Marina Tsardakli 
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ, να συμμετέχω στο δρώμενο της Κικής!
Γιατί το βρήκα ενδιαφέρον και φυσικά, μου αρέσουν πολύ τα δρώμενα. Θεωρώ, πως μας δίνουν μια κοινή πυξίδα έκφρασης και δημιουργίας.
Παρ’ όλα αυτά, έχω παρατηρήσει ότι η συμμετοχή στα δρώμενα έχει αλλάξει με τα χρόνια. Υπάρχει μεν διάθεση για γραφή, αλλά όχι τόσο του σχολιασμού! Όπως παλιότερα, που θεωρούσαμε τον σχολιασμό αναπόσπαστο μέρος της συμμετοχής. Αλλά και τα σχόλια, πολλές φορές, (σε καμιά περίπτωση δε γενικεύω) είναι πιο τυπικά και επιφανειακά.
Δε μιλάω φυσικά για το μέγεθος τους! Αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικό, που αφορά το ύφος και τη λακωνικότητα του καθενός! Αλλά ως προς τη συνάφεια του, με το περιεχόμενο ή την πρόθεση μιας συμμετοχής, στο δρώμενο!
Κατανοώ φυσικά, πως ο χρόνος δεν περισσεύει σε κανέναν μας και οι υποχρεώσεις όλων, είναι πολλές. Αλλά σε ένα δρώμενο, δε γράφεις μόνο για τη χαρά της δημιουργίας. Γράφεις για να διαβαστείς και φυσικά να σχολιαστείς. Όπως αντίστοιχα καλείσαι να διαβάζεις και σχολιάζεις τους άλλους συμμετέχοντες του δρώμενου! Γιατί, έτσι επικοινωνούμε, συνδεόμαστε και κρατάμε το blogging ζωντανό. Ώστε οι διαδικτυακές γειτονιές, να ανθίζουν!
Ίσως τελικά, να πρόκειται για μια νέα πραγματικότητα στο blogging. Ή ίσως είναι δική μου εντύπωση και χρειάζεται απλά να προσαρμόσω τις προσδοκίες μου. Και αυτό είναι απόλυτα οκ! Όλοι εξελισσόμαστε και μαζί μας, εξελίσσεται και ο τρόπος που μοιραζόμαστε όσα αγαπάμε.
Η Κική μας λοιπόν, από το blog Εκφράσου, μας ζήτησε να μιλήσουμε για “κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν!
Ή Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα”.
Ωστόσο, όταν άρχισα να ανακαλώ τι μπορώ να γράψω, συνειδητοποίησα πως δεν είχα τέτοιο μέρος.
Παιδί της πόλης βλέπετε!
Βέβαια, είχαμε την ευλογία να έχουμε πεζόδρομο. Οπότε βγαίναμε και παίζαμε εκεί ως παιδιά. Τα μήλα, σκοινάκι, λαστιχάκι, κρυφτό. Ανέμελα, αλλά με τρόπους. Κάτι που δεν το βλέπουμε σε πολλά παιδιά του σήμερα, γιατί επικρατεί μια πιο ελαστική διάθεση ανατροφής.
Περνούσαμε ωραία στον πεζόδρομο μας, από τις 6 το απόγευμα, μέχρι να βραδιάσει. Αλλά δεν ήταν κάτι τόσο ιδιαίτερο.
Και ύστερα μου ήρθε στο μυαλό!
Εκείνο το σπίτι, που δεν έπρεπε να πλησιάσουμε!
Οι παλιές γυναίκες της γειτονιάς, μας μάλωναν ούτε κοντά του να μην πηγαίνουμε.
“Είναι σκοτεινό, τούτο το σπίτι μας έλεγαν”.
Από σεβασμό σε εκείνες τις μεγάλες γυναίκες που μας αγαπούσαν, ποτέ δεν το πλησιάζαμε. Γιατί χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ή κάποιο τρομακτικό χαρακτηριστικό, έβγαζε πάντα, ένα περίεργο vibe. Που δεν μπορούσαμε ως παιδιά να ονομάσουμε, απλά κάτι δε μας έκανε καλά.
