγάπη, χρόνο και φυσικά, φροντίδα.
Αυτό βέβαια, στη σημερινή εποχή, δεν είναι πάντα αυτονόητο. Όχι σε όλους φυσικά, όμως βλέπουμε συχνά μια διαφορετική αντίληψη γύρω από την ανατροφή των παιδιών.
- Χωρίς όρια στο παιδί, για “να μην πληγωθεί”.
- Χωρίς συνέπειες στις λάθος πράξεις ή συμπεριφορές του παιδιού, γιατί “έλα μωρέ, παιδί είναι”.
- Και βέβαια κάποιες φορές, παραμερίζεται η σημασία του μοιράσματος, των τρόπων, της ενσυναίσθησης.
Κατανοώ βέβαια, πως ο χρόνος λόγω εργασιών και υποχρεώσεων δεν περισσεύει.
Αλλά, δεν μπορεί τα παιδιά, να μεγαλώνουν χωρίς όρια ή κατεύθυνση.
Τα παιδιά είναι το αύριο αυτού του κόσμου! Η πιο σημαντική μας επένδυση!
Και η νουθεσία με τα λόγια, δεν αρκεί! Αλλά πάνω απ’ όλα με το παράδειγμα της ζωής μας, πρέπει να τα καθοδηγούμε. Όχι, αφήνοντας τα έρμαιο των ηλεκτρονικών συσκευών και των λάθος προτύπων, αλλά με αγκαλιές και λόγια που φωτίζουν.
Και φυσικά, δεν είμαι ειδικός για να κρίνω ή να προτείνω! Και ούτε βέβαια, μπορούμε να υποδείξουμε σε κανέναν πώς θα μεγαλώσει το παιδί του! Αλλά ζώντας σε αυτή την κοινωνία, μπορούμε να προβληματιστούμε για κάτι που πια έχει πάρει διαστάσεις φαινομένου.
Αυτό το ποίημα το έγραψα σαν ένα μικρό στοχασμό με φόντο τα παιδιά και το καλοκαίρι
Πως τα παιδιά δε θέλουν τέλειους γονείς. Θέλουν γονείς παρόντες. Πανιά στα μελτέμια των στιγμών, βράχους στα κύματα της ζωής.
Παιδιά στο κύμα της ζωής
Ακυβέρνητα, στη θάλασσα της ζωής τα παιδιά,
οι οθόνες δεν ανατρέφουν,
οι γονείς είν’ τα πανιά.
Στο μελτέμι των στιγμών,
στων καταστάσεων τη ράχη,
εκεί που τα κύματα της ζωής χτυπούν
οι γονείς, πρέπει να ‘ναι οι βράχοι.
Στου ήλιου τις πλατιές ηλιαχτίδες,
αγναντεύουν οι γονείς, τις ευθύνες.
Μα στη σκόνη της άμμου τις θάβουν,
και φωνασκούν πως “ξέρουν τι κάνουν”.
Στην αμμουδιά των παιδικών ψυχών,
ξεβράζονται λάθος μηνύματα,
απ’ την tv, τη μουσική και τα social media.
Ψάχνουν να βρουν η νόρμα ποια θα ‘ναι,
μα χωρίς καθοδήγηση, όπου τα πάει το κύμα, πάνε.
Σαν κοχυλάκια, αφημένα στα θαλασσινά νερά,
ψάχνουν να βρουν φροντίδα, αγάπη, μια ανοιχτή αγκαλιά.
Τα παιδιά δεν είναι κάστρα φτιαγμένα στην άμμο,
είναι ευθύνη, θέλουν χρόνο και αγάπη παραπάνω.
Χωρίς τηλέφωνα, φίλτρα, likes και όρους διαδικτυακούς,
τα παιδιά θέλουν μονάχα να τα νοιάζεσαι και να τα ακούς.
Σαν ήλιος, ας λάμψουν οι γονείς,
να φωτιστούν των παιδιών τους τα βήματα.
Τα λόγια τους, είναι σαν πατημασιές στην άμμο,
ας κάνουν τις ζωές τους παραδείγματα.
Και όταν ο άνεμος φυσάει και προκαλεί τρικυμία,
Με ένα χάδι, ένα φιλί, να φέρνουν νηνεμία.
