Το Survivor της ζωής

Μου έχει περάσει από το μυαλό ότι η επιβίωσή μας ίσως να εξαρτάται από το να μιλάμε μεταξύ μας. -Dan Simmons

Πάντα υπήρχαν Survivors της ζωής.

Και μάλιστα σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Survivors, κόντρα στις πιθανότητες!

Βέβαια, από τον Φεβρουάριο του 2020, μας θεωρώ όλους Survivors. Γιατί επιβιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση. Ή για να είμαι πιο σωστή, επιβιώνουμε πολλές δύσκολες καταστάσεις μαζί.

Από χιονιάδες και πλημμύρες, μέχρι σεισμούς και κόκκινους ουρανούς και λουκέτα και ανεργία και όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, με φόντο την πανδημία.

Και ακολουθώντας τη λογική του τηλεοπτικού Survivor κάνουμε και εμείς “συμβούλιο του νησιού”.

Στα social media.

Εκεί τα συζητάμε όλα. Και ενώ είμαι χαρούμενη που ακούγονται απόψεις, ακόμα και όταν δε με βρίσκει σύμφωνη η ουσία τους, ταυτόχρονα δυσανασχετώ με την ανωνυμία. Από τη μία, δέχομαι πώς δίνει βήμα σε ανθρώπους που φοβούνται να μιλήσουν, από την άλλη είναι επικίνδυνη. Κρύβει πολλά.

Γιατί φοβάσαι να μιλήσεις; Ρητορική η ερώτηση, η κοινωνία σε έμαθε έτσι.

Ας μην παρεκτρέπομαι όμως.

Στα δικά μας “συμβούλια του νησιού” υπάρχουν δράματα, υπάρχουν ξεκατινιάσματα, με φόντο μια σταθερά: το σοκ. Μια κοινωνία που όλο σοκάρεται. Έχει πάθει τόσα και ακόμα σοκάρεται. Μεγαλώνει, αλλά πότε θα μάθει; Πότε θα πει “φτάνει πια”.

Ναι, ίσως φαίνεται πως έμαθε να λέει φτάνει πια.

Μα επειδή εμένα η κοινωνία με έχει μάθει πως ξεχνάει εύκολα, είμαι επιφυλακτική. Και ενώ είμαι αισιόδοξη που βλέπω πια μια κυματώδη αντίδραση, φοβάμαι! Φοβάμαι μην ξεχάσουμε πάλι. Όπως ξεχάσαμε τόσα και τόσα.

Και έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας.

Πρέπει να πάμε στην κάλπη. Να δούμε ποιος θα αποχωρήσει. Το λογικό ποιο είναι; Να σκεφτούμε το καλό της ομάδας. Να επιλέξουμε να φύγει αυτός που δεν προσφέρει, αυτός που ουσιαστικά δε βοηθά την κατάσταση.

Μα έλα εσύ και πες μου τι συμβαίνει και η κάλπη πάντα μας προδίδει. Δε φταίει η δημοκρατία. Μην κατηγορούμε τις έννοιες για τα λάθη μας, όση βαρύτητα και αν έχουν.

Φταίμε εμείς. Που ξεχνάμε. Που πιστεύουμε λάθος.

Με ενοχλούν πολλά σε αυτή τη χώρα, όσο και αν την αγαπώ.

Και αυτή η λάθος νοοτροπία που μας συνοδεύει, κάποια μέρα θα μας κοστίσει! Πιο πολύ απ’ ότι μέχρι τώρα.

Μια νοοτροπία με πολλά επίπεδα και πολλές εκφάνσεις και που πάντα χωρά τα “ωχ μωρέ τώρα”, “εμένα τι με νοιάζει”, “πού να μπλέκουμε τώρα”.

Όταν κλείνουν οι κάμερες φαίνεται η αλήθεια.