Δεν είχαμε δει όμως κάτι.
Το σπίτι αυτό, το είχε μια κυρία, που έλεγε τα χαρτιά, το φλιτζάνι και όλα αυτά τα μυστηριακά. Τώρα μάλλον καλή θα ήταν σε αυτό που έκανε, γιατί είχε επισκέπτες απ’ όλη την Αθήνα για να τη δουν και πολλές φορές από επαρχία. Όταν σε έβλεπε, έλεγε πως μπορεί να δει σε εσένα, ό,τι είχες ζήσει, ότι ζεις και ό,τι θα ζήσεις.
Ακόμα και όταν πέρασαν τα χρόνια, και η κυρία αυτή, έφυγε απ’ τη ζωή, πολύ μεγάλες πια και οι γιαγιάδες της γειτονιάς, μας φώναζαν, “να μη ζυγώνουμε το σπίτι”.
Είχαν δει κάτι; Είχαν μάθει κάτι; Ή ήταν απλά ο φόβος τους;
Δε μας είπαν ποτέ. Έφυγαν και εκείνες απ’ τη ζωή.
Με τα χρόνια, το σπίτι αφέθηκε στην εγκατάλειψη του. Έχουν πέσει πια και μέσα τα πατώματα, ουσιαστικά μόνο οι τοίχοι είναι εκεί.
Με τις αναμνήσεις, τα μυστικά τους και αυτή την περίεργη αύρα τους.
Πάντως μέχρι και σήμερα, όλοι περνούν απ’ αυτό το σπίτι βιαστικά. Ακόμα και άγνωστοι περαστικοί.
……♥……
Κική μου, σε ευχαριστούμε που μας έδωσες μια αφορμή, να ανατρέξουμε στα παιδικά μας χρόνια και να ανακαλέσουμε αναμνήσεις. Παρότι δεν είχα κάτι ιδιαίτερο, να σας διηγηθώ, χάρηκα πολύ τη διαδικασία.
Until Next Time…
Μαρίνα
♥
Για τα πνευματικά δικαιώματα, της ανάρτησης μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ!
Aν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου τη μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media!
Στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter, newsletter
Discover more from Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Καλημέρα Μαρίνα μου και σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συμμετοχή σου, η οποία ομολογώ πως μου θύμισε αντίστοιχα σπίτια – μέρη που και εμείς δεν έπρεπε να επισκεφτούμε και ποτέ δεν μάθαμε το γιατί.
Θυμάμαι μάλιστα σε ένα τετοιο παλιο σπιτι ειχαμε μπει κρυφα με τη παρεα μου και φυγαμε αρον αρον γιατι τουβλα αρχισαν να πεφτουν και θα μας ερχοντουσαν στο κεφαλι.
Ισως αυτο να φοβοντουσαν και να μη θελανε να μπουμε. Ποιος ξερει.
Ηταν αλλωστε παντα τοσοι πολλοι οι θρυλοι και πολλες οι εικασιες.
Γραφω απο το κινητο και συγνωμη αλλα κατι επαθε και δεν βαζει τονους οποτε και συνεχιζω ετσι.
Σε οσα ανεφερες συμφωνω μαζι σου αλλα κατανοω και οσα επισης ανεφερες.
Προσωπικα σχολιαζω οσο μπορω και διαβαζω παντα ανεξαρτητα απο το ποιοι θα ανταποδωσουν η οχι.
Το δρωμενο τελικα θα μπορουσε να λεγεται παιδικος θησαυρος και οχι καλοκαιρινος αφου ολοι μας σε τετοιες θυμησες τρεξαμε. χιχιχιχ
Η μαγεια των παιδικων μας χρονων! Μας κυνηγα και μας ανατροφοδοτει θα ελεγα.
Χαιρομαι πολυ που συμμετειχες και σε ευχαριστω απο καρδιας!
Εμείς σε ευχαριστούμε που μας έδωσες το έναυσμα!