Αν τα παιδιά βαφτιστούν στην αγάπη
και τη βάλουν στης καρδιάς τους το χάρτη.
Τότε η βία η παιδική θα μειωθεί,
και κάθε φιλία τους θα είναι πιο ουσιαστική.
Και αν με προσοχή και καθοδήγηση κάθε γονιός τα μάθει να κολυμπάνε,
τότε de facto, θα φτιάξουν μια ζωή που θα αγαπάνε!
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Φυσικά, το ποίημα, συμμετέχει στο δρώμενο Ένα ποίημα για το καλοκαίρι, που διοργανώνει το Αριστάκι από το blog Η ζωή είναι ωραία.
……♥……
Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης φυσικά μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!
Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!
Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μαρίνα μου, η συμμετοχή σου με άγγιξε πολύ.
Θα τη χαρακτήριζα ένα καλοκαιρινό απόγευμα που τελειώνει γεμάτο φως και εικόνα.
Είχα ανάμεικτα συναισθήματα και αυτό θαρρώ είναι το ξεχωριστό!
Συγχαρητήρια και συνέχισε να δημιουργείς.
Φιλιά πολλά.
Σε ευχαριστώ πολύ, Κική μου, για το σχόλιό σου και τα όμορφα λόγια σου!
Προσπάθησα να συνδυάσω τις καλοκαιρινές εικόνες με βαθύτερους προβληματισμούς γύρω από τη γονεϊκότητα και το πώς τα παιδιά “πλέουν” μέσα στη θάλασσα του σύγχρονου κόσμου.
Ήταν μια ανάρτηση (και οι σκέψεις και το ποίημα) που με άγγιξαν και εμένα όσο τα έγραφα, γιατί πιστεύω πως όλοι μας — είτε γονείς είτε όχι — οφείλουμε να προβληματιστούμε για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα. Τα παιδιά είναι το μέλλον του αύριο!
Σε φιλώ. Καλό μεσημέρι!
Καλησπέρα Μαρίνα μου. Πριν λίγες μέρες διάβασα μια ανάρτησή σου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και ένιωσα την εύλογη ανησυχία σου για το “πού πάει τελικά η ανατροφή των παιδιών”.
Ένα τεράστιο κεφάλαιο που δυστυχώς δεν αποτελεί και πρώτη ατζέντα συνομιλίας στις κουβέντες των “μεγάλων”.
Σήμερα έρχεσαι με ένα ακόμα σου ποίημα να κάνεις σαφείς αυτές σου τις ανησυχίες αλλά και να βάλεις εικόνες και σκέψεις ενός κόσμου για τα παιδιά όπως πρέπει στοιχειωδώς να είναι.
Το ποίημά σου, μού άρεσε. Η διακριτική ρίμα, που έχεις και πάλι, του δίνει ένα γλυκό ρυθμό να τρέχει τραγουδιστό στην ανάγνωσή μας. Να μάς αγγίζει να μας προβληματίζει.
Στην ουσία τώρα, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου για παιδαγωγική είναι σοβαρό θέμα αλλά κάποιες επιλογές που αφορούν καριέρες, άλογο κυνήγι κέρδους, πολυ-απασχόληση, πρέπει άμεσα να αναθεωρηθούν γιατί ήδη έχουμε τραγικά αποτελέσματα.
Περπατώ τα καλοκαιρινά βράδια στην πόλη. Κοιτάζω τους όποιους κοινόχρηστους χώρους. Δεν βλέπεις παιδιά! Παλιά παίζαμε στην αλάνα, στη μάντρα, στο πεζούλι, στην είσοδο. Σήμερα μετά από κάποια ώρα στην πόλη πέφτει μια απόλυτη κλεισούρα. Δεν λέω ησυχία γιατί τέτοια δεν είναι, είναι όμως θανάσιμη κλεισούρα μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά πολυτελείας.
Καλό Σαββατοκύριακο Μαρίνα μου.
Καλησπέρα Γιάννη μου,
Στην περιοχή μου το πρόβλημα είναι περίπλοκο. Πολλά παιδιά βγαίνουν έξω, στον πεζόδρομο και στα πεζοδρόμια και παίζουν μπάλα, κάνουν πατίνι ή ποδήλατο! Η ησυχία μας είναι δυστυχώς λέξη άγνωστη!