Για τις κάμερες των κινητών μας λέω. Γιατί από τα κινητά μας φεύγει μια αλήθεια μονταρισμένη και χαρούμενη για τα μάτια του θεατή/ακολούθου. Όταν όμως κλείσει η κάμερα, χάνονται τα φίλτρα. Χάνεται το ρετούς. Φεύγει ο καθωσπρεπισμός. Είμαστε άνθρωποι! Ξεγυμνωμένες ψυχές απέναντι στις ευθύνες τους.

Αυτά που ζούμε, είναι εν μέρει η κακιά μας μοίρα. Είναι όμως και οι ευθύνες μας, που μας κυνηγούν σαν Ερινύες.

Δυστυχώς, όμως ότι και να συζητάς στα συμβούλια δεν αλλάζει τα όσα ζεις. Και θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και να χάνεις, τα μικρά έπαθλα, αλλά και να απομακρύνεσαι από το μεγάλο έπαθλο.

Το οποίο είναι, μια ζωή που σου αξίζει.

Ξέρω είμαστε Survivors, αντέχουμε. Μα το ένα δεν αναιρεί το άλλο!

Μια μέρα στη ζούγκλα (μας)

Στον πεζό χαρακτήρα της καθημερινότητας, υπάρχουν άνθρωποι που τη ζούγκλα τη φαντάζονται με δέντρα ψηλά, άναρχη βλάστηση και επικίνδυνα ζώα.

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω, πως με κτήρια ψηλά, άναρχη κίνηση και επικίνδυνα άτομα, και πάλι ζούγκλα έχεις.

Ο άνθρωπος όσο και αν δε θέλει να το παραδεχτεί, δεν έχει απαλλαγεί από τα ζωώδη ένστιχτα του.

Βαδίζει ακόμα με τη λογική “ο δυνατός τρώει τον αδύναμο”.

Και σε αντίθεση με τα όσα θεωρεί δύναμη η κοινωνία, εγώ εστιάζω τη δύναμη στις ψυχές. Στις ψυχές που αντέχουν όταν η ζωή τους δοκιμάζει. Και κρατούν το κεφάλι ψηλά.

Από την άλλη, αν σκεφτώ τη δύναμη όπως ο Ρότζερ Μπέικον που είπε “Η γνώση είναι δύναμη”, μένω να αναρωτιέμαι: άραγε είμαστε δυνατοί;

Λίγες τελευταίες σκέψεις

Μη σταθείς στο τηλεοπτικό πρόγραμμα, δεν είναι αυτό το θέμα. Έναν παραλληλισμό έκανα μόνο. Εκεί στάσου. Στα όσα ζήσαμε. Στα όσα ζούμε. Στα όσα θα ζήσουμε.

Σε όλους εμάς που όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, είμαστε Survivors της ζωής. Και αντέχουμε καθημερινά τόσα.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης. Και ήθελα να την τιμήσω με αυτές τις σκέψεις. Σκέψεις που εμπνέονται από την κοινωνία και απ’ όσα ζούμε δυστυχώς.

Σε μια εποχή που προτιμούμε να κάνουμε τα πάντα για να μη σκεφτούμε (τα όσα -θλιβερά-ζούμε), ας κάνουμε μια πράξη επαναστατική: ας σκεφτόμαστε.

Ας μη μένουμε στα όσα βλέπουμε. Ας πηγαίνουμε ένα βήμα παρακάτω, στην ουσία.

Για να σταματήσουμε να επιβιώνουμε και να ζούμε όπως μας αξίζει!

Until Next Time…

Μαρίνα

♥

Αν θες να λαμβάνεις όλα μου τα άρθρα, μην ξεχάσεις να εγγραφείς μέσω e-mail στο blog. (Όπως είσαι κοίτα όλο δεξιά “Πάρε μας και στο mail σου”)

Και για να μην χάσεις όλα τα ωραία που θα έρθουν, εδώ είναι το newsletter μας!

Επίσης, αν σου άρεσε η ανάρτηση μου, κάνε την καλή σου πράξη για σήμερα και μοιράσου την μέσα από τα κουμπιά κοινοποίησης (κάτω από το άρθρο) στα social media, στα οποία παρεμπιπτόντως μπορείς να με βρεις εδώ: facebook, instagram, twitter.