Κοίταξε να δεις, δυστυχώς στην πόλη, δεν έχουμε πολλές κρυφές γωνιές. Είναι περιορισμένες οι επιλογές μας. Σκέψου πως για εμάς που είχαμε τον πεζόδρομο, είναι μεγάλη υπόθεση! Τα περισσότερα παιδιά, δεν είχαν ούτε αυτό.
Και αν δεν το είχαμε το ’90 + ως παιδιά, φαντάσου αργότερα ως έφηβοι ή ενήλικες.
Νομίζω πως εντέλει στον σχολιασμό των δρώμενων τουλάχιστον, πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και να ξαναγίνει όπως παλιά. Γιατί, μόνο έτσι θα κρατήσουμε το blogging ζωντανό.
Καλό ξημέρωμα Κική μου.
Πολλά φιλιά.
Μάγισσα στη γειτονιά είχαμε κι εμείς που έλεγε τον καφέ και τα χαρτιά! Κοίτα κάτι περίεργες συμπτώσεις!
Μαρίνα μου, χάρηκα που πρόλαβες το ομαδικό παιχνίδι στους δρόμους! Λία παιδιά σήμερα έχουν αυτή την ευκαιρία. Και δεν θεωρώ ευκαιρία τα περιστασιακά παιχνίδια σε
οργανωμένους χώρους (παιδότοπους κλπ) γιατί αυτό δεν έχει τη μαγεία, ως το σούρουπο, μέχρι να φωνάξει η μάνα κλπ!
Και πάμε στο ακανθώδες θέμα της ανάρτησης, τα σχόλια. Συμμερίζομαι τις σκέψεις σου και κατανοώ τον προβληματισμό σου. Είναι σημεία των καιρών; Ποιος ξέρει! Σίγουρα είναι έλλειψη χρόνου! Εγώ δεν προλαβαίνω για παράδειγμα να απαντήσω πάντα στα σχόλιά μου ή απαντώ με μεγάλη μεγάλη καθυστέρηση. Προτιμώ να τιμήσω με την παρουσία μου τους φίλους και τις αναρτήσεις τους! Πιστεύω ότι είναι από τα δύο πιο σημαντικό, όπως και η αγάπη, από το να παίρνεις πιο σημαντικό είναι να δίνεις, να μπορείς να αγαπήσεις ( αυθαίρετη, δική μου σύγκριση, αλλά έτσι το αισθάνομαι!)
Δίνω αγάπη με τα σχόλιά μου όπου μπορώ, τιμώ τα δρώμενα που συμμετέχω και όταν εκ των πραγμάτων ξέρω ότι δεν θα έχω το χρόνο να συμμετέχω σωστά, απέχω ( Τον Γιάννη μας πολύ τον έχω ρίξει και ντρέπομαι! ☺)
Καλά έκανες και το έθεσες ως θέμα…
Σε φιλώ…. καθυστέρησα για τη σαλάτα μου και τρέχωωωωωω
Ξέρεις, τη συγκεκριμένη γυναίκα τη θυμάμαι. Είχε ένα περίεργο vibe. Και εγώ το ένστιχτο μου το εμπιστεύομαι!
Τώρα, όσον αφορά τα σχόλια στα δρώμενα. Η έλλειψη χρόνου, είναι γεγονός γενικότερα. Σίγουρα βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς τον χρόνο που αφιερώνουμε στα social media, θα χωρούσε και για τον σχολιασμό. Οπότε πιθανότατα είναι και θέμα προτεραιοτήτων.
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, πως ο σχολιασμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Και πρέπει να τον καθιερώσουμε όπως παλιά, για να κρατήσουμε το blogging ζωντανό.
Σε ευχαριστώ θερμά για τις σκέψεις σου.
Πολλά φιλιά. Καλό ξημέρωμα Αριστούλι μου!!!!!
Καλημέρα, Μαρινάκι μου!