Χθες ζήτησε μια γειτόνισσα να μην περνάνε με τα ποδήλατα (από το πεζοδρόμιο, κάτι που έτσι και αλλιώς απαγορεύεται) γιατί θα τη χτύπαγαν και της είπαν με απίστευτο ύφος, για εφτά χρονών παιδιά: “να μην κάθεστε έξω, να μπείτε στα σπίτια σας, εμείς θα κάνουμε ποδήλατο”.
Πρέπει λοιπόν μεν να δίνουμε κίνητρα στα παιδιά, να μην κάθονται στις οθόνες και τα ηλεκτρονικά, αλλά παράλληλα να τους μαθαίνουμε να συνυπάρχουν στην κοινωνία και όχι να κάνουν μόνο το δικό τους.
Όπως σωστά λες, πρέπει να αναθεωρηθεί και η νοοτροπία και οι προτεραιότητες των ανθρώπων γενικά και δη των γονέων, πριν να ‘ναι αργά.
Καλό ξημέρωμα Γιάννη μου, σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Σε φιλώ!
Πανέμορφο δροσερό ποίημα Μαρινάκι που πηγαίνοντας μας στα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας φέρνει ανακούφιση από τον καύσωνα!
Καλή μας συνέχεια, με υπομονή, χαρά και χαμόγελα!
ΑΦιλάκια πάντα αγάπης μέσα από τη καρδιά μου! 🙂
Να είσαι καλά μαγισσούλα μου.
Καλό ξημέρωμα.
Πολλά φιλιά!
Με πόνο το λέω Μαρίνα μου, πως τα σημερινά παιδιά βυθίζονται όλο και περισσότερο στην αποχαύνωση. Τι στόχους; Τι όνειρα έχουν άραγε αυτά τα παιδιά; Δεν ονειρεύονται το αύριο. Δεν ξέρουν καν τι είναι το αύριο. Ο δικός τους κόσμος, φτιαχτός και ψεύτικος που συγκρούεται με την πραγματικότητα. Και φταίμε εμείς γιαυτο. Πολλά συναισθήματα στο ποίημά σου!
Μαρίνα μου να είσαι καλά! Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Δυστυχώς Αννίκα μου, δύσκολες εποχές για τα παιδιά. Μακάρι να στέκονται οι γονείς βράχοι και να αναθεωρήσουν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης τους.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Πολλά φιλιά. Καλό ξημέρωμα!
Ωραίο το ποίημά σου και χαίρομαι πολύ που φωνάζει για ένα θέμα που θα πρεπε να αγγίζει όλους μας. Δυστυχώς τα παιδιά έχουν χάσει το δρόμο τους, τα περισσότερα, ή εγώ δεν μπορώ να προσανατολιστώ σ’αυτό το δρόμο όπως μου λέει η κόρη μου;
Οι γονείς το Α και το Ω στην ανατροφή των παιδιών ας δίνουν παράδειγμα με τη δική τους ζωή όπως γράφεις
Να σαι καλά Μαρίνα μου
Φιλιά πολλά
Όχι Άννα μου, δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος των παιδιών, έχει χάσει τον δρόμο του. Γι’ αυτό έχει αυξηθεί η παιδική βία.
Πιστεύω ακράδαντα ότι το παράδειγμα των γονιών είναι η λύση.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις σκέψεις σου.
Καλό ξημέρωμα. πολλά φιλιά!
Άλλος ένας οδηγός προς ναυτιλ(λ)ομένους, Μαρινάκι μου. Αυτή τη φορά για τους γονείς.
Σοφό μου κορίτσι, κατέγραψες μεγάλες αλήθειες… Και ιδίως το καλοκαίρι, που κατεξοχήν είναι η εποχή για τα παιδιά χρειάζονται πιότερο από κάθε άλλη εποχή!
Σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή σου τη συμμετοχή, ομορφιά μου!
Καλό ΣΚ, εύχομαι και καλή συνέχεια στο καυτό καλοκαίρι μας!