Πάντα χαίρομαι την ανταλλαγή απόψεων που κάνουμε και το όμορφο κλίμα που έχουμε ακόμα και όταν διαφωνούμε. Εδώ, συμφωνούμε απόλυτα: ναι, είναι θέμα προτεραιοτήτων κι αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε είναι γιατί πλέον το μπλόκινγκ δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές μας. Έχοντας η ίδια πολλά ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας καταλήγω να απαντάω σε διάφορες στιγμές της ημέρας σε μηνύματα, όλα τα ζορίζω και τα στριμώχνω κι έτσι όταν μένει λίγος ελεύθερος χρόνος δεν θέλω άλλο να πληκτρολογώ, μάλλον!
Ζήσαμε ωραίες εποχές στο χώρο και είμαι και χαρούμενη και υπερήφανη για ό,τι δημιουργήσαμε Τότε! Ό,τι έμεινε σήμερα είναι πιο αγαπησιάρικο. Θέλω να πω ότι μπορεί να μείναμε λίγοι, αλλά εμείς οι λίγοι (οι πιο πολλοί έστω) δεν είμαστε τυπικοί! Έχουμε χτίσει σχέση!
Σε φιλώ ! ♥
Να σου πω, Μαρίνα μου. Πιστεύω τώρα με τα χρόνια ότι ο σπίτι δεν είχε απολύτως τίποτα το σκοτεινό ή …μεταφυσικό. Απλά όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα μιας νοσηρής αντίληψης, που είχαν τότε οι μέσοι άνθρωποι, κύρια χωρίς μεγάλη μόρφωση, για κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Η κάτοικος του σπιτιού καθιστούσε το σπίτι απαγορευτικό για σάς. Όχι το μέρος. Ξέρουμε δα τι είδους παρενόχληση έτρωγαν τέτοιοι άνθρωποι εκείνη την εποχή. Εδώ την τρώνε σήμερα. Ίδιαίτερη η ιστορία σου, μην την υποτιμάς, έχει το στίγμα και τα μηνύματά της.
Για το πρώτο σκέλος της ανάρτησής σου, ναι κάποιες φορές διακρίνει κανείς ένα “τυπικό” σχόλιο μέσου τύπου. Εντάξει, σεβαστό είναι και αυτό. Κάθε άνθρωπος σέρνει υποχρεώσεις, προβλήματα, βάσανα, διάθεση.
Αν ρωτάς εμένα θα σου πω ότι ο σχολιασμός είναι το παν! Και ο διάλογος που ανοίγεται πάνω σ’ αυτόν. Άλλωστε με βλέπεις πώς κάνω σαν …μωρό παιδί με τα σχόλιά σας και πώς με επηρεάζει συναισθηματικά.
Ευαίσθητη ψυχούλα, έχεις την καλησπέρα μου.
Το σπίτι Γιάννη μου, ακόμα και σήμερα, έχει ένα σκοτεινό vibe. Η συγκεκριμένη κυρία δε, είχε μια περίεργη αύρα και ήταν τρομακτικό γιατί είχε όντως κάποιο χάρισμα. Δεν ήταν δηλαδή απατεώνισσα, γι’ αυτό και είχε τεράστια πελατεία.Απλά όσο ήμασταν μικρά, δεν μας έλεγαν πολλά, να μην επηρεαζόμαστε.
Τώρα όσον αφορά τα σχόλια, θα συμφωνήσω μαζί σου. Ο σχολιασμός είναι το παν. Ειδικά στα δρώμενα. Και όμως, βλέπω όλο να φθίνει. Καταλαβαίνω πως ο χρόνος δεν περισσεύει, αλλά εντέλει τίθεται και ένα θέμα στο δικό μας χρόνο. Προσωπικά θα αναθεωρήσω πολύ τη στάση μου στα δρώμενα.
Καλό ξημέρωμα Γιάννη μου. Πολλά φιλιά. Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Ωραίο το δρώμενο της Κικής μας, Μαρίνα μου, αφού μας έβαλε σε δουλειά!
Σκάβουμε το παρελθόν για κρυφά μέρη!
Μια χαρά η δική σου συμμετοχή.
Τα παιδιά της πόλης δεν έχουν και πολλά μέρη που να είναι κρυφά ή μυστικά.
Ήσουν τυχερή που έπαιξες τουλάχιστον σε πεζόδρομο!
Τώρα για το πρώτο μέρος της ανάρτησης σου, συμφωνώ απόλυτα!
Τα σχόλια είναι το παν.
Ανατρέχω σε παλιές αναρτήσεις που ήταν πάρα πολλά και πληθωρικά.
Καμία σχέση με τώρα.
Ομολογώ οτι με στεναχωρεί αυτό, αν και καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου όλοι μας.
Έχω ελαττώσει τις αναρτήσεις μου, βασικά γιαυτόν τον λόγο.
Να μην υποχρεώνω τον κόσμο να σχολιάσει.
Εγώ προσπαθώ όσο μπορώ, να περνάω έστω κι αργά, από τα μπλογκς των φίλων και να σχολιάζω.
Αισθάνομαι άσχημα αν δεν το κάνω.
Όλα αυτά, με το θάρρος της διαδικτυακής φιλίας τόσων χρόνων.
Πολλά φιλιά.
Ακριβώς αυτό, η πόλη δεν μας δίνει πολλούς κρυφούς θησαυρούς.
Όσον αφορά τον σχολιασμό, κατανοώ και εγώ την έλλειψη χρόνου. Αν και για να είμαι ειλικρινής, όπως έγραψα και πιο πάνω στην Αριστέα, αν λάβουμε υπόψιν τον χρόνο που περνάμε στα social media, ίσως είναι και θέμα προτεραιοτήτων.
Σε ευχαριστώ πραγματικά, για τις σκέψεις σου.
Πιστεύω πως συζητώντας τέτοια πρακτικά ζητήματα, μόνο ωφέλιμο είναι για την διαδικτυακή μας γειτονιά.
Καλό ξημέρωμα. Πολλά φιλιά Ρένα μου!
Ωραία η παιδική ανάμνηση με το σπίτι που δεν έπρεπε να επισκεφτείτε. Ίσως οι πιο μεγάλες κυρίες της γειτονιάς να είχαν πλάσει με την φαντασία τους πως η καφετζού ζητούσε την βοήθεια για τις μαντεψιές της από κάποιες “δυνάμεις” και για αυτό δεν σας άφηναν να πλησιάσετε, άσχετα που τις περισσότερες φορές οι καφετζούδες με τον κατάλληλο τρόπο τα μάθαιναν από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.
Τώρα όσον αφορά τον σχολιασμό, θυμάμαι τα δύο-τρία πρώτα χρόνια που ξεκίνησα το blog μπορεί να είχα 40 σχόλια και βάλε. Τώρα με το ζόρι καμιά 15ρια. Νομίζω τους έχει τραβήξει το f/b πιο πολύ και οι περισσότεροι πατούν like χωρίς να έχουν διαβάσει την ανάρτηση.
Καλό απόγευμα!
Όχι, όντως η γυναίκα είχε κάποιο χάρισμα. Αυτό το ‘χω μάθει από πολλούς. Και αυτό πιθανότατα τις τρόμαζε. Ίσως βέβαια, να είχε γίνει και κάτι και δεν θέλανε να μας τρομάξουν ως παιδιά. Γιατί, ήταν σκληρές γυναίκες, δεν φοβόντουσαν εύκολα ή δίχως λόγο.
Για τα σχόλια, δυστυχώς θα συμφωνήσω. Αν όμως θέλουμε να κρατήσουμε το blogging ζωντανό, πρέπει να αλλάξουμε τη στάση μας και να κινηθούμε συλλογικά.
Καλό ξημέρωμα! Πολλά φιλιά.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Ω είχαμε και εμείς όταν ήμασταν μικρά τέτοιο σπίτι στη γειτονιά που λέγανε να μην πλησιάζουμε. Βέβαια κι εγώ φοβόμουν και δεν πήγαινα κοντά και ποτέ δεν έμαθα τι κακό έσερνε αυτό το σπίτι. Εσένα ήταν η κυρία που έλεγε το μέλλον και ίσως αυτό να φόβιζε. Σκέψου να έβλεπε τους γείτονες και να έλεγε στον καθένα κάτι δυσοίωνο…θα τη συμπαθούσαν λες; Μπα δε νομίζω.