Φιλάκια πολλά! ♥
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και τα καλά σου λόγια Αριστάκι μου. Στο έναυσμα σου, για ποιήματα του καλοκαιριού, έρχομαι θεματικά. Σαν μια ποιητική “συλλογή” που είχε να δώσει μικρές προσπάθειες, με τα δικά τους μηνύματα.
Σε φιλώ γλυκά και στέλνω ευχές για καλό ξημέρωμα !
Υπέροχο το ποίημά σου Μαρίνα μου, γεμάτο ανησυχίες για την εποχή που ζούμε. Τα παιδιά βάλλονται από παντού, γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να γίνουν ο φάρος, η πυξίδα και το απάνεμο λιμάνι τους.
Καλή Κυριακή!
Ακριβώς όπως τα λες Ελένη μου.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου. Καλό ξημέρωμα.
Πολλά φιλιά!
Μαρίνα μου καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Είναι ο προβληματισμός μου κι εμένα για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Είναι πολύ δύσκολο, θεωρώ, τη σήμερον ημέρα με τόσα ερεθίσματα να τραβήξεις τα λουριά. Όσο γίνεται φυσικά το κάνεις, αλλά σαν γονιός συχνά πέφτεις και σε λάθη… Θα αφήσεις να δουν τηλεόραση για λίγο, θα δώσεις και το κινητό να παίξουν ένα παιχνίδι. Να σου πω όμως τι πιστεύω; Όλα ξεκινούν από τους μεγάλους. Εμείς που υποτίθεται είμαστε ενήλικες και ώριμοι, κάνουμε καταχρήσεις. Ήδη μέσα σε μια δεκαετία βλέπω τραγική διαφορά στον χρόνο που κρατάμε το κινητό στο χέρι. Τα παιδιά τι θα κάνουν; Θα μιμηθούν. Ένα ακόμα πολύ σημαντικό σημείο είναι πως οι γονείς πλέον κρατάνε τα παιδιά μέσα στα διαμερίσματα, μέσα σε δωμάτια, τα παιδιά έχουν χάσει την επαφή με τη φύση και με τον εαυτό τους, δε μεγαλώνουν φυσιολογικά, δεν παίζουν, δεν ανακαλύπτουν, δεν τρέχουν, δεν κυνηγάνε μπάλες, δεν ανακατεύονται με τα χώματα…
Πολύ ουσιαστική η συμμετοχή σου και αποτελεί τροφή για πάρα πολλή σκέψη…!
Φιλιά πολλά!!!
Όλα ξεκινούν απ’ τους μεγάλους όχι μόνο με το παράδειγμα τους, αλλά και την προσοχή και τη φροντίδα τους προς τα παιδιά.
Όπως έλεγα στον Γιάννη, στην περιοχή μου τα παιδιά παίζουν. Αλλά δεν σέβονται, προκαλούν ζημιές, γιατί τα μεγαλώνουν χωρίς όρια. Είναι δηλαδή το άλλο άκρο αυτού που αναφέρεις. Πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή, ώστε τα παιδιά να μην είναι στις οθόνες, αλλά να μαθαίνουν να συνυπάρχουν στην κοινωνία.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου.
Πολλά φιλιά. Καλό ξημέρωμα!
Δεν θα μπορούσες να εκφράσεις με πιο καλό τρόπο και μάλιστα ποιητικό Μαρινάκι μου, το τι χρειάζεται ακριβώς ένα παιδί για να γίνει ένας άνθρωπος με αξίες!
Πολύ σωστές και όμορφες παραινέσεις από ένα κορίτσι της ηλικίας σου. Γεμάτες αγάπη και επίγνωση μικρή μου. Μπράβο σου!
Με συγκίνησε η συμμετοχή σου. Να περνά όμορφα Μαρινάκι μου. φιλιααα!
Σε ευχαριστώ Σμαραγδένια μου, για τα καλά σου λόγια και τις σκέψεις σου.
Να είσαι πάντα καλά.
Καλό ξημέρωμα. Πολλά φιλιά!
Μακάρι τα σημαντικά μηνύματα που μας δίνει το ποίημά σου Μαρίνα μου να γίνουν πυξίδα για τους γονείς της σημερινής εποχής, όσους τουλάχιστον αντέχουν αυτή τη σπουδαία αποστολή.
Να είσαι καλά και να περνάς τέλεια.
Πολλά φιλιά!