Ωραία η συμμετοχή σου και ενδιαφέρουσα για να πλάσεις μια ιστορία σε ένα δρώμενο, ξέρεις.
Όσο για τους σχολιασμούς, ίσως ο καθένας που έχει διαφορετική αντίληψη δεν μπορεί και να γράψει την άποψή του για λόγους ευγένειας λέω εγώ. Δεν ξέρω, πάντα στο μπλόγκινγκ έβλεπες και επιφανειακά σχόλια
Καλώς ανταμώσαμε ξανά εδώ. Για μένα το λέω που γύρισα πριν δυο μέρες
Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε
Τα φιλιά μου
Δεν έλεγε μόνο το μέλλον. Έλεγε και πράγματα από το παρελθόν και το παρόν.
Και αυτό όσο να ‘ναι είναι τρομακτικό.
Εγώ τα φοβάμαι αυτά … χαχα
Τώρα, όσον αφορά τα σχόλια, δε νομίζω πως είναι αυτός ο λόγος, που έχουν μειωθεί.
Γιατί με σεβασμό και επιχειρήματα, ό,τι άποψη και να ‘χει ο καθένας μπορεί να την εκφράσει.
Πάντως, αν θέλουμε να κρατήσουμε το blogging ζωντανό, πρέπει να κινηθούμε συλλογικά, με σχόλια, καλή διάθεση και δημιουργικότητα.
Πολλά φιλιά Άννα μου. Καλό ξημέρωμα.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου!
Όμορφες παιδικές αναμνήσεις με κρυφά σημεία συνάντησης, μυστηριώδη σπίτια κουφάρια, που είτε είχαν μια ιστορία, είτε στη φαντασία μας γιγαντώνονταν οι φοβίες, μας κρατούσαν μακριά. Οι ιστορίες δε για κάποιες βρύσες που το νερό δεν ήταν…. νερό, έδιναν κι έπαιρναν. Ίσως ήταν και οι τρομαχτικές ιστορίες της γιαγιάς, για να μας κρατάει ήσυχους. Όπως και να ‘χει ζήσαμε σ’ έναν κόσμο με απλότητα, αθωότητα και ομορφιά. Για τον σχολιασμό συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Διαφωνώ με τα κατ’ επιλογήν σχόλια. Στο βαθμό που μου επιτρέπει ο χρόνος, θα ήθελα να σχολιάσω, γιατί όπως και να το λέμε, είναι ο πνευματικός κόπος καθενός.
Να είσαι καλά Μαρίνα μου! Με το καλό ο Σεπτέμβρης!
Σίγουρα Αννίκα μου, όσο πιο παλιά πάμε, τόσο πιο αγνές ήταν οι εποχές.
Τώρα για τα σχόλια, είπες κάτι ουσιαστικό. Η κάθε συμμετοχή, είναι ο “πνευματικός κόπος” του καθενός. Και πρέπει να τον σεβόμαστε, όπως θα θέλαμε να σεβαστούν και τον δικό μας.
Να είσαι καλά και εσύ και ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Καλό ξημέρωμα Αννίκα μου. Πολλά φιλιά!
Έγραφα σχόλιο τόση ώρα και έκλεισα κΥα λάθος τη σελίδα και χάθηκε
Λοιπόν που λες, εμένα αυτά με φοβίζουν πολύ! Άμα ήμουν στη θέση σου, όχι απλά δε θα πλησίαζα, αλλά θα απέφευγα την περιοχή σε ακτίνα χιλιομέτρου χαχα! Πάντως να ξέρεις είναι πάρα μα πάρα πολλοί αυτοί που ασχολούνται με τα μεταφυσικά και τις μαγείες! Κάποιοι είναι απατεώνες, αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι που σίγουρα έχουν ενόραση. Φαντάζομαι ότι θα ήταν πολύ τρομακτικό συναίσθημα να πετύχεις αυτή τη γυναίκα…
Όσον αφορά το θέμα των σχολίων, για εμένα είναι σημαντικό. Σίγουρα υπάρχει η χαρά της δημιουργίας, αλλά είναι βασική και η χαρά της ανατροφοδότησης. Όλοι αναμένουμε την αλληλεπίδραση, αλλιώς θα γράφαμε σε τετράδια ή σε μπλογκ ιδιωτικά και κλειστά. Πάντως πιστεύω ότι το πώς έχει διαμορφωθεί το ίντερνετ, παίζει ρόλο. Τα γρήγορα βιντεάκια κι όλα αυτά… Μας κάνουν απλώς να κοιτάμε χωρίς να σκεφτόμαστε και το μυαλό αδρανεί κάπως. Όταν δηλαδή έρχεται η ώρα του σχολιασμού, ίσως και να βαριόμαστε να βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί κάτι ουσιαστικό. Μια άποψη λέω…
Φιλιά πολλά!
(πάω να διαβάσω το ποίημα)
Και εμένα με φοβίζουν, ειδικά όταν ξέρω ότι ο άλλος δεν είναι απατεώνας. Δεν ξέρεις αυτά τα πράγματα, τι πύλες ανοίγουν… μακριά από εμάς.
Στα σχόλια θα συμφωνήσω στο κομμάτι της σημασίας των σχολίων.
Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει ότι το μυαλό αδρανεί. Και άντε να συνέβαινε αυτό, σε μια δυο αναρτήσεις, δεν θα συνέβαινε συνολικά. Πιστεύω, είναι περισσότερο, θέμα προτεραιοτήτων και γενικής διάθεσης της εποχής.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου Αναστασία μου.
Καλό μεσημέρι και καλό Σαββατοκύριακο.
Πολλά φιλιά.
Το σπίτι που δεν έπρεπε να πλησιάσετε… Πόση ίντριγκα έχει αυτό μέσα! Και πόσο πείσμα απ’ την πλευρά σας να σπάσετε τον κανόνα και να ανακαλύψετε κάτι μαγικό και απόκοσμο. Αυτή είναι η μαγεία των παιδικών παιχνιδιών εκείνης της εποχής, των πεζοδρομίων, των κήπων, των χωματόδρομων. Είχαμε κι εμείς σπίτια που δεν έπρεπε να μπούμε, έτσι, χωρίς πολλές εξηγήσεις απ’ τους μεγάλους, αλλά είχαμε και χωματόδρομους με αυλάκια στην άκρη όπου τσαλαβουτούσαμε τα καλοκαίρια και συναντιόμασταν κάθε απόγευμα. Όμορφες εικόνες για κάθε εποχή και για κάθε ηλικία. Να είσαι καλά Μαρίνα μου.
Πολλά φιλιά!
Δεν σπάσαμε ποτέ αυτόν τον κανόνα, γιατί την ξέραμε την κυρία. Και φοβόμασταν! Ξέραμε από τότε, ότι με κάποια πράγματα δεν παίζεις.
Πολλά φιλιά Μαρία μου.
Καλό μεσημέρι και καλό Σαββατοκύριακο.
Πολλά φιλιά.
Μαρινάκι μου, θα διαφωνήσω με τους περισσότερο ότι σαν παιδιά της πόλης και γενικά στην πόλη που βρισκόμαστε δεν υπάρχουν κρυφές γωνίες, έχουμε και παρά έχουμε, αρκεί να τις βλέπει κάποιος, όπως γενικά να βλέπει τις ομορφιές και δυστυχώς Σήμερα λίγοι τις βλέπουν. Αυτή είναι η άποψη μου, μιας και πάντα ψάχνω ομορφιές να φωτογραφίζω και να εξερευνώ σε κάθε πεζοπορία μου. Αυτό με τα σπίτια τα φοβιστικά τελικά όλοι τα έχουμε ζήσει, κι Εγώ θυμάμαι μικρή αλλά και πιο μεγάλη. Προσωπικά δεν με τρόμαζα πάντα, αντιθέτως ήθελα σε όλα να τα εξερευνήσω, το ίδιο ισχύει και τώρα. Αν δεν ήμουν τόσο σωστή ως άνθρωπο που ξέρω πότε να μην προχωράω όταν κάτι ή κάπου δεν επιτρέπεται θα τα εξερευνούσα όλα και νύχτα μάλιστα, που το έχω κάνει. Πάντως, για αυτά τα εγκαταλελειμμένα σπίτια το πιο τρομακτικό και το πιο λυπητερό είναι οι ψυχές που έζησα εκεί μέσα και τώρα όλα έχουν ρημάξει και θυμίζει νεκρή ζωή. Αυτό για μένα είναι η πραγματική ιστορία αυτών των σπιτιών κι όχι με όλα αυτές τις τρομακτικές ιστορίες που μας έλεγαν.
Τώρα για τα σχόλια κλπ, το blogging πλέον είναι για λίγους. Προσωπικά δεν είχα ποτέ τρελά πολλά σχόλια (περισσότερο προσωπικά μηνύματα διαβάζοντας τις αναρτήσεις μου) και ούτε έχω, ποτέ δεν με πείραξε και πόσο μάλλον τώρα που όλα έχουν αλλάξει προς το “χειρότερο” δεν περιμένω κάτι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει, να βρει τον χρόνο που θέλει κι αν θέλει. Σημασία έχει εσύ, Εγώ, αυτός που μοιράζει ένα κείμενο του να μοιράσει αυτό που έχει ανάγκη και από κει και πέρα θα βρει συνοδοιπόρους.
Ας πούμε προσωπικά ο μόνος χρόνος που έχω πια να διαβάζω αλλά και να γράφω στο blogging είναι αργά το βράδυ τις περισσότερες φορές… άλλη ώρα δύσκολα θα υπάρχει. Πάντα διαβάζω αλλά ναι ομολογώ δύσκολα θα σχολιάσω… όπως όσοι με έχετε καταλάβει, δύσκολα θα πάρω πια μέρος σε δρώμενα, κυρίως αν μου κάνει κλικ και αν βρω τον χρόνο να το κάνω αλλιώς δεν θα το κάνω. Και ξέρεις κάτι όταν το κάνω και παίρνω μέρος, έχω παρατηρήσει κι Εγώ πως πολλοί θα τη διαβάσουν αλλά 1-2 θα αφήσουν κάποιο σχόλιο. Ξεκάθαρα αναμενόμενο για μένα. Μπορεί Εγώ να αφήνω σχόλια και ποτέ τυπικά, το κάνω διότι διάβασα κάτι όμορφο, αλλά ξέρω πως σε μένα δεν θα αφήσω εκτός από 2-3. Αναμενόμενο πια και αυτό για μένα. Δεν με προβληματίζει γιατί όπως είναι και η φιλοσοφία της ζωής μου, ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει και με το ζόρι (ακόμα και η επικοινωνία) παντρεία δε γίνεται. Σόρυ για τα πολλά που έγραψα. Να είσαι καλά!
Μαρία μου, προσωπικά, δεν ξέρω πολλές γωνιές που να είναι κρυφές στην πόλη. Όμορφες ναι, και συμφωνώ πως πρέπει να βρίσκουμε ομορφιά στο κάθε τι.
Τώρα στα σχόλια, αναφέρομαι κυρίως στα πλαίσια των δρώμενων. Και καλώς ή κακώς στα δρώμενα τα σχόλια είναι σημαντικά. Αυτά κρατούν τα δρώμενα ζωντανά, η επικοινωνία.
Καλώς ή κακώς, εμείς θα συμβάλλουμε στον τρόπο που εξελίσσεται το blogging.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου.
Καλό μεσημέρι και καλό Σαββατοκύριακο.
Πολλά φιλιά.